Τι κάνεις όταν σου επιτεθεί ζόμπι; Εννοώ, αλήθεια. Το έχεις σκεφτεί; Σκέψου το τώρα. Ξεφύτρωσαν από τους τάφους τους και προχωράνε κουτσαίνοντας με τον χαρακτηριστικό τους τρόπο και με τα χέρια μπροστά τους σαν υπνοβάτες. Εκεί που έβλεπες τους περαστικούς, τώρα να βλέπεις ζόμπι που προχωράνε υπνωτισμένα προς το μέρος σου τα οποία τρέφονται αποκλειστικά με ανθρώπινα μυαλά: σίγουρα, δεν θέλεις να διαπιστώσουν αν το δικό σου είναι το πιο νόστιμο.
Το καλό είναι ότι στις ταινίες με ζόμπι, οι ήρωες μπορούν πάντα να δραπετεύουν, γιατί οι αιμοδιψείς υπνοβάτες, πάνε όλοι σαν κακοτερένιοι και αν έχεις τα δύο σου πόδια σε καλή κατάσταση και τα μαλλιά σου δείχνουν ωραία στην οθόνη, μπορείς να ξεφύγεις με χρόνο για να χαμογελάσεις και στην κάμερα. Το κακό είναι ότι αυτή τη φορά το χαμόγελο και το μέικ-απ δεν θα χρειαστούν, γιατί όπως είπε και ο Gil-Scott Heron, η επανάσταση δε θα βιντεοσκοπηθεί. Οπότε αν είσαι ζόμπι, νάσαι σίγουρος ότι τα θηράματα δεν είναι εκεί που έχουν μαζευτεί τα κανάλια. Αν είσαι αυτός που τρέχει να αποφύγει τα ζόμπι, μην περιμένεις τις κάμερες για να το κάνεις και μην σε εξεπλήξει αν προτιμήσουν να βιντεοσκοπήσουν αλλού. Αν πάλι είσαι σίγουρος ότι δεν είσαι ακόμα ζόμπι, αναρωτήσου γιατί εδώ και καιρό έχεις μια τέτοια ακόρεστη λαχτάρα για ανθρώπινη σάρκα.
Και αν είσαι ζόμπι, δύσκολα ξυπνάς. Τα πεθαμένα ζόμπι (από πολιτικούς με δυσανάλογα μικρό παράστημα μπροστά στο ισχυρό ένστικτο πολιτικής τους επιβίωσης και από την σάπια κοινωνία του δίκιου του ισχυρού) δεν ξυπνάνε όπως η ωραία κοιμωμένη που την φιλάει ο πρίγκιπας και ανοίγει κατευθείαν τα βλέφαρα. Εδώ, ο βάτραχος δεν γίνεται πρίγκιπας, αλλά παραμένει βάτραχος και εν προκειμένω, τα ζόμπι παραμένουν ζόμπι. Σε κάθε ταινία, τα ζόμπι τρώνε οτιδήποτε ανθρώπινο έρθει στο διάβα τους μέχρι κάποιος να τους ανατινάξει το πρόσωπο με την καραμπίνα του. Η κατάληξη είναι πάντα η ίδια. Και ότι και να συμβεί το ζόμπι είναι ζόμπι. Ή μια πυροβολημένη διασκευή του που κείτεται στο πεζοδρόμιο για να αποσυντεθεί λυτρωμένο από την κατάρα.
Εδώ η κατάρα έχει επτά κεφάλια και το κακό είναι ότι το ένα από αυτά είναι του διπλανού σου. Αν η επόμενη μέρα, δεν έχει πλατεία, αλλά καθημερινότητα στην οποία κερδίζει η στρουθοκάμηλος που θα βάλει το κεφάλι πιο βαθιά, τότε ιδού η ψευδαίσθηση. Αν η επόμενη μέρα, έχει ψήφο στον ξάδερφο, στον θείο του θείου και πάει λέγοντας, τότε ιδού η παραίσθηση. Γιατί όλα αυτά μπορεί όντως να είναι μια παραίσθηση, στην οποία όλοι γίναμε ζόμπι και κατακλύσαμε τις πλατείες και περάσαμε μια περιπέτεια που ήταν και άλλοι εκεί και την επόμενη μέρα το συζητάγαμε στη δουλειά και πόσο ωραία ήταν που όλοι είδαμε το ίδιο βράδυ το ίδιο όνειρο.
Όμως, ήμασταν όλοι ζόμπι στο όνειρο, όλοι συγκεντρωμένοι μαζί σε μικρό χώρο και οι έχοντες τις καραμπίνες μπορούσαν πιο εύκολα να μας αφανίσουν, γιατί μια σφαίρα έφτανε για τρεις από μας. Ναι ούτε εμένα μου άρεσε αυτό, είπε μια φωνή, γιατί στο τέλος όλοι πεθάναμε. Ναι, συνέχισε, ευτυχώς που τώρα είμαστε ζωντανοί. Ποιος όμως άφησε αυτή την καραμπίνα στο γραφείο μου;
urban poetic 