Love me if you dare

Ξύπνησε τρομαγμένη. Και παρόλο που δεν θυμόταν αν ήταν η τρίτη ή η τέταρτη φορά που είχε δει το ίδιο όνειρο, μπορούσε με ευκολία να πει ότι μόλις είχε ζήσει τη χειρότερη. Αυτή τη φορά, ήταν τόσο αληθοφανές που ξύπνησε τρομαγμένη λες και επρόκειτο για το χειρότερο εφιάλτη.

Το όνειρο εκτυλισσόταν σε ένα άγνωστο σπίτι. Αλλά δεν ήταν το άγνωστο που την ξένιζε, αλλά η αβίαστα ζεστή και καθησυχαστική οικειότητα που ένιωθε στο σπίτι αυτό. Στο σπίτι της. Πάντα, αργά το μεσημέρι ή νωρίς το απόγευμα και εκείνη, κάποια χρόνια μετά, αλλά παραδόξως τώρα, σε ένα καναπέ στη μέση του δωματίου, απέναντι από ένα τεράστιο έπιπλο τηλεόρασης και ανάμεσα ένα τραπεζάκι, λουσμένο στις κοκκινόχρωμες αχτίδες του ήλιου που έδιναν και εκείνη τη φορά το δικό τους αγώνα με την κόκκινη κουρτίνα που κάλυπτε το παράθυρο δεξιά από τον καναπέ. Και ευτυχία, ακατάσχετη, αβάσταχτη ευτυχία.

Γιατί στον καναπέ δεν είναι ποτέ μόνη. Το παιδί δίπλα της, της συμπεριφέρεται σαν να είναι γιος της και εκείνη σε αυτό σαν να είναι μάνα. Και τα συναισθήματα είναι τόσο έντονα και υπερβολικά που δεν αφήνουν αμφιβολία για το έντονο και υπερβολικό της σχέσης της με αυτό το αγοράκι. Και εκεί είναι που όλα αλλάζουν. Οι εικόνες συνεχίζουν αδιάκοπα και η μαμά παίζει με το παιδί, αλλά οι ήχοι βουβαίνονται και είναι εκκωφαντικές οι σιωπές αυτές. Γιατί τα συναισθήματα καταπλακώνονται από σκέψεις. Καταιγισμός σκέψεων, ερωτήσεις, εικασίες και απεγνωσμένες εκλογικεύσεις. Συναισθήματα εφιάλτη. Φόβος. Και οι εικόνες να συνεχίζονται και να κλιμακώνουν τον φόβο, ώσπου το όνειρο κλείνει, διακόπτεται, αλλά αφήνοντας πάντα ένα γερό αποτύπωμα και στην πραγματικότητα.

“Είναι απλά ένα όνειρο. Άλλωστε όταν θα έρθει εκείνη η στιγμή θα είσαι έτοιμη και θα το ζεις με την ψυχή σου, όχι σαν εφιάλτης, αλλά σαν το ομορφότερο όνειρο να έγινε αληθινό. Αλλά και αυτό παραήταν αληθινό για ονειρο. Και με τόσες ελλείψεις, τόσα κενά και καταρχήν το πιο βασικό. Εκείνος? Υπάρχει εκείνος? Ή είμαι μια χαρούμενη μητέρα με μια πονεμένη ιστορία ενός μπαμπά που αγνοείται? Μήπως ο πατέρας του παιδιού είναι μέσα στο σπίτι αλλά σε άλλο δωμάτιο? Θέλω να ξέρω? Αναρωτιέμαι αν πραγματικά θέλω να ξέρω. Μπορεί όντως να είναι μια χαρούμενη ιστορία και να τα δραματοποιώ, αλλά αν δεν είναι όλα ιδανικά, δεν θέλω να το ξέρω. Και τι είναι ιδανικό?”

Δεν ήταν πολύς καιρός πριν που είχε αποστραφεί από οτιδήποτε ιδανικό. Έβρισκε αληθινή τελειότητα σε οτιδήποτε ατελές ή μη συνηθισμένο που είχε χάσει λίγο τα όρια, τους ορισμούς και τώρα ξαναπιανόταν με όρους ξεχασμένους, καλά φυλαγμένους αλλά και παραπεταμένους ταυτόχρονα. Χωρίς να το συνειδητοποιεί, μπήκε σε μια διαδικασία αναμνήσεων…     (συνεχίζεται)