H Μέδουσα στον καθρέφτη

Πίσω από κάθε καθρέφτη ζει ένας τοίχος που κρύβεται

οι καθρέφτες όμως όπως και οι θάλασσες έχουν τους βυθούς τους

και οι ένοικοι τους επιπλέουν ανάμεσα σε θραύσματα εαυτού

που έχουν ξεχάσει ποιοι είναι όταν δεν κοιτάει κανείς

Η γυναίκα στον καθρέφτη βάζει κραγιόν στο χέρι, ρολόι στο στόμα

και αναπνέει άναρχους επαναστάτες λεπτοδείκτες

κάθε βλεφάρισμα μια νέα εκδοχή που μιλάει με τις λέξεις της,

φοράει το πρόσωπο της, απαντάει στο όνομα της

Αν η πραγματικότητα αλλάζει ανάλογα με την οπτική

πόση σημασία έχει ποια εκδοχή φοράει τα πιο φαγωμένα τακούνια;

Ακόμα και όταν το ποίημα γράφει εσένα,

ακόμα και όταν τα ενδεχόμενα σου συνωμοτούν και σε κυνηγάνε στο δωμάτιο,

εσύ πάντα μπορείς να ξεφύγεις πέφτοντας προς τα πάνω

και στον ωκεανό που αναδύεσαι να βρεις

αυτή την αθάνατη μέδουσα που οι επιστήμονες είπαν

ότι εξελίχτηκε τόσο στα βάθη των θαλασσών ώστε να μπορεί να αναγεννιέται ξανά και ξανά

Στα σύνορα μεταξύ μυθολογικής ειρωνείας και πολύ ανθρώπου για ένα καθρέφτη,

οι μέδουσες με τον άνθρωπο μοιράζονται μια συνήθεια, τον ύπνο,

ενώ είναι ικανές να νιώσουν συναισθήματα, αλλά δεν ξέρουμε αν ονειρεύονται

Φήμες λένε ότι μια μέδουσα είδε κάποτε ένα όνειρο,

είδε μια θάλασσα που πνίγηκε μέσα σε ένα άνθρωπο

στέγες

ψάχνοντας τους χαμένους παραδείσους, μακριά από κεραίες και θερμοσίφωνες

βρεθήκαμε σε μέρη του λόγου αναπαυτικά προστατευμένοι απο προστακτικές

σκιές των σκιών μας που επαναστάτησαν και έζησαν αυτόφωτες σε μια ρωγμή του χρόνου

άχρονες, ανεκδιήγητες, αδιάψευστες, περιπλανώμενες στο χάος πριν τη δημιουργία

ελεύθεροι αλυσοδεμένοι στο κατάρτι διαφορετικών αντωνυμιών

και τώρα ατιμέλητα ερωτευμένοι με την απώλεια των χαμένων παραδείσων,

γίναμε εμείς παράδεισος

κλείσε το φούρνο

Ο ήλιος ανατέλλει μπροστά από μια σκάλα και εγώ είμαι η σιωπή που κολυμπάει σε ποτήρια που έχουν ξαναγεμίσει.

Ανέβαλλε την υπόστασή σου, γίνε το λιβάδι που πλημμυρίζει αυτά τα σκαλιά που γλιστράνε σαν επιθυμίες.

Αν μια σκάλα υποστεί όλες τις πιθανές διαιρέσεις μέχρι στο τέλος να μείνει απλά ένα σκαλί, αυτό την κάνει λιγότερο σκάλα;

Αν ξεκινήσεις να διαιρείς εαυτό, φτάνεις ποτέ στο σημείο να συμβαίνεις λιγότερο; Περισσότερο;

Η ρουτίνα είναι το αυτοκόλλητο είμαι γάιδαρος, παρκάρω όπου θέλω. Αν πετάγαμε, δεν θα χρειαζόταν να παρκάρουμε. Αλλά τι θα τα κάναμε τόσα αυτοκόλλητα;

Δεν είσαι ποτέ στριμωγμένος, αν είσαι αόρατος. Οι αισθήσεις δεν διαψεύδονται, γιατί δεν υπόκεινται στη λογική. Αν α και β είναι αληθή και αν από καμία πιθανή διαίρεση δεν προκύπτει το τίποτα, εγώ γιατί ξόδευα κάθε φορά 20 λεπτά για να παρκάρω στο Παγκράτι;

Δεν χρειάζεται τέλος για να κάνεις μια νέα αρχή.

Ο έρωτας σε κάνει μούσκεμα, αλλά δεν γίνεται να κυκλοφορείς με στολή δύτη.

Ακόμα χειρότερα, στο γράμμα στον μελλοντικό σου εαυτό δεν μπορείς απλά να προειδοποιήσεις κλείσε το φούρνο.

Αυτός που έφτιαξε αυτή, τη στενότερη σκάλα στη Λισαβώνα, ήξερε ότι στους ανθρώπους  αρέσει στα ευρύχωρα αδιέξοδα να κάνουν φωλιές. Όταν ανέβεις ένα-ένα τα σκαλιά και φτάσεις  στην κορυφή της, έχει τοποθετήσει ένα μεταλλικό πατάκι που σου λέει:

και τώρα ανέβα αυτή τη σκάλα.

αχρωματοψία

[καραβίδα] -Μήπως είσαι πολύ μικρή για να πίνεις καφέ;

[κορίτσι] -Δεν ήξερα ότι οι καραβίδες μπορούν να μιλήσουν, πόσο μάλλον ελληνικά.

-Εγώ πάντως μπορώ.

-Και εγώ μπορώ να πίνω καφέ και άλλες φορές πίνω και ουίσκι.

-Δε σε ζαλίζει;

-Τα έντονα χρώματα με ζαλίζουν περισσότερο απότι το ουίσκι.

-Όσο μεγαλώνεις, θα τα συνηθίζεις.

-Τα χρώματα κάνουν τους ανθρώπους να φαίνονται πιο πολύπλοκοι.

-Δεν είναι;

-Στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες, οι άνθρωποι μου φαίνονται πιο ίσοι απότι στις έγχρωμες.

-Αυτό το μπισκότο θα το φας;

-Ναι.

-Τι άλλο σαρέσει να κάνεις;

-Μαρέσει να παίρνω το τηλεκοντρόλ και να αφαιρώ το χρώμα στην τηλεόραση.

-Τι σαρέσει να βλέπεις;

-Ταινίες.

-Έγχρωμες;

-Δεν ξέρω γιατί έχω βγάλει το χρώμα.

-Δεν είσαι ένα συνηθισμένο κορίτσι οχτώ χρονών.

-Οχτώμιση.

-Η έκλειψη.

-Αυτό είναι του Αντονιόνι.

-Πάντα τους μπερδεύω αυτούς τους δύο.

[αητός] –Και εγώ.

ο εχθρός

υπάρχουν δύο ειδών κυλιόμενες σκάλες, αυτές που σε πάνε πάνω και αυτές που σε πάνε κάτω. καμία από αυτές όμως δε σου δίνει την επιλογή να μην πας. θα πας και θα πεις και ένα τραγούδι. αυτή η φωτογραφία είναι το τραγούδι ενός ανθρώπου που βρέθηκε σε μια κυλιόμενη σκάλα χωρίς να θέλει να πάει ούτε πάνω ούτε κάτω. αυτό το σπάνιο γεγονός έφερε μεγάλη αναστάτωση και εκνευρισμό. τι είναι αυτός ο άνθρωπος; ποιος νομίζει ότι είναι; πολλοί μαζεύτηκαν να τον δουν με περιέργεια λες και ήταν το καταφωτισμένο έκθεμα πίσω από το άθραυστο γυαλί στη μέση του μεγαλύτερου χώρου ενός μουσείου, ή με φόβο λες και ήταν η ατίθαση τίγρης ενός τσίρκου που αφού έφαγε το θηριοδαμαστή, μάσησε τα κιγκλιδώματα και ετοιμάζεται πλέον να φάει παιδάκια από τις μπροστινές σειρές. οι υπεύθυνοι έφεραν ανθρώπους της ασφάλειας, πυροτεχνουργό, ψυχολόγο και ειδικό διαπραγματευτή για να μάθουν που αποσκοπεί επιτέλους αυτή η διαμαρτυρία, αυτός ο πρωτοφανής ακτιβισμός και τελωσπάντων ποιοι είναι οι όροι του για να αποδεσμεύσει τη σκάλα την οποία απασχολεί εις βάρος ενός ολοένα και πιο αγχωμένου κοινωνικού συνόλου. εκείνος έγνεψε αρνητικά σε όλες τις προσπάθειες που έγιναν, ακομα και σε αμαρκάριστα χαρτονομίσματα και σε ελικόπτερο διαφυγής για εξωτικό προορισμό. είπε απλά: εγώ δεν πρόκειται να φύγω από δω εκτός αν με σκοτ

ονειροπώληση

είδα ένα περίεργο όνειρο.

δηλαδή;

είδα ότι σκότωσα κάποιον.

ποιον σκότωσες;

ένα σωσία μου.

μάλλον έχεις αυτοκαταστροφικές τάσεις.

όχι, απλά ήταν ή αυτός ή εγώ.

και πως ξέρεις ότι σκότωσες τον σωσία σου και όχι εσένα;

σου μιλάω τώρα, έτσι δεν είναι;

μπορεί να είσαι ο σωσίας σου και εσύ να πέθανες.

τον σκότωσα σου λέω.

πως τον σκότωσες;

με μαχαίρι.

που το βρήκες;

το πήρα από το συρτάρι.

εδώ τον σκότωσες;

σαν εδώ έμοιαζε αλλά δεν ήταν εδώ, το μόνο που ήταν εδώ ήταν το συρτάρι.

εγώ ήμουν;

όχι εσύ δεν ήσουν.

γιατί τον σκότωσες;

δεν ξέρω γιατί τον σκότωσα.

είπες ότι ήσουν ή εσύ ή αυτός.

ναι.

που ήσασταν;

σε ένα πάρτι.

τι πάρτι;

μασκέ.

τι είχες ντυθεί;

σερίφης.

τι σερίφης μωρέ;

αλήθεια.

σε ξέρω τόσα χρόνια και δεν σε έχω δει ποτέ μασκαρεμένο.

ναι, αποφεύγω τα πάρτι μασκέ.

γιατί, σου βγάζουν δολοφονικά ένστικτα;

όχι, απλά δεν μαρέσει να μασκαρεύομαι.

ναι, αλλά σε αυτό το πάρτι πήγες μασκαρεμένος.

δεν ξέρω πως πήγα, ξέρω απλά ότι ήμουν ντυμένος έτσι.

μάλιστα.

όταν ήμουν μικρός είχα πάει σε ένα πάρτι ντυμένος σερίφης.

πόσο μικρός ήσουν;

ξέρω γω, πέντε;

πέντε χρονών ήσουν στο όνειρο;

όχι, ήμουν όπως είμαι τώρα.

ο σωσίας πως ήταν ντυμένος;

ήταν ο μόνος στο πάρτι που δεν ήταν μασκαρεμένος.

που ήταν το πάρτι;

κάπου έξω.

σε αυλή;

σε ένα μεγάλο σπίτι με γρασίδια και πισίνα.

κολυμπούσαν;

όχι.

χόρευαν;

όχι.

είχε μουσική;

ναι.

τι μουσική;

χορευτική.

χορευτική και δε χόρευαν;

ναι.

ακούγεται σαν πάρτι στο οποίο θα πήγαινες.

ίσως για αυτό πήγα.

άρα δεν πήγες για να σκοτώσεις, πήγες για το πάρτι.

ναι.

ήταν κανένας γνωστός εκεί;

δεν ξέρω.

γιατί;

φόραγαν όλοι μάσκες.

άρα μπορεί να ήμουν και εγώ και να φόραγα μάσκα.

μπορεί.

γιατί τον σκότωσες;

ήταν ατύχημα.

τι ατύχημα;

το πιστόλι εκπυρσοκρότησε.

μαχαίρι είπες πριν.

ο δικηγόρος μου μου είπε να πω τελικά πιστόλι.

άρα με πιστόλι.

ναι.

κρατούσες πιστόλι σε πάρτι;

δεν ήταν κανονικό πιστόλι, ήταν ένα πλαστικό πιστόλι που είχε η στολή.

με πλαστικό πιστόλι τον σκότωσες;

ναι.

και πως κατάλαβες ότι τον σκότωσες;

ένιωσα το τίναγμα του πιστολιού και είδα τα αίματα.

είσαι σίγουρος ότι σκοτώθηκε;

ναι.

οι άλλοι τι έκαναν;

τίποτα.

τίποτα;

ένας μόνο τσέκαρε να δει αν έχει σφυγμό, δεν είχε, σηκώθηκε, η μουσική δυνάμωσε και άρχισαν να χορεύουν.

εσύ τι έκανες;

στεκόμουν.

και οι άλλοι χόρευαν;

ναι.

εγω τι να καταλάβω τώρα από όλο αυτό;

ότι δεν υπάρχουν αθώα θύματα.

έλα μου;

τίποτα, είναι κάτι που είπε ο σκαι και ο σαρτρ.

ποιος;

ένας γάλλος συγγραφέας που είχε τα υπαρξιακά του.

μάλιστα.

είπε και ότι όπως όλοι οι ονειροπόλοι, έκανα το λάθος να πιστέψω ότι το ξύπνημα από το όνειρο ήταν η πραγματικότητα.

τσελεμεντεσές

ψιλοκόβουμε το μαϊντανό, τσιγαρίζουμε τις πιπεριές σε λάδι που σιγοκαίει και ξεκινάμε να κόβουμε τα κρεμμύδια, μέχρι να πλαντάξουμε από το κλάμα. όταν το καταφέρουμε, πετάμε τα πέντε κιλά κρεμμύδια που κόψαμε και κρατάμε μερικές φέτες και τις ρίχνουμε και αυτές στο καυτό λάδι, ανακατεύοντας κυκλικά. όταν το μπασ-μάτι μας αρχίζει να βράζει, προσθέτουμε λίγο αλάτι και μερικές παλιές πολαρόιντ για να νοστιμήσει. στο μέγιστο σημείο βρασμού, τοποθετούμε μέσα δάχτυλο για να βεβαιωθούμε ότι έχουμε αποκτηνωθεί από συναισθήματα και βγάζουμε το ρύζι απλώνοντας το σε πορτοκαλί πιάτο. περισυλλέγουμε μυρωδικά και αναμνήσεις από το τηγάνι και τα απλώνουμε και αυτά περιμετρικά ώστε το φαγητό να μην μπορεί να ξεφύγει, παρά μόνο αν μπορέσει με κάποιο τρόπο να αιωρηθεί. βεβαιωνόμαστε ότι οι ηλεκτρονικές μας συσκευές είναι κλειστές. ανακρίνουμε το κουτάλι για τις προθέσεις του. αφού βεβαιωθούμε για το βαθμό συνεργατικότητας του και εφόσον η ψυχομέτρηση του μας δώσει το οκ, μπορούμε να ξεκινήσουμε να τρώμε το φαγητό μας. ένα ποτήρι κόκκινο κρασί είναι μια σωστή επιλογή για να δώσουμε ένα εξευγενισμένο αριστοκρατικό αέρα στο έδεσμα μας, αλλά λειτουργεί και στο να κατέβουν ευκολότερα οι βρασμένες πολαρόιντ.

συνίσταται στρέτσινγκ και διατάσεις σιαγόνας, μαζί με βαθιές αναπνοές και διαλογισμό, καθώς αυτοσκοπός είναι το γεύμα να καταναλωθεί εξ ολοκλήρου. μόλις ολοκληρώσουμε την κατάποση των υλικών, τελειώσαμε. όπως σε όλες τις εκπομπές μαγειρικής, τα σκεύη θα πλυθούν από μόνα τους. στο επόμενο επεισόδιο θα μιλήσουμε για το πως να αποφύγετε τα συναισθήματα όταν εκείνα γίνονται φαντάσματα και σας κυνηγάνε στο δωμάτιο, ενώ θα δώσουμε τιπς για το τι να κάνετε όταν βεβαιωθείτε ότι έχετε πάθει τροφική δηλητηρίαση από κατάποση πεπαλαιωμένου φωτογραφικού χαρτιού.

Ο κλώνος επιστρέφει σπίτι

Προθέρμανα το φούρνο στους 220 βαθμούς και έβαλα την ανάμνηση 384γ4 να ψηθεί. Έβαλα τα πλαστικά μου γάντια και την έβγαλα τοποθετώντας τη σε ένα αλουμινόχαρτο. Έκαιγε. Την τύλιξα και την έσπρωξα μέχρι την πόρτα. Έπειτα, μέχρι το δρόμο με το πόδι μου. Την έδεσα με ένα σχοινί από μια γωνία του αυτοκινήτου και την έσυρα μέχρι το λιμάνι. Πάρκαρα το αυτοκίνητο στο γκαράζ του πλοίου χωρίς να βγω και πήρα ένα ύπνο στο τιμόνι. Το πρωί βγήκα από το πλοίο και οδήγησα μέχρι το αεροδρόμιο. Έκοψα εισιτήριο και για τους δύο και την τοποθέτησα σε συρμάτινο κλουβί στο διπλανό κάθισμα. Ο επιβάτης του 24F με ρώτησε αν θα γαβγίσει. Του είπα να κάνει ησυχία γιατί τώρα κοιμάται. Απογειωθήκαμε στις 9 το πρωί, προσγειωθήκαμε στις 10. Του Νοέμβρη. Στον Άρη δεν είχε ατμόσφαιρα, αλλά η ουρά στο ταχυδρομείο ήταν μεγάλη. Έβλεπες ανθρώπους από όλες τις χώρες της Γης να έχουν έρθει ως εδώ με ένα κοινό σκοπό, να χρησιμοποιήσουν την νέα καινοτόμο διαπλανητική υπηρεσία αποστολής δεμάτων, μέσω της οποίας μπορούσες να στείλεις κάτι άυλο όπως μια επίπονη ανάμνηση και να πάρεις γραπτή εγγύηση ότι αυτή θα καταστραφεί δια παντώς. Αυτό προϋπόθετε μια συγκεκριμένη διαδικασία. Για να αποφευχθούν κοσμικές παραδοξότητες και χρονικά ασυνεχές, αλλά κυρίως για αποφυγή εκτεταμένων σιωπών και ανεπιθύμητων αμηχανιών σε συζητήσεις με οικεία πρόσωπα, θα έπρεπε αρχικά η επιθυμητή, δηλαδή η ανεπιθύμητη, ανάμνηση να καταγραφεί και να ταξινομηθεί στο εκάστοτε τοπικό ληξιαρχείο Σκέψεων, Ιδεών και Αναμνήσεων παίρνοντας μοναδικό σειριακό αριθμό. Στη συνέχεια, να θερμανθεί στους 220 βαθμούς ακριβώς σε οικιακό φούρνο, μακριά από αδιάκριτα βλέμματα και στη συνέχεια να τοποθετηθεί σε πυρίμαχο υλικό ή σκεύος για αντοχή στις κακουχίες και τις απαιτήσεις του διαπλανητικού ταξιδιού εν όψει. Με την άφιξη στη διαστημική βάση της νεόδμητης αποικίας στον Άρη, ο αποστολέας θα έπρεπε να την παραδώσει στο γκισέ του τοπικού ταχυδρομείου. Όλες οι υπό διωγμόν αναμνήσεις, θα στοιβάζονταν προσεκτικά σε ειδικές μίνι κάψουλες φτιαγμένες από ένα ειδικό νανοϋλικό που βρέθηκε στα έγκατα του κόκκινου πλανήτη και το οποίο παρουσίαζε την μοναδική ιδιότητα να αντιγράφει τη μορφή του περιεχομένου του με αποτέλεσμα να μπορεί σε αντίθεση με τους περιορισμούς της ύλης να ταξιδέψει μεγάλες κοσμικές αποστάσεις σε ανύποπτο χρόνο. Γιαυτό όλες οι αναμνήσεις τοποθετούνταν χωρίς κάποιο περιτύλιγμα, ατόφιες και γυμνές όπως γεννήθηκαν, για το τελευταίο ταξίδι. Κανείς δεν ξέρει τι συνέβαινε ή τι θα μπορούσε να συμβεί όταν όλες αυτές οι αναμνήσεις ακούμπαγαν τα γυμνά τους κορμιά η μια πάνω στην άλλη. Αν μια ανάμνηση είναι μόνο παρασιτική ή αν μπορεί να ευδοκιμήσει και γυμνή χωρίς ναναι ντυμένη στο δέρμα του ξενιστή της. Ή αν και μετά την απεμπλοκή από αυτόν, θα μπορούσε να ζήσει αυτούσια σε κάποιο κομμάτι του κοσμικού χάρτη, σε κάποιο αόρατο νεκροταφείο μαζί με αναρίθμητες άλλες, χωρίς να εκπέμπει, αλλά υπάρχοντας εν αγνοία του απαλλαγμένου ξενιστή, παρακολουθώντας αλλά μη μπορώντας να επέμβει την ώρα που εκείνος με βάση την προβλεπόμενη διαδικασία θα την αντικαθιστούσε με κάποια μη τοξική, πιο αλαφροσήμαντη για να πάρει πίσω. Η επίπονη μνήμη ενός προσώπου κινείται γρηγορότερα από την ταχύτητα του φωτός προς τον ορίζοντα γεγονότων μιας μαύρης τρύπας την ώρα που ο παλιός της κάτοχος την αντικαθιστά με την ανάμνηση ενός γαργαλήματος στις πατούσες από τον γονιό κατά την βρεφική ηλικία. Μια τραυματική παιδική εμπειρία σε λίγο πάει για ύπνο και στη θέση της ξυπνάει η μαρτυρία ενός τυχαίου ροχαλητού. Η νέα σύνθεση της μνήμης είναι πια έτοιμη. Αποθηκεύεται ώστε να μπορεί να επαναφορτωθεί στη συνειδητότητα του ξενιστή όπως ένας υπολογιστής που δημιουργεί ένα σημείο επαναφοράς στο οποίο μπορεί να γυρίσει μετά την προσβολή από κάποιο ιό. Ο κλώνος επιστρέφει σπίτι.

 

ιστορία σε πρώτο απρόσωπο

σκόνταφταν τα λόγια και έπεφταν και όσο οι λέξεις δεν έβγαιναν, τα γόνατα μάτωναν και όσο οι λέξεις δεν σε έβρισκαν στην άλλη γραμμή, το δέρμα σκιζόταν πάνω στο οδόστρωμα, εκεί που μετά από 30 μέτρα που παραπατούσα χωρίς να μπορώ να σηκωθώ, λύγισα και έπεσα. ο μπελμοντό στο α μπου ντε σουφλ σηκώθηκε, ξεσκονίστηκε, χαμογέλασε, αστειεύτηκε, οι κάμερες έκλεισαν, τα φώτα έπεσαν και πήγε σπίτι του να κάνει ένα ζεστό μπάνιο. εγώ κρύο ντους. ή πόσο θα το ήθελα. να κλείσω τα μάτια και να ανοίξουν οι ουρανοί και να με πυροβολούν όπως είμαι ξαπλωμένος στο κράσπεδο και το γδαρμένο δέρμα να δροσίζεται, το πρόσωπο να λυτρώνεται, το χαμόγελο να ανεβαίνει στις ρυτίδες των ματιών και τα χέρια να ρίχνουν σπαθιές στην γραμμικότητα του χρόνου κάνοντας την κομματάκια. βαφτίζω όποιο πριν θέλω τώρα και όποιο τώρα θέλω το στέλνω στον αγύριστο. κάνω το δικό μου σενάριο και λέω τη δική μου ιστορία. και είναι μια ιστορία που δεν έχει τέλος ούτε αρχή, ούτε καλούς και κακούς. μόνο πρώτο πρόσωπο. η ζωή συμβαίνει σε πρώτο πρόσωπο, η ιστορία εκτυλίσσεται σε πρώτο πρόσωπο, άρα η ζωή είναι ιστορία και η ιστορία ζωή. άνοιξα την πόρτα και είδα τη λόλα. περίμενα τον κώστα να ανοίξει πέντε λεπτά και άρχισα να εκνευρίζομαι. άκουσα το κουδούνι και ένιωσα ότι τη γλύτωσα αλλά εκείνος άργησε να απαντήσει και εκείνη με χτύπησε και το σιχαίνομαι το χτύπημα της γιατί με χτυπάει πάντα στο ίδιο σημείο και εκεί πονάω περισσότερο. με είχαν ξεχάσει ανοιχτή και έπαιζα μια εκπομπή που ακόμα και η ίδια βαριόμουν να παίξω αλλά κυρίως με ενοχλούσε ότι κανείς δεν μου έδινε σημασία κάτι που όταν συμβαίνει με κάνει να νιώθω ότι είναι σαν να μην υπάρχω. με λένε κώστα. με λένε λόλα. με λένε πόρτα. με λένε τηλεόραση. αγαπάω τη λόλα. δεν αγαπώ τον κώστα. μου αρέσουν τα κρουτόν αλλά ποτέ δεν έχω φάει. φοβάμαι ότι θα πεθάνω μόνη σε αυτό το δωμάτιο. σκέφτομαι να της κάνω πρόταση γάμου, θα γίνει κάπου ρομαντικά, θέλω να είναι έκπληξη, θέλω να πει ναι. μια από αυτές τις μέρες θα του πω να χωρίσουμε νιώθω ότι θέλω μια αλλαγή τελευταία, υποκρίνομαι και στο σεξ και με μισώ που το κάνω αυτό. αναρωτιέμαι αν όντως μερικές φορές βλέπει ότι υπάρχει κουδούνι ή αν το κάνει επίτηδες. ο ψυχολόγος μου είπε ότι είναι φυσιολογικό να αισθάνομαι έτσι και αυτό με έκανε να αισθανθώ χειρότερα γιατί σκέφτηκα πόσες θλιμένες τηλεοράσεις σαν και μένα υπάρχουν εκεί έξω. κοίτα, σκέφτηκα κάποια πράγματα και νομίζω ότι θέλω να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου μαζί σου, δες πίσω μας φώτισα την Ακρόπολη με το αγαπημένο χρώμα των νυχιών σου. κώστα, αυτό είναι που έχω βαρεθεί σε σένα, είσαι υπερβολικά μελό, με πιέζεις να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα σαν να μην είναι κάτι δικό μου αλλά σαν κάτι που ξέρω ότι δεν είναι, κάτι φτιαχτό κάτι που πιστεύεις ότι θα με κάνει να νιώσω καλύτερα και αυτό το βρίσκω στημένο και νιώθω ότι δε θέλω να είμαι μαζί σου πια. αν μπορούσα να έχω να λυχνάρι και να κάνω μια ευχή και να την εξαντλήσω μονομιάς δε θα ζητούσα πολλά, απλά την επόμενη φορά που θα πήγαινε να με χτυπήσει στο ίδιο σημείο, θα άνοιγα μόνη μου και ξέροντας με πόση δύναμη της αρέσει να το κάνει, θα έπεφτε μέσα και θα γέλαγα τόσο πολύ που θα έτριζα από χαρά. πάλι λείπουν και με έχουν αφήσει άσκοπα ανοιχτή, αναρωτιέμαι αν η ζωή έχει κάποιο βαθύτερο νόημα ή αν η αποστολή μου εξαντλείται στο να βάζουν πάνω μου ποτήρια ή να με χτυπάνε όταν δεν συγχρονίζεται σωστά ο δορυφόρος λες και φταίω εγώ ακόμα και για το φαινόμενο του θερμοκηπίου ή για τους σεισμούς και το ότι έχασε η ομάδα του. οκ ξέχνα την πρόταση εγώ θέλω να είμαστε μαζί, δες και την Ακρόπολη, γύρισε πάλι στον κανονικό φωτισμό, όλα από δω και μπρος θα είναι κανονικά, δεν θέλω να νιώθεις πίεση, πάμε σπίτι, ξέχνα το. δεν θα αλλάξει τίποτα και το ξέρεις, είναι αυτό που είσαι και εγώ αυτό που είμαι, δεν νιώθω ο εαυτός μου μου, δεν ξέρω τι νιώθω. μερικές φορές ξεχνάω ότι είμαι πόρτα, αλλά όταν κάποιος έρχεται να κοιτάξει από το ματάκι μου, βλέπω την αντανάκλαση μου στα μάτια τους. τις προάλλες έδειχνα μια εκπομπή που κάποιοι μίλαγαν για το κάρμα, μάρεσε η λογική ότι αν κάνεις καλές πράξεις το σύμπαν θα στις επιστρέψει, η άλλη εκπομπή για την μετενσάρκωση με έριξε όμως ψυχολογικά, δε θέλω όταν πεθάνω να γυρίσω πίσω πάλι σαν τηλεόραση, ακόμα και αν έχω πολλά εκατομύρια χρώματα, ελπίζω το κάρμα να μην είναι απλά ένα διαφημιστικό κόλπο για να μου κοτσάρουνε περισσότερα κουμπάκια. ο κώστας και η λόλα άνοιξαν την πόρτα και κάθισαν στον καναπέ. “άσε την τηλεόραση να παίζει” ήταν αυτό που του είπε λίγο πριν αποκοιμηθούν. το επόμενο πρωί θα σηκωνόταν να φύγει για πάντα και θα ήταν τόσο χαρούμενη. λίγο περισσότερο χαρούμενη από την πόρτα. λίγο λιγότερο από την τηλεόραση.

βήχαζ

ήταν το τρίτο σφηνάκι έλα μωρέ και ήδη άρχισε να νιώθει μεθυσμένος. παλιότερα άντεχε περισσότερο, τώρα το συκώτι κουρασμένο πια, ατροφικό, σαν το μυαλό, δεν είχε σκέψεις παρά μόνο χμ και δηλαδή ναι, αλλά όχι άστο καλύτερα μήπως να το αφήσουμε πέρασε και η ώρα. θα κοιμηθείς; όχι μόνο θα αναπνέω δίχως να βλέπω, απλά θα επικεντρωθώ στην αναπνοή, φέρε μου ήλιο και εγώ θα το κάνω διοξείδιο του άνθρακα να γίνει νέφος πάνω από την πόλη, να βήχω μέχρι να μην υπάρχει άλλο τραγούδι που θα μπορεί να καπελώσει αυτό το βήχα, να του βάλω και μπιτάκια να γίνει νούμερο ένα στα τσαρτ και όλοι να λένε τον πούστη που το σκέφτηκε και που νάξεραν ότι όλο αυτό ήταν μια αλλεργική αντίδραση και τίποτα περισσότερο, η ιδέα του ενός εκατομυρίου που νίκησε όλες τις άλλες ιδέες και όλους τους άλλους λάρυγγες, σε διάρκεια ένταση επαναληψιμότητα επιμονή απονομή χρυσός πλατινένιος δίσκος, τα όσκαρ του λαιμού, φαινόταν από μικρός, τον έστειλε ο πατέρας του για σπουδές και αυτός σπούδασε Γκοντάρ, τσιγάρο και μπαγκέτα και ακόμα θέλει τριπλό υπότιτλο για να καταλάβει τι λένε οι ταινίες, η ζωή, οι Καρίνες, εκείνο το γαλλικό τραγούδι με τα πολλά ζήτα για ένα κατά φαντασία ασθενή που ο διάβολος τον καταδίκασε να ιογενεί να ιοσκορπά να ιοσκατά οποιονδήποτε εντός βεληνεκούς του ιδιότυπου του βήχα που ο ίδιος ονόμασε τραγούδι και ο κόσμος τον πίστεψε συνεχίζοντας να του λέει μπράβο πόσο ωραία τραγουδάει με όλα αυτά τα φωνήεντα και όλα τα ζήτα τα λάμδα τα γάμα σαν γάλλος τροβαδούρος που αντί για στίχους έκλινε συνεχόμενα το ίδιο ρήμα σε όλους τους χρόνους και φτου από την αρχή χωρίς κανείς να καταλαβαίνει τίποτα ή να ντρέπεται να παραδεχτεί ότι δεν καταλάβαινε τίποτα μην τον περάσουν για αγράμματο, ότι δε μπορεί να εκτιμήσει την τέχνη που παράγεται όταν μια δυνατή απελευθέρωση αέρα από τους πνεύμονες κατά την εκπνοή βρίσκει αντίσταση στην επιγλωττίδα και δημιουργεί ένα έντονο ήχο.

φερεμμονές

Ένα αγόρι και ένα κορίτσι μπαίνουν μέσα σε ένα ζαχαροπλαστείο. Το αγόρι περιμένει στην ουρά. Το κορίτσι δεν. Βγάζει τα ρούχα και μένει μόνο με το μαγιό. Βουτάει στην πισίνα. Το νερό είναι κρύο. Στο ψυγείο του χασάπικου ήταν πιο ζεστά σκέφτεται. Το αγόρι σκέφτεται οτι το κορίτσι σκέφτεται ότι το αγόρι σκέφτεται τι να σκέφτεται το κορίτσι αλλά αυτό δεν επιφέρει μεγαλύτερη αλλαγή στη θερμοκρασία του κοριτσιού απότι επιφέρουν κάποιες γρήγορες κυκλικές κινήσεις των άκρων. Ένας κύριος με τραγιάσκα φώναζει να μην καθυστερεί η ουρά γιατί έχουμε και δουλειές. Δεν. Το αγόρι παίρνει ένα διθέσιο καναπέ που γίνεται κρεβάτι, δύο ηλεκτρικές οδοντόβουρτσες και τρία ντόνατ με τρύπα. Δίνει τα χρήματα στο μπάρμαν και σουτάρει τρίποντο το ένα εκ των τριών ζαχαρωτών σωσιβιών στο κορίτσι. Εκείνη το φοράει κολακευμένη καθώς είναι ένα νούμερο μικρότερο. Τα παιδιά στη γωνία δεν γνωρίζουν τι είναι η φερομόνη. Εκείνη γνωρίζει ότι δε θέλει να τη φέρει μόνη. Εκείνος γνωρίζει ότι δε θέλει να φέρει μουάρ και μουρμουάρ φεύγοντας. Αύριο θα πάμε και στο μανάβικο που έχουν θερμαινόμενη πισίνα.

αζλ

Έχασε τον αυτοέλεγχο του και έδωσε μια μπουνιά στις λέξεις του και αυτές έσπασαν σε χίλια κομμάτια, γεμίζοντας το χώρο με διάσπαρτα γράμματα του αλφαβήτου όπως εκείνα που παλιά του έβαζε η μάνα του στη σούπα και εκείνος απλά τα έτρωγε. Τώρα δεν είχε όρεξη ούτε να φάει, αλλά ούτε και να περισυλλέξει ότι απέμεινε. Σαδιστικά απολαμβάνε την αποδόμηση του εαυτού του να αιωρείται στο χώρο. Παζλ που άνοιξε ένα βράδυ με τα κομμάτια του να κατακλύζουν το τραπέζι πάνω στο οποίο έτρωγε, τώρα αυτά έτρωγαν αυτόν. Σαν τα κομμάτια να ξύπνησαν και να απέκτησαν συνείδηση και αποστολή και η αποστολή αυτών των δέκα χιλιάδων κομματιών να ήταν να μη θανατωθούν ποτέ σε κορνίζα. Κάθε προσπάθεια ένωσης, σύμπτυξης, ένταξης σε κάποιο ενιαίο νόημα μάταιη. Εναντίωση σε κάθε βούληση του αγοραστή που απέκτησε το δικαίωμα στο κουτί αλλά όχι στο περιεχόμενο. Παρά τις προσπάθειες του για ένωση, οι λέξεις θα τα κατάφερναν να αντισταθούν, να παραμείνουν ανένωτες, στέρεες, ανεξάρτητες κάνοντας πλιάτσικο όχι μόνο στο τραπέζι αλλά και στο σπίτι. Το γιατί άλλαζε συνεχώς κανάλια στο τηλεκοντρόλ, περιμένοντας το όμως να σταματήσει να πειράζει εκείνη την παρέα από τα θα που ανοιγόκλειναν τα συρτάρια του κομοδίνο. Μες την μπανιέρα τσαλαβουτούσαν τα χαριτωμένα τέλωσπαντων που φανέρωναν εντυπωσιακά αδιάβροχες ιδιότητες, κάτι που δε θα μπορούσε κάποιος να πει για τα ναι και τα όχι τα οποία σε θέσεις μάχης οχυρώνονταν πίσω από τα μαχαιροπήρουνα. Η λογική με το παράλογο πάντως έμοιαζαν να τα βρίσκουν κάτι που εκνεύριζε τον εαυτό το ε του οποίου προσπαθούσε να αποχωριστεί το αυτός τρίβοντας το σε μια από τις αιχμηρές γωνίες του τραπεζιού το ένα πόδι του οποίου έπαιζε. Σε μια στιγμή περισσότερο υπακοής παρά παρέμβασης, σηκώθηκε, πήρε ένα τυχαίο κομμάτι που βρήκε μπροστά του και το σφήνωσε κάτω από το προβληματικό πόδι αποκαθιστώντας τη σταθερότητα του τραπεζιού βοηθώντας την προσπάθεια του ε. Το αυτός έπεσε στο πάτωμα. Δίπλα του κείτονταν άλλα τρία κομμάτια, το που το δεν και το είσαι. Θυμήθηκε ότι ποτέ δεν του άρεσαν τα παζλ και πήγε να κάνει ένα μπάνιο με τα τελωσπάντων, γιατί σε μια ώρα έπρεπε να συναντηθεί με τον Αντισθένη.

 

φεύγα λέω

Το Hayabusa κύκλωνε τον αστεροειδή Itokawa συγχρονίζοντας την τροχιά του με εκείνη του βραχώδους σώματος μέχρι την τελική επαφή. Θα ήταν το πρώτο διαστημικό όχημα που θα συνέλεγε υλικό από κάποιο αστεροειδή, αλλά όχι ο τελευταίος άνθρωπος που θα ένιωθε το φόβο για το άγνωστο να βράζει σε χύτρες ενθουσιασμού που σφυράνε από υπερβολική ετοιμότητα. Είχε χρόνια που πήγαινε στο μικρό παντοπωλείο και η έκπληξη του όταν είδε την επιγραφή “η επιχείρηση έκλεισε λόγω χρεών” τον διατάραξε συθέμελα. Έμελλε να κάνει μια στροφή 180 μοιρών αλλά το τελευταίο πάτημα στον πάγο πριν το τελικό τόλουπ ήταν άτσαλο και οι θεατές χειροκρότησαν από ευγένεια. Η ευγένεια που είχε ο παντοπώλης δεν έσωσε το μαγαζί από τη χρεοκοπία. Νόμιζε ότι ήταν πολλές οι αιτίες, αλλά ήταν μόνο μία. Δύο αρνήσεις κάνουν μια κατάφαση, γιαυτό όταν μετά το αρχικό μου όχι με ρωτήσουν τι ειπα λέω αμέσως ναι. Με λένε εύπιστο και ίσως είμαι. Αλλά όταν με λένε ανιδιοτελή, απαντάω σιγά να μην είμαι και ανεξίθρησκος. Το κερί μου το ανάβω όταν πάω στην εκκλησία. Πάω, ανάβω, φεύγω. Το κάνω γιατί θέλω να νιώθω ότι συμμετέχω στα κοινά και κυρίως να νιώθουν τα κοινά ότι είμαι και εγώ κοινό. Πολλά κοινά μαζί κάνουν τα κοινά. Πράγματα. Ή λέξεις που μου αρέσουν από το γράμμα π. Παντοπωλείο. Παρασιτικός. Προαστιακός. Όταν είμαι στον προαστικό, μαρέσει να καρφώνομαι στα παράθυρα, ψάχνοντας να βρω κάποιον απέξω που κινείται παράλληλα ή αντίθετα με το τρένο ώστε να ανταλλάξουμε ένα διαρκές (με τους παράλληλους) και ένα φευγαλέο (με τους αντίθετους) βλέμμα, στο οποίο θα εμπεριέχεται το γενετικό φιλμ των ζωών των δύο διαφορετικών ανθρωπίνων δειγμάτων στο οποίο η πρόσβαση θα συνοδεύεται από ένα κώδικα εμπιστευτικότητας σαν εκείνο των γιατρών ή των δικηγόρων, μέσω του οποίου θα λαμβάνεις το δικαίωμα να δεις και την υποχρέωση να μη μοιραστείς. Αυτή η συναλλαγή δεν έχει ισοπαλία. Έχει νικητή και χαμένο. Το ένοχο ανείπωτο ως τώρα μυστικό που μοιράστηκε είναι νίκη. Η αδιάφορη γραμμική καθημερινότητα του καθημερινού Σίσσυφου είναι ήττα. Ο κακός επιβραβεύεται, ο καλός αποτυγχάνει, η πλάστιγγα γέρνει, η κλεψύδρα γεμίζει, το παιχνίδι είναι στημένο, έφτασες στον προορισμό, αλλά ποτέ δεν φτάνεις, αλλάζεις τρένο, αλλά δεν αλλάζεις οπτική, δανείζεσαι, βαραίνεις, ελαφραίνεις, χάνεις, κερδίζεις.

τριχοφυιολογήματα

τα γένια μου έχουν αγριέψει επικίνδυνα και κινούνται απειλητικά προς όλες τις γωνίες του προσώπου μου με στόχο την επισημοποίηση της πιθηκοποίησης μου. τώρα είναι λίγο κάτω από τα μάτια αλλά με αυτό το ρυθμό σε λίγο θα έχω βρυχηθμό. φοβάμαι να ανοιγοκλείσω τα μάτια και να δω τις τρίχες να εντείνουν την προσπάθειά τους να φτάσουν μέχρι τις κόρες των ματιών μου και μετά να μην είμαι μόνο τρίχαλος αλλά και τυφλός. με τα φρύδια δεν έχω κάποιο πρόβλημα. δηλαδή ο κίνδυνος δεν είναι από το βορρά, είναι από το νότο. σαν με το πέρας του χρόνου οι τρίχες να απομακρύνονται από το πάνω μέρος της κεφαλής και να πηγαίνουν προς τα πίσω να κατεβαίνουν από τον αυχένα, να κόβουν κάθετα μέσα από το λαιμό, να πιάνουν πηγούνι ολοκληρώνοντας μια κυκλική πορεία η οποία θα με κάνει στα 60 μου να ξυρίζω και το κούτελο. αυτή η καμπυλότητα της τριχοφυίας μου φέρνει ξανά στον νου τον Αινστάιν. όχι γιατί είχε θαυμάσια πεταχτά μαλλιά μέχρι τα 60 του, αλλά γιατί μίλησε και αυτός για καμπυλότητα, αυτή του χωροχρόνου. μπορεί η καμπυλότητα του χωροχρόνου να έχει καμία σχέση με την τριχυοφυία μου; φαινομενικά όχι. αλλά ο Αινστάιν δεν τα ήξερε όλα. απέτυχε να συνδέσει τη Θεωρία της Σχετικότητας με τις ιδιαιτερότητες της κβαντομηχανικής, τον κόσμο των μεγάλων σωμάτων με τον κόσμο των μικρών σωματιδίων, τα οποία μπορούν την ίδια στιγμή να βρίσκονται σε δύο σημεία. ίσως οι τρίχες μου να υπόκεινται στους νόμους της κβαντομηχανικής και να μην είναι θέμα κοντίσιονερ. ίσως επίσης σε πολλά παράλληλα σύμπαντα να είμαι τελείως καραφλός, οπότε υπάρχουν και χειρότερα. σύμφωνα με τον Νόμο της Ισόποσης Συναλλαγής, αν το σύμπαν έπρεπε για κάποιο λόγο να μου αφαιρέσει τις τρίχες θα έπρεπε να μου δώσει κάτι άλλο σε αντάλλαγμα, οπότε μπορεί να ήμουν ένας ιδιοφυής καραφλός που η κουρούπα του μόνο ευφυολογήματα θα κατέβαζε. τώρα που το σκέφτομαι ίσως αγχώνομαι υπερβολικά με τις τρίχες. ίσως βλέπω το δέντρο αντί για το δάσος, ίσως την τρίχα αντί το γεγονός πχ ότι αντί για 32 δόντια έχω μείνει αισίως μόνο με 17.

δυό αρνήσεις συζητάνε με μια κατάφαση

το πλακάκι είναι τόσο κρύο που θυμίζει παγοδρόμιο. περπατάω γυμνός ενάντια στα πρέπει και τα μη και γίνομαι ήρωας. περπατάω γυμνός περιμένοντας τη στιγμή που ο πάγος θα ανοίξει και εγώ θα βρεθώ σε παγωμένα νερά να παλεύω για την ύπαρξη μου ή στη σούπα του από κάτω. ο από πάνω λείπει. επαγγελματικό ταξίδι. άραγε να είναι κρύα και τα δικά του τα πλακάκια ή να προνόησε να βάλει κάποιο χαλί. δεν μου έχει φανεί για τύπος που θα έπαιρνε κάποιο αψυχολόγητο ρίσκο σαν εμένα ή που θα ρίσκαρε να πατήσει σε κάποιο εύθραστο κομμάτι πάγου ακόμα και αν ήξερε ότι αν το έκανε θα μπορούσε να σώσει καμιά πενηνταριά παιδάκια στην Αφρική. η Αφρική δεν έχει πάγο, τα παιδάκια δεν έχουν πάγο, άρα η Αφρική δεν έχει παιδάκια. χτες αποφάσισα να ξεδώσω. μπήκα στο Google Maps και έβαλα την κάτοψη της περιοχής μου. περπάτησα τους δρόμους γύρω από το σπίτι μου, περπάτησα προκλητικά στη μέση του δρόμου, συνέχισα θριαμβευτικά ενάντια στο μονόδρομο και γύρισα πίσω στην ώρα μου για το βραδυνό. πρωινό έχω σταματήσει να τρώω, γιατί με βάση τα λεγόμενα του γιατρού μου από την τελευταία μου επίσκεψη, αποτελούμαι από 1% νερό, ιστούς, κόκκαλα και από 99% βρώμη. διάβασα το άρθρο για εκείνο τον άντρα που αποφάσισε στα 42 του και ενώ ήταν παντρεμένος με δύο παιδιά να γίνει γυναίκα, ενώ στα 50 του αποφάσισε να γίνει ξανά άντρας. ακόμα όμως και αυτό είναι ευκολότερο από το να γίνεις ξανά παιδί.

κέπλερ

κάθε νέα στιγμή είναι μια πληροφορία. αυτή η πληροφορία μπορεί να με διαπεράσει σαν νετρίνο και άλλη να κάτσει ετσιθελικά μες το μυαλό ρουφώντας όσο πιο πολύ μπορεί την προσοχή μου, ζητώντας μια αποκλειστικότητα που δεν μπορεί να έχει, αλλά που μοιάζει να τη θέλει, διώχνοντας κάθε άλλη πιθανή πληροφορία στην οποία θα μπορούσε να είναι δεκτικό το μυαλό αν δεν υπήρχε εκείνη. η πληροφορία καταστρέφει την πληροφορία και γεννάει πληροφορία. ιδέα. προσπαθώντας να κατανοήσω το πως λειτουργεί το μυαλό μου μοιάζει σαν μια προσπάθεια να κατανοήσω πως λειτουργεί το μυαλό μου και αυτή η μάταια ημιζωή με κάνει να ψάξω επιτεύξεις σε πιο ορατούς στόχους, όπως το να ολοκληρώσω μια πρόταση και να μου δώσω ένα συγκαταβατικό χτύπημα στην πλάτη. θα κάνω το πρώτο και θα φανταστώ το δεύτερο.

τη στιγμή που εγώ θα έκανα το ποταπό μου τίποτα, χιλιάδες νετρίνο θα διαπέρναγαν το κορμί μου, επιτελώντας το κοσμικό τους ταξίδι που ξεκίνησε από τον Ήλιο, διέσχισε το γαλαξία, τρύπησε την ατμόσφαιρα, τον αέρα, τα σύννεφα, την ταράτσα μου, εμένα δίχως εγώ να καταλαβαίνω το παραμικρό και αν ήταν εδώ εκείνη να με ακούει θα έλεγε φυσικά αφού είσαι αναίσθητος. τα υποατομικά σωματίδια δεν έχουν ούτε γκρίνιες ούτε κρεβατομουρμούρα. διάβασα κάπου να λένε ότι δεν έχουν συναισθήματα. αλλά ενδεχόμενα τα συναισθήματα, αυτή η χημική διεργασία που μας μετατρέπει από ένα σύνολο άψυχων μορίων σε μια ολότητα που αναπνέει συναισθήματα και σκέψεις, είναι μια ψευδαίσθηση με την οποία δικαιολογούμε την εξελιγμένη μας ύπαρξη κοιτώντας αφ’υψηλού τα εκ φύσεως δομικά μας στοιχεία τα οποία είναι ζωντανά όσο εμείς και επιτελούν ακατάπαυστα το έργο τους το οποίο είναι εξίσου σημαντικό και μέρος της κοσμικής αποστολής στην οποία μας συναντούν. ενδεχόμενα, οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας είναι αποτελέσματα αυτών των χημικών διεργασιών σαν όνειρα που βλέπουμε στον ξύπνιο μας και τα οποία μας δίνουν το δικό μας λόγο ύπαρξης. και μπορεί όπως το κάθε ξεχωριστό μόριο να μην επιτελεί μόνο του τη διαφορά, αν δεν είναι μέρος του συνόλου των σωματιδίων έτσι και εμείς σαν μεμονωμένες υπάρξεις να αναλωνόμαστε στο δικό μας ρόλο και έργο που είναι όμως απειροελάχιστος και μηδαμινός, αν δεν είχαμε δίπλα μας και παραδίπλα μας όλους εκείνους τους δίποδους ομοίους μας να χτίζουν μαζί όπως εμείς οι υπόλοιποι εργάτες-τερμίτες το μεγάλο συνολικό οικοδόμημα που χτίζουμε όλοι μαζί χωρίς ίσως να έχουμε την επίγνωση της συνολικής εικόνας, την αποστολής, της ύπαρξης μας όπως οι στερούμενοι ματιών τερμίτες χτίζουν τα δικά τους οικοδομήματα με μεγάλη ακρίβεια, δίχως να έχουν επίγνωση της αποστολής ή της μεγαλύτερης εικόνας.

μου είπε να πέσω να κοιμηθώ. το έκανα. στον ύπνο μου είδα ότι ήμουν ένα νετρίνο που διένυε γαλαξίες και πλανήτες και σε αυτό το αέναο πρωτοφανές κοσμικό μου ταξίδι έφτασα πέρα από τα όρια του γαλαξία, είδα μέρη που οι υπόλοιποι είχαν δει μόνο μέσα από τις τηλεσκοπικές εικόνες και προσπαθούσα να θυμηθώ τις ονομασίες τους, τα Νέφη του Μαγγελάνου, ο Γαλαξίας της Ανδρομέδας, o Αστερισμός του Κύκνου. το ταξίδι μου διακόπηκε απότομα όταν τρύπησα την ατμόσφαιρα του πλανήτη Kepler-186f, ενός πλανήτη που θύμιζε Γη περισσότερο από οποιονδήποτε στο πέρασμά μου, και πλησιάζοντας είδα κτίσματα και πόλεις και ταράτσες να έρχονται όλο και πιο κοντά. ενάντια στη φύση μου, φώλιασα στο σώμα και τον νου κάποιου ο οποίος κοιμόταν. ονειρευόταν ότι ήταν 490 έτη φωτός μακριά σε ένα πλανήτη με το όνομα Γη ο οποίος του θύμιζε τον δικό του και έβλεπε κάποιον να μολύνει τον αέρα που ανέπνεε με τις αναθυμιάσεις ενός τσιγάρου, την ώρα που πληκτρολογούσε σε μαύρα πλήκτρα με λευκά γράμματα λέξεις που εμφανίζονταν στην λευκή απεικόνιση μιας οθόνης. ξύπνησε αναστατωμένος από το παράξενο αυτό όνειρο και πήγε να πλυθεί. στον καθρέφτη είδε το πρόσωπό του το οποίο αναγνώρισα καθώς κοίταγα την αντανάκλασή μου στην οθόνη που μόλις είχε κλείσει.

nihil pop

Ο χρόνος κύλαγε πολύ αργά. Κυριολεκτικά. Κόλλαγαν όλα και αυτή η κολλώδης διαστημική γλίτσα σχημάτισε ένα πρωτοφανές παράδοξο. Δεν ήξερες τι να κάνεις. Να χαρείς που οι δυνητικές στιγμές και τα ενδεχόμενα πολλαπλασιάζονταν ή να βρεθείς σαστισμένος μπροστά σε αυτήν την ανώμαλη νέα πραγματικότητα, για την οποία ήσουν ντροπιαστικά απροετοίμαστος: πως να γεμίσεις όλο αυτό το κενό με πράγματα, δραστηριότητες. Και τελωσπάντων, αν δεν ήταν μόνο ο χρόνος κολλημένος στην κοσμική γλίτσα, αλλά και εσύ μαζί, αυτό ήταν ένα βασανιστήριο που έπρεπε να σε κάνει να εκτιμήσεις όσα είχες πριν και το γεγονός ότι έτρεχες πάντα να προλάβεις ένα χρόνο που κάλπαζε, σαν την συχνότερη συμπαντική δικαιολογία για όλα αυτά που δεν μπόρεσες ποτέ να κάνεις γιατί η μέρα έχει μόνο 24 ώρες και θέλεις τρεις ζωές για να ζήσεις όσα θέλεις. Τώρα αυτό το δίχτυ ασφαλείας είχε χαθεί και εσύ έμενες αντιμέτωπος με τον χρόνο προσπαθώντας να τον κάνεις να τρέξει λίγο πιο γρήγορα, όπως το αυτοκίνητο που το σπρώχνεις να πάρει μπρος βάζοντας όλη τη μυική σου δύναμη η οποία σε αντίθεση με τους νόμους του υπόλοιπου σύμπαντος είναι αρκετή για να κουνήσει τα πράγματα να έρθουν στην φυσιολογική τους ροή.

Πόσο απροετοίμαστοι είμαστε άραγε για τις μεγάλες αλλαγές, τα ατυχήματα, τα πράγματα που δίχως να μπορούμε να προβλέψουμε και δίχως να μας ρωτήσουν συνέβησαν, λες και νιώθουμε ασφάλεια μόνο στην επανάληψη, στην επαναληπτικότητα της καθημερινότητας και στην περιοδικότητα του σύμπαντος την οποία δεν ξεχνάμε ποτέ να καταραστούμε και να απορρίψουμε.

Οι επιστήμονες έλεγαν ότι μέχρι το κάποτε μακρινό 2015 θα έχουμε κάνει πολλά περισσότερα πράγματα από όσα εν τέλει κάναμε. Τα αυτοκίνητα δεν έχουν ξεκινήσει να πετάνε ακόμα. Δεν τηλεμεταφερόμαστε, δεν έχουμε ταξιδέψει στο χρόνο, δεν έχουμε πατήσει ακόμα σε άλλους πλανήτες. Όλα τα τηλεσκόπια και οι διαστημικές αποστολές μας φέρνουν αντιμέτωπους με ξηρούς πλανήτες χωρίς ζωή, όλα τα σήματα που έχουμε στείλει στο διάστημα, δεν έχουν βρει κάποιο παραλήπτη. Είναι σαν να κινούμαστε σε πιο αργούς ρυθμούς από τους ρυθμούς που μας έφεραν ως εδώ. Σαν να καταφέραμε να κάνουμε το χρόνο να κυλάει πιο αργά και να μην ξέρουμε τι να τον κάνουμε.

Απομείναμε μόνοι μας. Τελματώσαμε. Φτάσαμε στο ζενίθ και ήδη καταγράφουμε μια στάσιμη πορεία. Δεν γινόμαστε εξυπνότεροι. Βελτιώσαμε τα παιχνίδια μας και χάσαμε τους εαυτούς μας δημιουργώντας κοινωνίες που βασίζονται στην ανακύκλωση του τώρα, βάζοντας τα εγώ μας να παλέψουν και χάσαμε νομίζοντας ότι είχαμε νικήσει. Οι παράλληλες πραγματικότητες την ύπαρξη των οποίων παλεύουμε να επαληθεύσουμε βασίζονται στην ανάγκη μας να φανταστούμε ότι κάπου αλλού, δίπλα μας, μέσα μας, στην άλλη πλευρά του τοίχου, είμαστε διαφορετικοί, αλλά αυτό είναι σαν ενήλικα παραμύθια για να βάλουμε τις ενήλικες ψευδαισθήσεις μας για ύπνο. Στην πραγματικότητα, κάναμε τη βόλτα μας σαν Κοκκινοσκουφίτσες στο δάσος και τώρα αναμεταδίδουμε από το στομάχι του λύκου τον οποίο φτιάξαμε εν αγνοία μας.

Και τώρα;

Τώρα θα κάνουμε το μόνο που μας έμεινε. Θα φανταστούμε ότι είμαστε έξω.

ερωτοστοιχία 204

Μάτια ερμητικά κλειστά. Με κοιτάζω να ονειρεύομαι. Τρέχω. Είμαι πίσω από ένα τρένο που κινείται και η ταχύτητά μου δεν είναι ικανή να με βοηθήσει να το προλάβω. Όταν κουράζομαι, η απόσταση μεγαλώνει, όταν πεισμώνω, η απόσταση μικραίνει. Δεν φτάνω ποτέ, αλλά δεν τα παρατάω. Και δεν σκέφτομαι, απλά τρέχω. Το βλέμμα μου ανοίγει: το τρένο περνάει από καταπράσινες πεδιάδες και εξοχές που έχω δει μόνο στις ταινίες, αλλά εγώ χαμπάρι δεν παίρνω. Το κάτι σαν ένστικτο μου λέει ότι αν σταματήσω για να κοιτάξω, θα χάσω το τρένο. Αν σταματήσω να τρέχω, ίσως το όνειρο σταματήσει και όλος μου ο κόπος θα είναι μάταιος. Το τρένο θα έχει φύγει. Εκείνη θα έχει φύγει.

Οι πιο πολλές ερωτικές ιστορίες θυμίζουν εκείνο το τρικ με τις λέξεις: Ανεξάρτητα πως είναι κατανεμημένα τα γράμματα εντός τους, το νόημα στην ανάγνωση τους παραμένει αναλλοίωτο, αν η αρχή και το τέλος είναι εκεί. Σαν αυτά που συνέβησαν στο ενδιάμεσο να είναι τα λιγότερο σημαντικά, μελάνι χυμένο άναρχα οι λέξεις που γεμίζουν το μυθιστόρημα-τσέπης που συν-εγράφη, με την αγωνία να αναλώνεται στο πόσο διαφορετικά ξεκίνησε και από πόσο ψηλά έπεσε, ξέπεσε, κατέπεσε με την προσγείωση σπάνια να φέρνει στο νου τα δεκάρια της Κομανέτσι.

Την Ο. τη γνώρισα πριν κάτι μήνες. Δεν μου πήρε πολλή ώρα να καταλάβω ότι είμασταν και οι δύο απόφοιτοι από το ίδιο πανεπιστήμιο σε παρόμοιες σχολές ο καθένας. Το δικό της πτυχίο έλεγε με έντονα μαύρα επίχρυσα γράμματα ότι δεν μπορούσε να ερωτευτεί, ενώ το δικό μου σε αντίστοιχα εμφατική γραμματοσειρά ότι δεν μπορούσα να αγαπήσω. Ήταν η πρώτη φορά που γνώριζα κοπέλα από το ίδιο πανεπιστήμιο με μένα και άμεσα αναρωτήθηκα πως ήταν δυνατόν να μην είχαμε γνωριστεί, πως ήταν δυνατόν να μην είχαν διασταυρωθεί οι δρόμοι μας ως τότε, σε κάποια αίθουσα, σε κάποιο κοινό μάθημα. Ειδικά σε εκείνο το μάθημα του “πως να κερδίσετε πόντους στο πρώτο ραντεβού” πήγαινα συχνά, ενώ σε εκείνο του “πως να τον/την ρίξετε στο κρεβάτι”, το αμφιθέατρο έσφυζε από κόσμο και με τον καιρό γνωριζόμασταν όλοι μεταξύ μας. Κατέληξα ότι πρέπει να πήγαινε στο μοναδικό μάθημα στο οποίο δεν πάταγα το πόδι μου: στο “πως να μην ερωτευτείτε το λάθος πρόσωπο”.

Ερωτευτήκαμε με τον μόνο τρόπο που ερωτεύομαι: γρήγορα. Και όπως κάνουν οι ερωτευμένοι, εξαφανιστήκαμε για λίγο καιρό. Δηλαδή, μπορεί να είμασταν μαζί με άλλους, αλλά ήταν σαν να είμασταν μόνοι, σαν να είμασταν αλλού. Το δικό μου τώρα είχε σκάψει το χώμα και είχε βρει εκείνη τη μαγική σήραγγα του Βερν που οδηγούσε στους κάτω κόσμους, αλλά εκεί δεν είχα βρει λάβα ή τεκτονικές πλάκες να τσακώνονται, αλλά ένα μέρος υπερβολικά παραδεισένιο, όπου είχαμε στη διάθεση μας όλη τη χρυσαφένια άμμο του κόσμου για να χτίσουμε κάστρα που δε θα πέσουν ποτέ. Μόνο που οι θάλασσες του παραδείσου μας ήταν υπερβολικά αλατισμένες και όλα τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο φάνηκαν άχρηστα ή έστω το παρόν μάθημα ήταν εκτός εξεταστέας ύλης.

-Με αγαπάς;

-Νομίζω.

-Δεν είσαι δηλαδή σίγουρη;

-Όχι. Δηλαδή μερικές φορές νιώθω ότι σε αγαπάω, αλλά είναι κάποιες στιγμές, δευτερόλεπτα, που κάνω σκοτεινές σκέψεις και νιώθω εντελώς μόνη παρόλο που είσαι δίπλα μου.

-Θα ήθελα να μπορώ να ράψω το χρόνο στα μέτρα μας. Να πετάξω εκείνα τα περιττά, σκοτεινά δευτερόλεπτα με δύο ψαλιδιές και να φορέσουμε μαζί κάτι νέο.

-Μακάρι να μπορούσες να το κάνεις αυτό.

-Νιώθω ότι είσαι ένα άγριο τριαντάφυλλο, από εκείνα με τα μεγάλα αγκάθια που δεν φαίνονται αν δεν τα δεις από κοντινή απόσταση. 

-Εγώ μερικές φορές δεν μπορώ να δω καν από κοντινή απόσταση.

Επιστρέφω στο όνειρο και ψάχνω τον πρωταγωνιστή. Τον εντοπίζω σε μια παράλληλη διάσταση, στην οποία τα σκηνικά είναι εξίσου όμορφα, αλλά έχουν χρώμα γκρι, με τον αέρα που σηκώθηκε και δροσίζει το ιδρωμένο πρόσωπο να είναι τόσο έντονος που τον νιώθω και εγώ. Εκείνος συνεχίζει να τρέχει, αλλά αυτή τη φορά, για να ξεφύγει. Το τρένο είναι τώρα πίσω του. Όταν κουράζεται, η απόσταση μικραίνει. Όταν πεισμώνει, η απόσταση μεγαλώνει. Αλλά δεν γίνεται ποτέ ασφαλείας. Σαν ένα αόρατο σκοινί να δένει το τρένο με τον πρωταγωνιστή, με το παράδοξο να είναι ότι το σκοινί δεν είναι τεντωμένο, αλλά χαλαρό, σαν ένα παιχνίδι του μυαλού μες το μυαλό ότι μπορείς ανά πάσα στιγμή να σταματήσεις, χωρίς να υπάρξει η παραμικρή αλλαγή. Σκέφτομαι να το κάνω για να δω τι θα γίνει: άραγε το τρένο θα εξαφανιστεί ή θα γίνω κομματάκια;

Η Ο. πάντως εξαφανίστηκε όσο απρόσμενα μπήκε και στη ζωή μου και σαν χελιδόνι φτερούγισε μακριά. Σκέφτηκα ότι οι καθηγητές της θα ήταν περήφανοι.

Εγώ ήμουν στην παράλληλη ονειρική μου πραγματικότητα. Τώρα πια μες στο τρένο. Καθισμένος σε ένα από τα κουπέ ενός βαγονιού, με την κίνηση μου αυτή τη φορά να προέρχεται από την αμαξοστοιχία και όχι από τα πόδια μου. Ξεφυλλίζω μια εφημερίδα και στη σελίδα 17 πέφτω πάνω σε ένα επιστημονικό άρθρο το οποίο αναφέρεται στο φαινόμενο της πεταλούδας: στο πως φαινομενικά ασήμαντα γεγονότα που συνέβησαν αρκετά μακριά μπορούν να έχουν μεγάλο αντίκτυπο στις ζωές μας με τρόπους που δεν αντιλαμβανόμαστε. Σκέφτομαι όλες εκείνες τις τυχαίες στιγμές που προέκυψαν επειδή απλά όλες οι μεταβλητές έτυχε να συγχρονιστούν με ένα συγκεκριμένο τρόπο και αντιλαμβάνομαι λεπτομέρειες στις οποίες πριν δεν έδινα καμία σημασία. Στις οποίες μάλιστα θα συνέχιζα να μην δίνω σημασία, αν δεν ήμουν σε ΑΥΤΟ το τρένο ΑΥΤΗ τη στιγμή, να διαβάζω ΑΥΤΟ το άρθρο από την εφημερίδα που έπεσε από τα χέρια του γεράκου από την απέναντι θέση που κουράστηκε να ταίζει το εγγονάκι του να πιει ένα ολόκληρο κουτί με γάλα. Θυμήθηκα ότι έκατσα εκεί επειδή έγινε μπέρδεμα με τα εισιτήρια και κανονικά έπρεπε να είμαι σε άλλο βαγόνι, ενώ άλλαξα την τελευταία στιγμή τον προορισμό μου μετά από εκείνο το ξαφνικό τηλεφώνημα της Ελένης, την οποία γνώρισα μόλις πριν από μια βδομάδα. Αντίστοιχα, σκέφτηκα και όλες εκείνες τις λεπτομέρειες που μέτρησαν τόσο πολύ στη ζωή μου και για τις οποίες δεν είχα ιδέα. Συνέβησαν μακριά από μένα, χωρίς εμένα και στις οποίες δεν είχα ούτε λόγο, ούτε επιρροή. 

Η αν-ησυχία των υπαρξιακών αναζητήσεων μου σταμάτησε άγαρμπα, τη στιγμή που ένιωσα το τρένο να σταματάει βίαια στη μέση της διαδρομής. Ανοιξα την πόρτα και μια υπάλληλος με ενημέρωσε για το τι συνέβη: Κάποιος τρελός ήταν στις ράγες με την πλάτη γυρισμένη και ο οδηγός προσπάθησε, αλλά δεν πρόλαβε να σταματήσει, με αποτέλεσμα το τρένο να τον καταπλακώσει. Κοίταξε το ρολόι της και με ενημέρωσε ότι στις 6.30 το τρένο θα έχει φτάσει στον προορισμό. Αναρωτήθηκα αν ο τύπος προσπαθούσε να ξεφύγει από το τρένο ή αν κυνηγούσε τη σύγκρουση του με αυτό. Τον φαντάστηκα να χαμογελάει σαρδόνια λίγο πριν το κορμί του νιώσει το μεταλλικό όχημα να τον συντρίβει. Ένας επαναλαμβανόμενος ήχος από μήνυμα στο κινητό συγκρούστηκε με το όνειρο και το αφάνισε. Ήταν η Ο.

Η νύχτα που χάθηκε ο Θεός

Δύο χρόνια και 35 μέρες μετά. Φυσικά και δεν είχε ξεχάσει εκείνο το βράδυ. Αλλά ο χρόνος είχε κάνει καλή δουλειά και ότι τότε έμοιαζε σαν ένας τοίχος που υψονώταν ως τον ουρανό χωρίς πόρτες, τώρα ήταν πιο εύκολο. Μπορούσε δηλαδή πια να χρησιμοποιήσει αυτή τη λέξη. Οι ενοχές δεν θα τον άφηναν και ποτέ, αλλά πια απλά τον κράταγαν από το χέρι και δεν τον έπιαναν από το λαιμό. Όταν ενώ εσύ αλλάζεις, το περιβάλλον δίπλα σου, παραμένει αναλλοίωτο, είναι συνήθως ευκολότερο να υποκριθείς ότι είσαι ακόμα ο ίδιος και ας μην είσαι, κάνοντας τα ίδια πράγματα, μιλώντας με τον ίδιο τρόπο, προσποιούμενος ότι είσαι εσύ και ας μην είσαι, κάνοντας την καλύτερη δυνατή ερμηνεία του εσένα του πριν, η οποία δεν χωράει λαθών, καθώς όσο λιγότερα λάθη, τόσο περισσότερο ομαλή, μη παρατηρητέα, η μετάβαση στο νέο μετά. Άλλωστε και πριν δούλευε σε εκείνη τη δουλειά, ήταν παντρεμένος με την ίδια γυναίκα και είχε τα δύο ίδια παιδιά και ας ήταν τώρα μεγαλύτερα. Μερικές φορές ήθελε να φωνάξει, να εκμυστηρευεί το μυστικό τουλάχιστον στη γυναίκα του, αλλά το ανέβαλε τόσες πολλές φορές που πια δεν μπορούσε να το πει, σαν κάθε φορά που το ανέβαλε να το έσπρωχνε ένα μέτρο πιο βαθιά στη Γη και πια ήταν υπερβολικά βαθιά για να μπορεί να το ανασύρει.

Είχε κερδίσει και είχε χάσει μερικά πράγματα. Είχε κερδίσει ότι οι ενοχές δεν ήταν πια τόσο ασφυκτικές, είχε κερδίσει ότι μπορούσε να κοιμηθεί τα βράδια σχεδόν κανονικά, είχε κερδίσει το γεγονός ότι κανείς δεν είχε καταλάβει τίποτα: οικογένεια, φίλοι, γνωστοί, συνάδελφοι, ενώ είχε κερδίσει την ηρεμία που δεν είχε τους πρώτους έξι μήνες που περίμενε εκείνο το εφιαλτικό τηλέφωνο που κάποιος με σοβαρή φωνή θα τον ζήταγε με το επώνυμο του ή το ακόμα εφιαλτικότερο εκείνο χτύπημα στην πόρτα, κάποιου που θα ΗΞΕΡΕ που στον οποίο θα έπρεπε είτε να παραδοθεί είτε ακόμα χειρότερα να δικαιολογηθεί. Είχε χάσει όμως τον εαυτό του ολοκληρωτικά. Έπαιζε το ρόλο του να είναι αυτός, έχοντας όμως για πάντα και αμετάκλητα αλλάξει. Σαν εκείνο το μυστικό να ήταν ένα παρασιτικό σκουλήκι που τον έτρωγε κάθε μέρα και πιο πολύ – που έπαιρνε σιγά σιγά τον έλεγχο των κυττάρων του αλλοιώνοντας τον, δημιουργώντας μια μετάλλαξη ενός ανθρώπου-μάσκα, ενός ανθρώπου μονίμως ωσεί παρών γιατί ο πραγματικός είχε μείνει για πάντα εκείνο το βράδυ πίσω από ένα τιμόνι, να κοιτάζει το θέαμα που φώτιζαν οι προβολείς του, μια μοτοσικλέτα δεξιά στην άκρη του οδοστρώματος, ένα σώμα που μετά το χτύπημα δεν κινούταν στο έδαφος, το υγρό εκείνο που δεν μπορούσε να διακρίνει αν ήταν λάδια ή αίμα στην άσφαλτο, σαν να το μυαλό του να είχε αναλάβει πρώτο την πρωτοβουλία να θολώσει την κρίση, λίγο πριν οπλίσει το πόδι να πατήσει το γκάζι σαν να μην υπάρχει αύριο και να μην κοιτάξει ποτέ ξανά πίσω. Αυτή η εκκίνηση από εκείνο το παρόν σε ένα παντελώς διαφορετικό μέλλον, αλλά με ίδιους κομπάρσους και το ίδιο φόντο που κάθε μέρα που θα περνούσε θα προσπαθούσε να νιώσει λίγο λιγότερο παλιάνθρωπος. Αν κάποιος θα τον είχε σκοτώσει για αντεκδίκηση, θα το δεχόταν σιωπηλά, αλλά αφού το δικό του το κουφάρι είχε ακόμα το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που τροφοδοτούσε ένα υποτυπώδη παλμό, θα συνέχιζε με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα ξυπνούσε από τον εφιάλτη που ήταν τώρα η ζωή του που άλλαξε εκείνη τη στιγμή χωρίς επιστροφή.

Σκεφτόταν πόσοι ακόμα άνθρωποι ζουν τις ζωές τους μέσα σε ένα ψέμα, πληρώνοντας ένα μεγάλο λάθος μιας στιγμής που έρχεται απροσδόκητα και αλλάζει όλα όσα είχες δεδομένα, είτε από αμέλεια είτε εν γνώσει, εγκληματίες ή κορόιδα, αφελείς ή λαμόγια. Διάβαζε για ιστορίες δολοφόνων ή εγκληματιών για να νιώσει λίγο καλύτερα, κάνοντας οποιαδήποτε σύγκριση θα έμοιαζε κολακευτική. Και μετά πήγαινε πιο βαθιά. Ιστορίες εγκληματικής αμέλειας, το προφίλ ανθρώπων που έκαναν ένα λάθος που στοίχισε τη ζωή σε κάποιον άλλο, ένα λάθος για αυτούς τραγικό, αλλά ταυτόχρονα θανάσιμο. Για εκείνο το χειρούργο που έκανε λάθος σε μια επέμβαση ρουτίνας με αποτέλεσμα να πεθάνει εκείνο το νεαρό αγόρι. Για εκείνο το αεροπορικό δυστύχημα που αποδόθηκε σε εγκληματική αμέλεια του συγκυβερνήτη. Για τους εργαλάβους που έφτιαξαν την εξέδρα σε εκείνο το γήπεδο που κατέρρευσε γεμάτη από κόσμο. Μια στιγμή απώλειας ελέγχου, αφηρημάδας, κακής κρίσης, πανικού, που χαρακώνει ζωές αυτουργών και θυμάτων για πάντα. Φυσιολογικές ζωές που σταματάνε βίαια και άλλες που εκτροχιάζονται χωρίς γυρισμό. Μάζεψε όσες περισσότερες ιστορίες μπορούσε να μαζέψει και γέμισε ένα βιβλίο με αποκόμματα. Όσο περισσότερο έψαχνε, τόσα περισσότερα έβρισκε. Παντού, συχνά, για πάντα. Ένας γιγαντιαίος τόμος με επαναλαμβανόμενες ιστορίες, για το πόσο ανεξέλεκτα συνδεδεμένες είναι οι ζωές των ανθρώπων και πόσο τοξικές είναι κάποιες συναντήσεις ή κάποιες στιγμές, πόσο απροστάτευτες από το αναπόφευκτο, το τραγικό, το μοιραίο. Όσο μεγάλωνε η λίστα αυτή, τόσο χανόταν περισσότερο μέσα στην απεραντοσύνη των αρνητικών ενδεχομένων και ένιωθε να ζει σε ένα κόσμο χωρίς Θεό. Άσχετα αν ο κόσμος αυτός δημιουργήθηκε από Θεό, αν υπήρξε γενικά Θεός, εκείνος ήταν πεπεισμένος που εδώ και πολλά χρόνια, δεκαετίες, αιώνες, ο Θεός είχε σταματήσει να υπάρχει. Σαν να αρρώστησε κάποια στιγμή και ο χειρούργος του είχε κάνει θανάσιμο λάθος στην επέμβαση ή σαν να οδηγούσε και κάποιος να ήρθε και να έπεσε ξαφνικά κατά πάνω του από το αντίθετο ρεύμα.

καφέ με το φόβο

Δεν μιλάς με τον φόβο κάθε μέρα. Γι’αυτό και στην τελευταία του επίσκεψη, τον κάλεσα να έρθει μέσα να τον κεράσω ένα καφέ. Μαύρο τον πίνει τον καφέ, αλλά μαύρο τον πίνω και εγώ και έτσι δε φοβήθηκα. Την περισσότερη ώρα που μίλαγε προσπάθησα να ακούσω αυτά που είχε να πει και όχι τους μορφασμούς του. Μετά ανακάλυψα κάτι. Κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια, αυτός σταμάταγε να μιλάει. Κατάλαβα ότι δεν ήθελε να τον ακούω χωρίς να τον βλέπω για τον απλό λόγο ότι έτσι δε θα μπορούσα να εστιάσω στους μορφασμούς τους οποίους κανείς δεν μπορεί να αντέξει και περισσότερο από μερικά δευτερόλεπτα. Αν έχει μυαλό στο κεφάλι του δηλαδή.

Στην πραγματικότητα, ο τύπος που υποδύεται τον φόβο είναι μια χαρά παιδί. Μετά το ωράριο του, μιλήσαμε σαν δυο φιλαράκια και μου είπε τις δυσκολίες της δουλειάς του και το πόσα σεμινάρια τους κάνουν στο ινστιτούτο για να είναι πειστικοί οι μορφασμοί και τα εκφραστικά τους μέσα. Δύσκολες εποχές, αναφώνησα, χτυπώντας τον στον ώμο. Αλλά όλες οι δουλειές έχουν και τις δυσκολίες τους, του είπα με καθησυχαστικό τόνο και με τέτοια κρίση που καιρός για ανοίγματα. Τον συμβούλεψα να προσπαθήσει να ανταπεξέλθει και το ότι τόσοι άλλοι θα σκότωναν για να έχουν την δουλειά του και ας περιελάμβανε να κάνει κοινωνικό κακό όπως η δική του. Μου είπε ότι ειδικά τον τελευταίο καιρό βαράει τρελά ωράρια και στις υπερωρίες το αφεντικό του απαντάει με μορφασμούς αντί για ευρώ και πως θα πρέπει να με αφήσει τώρα γιατί έχει να πάει από 2-3 σπίτια απόψε και να προλάβει να βγει στην ώρα του στο δελτίο των 8. Μου είπε και το κανονικό του όνομα. Όχι φόβος, Φοίβος.

12/12/12: οκτώ ιστορίες για μια πλατεία

Μια νέα επίκαιρη συλλογή διηγημάτων κυκλοφορεί σήμερα ελεύθερα από την ανοικτή βιβλιοθληκη OPENBOOK.

Πρόκειται για οκτώ ιστορίες που διαδραματίζονται στην Πλατεία Συντάγματος τη σημαδιακή μέρα 12η Δεκεμβρίου 2012.

Συμμετέχω και εγώ με το διήγημα “o Δούρειος Ίππος”.

Κατεβάστε δωρεάν από εδώ: http://www.openbook.gr/2012/03/12-12-12.html

 

ο άνθρωπος με το ένα δόντι

Ο άνθρωπος με το ένα δόντι χαμογέλαγε και ο κόσμος φωτιζόταν. Λάτρευαν όλοι το χαμόγελο του και όλοι παραδέχονταν ότι εκείνο το δόντι έκανε δουλειά που δε θα μπορούσαν να κάνουν όλες οι οδοντοστοιχίες του κόσμου μαζί. Και αυτός συνέχιζε να ζει κανονικά σαν να μην συμβαίνει τίποτα και ξέχναγε ότι είχε ένα μόνο δόντι και όχι και τα τριαντα τέσσερα ή έστω πάνω από είκοσι. Μεγάλος υπέρμαχος της στοματικής υγιεινής, ο άνθρωπος με το ένα δόντι, βουρτσιζόταν καθημερινά, πρωί, μεσημέρι και βράδυ, ενώ στο εστιατόριο δεν παρέλειπε ποτέ να ζητήσει οδοντογλυφίδα. Ο οδοντίατρος του τον επιβράβευε που διατηρούσε το δόντι του σε τόσο άριστη κατάσταση, ενώ μια φορά του ζήτησε να τον φωτογραφίσει για να τον κορνιζάρει στον χώρο αναμονής, σε αντάλλαγμα για το κόστος της επίσκεψης. Άρχισε να παίρνει πολλή φήμη και οι άνθρωποι του μίλαγαν στον δρόμο, του έσφιγγαν το χέρι και του ζήταγαν αν είχε την καλοσύνη να βγάλει μια φωτογραφία μαζί τους. Ο άνθρωπος και το δόντι του ήταν αχώριστοι. Έτρωγαν μαζί, κοιμόντουσαν μαζί, ζούσαν μαζί, έκαναν βόλτες μαζί χέρι με χέρι πάνω στο πεζοδρόμιο, ώσπου ένα λεωφορείο πέρασε και πάτησε το δόντι. Δίχως δόντι, οι φίλοι του τον έβγαλαν “κουτσοδόντη”. Το πραγματικό του όνομα ήταν Νεκτάριος.

αμίλητη και σέξι

Η λευκή σελίδα με κοίταζε όπως την κοίταζα και εγώ. Δεν μπορούσα να γράψω λέξη παρά μόνο ότι δεν μπορούσα να γράψω λέξη και έτσι έμενα να την κοιτάω με μανία, όπως και αυτή εμένα, σαν μια δοκιμασία ποιος θα λυγίσει πρώτος, ποιού τα μάτια θα ανοιγοκλείσουν έστω και για ένα δευτερόλεπτο ή ποιος δε θα κρατηθεί και θα γελάσει από αμηχανία. Έγραφα αυτές τις λέξεις στο λευκό word και ένιωθα την σελίδα να κουνάει, σαν κάθε πάτημα των πλήκτρων να γαργαλούσαν εκείνη την λευκή επιδερμίδα. Όσο πιο γρήγορα έγραφα, τόσο περισσότερο γαργαλιόταν, γιαυτό προσπάθησα να γράφω πιο αργά ώστε κάθε γράμμα να μην προξενεί αντίδραση, σίγουρα δεν ήθελα κάποιος να βάζει τα γέλια με αυτά που κατέβαζε το κεφάλι μου εκείνη τη στιγμή, εκτός φυσικά αν ήθελα να γράψω κάποιο αστείο. Στην περίπτωση αυτή, έγραφα γρήγορα και πατούσα δυνατά τα πλήκτρα και η αναγνώριση της  μου έδινε άμεση επιβεβαίωση και ένιωθα αμέσως καλύτερα. Κάποια στιγμή, η λευκή σελίδα χρειάστηκε να πάει στην τουαλέτα προς νερού της και αναγκάστηκα να κάνω ένα διάλειμμα για τσιγάρο. Γύρισε ξανά, μπήκε μες την οθόνη, στρογγυλοκάθισε απέναντι μου και με κοίταξε με περισσότερη όρεξη. Ωραία τα περάσαμε, να το ξανακάνουμε, σκέφτηκα και της έγραψα “ωραία τα περάσαμε, να το ξανακάνουμε”.

πεθαίνεις μόνο μια φορά

Αν θέλεις να γίνει σωστά η δουλειά, θα κάνεις αυτό ακριβώς που σου λέω. Δε θα μιλάς, δε θα ρωτάς, απλά θα ακολουθείς τις οδηγίες μου, σαν αυτά που σου λέω να είναι οι Δέκα Εντολές και εγώ ο Θεός. Έτσι θέλω να με σκέφτεσαι, σαν τον Θεό και αν κάτι δεν πάει καλά, να ξέρεις ότι θα το ξέρω, πριν καν σκεφτείς πως να τα μπαλώσεις. Μπορείς να με λες Θεό ναι, αλλά νάσαι βέβαιος ότι είμαι από εκείνους που δεν συγχωρούν.

Στο φάκελο που θα βρεις στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου σου, υπάρχουν διευθύνσεις, ονόματα και οδηγίες. Το δικό σου το όνομα δεν χρειάζεται να το ξέρεις, θα μπορούσε να είναι αριθμός, χρώμα ή κάποια ινδιάνικη ονομασία, χωρίς την παραμικρή διαφορά. Έτσι και αλλιώς, ξέρεις ήδη ότι σε αυτό το παιχνίδι που εσύ ονομάζεις ζωή, τις περισσότερες φορές το όνομα που κουβαλάς είναι κάποιο που σου δίνεται παρά κάποιο που εσύ επιλέγεις, οπότε μην μπεις καν στον κόπο να συστηθείς, άσε τη μοίρα να παίξει το δικό της παιχνίδι. Όλα τα άτομα που θα συναντήσεις στο δρόμο σου, έχουν λόγο που υπάρχουν στο συγκεκριμένο μέρος την συγκεκριμένη στιγμή και αν δεν ήταν αυτά, θα ήταν κάποια άλλα. Κάθε επιλογή που κάνεις την έχω κάνει εγώ πριν από σένα και αν αρχίσεις να αυτοσχεδιάζεις, θα είναι επειδή εγώ θα σε έχω ωθήσει σε αυτό το σημείο.

Ξέρω ότι φοβάσαι. Αυτό διαχωρίζει εσένα από μένα, ο φόβος. Και αυτό αισθάνεσαι τώρα που παίρνεις όλες αυτές τις οδηγίες, ένα συναίσθημα που κάνει τους παλμούς σου να αυξάνοντα και κάνει το ύφασμα που περιβάλλει το μέρος της καρδιάς σου να πάλλεται. Όμως δεν έχεις επιλογή να μη φοβάσαι, δες το ως διαταγή ή ως ευλογία, ώστε απόψε να νιώσεις πιο ζωντανός. Ο φόβος σου είναι αυτός που απόψε θα σου δίνει παλμό.

Θα ακολουθήσεις το αυτοκίνητο που προπορεύεται. Μην του ανάψεις τα φώτα αν πηγαίνει σιγά, μην του κορνάρεις αν αργεί να ξεκινήσει στο φανάρι, κράτα μια απόσταση και πάνω από όλα μην κάνεις τίποτα που θα τον κάνει να αλλάξει τον ρουν της διαδρομής που έχει επιλέξει ή τον έχει επιλέξει για σήμερα και γίνε ο διπλανός κρίκος στην αλυσίδα: Να μην μπορείς να πας πουθενά αν δεν πάει και εκείνος εκεί.

Η συνοικία στην οποία θα περιδιαβαίνει ο σιωπηλός σου συνοδοιπόρος θα είναι κάποια στην οποία δεν έχεις πάει πρόσφατα, αλλά θα είναι γνώριμο το ξένο τοπίο, όσο και αν δεν θα μπορείς να θυμηθείς πότε ή αν έχεις ξαναβρεθεί εκεί. Το προπορευόμενο αυτοκίνητο θα στρίψει σε ένα μικρό δρομάκι. Εσύ θα σβήσεις τα φώτα και θα ακολουθήσεις από απόσταση. Ο τύπος θα κατέβει και θα μπει από μια μεταλλική πόρτα με κόκκινο χρώμα, όπου η φωτεινή επιγραφή από νέον θα τρεμοσβήνει. Φτάνοντας πιο κοντά, θα συνειδητοποιήσεις ότι η επιγραφή έχει σχεδόν σβήσει ολοκληρωτικά και τα μόνο δύο γράμματα που δεν έχουν ακόμα πάρει την απόφαση να πεθάνουν είναι ίδια με τα αρχικά του ονόματος σου και αυτό μάλλον φτάνει για να σιγουρευτείς: Είσαι στο σωστό μέρος.

Θα προχωρήσεις μέσα και θα αντιληφθείς ότι είναι ένα μπαρ, σαν αυτά που βλέπεις στις ταινίες με κάτι τύπους τελειωμένους που δε θα γύριζαν να κοιτάξουν ποιος μπήκε μέσα, ούτε αν κράταγες πιστόλι στο οποίο βίδωνες γεμιστήρα φτιαγμένο από θόρυβο, σημαδεύοντας με ύφος που δεν φέρει οίκτο, κορμιά που κοίτονται γυρμένα προς την μπάρα. Θα παραγγείλεις ένα ποτό, οποιοδήποτε ποτό που είσαι σίγουρος ότι ο μπάρμαν θα έχει εύκαιρο, χωρίς να χρειαστεί να μπεις σε διαδικασία συζήτησης μαζί του. Τα κοκτέιλ απαγορεύονται, το ποτό που έπαιρνες πάντα για να εντυπωσιάσεις τις γκόμενες επίσης, εδώ θα πιεις το πιο συνηθισμένο, απλό ποτό που θα χυθεί στο ποτήρι σου μόνο του, χωρίς να κάνει τον παραμικρό θόρυβο και το οποίο δε θα κάνει την παρουσία σου ξεχωριστή. Ο τύπος από το προπορευόμενο αυτοκίνητο θα κάθεται στην άλλη άκρη του μπαρ και θα είναι και αυτός παράταιρη πινελιά όπως εσύ. Πριν προλάβεις να αναρωτηθείς ποιος είναι αυτός και γιατί έπρεπε να τον συναντήσεις, θα σου κάνει νόημα να πλησιάσεις.

Θα δυσκολευτείς λίγο να τον καταλάβεις στην αρχή, γιατί η φωνή του θα είναι μπάσα και γηρασμένη, ενώ η ανάσα του θα βρωμάει ταμπάκο, με τα επτά προηγούμενα τσιγάρα του να έχουν πάρει διαφορετικές πόζες θανάτου στο τασάκι που θα έχει δίπλα στο ποτό του. Οι λέξεις αρχικά θα βγαίνουν με δυσκολία και για άλλο ένα λόγο όμως. Γιατί αυτά που θα σου πει δεν θα είναι εύκολο να τα πει κάποιος, αλλά θα δεις ότι μετά από τρία ουίσκι θα έχει αποκτήσει τέτοια ευφράδεια και τέτοιο ειρμό, σαν να ήταν λέκτορας πανεπιστημίου. Θα σου πει ότι για να είσαι εσύ εκεί αυτή τη στιγμή, ένας από τους δύο σας θα πρέπει να είναι ήδη νεκρός, γιατί “η ζωή του ενός σημαίνει τον θάνατο του άλλου. Αν εσύ είσαι ζωντανός, τότε εγώ που κουβαλάω το ίδιο όνομα, γεννήθηκα από την ίδια μάνα, την ίδια ώρα και ημέρα θα πρέπει να είμαι νεκρός. Το μόνο που θα με έσωζε είναι να είσαι εσύ νεκρός και να μην το ξέρεις.” Ο κόσμος σου θα ταρακουνηθεί, θα προσπαθήσεις άμεσα να σκεφτείς αν μπορεί να είναι αλήθεια αυτό που σου είπε, αν όντως είσαι νεκρός ή αν μιλάς με κάποιον νεκρό και αν είσαι νεκρός και ο άλλος ζωντανός, πως το ζεις όλο αυτό, πως μιλάς, πως σκέφτεσαι, πως νιώθεις συναισθήματα των ζωντανών. Οι άμυνες σου δε θα σε αφήσουν να αφήσεις κάποιον άλλο στο βασίλειο των ζώντων και εσύ να πας στο υπερπέραν και θα του πεις ότι μάλλον ήπιε πολύ και δεν ξέρει τι λέει.

Εκείνος θα συνεχίσει: “Θα πεθάνεις σε ένα φριχτό αυτοκινητιστικό ατύχημα. Μαζί σου θα είναι και η γυναίκα σου και οι δύο σου κόρες που θα σωθούν γιατί η σύγκρουση θα είναι πλαγιομετωπική από την θέση του οδηγού και μάντεψε ποιος θα οδηγάει. Όχι, δεν θα δεις κανένα από ψηλά, όχι δεν θα μάθεις αν σε έκλαψαν και ποιοι στην κηδεία σου. Όταν θα πεθάνεις, θα σημαίνει ότι πέθανες. Μαύρο, κενό, απόλυτο τίποτα και όλες τις απορίες θα τις πάρεις μαζί σου στον τάφο. Όμως, μετά από χρόνο που δεν μετριέται και ο οποίος δεν υπολογίζεται, θα επιστρέψεις. Θα θυμάσαι λίγα από το παρελθόν σου, αλλά θα έχεις επίγνωση του παρόντος, στο οποίο θα συμβαίνει το εξής παράδοξο. Κάθε μέρα που θα περνάει, θα γίνεσαι νεότερος. Σαν κάποιο περίεργο παιχνίδι, το οποίο θα μιμείται τη ζωή, στο οποίο ξεκινάς γέρος ή πιο σωστά από το τέλος της κανονικής ζωής σου και σταδιακά προχωράς, προς την αρχή. Δεν θα είναι όμως η ίδια η ζωή, η οποία θα ξετυλίγεται αντίστροφα, αλλά η χρονική σειρά των πραγμάτων, όπου η κλεψύδρα που άδειασε, γυρνώντας από την άλλη πλευρά αδειάζει για δεύτερη φορά, κάθε μέρα και πιο πολύ, ξεκινώντας πλήρης ημερών ή αν θες κόκκων και σταδιακά αφανίζεται, φέρνοντας όπως και στην κανονική ζωή, το τέλος πιο κοντά μέρα με τη μέρα, με μόνη διαφορά, ότι ξεκινάς από την τελευταία σου υπαρκτή κατάσταση.”

Η αίσθηση ότι ακούς πράγματα πολύπλοκα, θα εξισορροπηθεί από μια πιο δυνατή αίσθηση ασφάλειας, ότι μπορείς να τον εμπιστευτείς, ότι δεν είναι τρελός που τα ήπιε και άρχισε να λέει ότι του κατέβηκε στο κεφάλι, αλλά κάποιος που σου έχει πει πράγματα ικανά να σου ταρακουνήσουν τον κόσμο, χωρίζοντας με μια σπαθιά το χρόνο σε πριν και μετά από εκείνη ακριβώς την στιγμή.

Θα τον ρωτήσεις ποιος τον έφερε σε αυτό το μπαρ στη μέση του πουθενά και θα αναγνωρίσεις τα σημάδια μου. Πως κάποιος του έκανε μια πρόταση που δεν μπορούσε να αρνηθεί για να παίξει σε αυτό παιχνίδι που δεν ήξερε αν και κατά πόσο είναι παιχνίδι ή αποστολή αυτοκτονίας, άλλα έχοντας ήδη πεθάνει μια φορά δεν είχε τίποτα να χάσει. Οι κανόνες ήταν να πάρει το αυτοκίνητο, να περάσει από τον συγκεκριμένο δρόμο, να βεβαιωθεί πως ένα λευκό σεντάν τον ακολουθεί, πως θα πρέπει να πάει από την παλιά συνοικία, να περάσει από το μικρό δρομάκι και να μπει στο παλιό μπαρ από την πίσω πόρτα με την ξεφτισμένη επιγραφή από νέον. Πως θα έπρεπε να μιλήσει σε κάποιον που θα έμπαινε λίγο πιο μετά από αυτόν και πως θα τον καταλάβαινε γιατί κάτι θα του θύμιζε η φυσιογνωμία του, ενώ κατέληξε.

“Mόνο τότε και εφόσον ακολουθούσα τις οδηγίες του κατά γράμμα, χωρίς να αλλάξω τίποτα στο σχέδιο και στην προδιαγεγραμμένη ροή των πραγμάτων, μόνο αν ακολουθήσα την πορεία που μου δινόταν και η οποία ήταν η μόνη ασφαλής και όλα τα υπόλοιπα θάνατος, τότε μόνο θα μπορούσα επιτέλους να δω ποιος ήμουν στην προηγούμενη μου ζωή, να δω ότι εσύ είσαι αυτός που ήμουν πριν έρθω εδώ και ότι εσύ θα γίνεις αυτό που είμαι εγώ όταν όλα τελειώσουν.”

Τότε παίζοντας νευρικά με τις τσέπες σου, από μια αμηχανία που θα σημαίνει για σένα σύγκρουση με σύμπτωση, θα ανακαλύψεις ένα κομμάτι χαρτί στην τσέπη σου, το οποίο δεν θα ξέρεις από που ήρθε, με έξι λέξεις που θα διαβάσεις για πρώτη φορά, αλλά θα σκέφτεσαι δίχως να το σκέφτεσαι και στην πορεία. “MHN ΦΟΒΑΣΑΙ, ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ”

Το διήγημα αυτό περιέχεται στην συλλογή διηγημάτων «Δήγμα Γραφής (μια ντουζίνα και τρία διηγήματα)», ένα συλλογικό δωρεάν e-book, που διανέμεται μέσω του δικτυακού τόπου openbook.gr.

[κενό αέρος]

Είχα τις προάλλες ένα [ατύχημα] και δεν είμαι εδώ. Φυσικά, δεν μπορώ να μην ανανεώσω το ημερολόγιό μου ακόμα και από το υπερπέραν, γιατί η συνήθεια τελικά είναι δυνατότερη και από το [θάνατο]. Έτσι ξεκίνησε και εκείνη η μέρα, η τελευταία. Άλλη μια πτήση [ρουτίνας], να κοιτάω έξω από το παράθυρο τον κόσμο με μάτια κλινικά ανήμπορα να παρατηρήσουν ή να εκτιμήσουν το διαφορετικό. Το organiser στα χέρια [δηλαδή στα μάτια] με τις δουλειές που με περιμένουν μόλις προσγειωθώ και αν όλα γίνουν στην ώρα τους, χωρίς κενά [αέρος] και εξωγενείς παράγοντες, το πρόγραμμα θα βγει. Ζηλεύω τις μηχανές.

[08.54: Ανατάραξη] Δεν με απασχολεί, είναι τυπικές σε τέτοια ταξίδια και αυτή μάλλον ήταν η γνωστή ανατάραξη των 8.55, πάντα στην ώρα της. [σκέψη] O μισθός μου άραγε θα είναι στην ώρα του; Οι υπερωρίες μου πάντως θα είναι σίγουρα στην ώρα τους και απλήρωτες. [αστείο] Αν προσπαθήσεις περισσότερο και δουλέψεις περισσότερο θα έχεις την χαρά να μας βγάλεις από την κρίση”. [ποιος, εγώ;] 09.01: Ξανά ανατάραξη. [Μαλακία]  Αντί να γράψω στο organiser “16.30 συνάντηση”, έγραψα “16.39 συνάρτηση”. Τα φώτα κλείνουν, ακούγονται φωνές, μάσκες πετάγονται, βγάζω και εγώ την δικιά μου. Πέφτουμε.

[09.44: Πρόσκρουση] Βουή. Φαντάζομαι φωνές αλλά δεν τις ακούω. Επιπλέω, αλλά με δυσκολία. Έχω ξεχάσει κάθε συνάντηση, κάθε organiser, κάθε “κάθε” έχει διαγραφεί κάθε-τα, μαζί με την πτώση μου στο νερό. Κάτι τόσο ισχυρό χρειαζόταν για να δω με νέα μάτια. 10.58: Επιπλέω, αλλά σε δύο ώρες θα έχω παραδοθεί αγαπητό μου ημερολόγιο. Σε πέντε ήρθαν τελικά τα σωστικά συνεργεία και συνέλλεξαν νεκρούς και νεκροζώντανους από τα συντρίμμια. Δύο θα γλυτώσουν, εγώ όχι. Στην εφημερίδα θα το προσπεράσεις, όπως κάνεις με όλα τα νέα της ημέρας, για να κάνεις χώρο για τα αυριανά.

Μερικές φορές νιώθουμε πως μόνο με κάτι  μεγάλο, απρόβλεπτο, συνταρακτικό, μπορούμε να δούμε τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία. Πως η ζωή τρέχει τόσο γρήγορα που εμείς μόνο να προφτάσουμε μπορούμε και όχι να ηγηθούμε, πάντα τελευταίοι και καταϊδρωμένοι τρέχοντας να προλάβουμε το τελευταίο βαγόνι.

Ξύπνημα στις 7, δουλειά μέχρι τις 6, σκουός στις 7, δείπνο στις 9. Τι μπορεί να πάει στραβά; Τι μπορεί να πάει σωστά;

O χρόνος περνάει, εσύ δεν ζεις, αλλά διεκπεραιώνεις. Υποθέσεις, δουλειές, υποχρεώσεις, άλλη μια μέρα ξεκινά και το άδειο κουτί δίπλα στο πρόγραμμα σου πρέπει να έχει πιο πολλά τικ από τακ, ώστε η ψυχική σου ηρεμία να είναι τικ-αρισμένη για το παιχνίδι του σκουός.

Και στην τελική: γιατί σκουός; Γιατί το είδες στην TV και ένιωσες ότι ταιριάζει με το [lifestyle] σου. Πια όλα ταιριάζουν σε κάτι. Τα παπούτσια με τα παντελόνια σου, η δουλειά με τις συνήθειες σου, το organiser με το χαρτοφύλακα και εσύ με τα [κριτσίνια διαίτης] που σε κάνουν να νιώθουν σαν να βγήκες από διαφήμιση που ακριβοπληρώθηκε για να μπει στο [prime time]. Λίγο μετά την διαφήμιση με το τραπεζικό δάνειο που μπορείς να αποπληρώσεις ακόμα και από την κόλαση, λίγο πριν από την διαφήμιση με την σέξι αεροσυνοδό.

Το πρόσωπό της είναι το τελευταίο πράγμα που σκέφτηκες λίγο πριν τα κακαρώσεις [και όχι τη ζωή που άφηνες καθημερινά να περνάει μπροστά από τα μάτια σου]. Σου έκλεισε πονηρά το μάτι λίγο πριν την πτήση, σε κέρασε καφέ γλυκό που σε ζέστανε και στο χαρτομάντιλο έγραψε το τηλέφωνο της. Θα το χρησιμοποιήσεις σίγουρα. Αρκεί να βρεθεί ένα κενό. Ένα κενό αέρος.

Monitor #34

το θεώρημα των απείρων πιθήκων

Το θεώρημα των απείρων πιθήκων λέει ότι ένας πίθηκος που χτυπάει πλήκτρα στην τύχη σε μία γραφομηχανή για ένα άπειρο χρονικό διάστημα θα παράξει σχεδόν βέβαια ένα δεδομένο κείμενο όπως για παράδειγμα τα άπαντα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. 

Οι λέξεις τελείωσαν τη στιγμή που έκλεισε η πόρτα. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο να ειπωθεί από σιωπή και για αυτή ο συγγραφέας είχε να δώσει μόνο σημεία στίξης και αλλαγές σελίδας. Ο ήχος της πόρτας που έκλεισε δεν θα μπορούσε να αποτυπωθεί στο χαρτί όπως αποτυπώθηκε στο μυαλό του και ήταν ήχος, τα repeat του οποίου θα προσπερνούσαν σε αριθμό σε διάστημα λίγων βδομάδων αυτό που το Too Afraid to Love You είχε καταφέρει τους τελευταίους μήνες.

Του άρεσε να βάζει ένα κομμάτι να παίζει και να το αφήνει εκεί να επαναλαμβάνεται και να θεριεύει μες το μυαλό και την αιώνιοτητα. Πάταγε το repeat και το υποσυνείδητο αναλάμβανε τα υπόλοιπα. Όταν εκείνο κουραζόταν, τότε το στόμα αναλάμβανε να το φέρει πίσω, σιγοψυθυρίζοντας μελωδία και στίχους.

And the city blocks
They drive me wild 
They're never ending 
Mile after mile

Ίσως το δέσιμο του με τα πράγματα και τους ανθρώπους να οφειλόταν στην απέχθεια τους στους αποχαιρετισμούς. Τους απέφευγε και τους σιχαινόταν. Για αυτό και το κομμάτι που έπαιζε ήταν για μεγάλα διαστήματα πάντα το ίδιο, γιαυτό και όταν κολλούσε με μια γκόμενα δεν μπορούσε να ξεκολλήσει, γιαυτό και έγραφε ακόμα στην γραφομηχανή ενώ έξω ήταν η εποχή των κομπιούτερ. Ήταν σαν κάτι παράταιρο και παλιομοδίτικο, σαν ένα πικάπ μέσα σε ένα μαγαζί που πουλάει αποκλειστικά cd. Ακόμα και οι ιστορίες του ήταν παράταιρες με την εποχή. Την εποχή των κωδικοποιημένων μηνυμάτων, οι προτάσεις με τις 20 γραμμές (το αγαπημένο του σήμα κατατεθέν) δεν είχαν πέραση. Ο κόσμος τα ήθελε κοφτά. 140 χαρακτήρες. Όσο ένα tweet. Μπορείς;

Όμως τον τελευταίο καιρό, κάτι άλλαξε μέσα του. Ο εμμονικός πίθηκος με τα ταλαιπωρημένα δάχτυλα από τη γραφομηχανή κουράστηκε. Χιλιάδες κείμενα πέρασαν και ακόμα να γράψει σαν τον Σέξπιρ. Πέντε βιβλία μετά και ακόμα να καταφέρει να αναγνωριστεί. Σαν όλα όσα έγραψε να ήταν σαν τα κείμενα της μαϊμούς που πατούσε πλήκτρα στην τύχη και ότι δεν τύχαινε να μοιάζει με κάτι μεγαλειώδες (δηλαδή όλα) έμπαινε κατευθείαν στον καταστροφέα εγγράφων που δούλευε ολονυχτίς σαν τρελός.

Έβαλε να παίζει μουσική και πάτησε για πρώτη φορά ένα κουμπί που έλεγε shuffle και έπαιζε κάθε φορά άλλο κομμάτι και ποτέ ξανά το ίδιο. Βγήκε έξω το ίδιο βράδυ, γνώρισε μια γκόμενα, πηδήχτηκαν και δεν απάντησε σε κανένα μήνυμα από τα μηνύματα που ήρθαν μετά και που συνήθως έστελνε αυτός. Πέταξε τη γραφομηχανή και πήρε ένα λαπτοπ από αυτά τα καινούρια, στο οποίο έβαψε με φωσφορίζων μαρκαδόρο το κουμπί shuffe για να ξεχωρίζει. Την επόμενη μέρα πήρε ένα πόστερ των Black Keys, το κρέμασε στον τοίχο και ζωγράφισε και στους δύο μουσικούς μουστάκια. Αισθανόταν καλύτερα.

Το θεώρημα των απείρων πιθήκων λέει ότι ένας πίθηκος που χτυπάει πλήκτρα στην τύχη σε μία γραφομηχανή για ένα άπειρο χρονικό διάστημα θα παράξει σχεδόν βέβαια ένα δεδομένο κείμενο όπως για παράδειγμα τα άπαντα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. 

Στο τέλος αυτής της διαδικασίας όμως ένα θα είναι σίγουρο. Θα έχουμε ένα πολύ κουρασμένο και τσατισμένο πίθηκο.

Η τύχη αγνοείται, η Τύχη εθεάθη

Το κακό με το να πηγαίνεις διακοπές Ιούλη μήνα, είναι ότι όταν γυρίσεις, λείπουν όλοι οι υπόλοιποι.  Μπορεί να πήγα λοιπόν στα νησιά του Πάσχα, όπως έγραφα στο προηγούμενο τεύχος, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι γύρισα σε ένα μέρος που οι μπάρμεν σε κοιτάνε σα χάνο αν τους ζητήσεις κοκτέιλ με μάτια ιαγουάρου ή ένα απλό μοχίτο με θρύμμα από πτερύγιο καρχαρία.

Την οργή μου θα λουστεί εξ’ολοκλήρου το πρώτο ζώδιο αυτό το μήνα, το οποίο συμπτωματικά και μόνο είναι οι Δίδυμοι, για τους οποίους έχω να πω το εξής. Οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες. Ωραία ταινία, γερμανική, την έχετε δει;

Για τους Αιγόκερους, δεν υπάρχουν τέτοια αστειάκια και διάθεση για γέλια. Αν βάλετε το χέρι σας στην δεξιά σας τσέπη θα βρείτε τις τελευταίες σας οικονομίες: ένα πενηντάλεπτο. Αν το πάρετε και το βάλετε στην αριστερή σας τσέπη, αυτόματα θα το ακούσετε να κάνει γκλιν γκλον πάνω στην άσφαλτο. Πρέπει να ράψετε αυτή την τσέπη, σοβαρά.

Γιατί αγχώνεστε αγαπητοί Κριοί; Δε σας κάνουν τα χατήρια και σας κακοφαίνεται; Η γκόμενα δεν σας φέρνει πια πρωινό στο κρεβάτι και σκέφτεστε μήπως φέρνει σε άλλον; Παραγγείλατε στο εστιατόριο μπολωνέζ και σας έφεραν καρμπονάρα; Τελείωσε το Lost και δεν καταλάβατε το τέλος του; Όλα είναι στο μυαλό σας και μια πιο καθαρή ματιά θα σας δείξει ότι δεν είναι όλα μαύρα. Η καρμπονάρα είναι σαφέστατα πιο θρεπτική από την μπολωνέζ, το νησί του Lost αντλούσε ενέργεια από μια πηγή στον πυρήνα του (ξέρω, μάπα), ενώ η γκόμενα σας έχει βαρεθεί να είναι παραδουλεύτρα σας και είναι λογικό.

Στην ίδια μοίρα με τους Αιγόκερους είναι και οι Παρθένοι. Η τύχη τους αγνοείται και η Νικολ0ύλη είναι σε άδεια. Αστειεύομαι. Η Νικολούλη δεν είναι ποτέ σε άδεια και έχει αμολήσει λυτούς και δεμένους να βρει την χαμένη σας τύχη. Στην πρώτη εκπομπή, την ατμόσφαιρα τάραξε ένα ανώνυμο τηλεφώνημα ότι η Τύχη εθεάθη να χορεύει τόπλες στο Φαληράκι της Ρόδου, ενώ ένας ακροατής με όνομα ο Τάσος ο Μπαρμπέρης, ισχυρίστηκε ότι αυτή δεν την ήταν η Τύχη και να μην παίρνουν τηλέφωνα όσοι θέλουν να σπιλώσουν το όνομα της. Συμπλήρωσε ότι η δουλειά της είναι στριπτιτζού και part-time λουλουδού, ενώ διαμήνυσε ότι αν την βρουν, να του τη φέρουν, γιατί του χρωστάει και κάτι μεροκάματα.

Τζόσουα Ντέλλος

Αστρολόγος, κολοσσός (της Ρόδου)

Monitor #32

Το μυστήριο της άδειας παραλίας

Προχώρησα λίγο περισσότερο. Καμία αλλαγή. Δηλαδή, κανείς πουθενά. Εκεί που πάντα και από πάντα υπήρχε μια παραλία γεμάτη με κόσμο, τώρα δεν ήταν κανείς. Οι άνθρωποι έφυγαν και πήραν μαζί τους τις φωνές τους και την φασαρία τους και άφησαν μια ενοχλητική, κολλώδη ησυχία πάνω στην αμμουδιά να έρπεται μέχρι και μένα, τον τελευταίο επιζώντα από το ολοκαύτωμα. Γιατί το θέαμα είναι τόσο ασυνήθιστο, σαν κάτι τρομερό να έγινε όσο κοιμόμουν και όχι απλά σαν ο κόσμος φέτος να είπε με μια φωνή βουνό στο δίλημμα θάλασσα ή θάλασσα. Σκέφτομαι..

Η κρίση. Η κρίση άλλαξε τη διάθεση, περιόρισε το έξω και με άδεια τσέπη, τα μπάνια του λαού μεταφέρθηκαν στην μπανιέρα, όπου η οικογένεια μπαίνει όλη μαζί για οικονομία. Γιατί να δώσεις τα 4 ευρώ της ξαπλώστρας όταν υπάρχει το ράντζο με την ανάκλιση, γιατί να γεμίσεις το ρεζερβουάρ με πολύτιμη βενζίνη όταν υπάρχει η κρύα ντουζιέρα να σε πάει ταξίδια μακρινά. Και να φύγαν όλοι όμως; Δύσκολο. Προχωράω.

Τρομακρατικό χτύπημα. Πέρα από την τσέπη και στο θέρετρο. Καμικάζι τρομοκράτες με μαγιό που εκρήγνυνται επιτέθηκαν ενάντια στο δυτικό πολιτισμό για να τους τιμωρήσουν για την εμμονή με τις επίγειες απολαύσεις. Πιο πιστευτό, είναι και της μόδας. Ψάχνω πια για πτώματα, όχι για ανθρώπους, με ελπίδα να ανακαλύψω τον τελευταίο επιζώντα και να τον πάρω να πάμε για μια βουτιά. Τζίφος. Κανείς επιζών. Ή δεν έγινε τρομοκρατική επίθεση.

Χελώνα Καρέτα-Καρέτα. Η’ Μονάχους-Μονάχους ή οτιδήποτε με ίδιο διπλό όνομα που χωρίζεται με μια παύλα. Η Greenpeace εκκένωσε την παραλία γιατί οι χελωνίτσες αποφάσισαν φέτος να προσαράξουν εδώ και οι λουόμενοι εκδιώχθηκαν για να προσαράξουν και αυτοί αλλού. Ψάχνω πατημασιές, ψάχνω σημάδια, έστω και κανά αυγουλάκι να ξεπροβάλλει από την άμμο, αλλά φευ, άφαντο το χελωνονιντζάκι.

Επίθεση καρχαρία. Σε αυτά τα νερά δύσκολο, αλλά εκείνο το άρθρο για τα υπόγεια ρεύματα της Μεσογείου και την σχέση με την βιοποικιλότητα δε θα το απέκλειε. Άρα ούτε και εγώ. Ο καρχαρίας -μπα δεν θα ήταν μόνο ένας- οι καρχαρίες εμφανίστηκαν από το πουθενά και πέρασαν τους λουόμενους για λαχταριστά μεζεδάκια. Έτσι απλά; Ναι. Το ντοκιμαντέρ του Ντισκάβερι έλεγε ότι ο καρχαρίας δεν βλέπει την τύφλα του, αλλά η μύτη του διαισθάνεται τον μεζέ από χιλιόμετρο. Και βέβαια και μακελειό να μην έγινε, δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξαν καρχαρίες. Ένα πτερύγιο φτάνει για να γίνει πανικός, ένας να φωνάξει «καρχαρίας» και εκκενώνεται η παραλία. Αν το πτερύγιο ήταν καρχαρία και όχι κάποιος φαρσέρ, το βλέπουμε στο σήκουελ. Αν και συνήθως αρχικά είναι φαρσέρ και μετά που εφησυχάζονται όλοι γίνεται το μακελειό.

Μαρέσει αυτό το σενάριο και ψάχνω για ταμπέλα να προειδοποιεί για καρχαρίες. Αλλά ακόμα και ένα σπασμένο πτερύγιο μου αρκεί. Ακόμα και ένα σκισμένο βατραχοπέδιλο ικανοποιεί την δίψα μου. Βρίσκω δύο σαγιονάρες και οι αισθήσεις μου οξύνονται. Τι να σημαίνει άραγε; Άκυρο, οι δικές μου είναι και τις ξέχασα λίγο πριν. Είμαι πανικόβλητος. Κοιτάζω στο πέλαγος για περιφερόμενα πτερύγια στο βάθος. Η όραση μου είναι σαν καρχαρία και δεν φτάνει. Η μύτη μου πάλι σαν ανθρώπου οπότε και πάλι τζίφος. Διψάω, θέλω νερό. Λυγίζω. Πρέπει να μάθω τι έγινε. Τηλέφωνο. Η μάνα μου. Ζει. Καλό αυτό. Τι θέλει; “Μιχάλη, δεν πιστεύω να πήγες σε αυτή την παραλία που βρήκανε τις προάλλες αρσένιο, ε;…” Πήγα ρε μάνα, πήγα που να μην πήγαινα.

Monitor #32

δηλαδή Μπάτμαν

Ένα από τα καλύτερα πράγματα του να είσαι πλούσιος και επιτυχημένος είναι ότι μπορείς να απολαμβάνεις εξωτικές διακοπές και πανάκριβα κοκτέιλ χωρίς περιορισμούς. Η πολύ καλή οικονομική μου κατάσταση (νάναι καλά το τζόκερ) με έχει φέρει σε ένα από τους αγαπημένους μου προορισμούς, τα Νησιά του Πάσχα. Όχι, δεν είμαι παλιοημερολογίτης, απλά αυτές τις μέρες από τα νησιά του Πάσχα και μόνο, φαίνονται ορισμένοι αγαπημένοι μου αστερισμοί σε πλήρη παράταξη, όπως η μικρή και η μεγάλη Άρκτος, η μικρή και η μεγάλη Πούλια και τα μελισσόπουλα, αλλά και η ιδιαιτέρως καλοχτενισμένη Κόμη της Βερενίκης. Τις άλλες μέρες του χρόνου και σε όλα τα άλλη μέρη, φαίνεται από επιμελώς ατιμέλητη έως εντελώς αχτένιστη.

Πίνοντας μια γουλιά από το κοκτέιλ που μόλις μου έφερε η φίλη μου η Λίτσα (από τότε που φτάσαμε στο νησί τη λέω συνεχώς Πασχα-λίτσα και τρελαίνεται), θα προβλέψω όπως πάντα τα μελλούμενα ξεκινώντας από τους Υδροχόους. Είναι βέβαιο ότι θέλετε καλύτερες μέρες, αλλά αυτό θέλουν και οι υπόλοιποι και ως γνωστόν δεν γίνεται όλοι να έχουμε αυτό που θέλουμε. Κάποιοι πρέπει να είναι χαρούμενοι, κάποιοι λυπημένοι, κάποιοι νικητές, κάποιοι χαμένοι. Θέλω να πω ότι πρέπει να αγριέψετε λίγο, γιατί αν στο βασίλειο της ζούγκλας κάνει κουμάντο το Λιοντάρι, εσείς στην καλύτερη περίπτωση είστε ένα μικρό κοτσύφι.

Για τους Σκορπιούς, δεν φοβάμαι. Γύρω γύρω βρέχει και πάνω από το κεφάλι σας λιακάδα. Οι άλλοι πεινάνε και εσείς τρώτε τον αγλέορα. Όποιος βιάζεται σκοντάφτει. Όπου λαλούν πολλοί κοκκόροι αργεί να ξημερώσει. Όποιος νύχτα περπατεί, λάσπες και σκατά πατεί. Καταλάβατε; Ούτε εγώ. Αυτό που θέλω να πω όμως είναι να μην είστε αχάριστοι στην περίοδο της ευδαιμονίας σας. Ας είστε ανοιχτοχέρηδες και όχι τσιγκούνηδες. Ας είστε φιλάνθρωποι δηλαδή και όχι Σκρούτζ Μακ Ντακ. Εκτός αν θέλετε να μείνετε στο ράφι όπως εκείνος, εκατό χρονώ βρωμόγερος και γεροντοκόρος. Και όπως μου έλεγε η γιαγιά μου, όταν έχεις σκορβούτο, τι να το κάνεις το σκορδόψωμο. Πολύ μπροστά η γιαγιά.

Όσον αφορά τους Αιγόκερους, το υποψιαζόασταν ότι κάτι καλό θα σας συμβεί. Κοιτάγατε στον ουρανό, ζητώντας μια απάντηση, κοιτάγατε στην Γη, μήπως βρείτε κανά ξεχασμένο εικοσάευρο. Δεν βρήκατε χαρτονόμισμα, αλλά κάνατε την τύχη σας, καθώς ο Τζόσουα σας επέλεξε για την βασιλεία των ουρανών (στο όνομα έχουμε κάποια θέματα με πνευματικά δικαιώματα, ενδέχεται να αλλάξει, κοινώς μας έχουν πρήξει οι παπάδες). Εξοπλιστείτε με επιγονατίδες, επιστραγαλίδες, επιδέσμους, κράνος, τα παλιά σας μπρατσάκια, ένα κανό, μια φωτοβολίδα κρότου-λάμψης, μια λάμψης-κρότου, δύο μπατονέτες και τρία στιλό Bic. Όταν η ώρα θα έρθει, θα ξέρετε τι θα πρέπει να τα κάνετε. Όταν η ώρα θα έρθει, το σύνθημα θα είναι “ουρακοτάγκος” και το παρασύνθημα “όχι ουρακοτάγκος, μια απλή μαϊμού”. Όταν η ώρα θα έρθει, θα το ξέρετε, γιατί θα φανεί το σήμα της νυχτερίδας στον ουρανό. Φίλοι μου, κέρδισα το Τζόκερ, δηλαδή είμαι ο Μπάτμαν.

Τζόσουα Ντέλος

αστρολόγος και νικητής του τζόκερ, δηλαδή Μπάτμαν

Monitor #31

Το θανάσιμο λάθος του κομμωτή

Με είδε να πλησιάζω από την διάφανη τζαμαρία και πετάχτηκε σαν ελατήριο. Μου άνοιξε την πόρτα, μου είπε να περάσω και αυτό έκανα. Με ρώτησε αν θέλω καφέ και αυτό ήθελα. Με ρώτησε αν θέλω λούσιμο και το ήθελα και αυτό. Μου σκούπισε τα μαλλιά με δύο πετσέτες περισσότερες από αυτές που αντικειμενικά χρειαζόταν το κεφάλι μου για να μη στάζουν τα μαλλιά μου και σκέφτηκα ότι τα μαθηματικά δεν πρέπει να ήταν το δυνατό του μάθημα. Σκέφτηκα ότι δεν πρέπει να τον κρίνω τόσο αυστηρά, ακόμα δεν γνωριστήκαμε και για να διορθώσω την εικόνα του μέσα μου, παραδέχτηκα ότι θα ήταν ένας αντίπαλος στο πέτρα-ψαλίδι-χαρτί που δε θα ευχόσουν να έχεις.

Μου έδειξε τον δρόμο προς την καρέκλα του κουρέματος, σαν να μου λέει ότι δεν είχα άλλη επιλογή. Όντως, δεν είχα. Είχα πέντε μήνες να κουρεφτώ και φαινόμουν οκτώ μήνες ακούρεφτος. Δεν ξέρω τι μπορεί να συνέβη με τα μαλλιά μου, αλλά είχα τις εκδοχές μου. Το νέο σαμπουάν που υποσχόταν ενίσχυση της ρίζας και μαλλιά μέχρι τον κώλο για καραφλούς είτε εκείνη την γερμανική πίτσα από τα Lidl με την βιολογική ντομάτα. Στο πίσω μέρος της συσκευασίας, είχε μια φωτογραφία από τη φάρμα με τους παραγωγούς σε παράθεση, οι οποίοι έφερναν περισσότερο σε power metal μπάντα του 80′ παρά αγρότες. Άτιμη βιολογική ντομάτα, εσύ φταις για την αφάνα μου.

Έτσι λοιπόν, το είχα πάρει απόφαση και δεν υπήρχε γυρισμός. Ειδικά τώρα που είχα ήδη λουστεί, πιει καφέ και χρησιμοποιήσει τρεις ολόκληρες πετσέτες. Αποφάσισα να συνεχίσω να είμαι καταδεκτικός και συνεργάσιμος για να τελειώνουμε γρήγορα. Η πρώτη φορά που απάντησα με διαφορετικό τρόπο από νεύμα ή ένα απλό “ναι” ήταν όταν με ρώτησε πως τα θέλω. Αν ακόμα και σε αυτήν την ερώτηση, είχα την δυνατότητα να απαντήσω με ένα απλό ναι, θα το έκανα. Αλλά δεν γινόταν. Πονηρός ο βλάχος, δηλαδή ο κομμωτής. Και του είπα πως τα θέλω. Με τόνο αυστηρό που δεν άφηνε περιθώρια για παρεξηγήσεις ή ασάφειες του είπα ότι τα θέλω “έτσι ακριβώς”. Έτσι ακριβώς τα θέλω. Ή βασικά έτσι. Δηλαδή, θα μπορούσες να τα κάνεις και έτσι. Μωρέ, δεν τα κάνεις και έτσι; Τέλωσπαντων, κάντα όπως θες, μόνο κάνε γρήγορα.

Η απάντηση μου τον έβαλε σε κίνηση, το κεφάλι μου εκεί – τα ψαλίδια παντού και οι τρίχες να πετάγονται όπως πετάγονταν τα φύλλα των θάμνων που κούρευε ο Ψαλιδοχέρης. Ταυτόχρονα, τον έβλεπα αρκετά άνετο και με αυτοπεποίθηση, αλλά οι λεπίδες εκεί να περνάνε με κόκκινο το φανάρι στη διασταύρωση τρίχες με κρανίο. Δεν είπα κάτι, τον εμπιστεύτηκα, το άφησα να συμβεί, έχω ευθύνη. Σε μια στροφή που τα ψαλίδια βάρεσαν υποστροφή και τα αμορτισέρ έλιωσαν στο οδόστρωμα, άκουσα το αυτί μου να μου λέει “προσοχή, μαλάκας”, με τρύπησε ο κερατάς!

Αίμα, δάκρυα και ιδρώτας. Το τραύμα επιφανειακό, το σοκ όμως τραυματικό και η ψυχραιμία στα πατώματα να κάνει παρέα με τις λατρεμένες μου, βιολογικά θρεμμένες τρίχες. Για να αποφύγω να τον στραγγαλίσω με τέταρτη πετσέτα, έφυγα κακήν κακώς, με μισό κεφάλι κουρεμένο και μισό κεφάλι ακούρεφτο. Μοιάζω σαν να έχω βγει από εκείνη την ταινία με τον Ψάλτη, μόνο που περισσότερο μοιάζω με τη Φίνου με την μοϊκάνα. Τουλάχιστον γλύτωσα από τα χέρια του Ψαλιδοχέρη.

 Monitor #31

Δήγμα Γραφής (συλλογή διηγημάτων)

Το «Δήγμα Γραφής (μια ντουζίνα και τρία διηγήματα)» είναι ένα νέο συλλογικό δωρεάν e-book, που διανέμεται μέσω του δικτυακού τόπου openbook.gr.

Στο βιβλίο συμμετέχουν 15 νέοι συγγραφείς, μεταξύ των οποίων και η αφεντιά μου.

To διήγημά μου είναι το 15ο (τελευταίο) και έχει τον πολύ ευχάριστο τίτλο “Πεθαίνεις μόνο μια φορά”.  : )

Feel free to spread the word!

Ο Κρόνος έπαιζε με τα δαχτυλίδια του νευρικά

Μπορεί για τους περισσότερους από εσάς, οι συγκεντρώσεις στις πλατείες να είναι μια αφορμή να βγάλετε το θυμό σας για αυτά που συμβαίνουν στη χώρα, αλλά για μένα είναι μια καταπληκτική ευκαιρία να εμπλουτίσω το πελατολόγιο μου. Τώρα που όλα πάνε κατά διαόλου, ο ρόλος μου δεν είναι μόνο να ανυψώσω το ηθικό, αλλά να δώσω και ένα πλευρό να κλάψετε όσοι για τους οποίους τα άστρα δεν τα λένε καλά. Το μαγαζί προσφέρει και μυξομάντιλο για όσους το παίρνουν κατάκαρδα, ενώ για όσους δεν ξυπνάνε ούτε με το “έλα μια μαλακία είπαμε”, προχωράω και σε ξεμάτιασμα και σε ειδικές περιπτώσεις, σε εξορκισμό.

Αυτό το μήνα δυσκολεύομαι να βγάλω προβλέψεις. Όχι, βιαστικοί κακεντρεχείς, δεν έχω χάσει τη φόρμα μου. Είναι ο βροντές και αστραπές που μου κρύβουν τον ουρανό, τον οποίο –ως γνωστόν- χρειάζομαι καθαρό για να διακρίνω τα κοσμικά μηνύματα. Είναι όπως όταν έχει κακό καιρό που η τηλεόραση κάνει χιονάκια. Έτσι και εγώ, έχω χαμηλή ορατότητα και βρίζω μαζί σας τον πραγματικό φταίχτη για όλα τα κακά. Την Sony.

Ζώδιο με μεγάλη εύνοια τέτοια εποχή είναι οι Αιγόκεροι. Είναι οι τύποι που πάνε διακοπές από νωρίς και δουλεύουν όλο τον Αύγουστο μέσα στο παράπονο και τη μίρλα. Να πάτε να περάσετε καλά και εδώ θάμαστε για να μας τα πρήξετε όπως κάθε χρόνο. Η μνήμη σας μηδενίζει μετά από ένα μήνα διακοπές και κάνετε σαν ναστε ανθρακωρύχοι που σκάβετε με τα χέρια για να τα τρώει το κεφάλαιο, με αντάλλαγμα μια φέτα ψωμί, δύο ελιές και λίγο σολωμό Μελβούρνης (γιατί η φτώχεια θέλει καλοπέραση).

Οι Ιχθύς πάλι είναι το αντίθετο. Πάνε διακοπές τον Αύγουστο και μέχρι τότε πήζουν στο γραφείο με το χαλασμένο ερκοντίσιον και βαράνε κατά μέσο όρο δύο ψύξεις την εβδομάδα. Είναι εύκολο να τους αναγνωρίσεις στην αρχή του καλοκαιριού με τις πρώτες ζέστες. Μοιάζουν με τον Στίβεν Χώκινγκ.

Όσο για τους Παρθένους, αυτοί έχουν άλλα ζητήματα, αισθητικής φύσης. Όχι, δεν μας ενδιαφέρει τι χρώμα θα είναι η σαγιονάρα σας, ούτε αν η φωτόλυση άφησε μια γαϊδουρότριχα στο στέρνο και σας χαλάει τη μόστρα. Αυτά είναι πράγματα ποταπά μπροστά στην αναζήτηση της ύπαρξης, έννοιες όπως το υπερεγώ και τις θεωρίες του Σοπενάουερ. Αλλά, ναι, καλό θα ήταν να παίξετε με λευκές, είναι και της μόδας.

Καιρό έχω να δω τον Κρόνο να παίζει με τα δαχτυλίδια του τόσο νευρικά και φαίνεται ότι για κάποιο λόγο τα έχει με τους Ταύρους. Κακά μαντάτα. Πριν το πρώτο μπάνιο, σκανάρετε την περιοχή για αδέσποτους καρχαρίες. Πριν την πρώτη βουτιά, δείτε στο βυθό για σαλάχια και λοιπά ζαρζαβατικά. Όλα μπορούν να πάνε στραβά και όλα θα πάνε. Δείτε τη θετική πλευρά (θα είναι το αποτέλεσμα στο τεστ για το AIDS).

Για τελευταίο θα αφήσω τον Υδροχόο. Έχω ένα καλό νέο και ένα κακό. Ξεκινάω με το κακό, για να κλείσουμε ευχάριστα. Το κακό είναι ότι ο Ήλιος με τον Ερμή έχουν κάτσει πάνω από το ζώδιο σας με σκοπό να μην σας αφήσουν να πάρετε ανάσα. Οι προοπτικές είναι χρεωκοπία στα οικονομικά σας, ενώ στα προσωπικά θα σας χωρίσει η μικρή και θα σας δείρει ο γκόμενος της. Όμως, μετά ο Ερμής έβαλε τα κέρινα φτερά του και έφτασε πολύ κοντά στον Ήλιο και ο Ήλιος του έλεγε μην έρθεις και αυτός επέμενε και τελικά έφτασε πολύ κοντά και έπεσε κάπου στο Αιγαίο. Τη γλυτώσατε.

Τζόσουα Ντέλος, εξεγερμένος και τζέντλεμαν

Monitor # 30

πιο ζόμπι, πεθαίνεις

Τι κάνεις όταν σου επιτεθεί ζόμπι; Εννοώ, αλήθεια. Το έχεις σκεφτεί; Σκέψου το τώρα. Ξεφύτρωσαν από τους τάφους τους και προχωράνε κουτσαίνοντας με τον χαρακτηριστικό τους τρόπο και με τα χέρια μπροστά τους σαν υπνοβάτες. Εκεί που έβλεπες τους περαστικούς, τώρα να βλέπεις ζόμπι που προχωράνε υπνωτισμένα προς το μέρος σου τα οποία τρέφονται αποκλειστικά με ανθρώπινα μυαλά: σίγουρα, δεν θέλεις να διαπιστώσουν αν το δικό σου είναι το πιο νόστιμο.

Το καλό είναι ότι στις ταινίες με ζόμπι, οι ήρωες μπορούν πάντα να δραπετεύουν, γιατί οι αιμοδιψείς υπνοβάτες, πάνε όλοι σαν κακοτερένιοι και αν έχεις τα δύο σου πόδια σε καλή κατάσταση και τα μαλλιά σου δείχνουν ωραία στην οθόνη, μπορείς να ξεφύγεις με χρόνο για να χαμογελάσεις και στην κάμερα. Το κακό είναι ότι αυτή τη φορά το χαμόγελο και το μέικ-απ δεν θα χρειαστούν, γιατί όπως είπε και ο Gil-Scott Heron, η επανάσταση δε θα βιντεοσκοπηθεί. Οπότε αν είσαι ζόμπι, νάσαι σίγουρος ότι τα θηράματα δεν είναι εκεί που έχουν μαζευτεί τα κανάλια. Αν είσαι αυτός που τρέχει να αποφύγει τα ζόμπι, μην περιμένεις τις κάμερες για να το κάνεις και μην σε εξεπλήξει αν προτιμήσουν να βιντεοσκοπήσουν αλλού. Αν πάλι είσαι σίγουρος ότι δεν είσαι ακόμα ζόμπι, αναρωτήσου γιατί εδώ και καιρό έχεις μια τέτοια ακόρεστη λαχτάρα για ανθρώπινη σάρκα.

Και αν είσαι ζόμπι, δύσκολα ξυπνάς. Τα πεθαμένα ζόμπι (από πολιτικούς με δυσανάλογα μικρό παράστημα μπροστά στο ισχυρό ένστικτο πολιτικής τους επιβίωσης και από την σάπια κοινωνία του δίκιου του ισχυρού) δεν ξυπνάνε όπως η ωραία κοιμωμένη που την φιλάει ο πρίγκιπας και ανοίγει κατευθείαν τα βλέφαρα. Εδώ, ο βάτραχος  δεν γίνεται πρίγκιπας, αλλά παραμένει βάτραχος και εν προκειμένω, τα ζόμπι παραμένουν ζόμπι. Σε κάθε ταινία, τα ζόμπι τρώνε οτιδήποτε ανθρώπινο έρθει στο διάβα τους μέχρι κάποιος να τους ανατινάξει το πρόσωπο με την καραμπίνα του. Η κατάληξη είναι πάντα η ίδια. Και ότι και να συμβεί το ζόμπι είναι ζόμπι. Ή μια πυροβολημένη διασκευή του που κείτεται στο πεζοδρόμιο για να αποσυντεθεί λυτρωμένο από την κατάρα.

Εδώ η κατάρα έχει επτά κεφάλια και το κακό είναι ότι το ένα από αυτά είναι του διπλανού σου. Αν η επόμενη μέρα, δεν έχει πλατεία, αλλά καθημερινότητα στην οποία κερδίζει η στρουθοκάμηλος που θα βάλει το κεφάλι πιο βαθιά, τότε ιδού η ψευδαίσθηση. Αν η επόμενη μέρα, έχει ψήφο στον ξάδερφο, στον θείο του θείου και πάει λέγοντας, τότε ιδού η παραίσθηση. Γιατί όλα αυτά μπορεί όντως να είναι μια παραίσθηση, στην οποία όλοι γίναμε ζόμπι και κατακλύσαμε τις πλατείες και περάσαμε μια περιπέτεια που ήταν και άλλοι εκεί και την επόμενη μέρα το συζητάγαμε στη δουλειά και πόσο ωραία ήταν που όλοι είδαμε το ίδιο βράδυ το ίδιο όνειρο.

Όμως, ήμασταν όλοι ζόμπι στο όνειρο, όλοι συγκεντρωμένοι μαζί σε μικρό χώρο και οι έχοντες τις καραμπίνες μπορούσαν πιο εύκολα να μας αφανίσουν, γιατί μια σφαίρα έφτανε για τρεις από μας. Ναι ούτε εμένα μου άρεσε αυτό, είπε μια φωνή, γιατί στο τέλος όλοι πεθάναμε. Ναι, συνέχισε, ευτυχώς που τώρα είμαστε ζωντανοί. Ποιος όμως άφησε αυτή την καραμπίνα στο γραφείο μου;

 Monitor #30

μάτια ερμητικά ξαφνικά

Μάτια ερμητικά κλειστά. Με κοιτάζω να ονειρεύομαι. Τρέχω. Είμαι πίσω από ένα τρένο που κινείται και η ταχύτητα μου δεν είναι ικανή να με βοηθήσει να το προλάβω. Όταν κουράζομαι, η απόσταση μεγαλώνει, όταν πεισμώνω, η απόσταση μικραίνει. Δεν φτάνω ποτέ, αλλά δεν τα παρατάω. Και δεν σκέφτομαι, απλά τρέχω. Το βλέμμα μου ανοίγει: το τρένο περνάει από καταπράσινες πεδιάδες και εξοχές που έχω δει μόνο στις ταινίες, αλλά εγώ χαμπάρι δεν παίρνω. Το κάτι σαν ένστικτο μου λέει ότι αν σταματήσω για να κοιτάξω, θα χάσω το τρένο. Αν σταματήσω να τρέχω, ίσως το όνειρο σταματήσει και όλα θα είναι μάταια. Ή κλειδωμένα ξανά στα αμπάρια του μυαλού που δεν ανοίγουν κατά παραγγελία.

Όσο αφαιρούμαι στα σκηνικά του ονείρου μου, χάνω τον πρωταγωνιστή. Τον εντοπίζω σε μια παράλληλη διάσταση, στην οποία τα σκηνικά είναι εξίσου όμορφα, αλλά έχουν χρώμα γκρι, με το αεράκι που σηκώθηκε και δροσίζει το ιδρωμένο πρόσωπο να είναι τόσο έντονο που το νιώθω και εγώ. Εκείνος συνεχίζει να τρέχει, αλλά αυτή τη φορά, για να ξεφύγει. Το τρένο είναι τώρα πίσω του. Όταν κουράζεται, η απόσταση μικραίνει. Όταν πεισμώνει, η απόσταση μεγαλώνει. Αλλά δεν γίνεται ποτέ ασφαλείας. Σαν ένα αόρατο σκοινί να δένει το τρένο με τον πρωταγωνιστή, με το παράδοξο να είναι ότι το σκοινί δεν είναι τεντωμένο, αλλά χαλαρό, σαν ένα παιχνίδι του μυαλού μες το μυαλό ότι μπορείς ανά πάσα στιγμή να σταματήσεις, χωρίς να υπάρξει η παραμικρή αλλαγή. Σκέφτεσαι να το κάνεις για να δεις τι θα γίνει: άραγε το τρένο θα εξαφανιστεί ή εσύ θα γίνεις κομματάκια;

Αφαιρέθηκες ξανά και τώρα το σκηνικό άλλαξε τελείως. Αυτή τη φορά βρίσκεις τον εαυτό σου να είναι μέσα στο τρένο, καθισμένος σε ένα από τα κουπέ ενός βαγονιού, με την κίνηση να προέρχεται από την αμαξοστοιχία και όχι από τα πόδια σου. Ξεφυλλίζεις μια εφημερίδα και πέφτεις πάνω σε ένα επιστημονικό άρθρο το οποίο αναφέρεται στο φαινόμενο της πεταλούδας: στο πως φαινομενικά ασήμαντα γεγονότα μπορούν να έχουν μεγάλο αντίκτυπο στις ζωές μας με τρόπους που δεν αντιλαμβανόμαστε. Σκέφτεσαι όλες εκείνες τις τυχαίες στιγμές που προέκυψαν επειδή απλά όλες οι μεταβλητές έτυχε να συγχρονιστούν με ένα συγκεκριμένο τρόπο και αντιλαμβάνεσαι λεπτομέρειες στις οποίες πριν δεν έδινες καμία σημασία. Στις οποίες μάλιστα θα συνέχιζες να μην δίνεις σημασία, αν δεν ήσουν σε αυτό το τρένο αυτή τη στιγμή, να διαβάζεις αυτό το άρθρο από την εφημερίδα που έπεσε από τα χέρια του γεράκου που τον πήρε ο ύπνος από την θέση απέναντι σου. Θυμήθηκες ότι έκατσες εκεί επειδή έγινε μπέρδεμα με τα εισιτήρια και κανονικά έπρεπε να είσαι σε άλλο βαγόνι, ενώ άλλαξες τελευταία στιγμή τον προορισμό σου μετά από εκείνο το ξαφνικό τηλεφώνημα της Ελένης, την οποία γνώρισες μόλις πριν από μια βδομάδα.

Ξετυλίγεις και άλλες ιστορίες με αυτόν τον τρόπο και η διαδικασία σταματάει άγαρμπα, τη στιγμή που νιώθεις το τρένο να σταματάει βίαια στη μέση της διαδρομής. Ανοίγεις την πόρτα και μια υπάλληλος σε ενημερώνει για το τι συνέβη: Κάποιος τρελός ήταν στις ράγες και ο οδηγός προσπάθησε, αλλά δεν πρόλαβε να σταματήσει, με αποτέλεσμα το τρένο να περάσει από πάνω του. “Θα υπάρξει μεγάλη καθυστέρηση και όλοι θα πρέπει να αναπροσαρμόσετε τα σχέδια σας. Και εσείς κύριε. Μα, που πήγε;”

Monitor #28

Τι είναι η Ερμαφροδίτη

Εξαιρετική εποχή για προβλέψεις αυτή που διανύουμε και αυτό φυσικά βολεύει τον Τζόσουα. Είναι απλό. Όταν ο κάθε τυχαίος προβλέπει από εδώ και από εκεί τα μελλούμενα, άσχετα αν το κάνει για να μας καθησυχάσει ή για να μας φοβίσει, είναι μοιραίο να καταποντιστεί αν δεν έχει το ΧΑΡΙΣΜΑ, αναδεικνύοντας φυσικά τα πραγματικά μαστόρια της πιάτσας. Κύριοι τυχάρπαστοι, δεν κολλάμε μπρίκια. Κύριοι μελλοντολόγοι, μην κολυμπάτε σε βαθιά νερά χωρίς μπρατσάκια, γιατί θα πνιγείτε. Κύριοι πελάτες μας, επιλέξτε επαγγελματίες. Τζόσουα Ντέλος, 1524 επιτυχημένες προβλέψεις και συνεχίζουμε.

Τα νέα που φέρνω δεν είναι απαραιτήτως ευχάριστα, γι’αυτό θα ξεκινήσω από τα ευχάριστα, ώστε όταν σας πω τα δυσάρεστα, να σας έρθει πιο μαλακά.

Ακολουθήστε παρακαλώ το συλλογισμό μου. Η οικονομική κρίση είναι παντού, αλλά έχει και τα καλά της. Οι πλανήτες ζορίζονται άσχημα να τα βγάλουν πέρα με τους λογαριασμούς και οι εξωγήινοι δεν πληρώνουν τα νοίκια. Ας το πούμε λαϊκά: δεν βγαίνουν. Τα έβαλε λοιπόν κάτω (ή πάνω αν θέλετε) ο Ερμής και λέει στην Αφροδίτη. Δίπλα είσαι, με ξέρεις, σε ξέρω, γιατί δεν κάνουμε μια συγχωνευσάρα να την χαρεί η ψυχή μας; Η Αφροδίτη δέχτηκε με ενθουσιασμό την πρόταση και οι δύο πλανήτες σε λίγο καιρό θα γίνουν ένα, σε μια τελετή που θα κοκκίνιζε από την ντροπή ακόμα και την βασιλομήτωρ. Η Ερμαφροδίτη θα είναι το κοινό όνομα και των δύο και φέρνει, όπως καταλαβαίνετε πολλές αλλαγές στις αστρολογικές ισορροπίες αλλάζοντας άρδην τον ζωδιακό χάρτη.

Τα νέα της Ερμαφροδίτης επηρεάζουν σε πρώτο στάδιο και με γρήγορους ρυθμούς, τα πιο τσιλιμπουρδέ ζώδια, όπως τους Διδύμους και τους Σκορπιούς, οι οποίοι θα έχουν την ευκαιρία να ανακαλύψουν νέους σεξουαλικούς και μη ορίζοντες. Ειδικά, όταν θα έχουν ανάδρομη Ερμαφροδίτη, θα γίνεται πραγματικά της κολάσεως και τα πάρτι (που θα δίνουν και θα παίρνουν) θα είναι καλύτερα και από αυτά του Γαλάτη. Το ποιος θα δίνει και ποιος θα παίρνει θα αναχθεί σε μεγάλο μυστήριο βέβαια, καθώς με την Ερμαφροδίτη στο προσκήνιο θα υπάρξει ένα καλώς εννοούμενο μπέρδεμα, όπου θα προκύπτουν σεξουαλικά ταιριάσματα περίεργα με απόγονους με… καινοτομίες. Τα τρία βυζιά της τύπισας από τον Εξολοθρευτή θα είναι κάτι το συνηθισμένο, ενώ σε πιο ακραίες περιπτώσεις,  οι απόγονοι ενδέχεται να έχουν συνδυασμό γεννετικών οργάνων, όπως ένα βυζί και ένα πέος, ένα βυζί και ένα αρχίδι, ή δύο αρχίδια και μια κρεμάστρα από το Βερόπουλο.

Και για να μην το ξεχάσω. Λέγαμε τις προάλλες για την φοβερή εύνοια των Κριών. Λέγαμε ότι σκατά πιάνουν, χρυσάφι γίνεται και δεν είχαμε άδικο. Όμως κάποια στιγμή, η κωλοφαρδία τελειώνει και κάποιος πρέπει να μαζέψει την μπουγάδα, γιατί έρχεται τυφώνας και δε θα μείνει μανταλάκι για μανταλάκι. Μην διανοηθείτε να ξαναπιάσετε σκατά, αυτή τη φορά θα παραμείνουν σκατά και δε θα σας πλησιάζει άνθρωπος στο χιλιόμετρο. Και μην σκεφτείτε να το ρίξετε στις προσευχές ή την γιόγκα. Όχι μόνο επειδή δεν θα εισακουστούν οι ευχές σας ή θα εισέρθετε στον εναέριο χώρο του Δαλάι Λάμα. Πιο πιθανό είναι να μπείτε στον πνευματικό χώρο του Λορέντζο Λάμας που διανοητικά είναι το ξενικό αντίστοιχο του Απόστολου Γκλέτσου. Σεξουαλικώς, δικός σας.

Monitor #29

Τζόσουα Ντέλος

Αστρολόγος, γενετιστής

Ο δικηγόρος του διαβόλου

Έκανα μια γνωριμία τις προάλλες με έναν κύριο που μου αυτοσυστήθηκε ως ο δικηγόρος του διαβόλου. Ήμουν σκεπτικός όταν μου το είπε αυτό, αλλά κάπως λιγότερο όταν μου έδειξε την επίχρυση του κάρτα. Εκεί που όμως ξεκίνησα πραγματικά να τον πιστεύω ήταν όταν μου είπε ότι όλοι όσοι δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του, είναι προορισμένοι να πάνε στην κόλαση.

Μου μίλησε για μια πρόσφατη υπόθεση που είχε αναλάβει όπου κάποιος μήνυσε τον διάβολο επειδή του είχε δανείσει κάποια χρήματα και ο διάβολος δεν του τα επέστρεψε ποτέ. Με πληροφόρησε ότι αντίθετα με το τι θα περίμενε κανείς, η δουλειά του δικηγόρου του διαβόλου είναι γεμάτη με τέτοιες μικροϋποθέσεις και ότι γενικά είναι σκατοδουλειά. Όταν γνωριστήκαμε λίγο καλύτερα, μου είπε ότι καλύτερα να είχε γίνει υδραυλικός ή ηλεκτρολόγος, παρά καριερίστας και του έγνεψα με συγκατάβαση. Όπως καταλαβαίνει κανείς, αν μπεις σε αυτόν τον κλάδο, ή αν έχεις γενικά πάρε δώσε με τον διάβολο, δεν έχει επιστροφή και φυσικά στην απόλυση σου δεν σε περιμένει στις ζεστές του αγκάλες ο ΟΑΕΔ, αλλά ένα καζάνι που μέσα του βράζουν σαν γιουβαρλάκια όλοι οι προκάτοχοι σου.

Μου είπε, παρόλα αυτά, ότι ο διάβολος ως εργοδότης, είναι πολύ καλός. Πληρώνει καλά και πάντα στην ώρα του, ενώ αν μια υπόθεση απαιτήσει υπερωρίες, όχι μόνο τις πληρώνει, αλλά δίνει και ρεπό την επομένη, σεβόμενος τον κόπο του εργαζόμενου και το κεκτημένο δικαίωμα του οκταώρου, όπως και εκείνο της ανάπαυσης. Ο διάβολος ο ίδιος, αντίθετα από αυτό που θα περίμενε κανείς, δεν δουλεύει εικοσιτετράωρο και αντίθετα με τον Θεό, δεν είναι πανταχού παρών. Είναι φοβερά διορατική η παράδοση που θέλει τον Θεό να τρέχει όλη μέρα σαν τον πυροσβέστη από δω και από εκεί, ενώ για τον διάβολο θεωρείται ότι μπορεί να κάθεται στην γραφειάρα του και να παίζει με το διαβολοκοντρόλ του προκαλώντας τσουνάμια, καταστροφές, ενώ ακόμα χειρότερα, βάζοντας σου τρικλοποδιά εκεί που περπατάς αμέριμνος και χωρίς προφανή λόγο.

Φυσικά, δεν είναι όλα μέλι γάλα όταν έχεις τον διάβολο αφεντικό. Σε αντίθεση με τον Θεό, ο οποίος φημίζεται ότι συγχωρεί ότι μαλακία και να κάνεις, ο διάβολος έχει zero tolerance to bullshit και αν κάτι του κάτσει στραβά, τελείωσε. Γι’αυτό και ο δικηγόρος του είναι ιδιαίτερα προσεκτικός όταν πρέπει να του μεταφέρει δυσάρεστα νέα ή κάποια αγωγή εις βάρος του και προσπαθεί να βρει τρόπους να του περάσει τις κακές ειδήσεις μαλακά, χρησιμοποιώντας πολλά κλασικά τεχνάσματα από το εγχειρίδιο του καλού υπάλληλου. Το πρόγραμμα έχει φιλικό χτύπημα στον ώμο, κλεσίματα του ματιού (όχι πολλά), ενώ μερικές φορές ξεκινάει ποδοσφαιροκουβέντα χρησιμοποιώντας πρώτο πληθυντικό και σεξουαλική ορολογία για να περιγράψει την χτεσινή νίκη της ομάδας.

Μου είπε ότι δεν έχει χάσει ποτέ δίκη και ποτέ καμία ετυμηγορία δεν ήταν κάτα του διαβόλου. Δεν με εξέπληξε αυτό και τον ρώτησα αν αναλαμβάνει και ξένες υποθέσεις γιατί έχω ένα θέμα με ένα γείτονα. Μου είπε πως κανονικά όχι, αλλά μου έδωσε την κάρτα του γράφοντας συμπληρωματικά το προσωπικό του νούμερο. Τον χαιρέτησα και έφυγα. Λίγα μέτρα πιο κάτω και χωρίς να καταλάβω πως, σκόνταψα και έπεσα. Φτου!

Monitor #29

Παίξε ταράτσα (it’s the new thing)

Ήρθε το καλοκαίρι και όλοι ξεχύνονται στις παραλίες. Σίγουρα όχι και o Τζόσουα όμως, γιατί έχει χρώμα επιδερμίδας σαν Σουηδού τουρίστα στα Μάλια. Το βλέμμα του ήλιου και μόνο του αφήνει κόκκινες κηλίδες, ενώ αν κάτσει να τα πουν και λίγο, έχει κίνδυνο να το πληρώσει σε έγκαυμα τρίτου βαθμού με τον αλήτη (τον ήλιο) να γελάει χαιρέκακα. Γι’αυτό λοιπόν, πάει στην θάλασσα σε ώρες που πάνε μόνο οι γέροι, όταν έχει σουρουπώσει δηλαδή και εκεί είναι που διαλογίζεται και γεννάει τις πάντα ακριβείς αστρολογικές του προβλέψεις, τις οποίες θα μοιραστεί άμεσα μαζί σας. Όχι, αυτές δεν τις σκέφτηκα σε παραλία εξυπνάκηδες. Σε ταράτσα.

Άσχημα τα μαντάτα για τους Ζυγούς, οι οποίοι κάθε φορά που ανοίγει ο καιρός, ενώ αυτοί πρέπει να είναι σε ένα γραφείο μέχρι τις πέντε, το φέρουν βαρέως. Δεν υπάρχει λόγος να αλλάξετε δουλειά, δεν υπάρχει λόγος να σας παίρνει από κάτω. Το μέλλον ανήκει σε αυτούς που το προετοιμάζουν. Εσείς θα προετοιμάσετε τις ξαπλώστρες σας και τα μοχίτο σας να σας περιμένουν στην ταράτσα, της δουλειάς ή κάποιας κοντινής και όταν θα έρθει η ώρα να πείτε το πατροπαράδοτο “πάω για ένα σάντουιτς”, να πάτε στην ταράτσα που θα περιμένει τον βασιλιά του μεσημεριού. Προσοχή μόνο, όταν επιστρέψετε να διώξετε την άμμο από τα δάχτυλα και να έχετε cool υφάκι, ώστε κανείς να μην το πάρει χαμπάρι. Ναι, ένα επιμελώς αφημένο μαρουλάκι στα δόντια, κάνει τη διαφορά.

Στο ίδιο αδιέξοδο έχουν περιέλθει και οι Τοξότες, οι οποίοι έχουν όλο τον ήλιο του κόσμου στην διάθεση τους, αλλά δεν έχουν δουλειά. Τα πράγματα δεν φαίνεται να βελτιώνονται, δεν ξέρω αν ακούσατε αλλά έχουμε περιέλθει σε κατάσταση χρεωκοπίας, οπότε καλό είναι να δείτε τη ζωή αλλιώς, αναζητώντας το νόημα σε άλλες εκφάνσεις της. Τόσα σεμινάρια γίνονται για την τέχνη της κηπουρικής, όσο και για αυτή της αγιογραφίας, γιατί δεν το δοκιμάζετε; Αρχή νο.1: ποτέ μην απορρίπτεις κάτι πριν το δοκιμάσεις. Θυμήσου το περιστατικό με τις φακές. Πριν τις έφτυνες, τώρα με τέτοια οικονομικά, τις θεωρείς ένα σκαλί πιο πάνω από το καλύτερο φαρονέφρι. Αν όλα αποτύχουν όμως, έχω μια ιδέα, όπως πάντα ιδιοφυή. Γιατί δεν είστε εσείς που θα λύσετε το πρόβλημα των Ζυγών οργανώνοντας ΕΣΕΙΣ τις ταράτσες της περιοχής και ρουφώντας το παραδάκι; Λίγη οργάνωση θέλει, λίγη άμμο, πολύχρωμες ομπρέλες και ήχους των κυμάτων ηχογραφημένους στο ραδιοκασετώφωνο. Πάντα με εχεμύθια και χωρίς απόδειξη, στο πνεύμα της εποχής.

Με κατηγορείτε όμως ότι λέω μόνο τα άσχημα και σας έχω μαυρίσει την ψυχή. Να δω λοιπόν τώρα πως θα νιώσετε που το τυχερό ζώδιο δεν είναι το δικό σας, αλλά οι Κριοί. Σκατά πιάνουν τα παιδιά, χρυσάφι γίνεται και δεν μασάνε από κρίση, γιατί με τόσα σκατά που πιάνουν… έχουν γίνει κροίσοι. Η μόνη ελπίδα των αδικημένων του ζωδιακού κύκλου, Λεόντων και Διδύμων να ελαχιστοποιήσουν τις απώλειες, είναι να τους κάνουν παρέα. Μιλάμε για κολιτσίδα όμως. Να πίνουν από το καλαμάκι τους (οι Κριοί δεν αρρωσταίνουν, μην φοβάστε), να γαμάνε με την καπότα τους  (οι Κριοί δεν έχουν αφροδίσια νοσήματα ούτε τα ταίρια τους) και να πατάνε στα βήματα τους (εκεί που πατάνε οι Κριοί δεν έχει ποτέ φρέσκο υγρό τσιμέντο). Ακολουθήστε τους!

Monitor #28

Τζόσουα Ντέλος,

αστρολόγος, ιατρός (βρήκε το αντίδοτο στην κρίση, ακολουθεί εκείνο του καρκίνου)

επιλεκτική μνήμη

Τρία λεπτά είναι ο χρόνος που έχεις για να διαβάσεις αυτό το κείμενο και τόσο διαρκεί εφόσον παίρνεις σταθερές αναπνοές και δεν σε διακόψουν. Αν σε διακόψουν, ξεκίνα από την αρχή. Χάσαμε ήδη δέκα πολύτιμα δευτερόλεπτα και ο χρόνος τρέχει. Για να μπορέσεις να απολαύσεις ένα κείμενο, πρέπει να ξεχάσεις τον χρόνο. Έχεις ακόμα 2 λεπτά και 38 δευτερόλεπτα, ενώ οι λέξεις που απομένουν στο κείμενο είναι 418 αλλά μην το σκέφτεσαι. Ξέχασε το. Πέτρα που κυλάει δεν χορταριάζει λένε και έτσι ακριβώς συμβαίνει και με τις λέξεις. Πρέπει να τις αφήσεις να κυλήσουν για να αποκαλύψουν την μαγεία τους, πρέπει να τις αφήσεις να κυλήσουν για να πουν την μαλακία τους. Σε κάθε περίπτωση, αν σε διακόψουν, ξεκίνησε ξανά. Και να ξεχνάς, ο χρόνος τρέχει.

Έτσι έτρεχε και για τον Χ από μία ιστορία, έτσι έτρεχε και για την Υ από μία άλλη. Μετά γνωρίστηκαν και λίγο πιο μετά ενώθηκαν σε σάρκα μία και μία νέα ιστορία γεννήθηκε, η οποία έκλαιγε πιο δυνατά και από όσο έκλαψες όταν σνίφαρες για πρώτη φορά οξύ-γόνο. Γέμισες τα πνευμόνια με αέρα που δεν θύμιζε τίποτα άλλο που είχες γευτεί, όσο και αν θα το έτρωγες στη μάπα για όλη την υπόλοιπη ζωή σου. Δεν έχασες χρόνο, μπουσούλησες από νωρίς σαν βετεράνος του Βιετνάμ, περπάτησες κοιτώντας μπροστά και όχι στα πόδια σου και όλοι έλεγαν τι γρήγορα που τα κάνει όλα και κοίταζαν με θαυμασμό. Για να μη σε ματιάσουν, σε έφτυσαν, αλλά ήταν υδρογόνο-δύο-οξυγόνο που δεν δρόσιζε το δέρμα και κατάλαβες ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και το ότι την επόμενη φορά, πρέπει να πάρεις ομπρέλα που να χωράει και τους δύο. ‘Η όχι.

Οι πιο πολλές ερωτικές ιστορίες θυμίζουν εκείνο το τρικ με τις λέξεις: Ανεξάρτητα πως είναι κατανεμημένα τα γράμματα εντός τους, το νόημα στην ανάγνωση τους παραμένει αναλλοίωτο, αν η αρχή και το τέλος είναι εκεί. Σαν αυτά που συνέβησαν στο ενδιάμεσο να είναι τα λιγότερο σημαντικά, μελάνι χυμένο άναρχα οι λέξεις που γεμίζουν το μυθιστόρημα-τσέπης που συν-γράψατε, με την αγωνία να αναλώνεται στο πόσο διαφορετικά ξεκίνησε και από πόσο ψηλά έπεσε, ξέπεσε, κατέπεσε με την προσγείωση σπάνια να φέρνει στο νου την Κομανέτσι. Από αυτό και από άλλα συμπεραίνεις ότι η χημική ένωση ήτο ανόργανη και ο σκηνοθέτης διέκοψε γρήγορα το πρόγραμμα για διαφημίσεις γιατί η τούμπα μετά το τριπλό τόλουπ δε θα μας δώσει τελικά το δεκάρι. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως και στην περίπτωση μας παθήσεως, με κάθε νέα ιστορία να μετασχηματίζεται με τρόπο που μοιάζει φυσικός παρότι ραδιενεργός σε κάποια παλιά. Σαν να μπαίνεις σε ένα λαβύρινθο, στον οποίο όποιο δρόμο και να πάρεις πάντα καταλήγεις αγκαλιά με τον Μινώταυρο και ας ορκίζεσαι ότι αυτή τη φορά πήρες άλλη διαδρομή.

Αν όμως ο αγαπημένος έρωτας είναι πάντα ο επόμενος, αν ο αγαπημένος χρόνος είναι αυτός που θυμήθηκες να ξεχάσεις, αν το αγαπημένο τώρα είναι αυτό που τελικά ΔΕΝ βρήκε τα λόγια και αν τα αγαπημένα λόγια είναι αυτά που πιο γρήγορα από κάθε άλλη φορά, έκαναν τον γύρο της γης, τότε το κακό είναι μικρό, γιατί η μνήμη παίζει περίεργα παιχνίδια και ήδη ξέχασες τι ήθελες να πεις. Δεν θα ζητήσεις βοήθεια όμως για να το θυμηθείς. Θα σου έρθει. Σε πέντε, τέσσερα, τρία, δύο, ένα…

Mε λένε Τζεφ Μπρίτζες

Με ρώτησε αν έχω χάσει την παλιά ή αν μου την έκλεψαν. Απάντησα όχι, αλλά θέλω να βγάλω καινούρια. Μου είπε πως δεν γίνεται αυτό, δεν γίνεται να βγάλεις καινούρια ταυτότητα στα καλά καθούμενα και ότι δε θα πρέπει να απασχολώ και την υπηρεσία με μαλακίες και μου έδειξε την πόρτα. Απάντησα ότι αμφιβάλλω αν υπάρχει σοβαρότερο ζήτημα από την αλλαγή της ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ μου και κάθισα στην καρέκλα, όπως θα καθόταν ο Τζεφ Μπρίτζες στο Big Lebowski. Από τη μία, σαν να μη μου καίγεται καρφί και από την άλλη, σαν να χρειάζονται τρεις-τέσσερις τουλάχιστον για να με σηκώσουν. Είχα πάρει την απόφαση μου.

Μη έχοντας άλλη επιλογή, ο νεαρός αξιωματικός υπηρεσίας αποφάσισε να πάει με τα νερά μου, για να αποφύγει και τυχόν μπελάδες, γιατί το όλο μου το παρουσιαστικό, αυτό βρώμαγε: μπελάδες. Τον έπεισα λοιπόν να μου βγάλει μια νέα ταυτότητα που να αποδεικνύει ότι το επίθετο μου είναι Μπρίτζες, το όνομα μου Τζεφ, ενώ στο θρήσκευμα έβαλε “Δε μου Καίγεται Καρφι-ισμός”, κατ’ εντολή μου. «Ύψος» θεόρατο, «μάτια» δύο, τα οποία τώρα πια θα έβλεπαν τον κόσμο ΑΛΛΙΩΣ, δεν είναι και λίγο να είσαι ο Τζεφ Μπρίτζες.

ΔΕΝ θα ξαναπερίμενα ποτέ ξανά στην ουρά στις τράπεζες, ενώ στις δημόσιες υπηρεσίες όλοι θα μου παραχωρούσαν την θέση τους για να εξυπηρετηθώ, ναι εγώ πρώτος, γιατί σίγουρα με το να είμαι celebrity θα είχα και πολλές δουλειές. Ακόμη, ΔΕΝ θα ξαναέστελνα ποτέ ξανά βιογραφικά, γιατί διάολε, θα ήμουν ο Τζεφ Μπρίτζες, ενώ κάθε μέρα θα έκανα σαΐτες και καραβάκια με τα CV που θα έφταναν στην πόρτα μου και θα γελάγαμε μαζί με την Φιλιπινέζα. Όλοι θα ήθελαν να κάνουν παρέα μαζί μου, για να το λένε μετά στους φίλους τους, ενώ κάθε tweet μου θα γινόταν re-tweet ακόμα και αν έγραφα “χέζω τώρα, πάρτε αργότερα”.

Φυσικά, εγώ δε θα ήμουν σαν εκείνους τους celebrity τους απόμακρους που αναρωτιέσαι που ζουν, τι κάνουν, πως το κάνουν. Το δικό μου σχέδιο είναι αρκετά πιο μεγαλεπήβολο και περιλαμβάνει ακριβώς το αντίθετο. Θα είμαι παντού εκεί έξω, στα καφέ, στο δρόμο, στις υπηρεσίες, παντού. Και σαν τους πολιτικούς, θα συστήνομαι, σε όλους θα συστήνομαι, ώστε όλοι να ξέρουν ποιος είμαι. Να λένε είδες τον Τζεφ Μπρίτζες που ήταν στην τηλεόραση τις προάλλες; Και να απαντάνε, αυτός δεν είναι ο Τζεφ Μπρίτζες, άλλος είναι, τον είδα χτες στο καφέ. Ναι και εγώ τον είδα, καμία σχέση δεν έχει με αυτόν που είναι στην τηλεόραση, κάποιο λάθος κάνεις. Αυτός θα είναι και ο απώτερος μου σκοπός, ο απώτερος μου στόχος, να γίνω χαλίφης στη θέση του χαλίφη, αγάς στη θέση του αγά και με ονοματεπώνυμο που μετράει. Είσαι ότι δηλώσεις, δεν λένε; Ε, εγώ είμαι ο Τζεφ Μπρίτζες.

ψυχοσύνθεση νούμερο 45

Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό στην υποθετική ερώτηση του τι θα έκανα αν είχα τρεις ευχές, είναι να είχα μία. Και περισσότερο χρόνο. Τριάντα ώρες αντί για εικοσιτέσσερις στη μέρα μου. Περισσότερες ώρες να κάνω περισσότερα πράγματα. Ή να μην έκανα απολύτως τίποτα. Να ήταν στην διακριτική μου ευχέρεια και στην διάθεση μου, κάποιες ώρες να κοιτάω τους τοίχους, να σταματάω στο φανάρι και να είναι κολλημένος ο σηματοδότης στο κόκκινο για όλο το έξτρα εξάωρο που ευχήθηκα πριν και να μη με νοιάζει τίποτα. Τα αυτοκίνητα πίσω μου αυτόματα να εξαφανίζονται, τα μπροστά μου να σβήνονται από το χάρτη και να είναι οι δρόμοι άδειοι. ‘Η γεμάτοι. Μικρή σημασία θα έχει αυτό, καθώς το σούπερ-τηλεκοντρόλ μου θα έχει μόνο το κουμπί “Pause” και κάθε φορά που θα το πατάω θα ζω άλλη μια αιώνια στιγμή.

Μετά σκέφτομαι την έννοια του χρόνου. Ότι έχει σημασία, μόνο όταν μπορείς με το μυαλό να αλλάξεις το τώρα σου, πηγαίνοντας είτε νοητά προς τα μπροστά είτε προς τα πίσω. Στον 50χρονο εαυτό σου που κοιτάει τον 29χρονο και θέλει να γυρίσει πίσω να κάνει κάτι διαφορετικό ή και τα ίδια, αλλά ξανά. Ή στον 10χρονο που είχε τόσα προβλήματα, αλλά που ταυτόχρονα δεν είχε ιδέα, θέλοντας μόνο να τρέξει σε μια αλάνα, όπως ήθελε να τρέξει και στο μέλλον. Το ίδιο άτομο που τότε έκλεισε τα μάτια, για να τα ξανανοίξει τώρα και να δει άλλα αντικείμενα να ξετυλίγονται μπροστά του. Δεν άλλαξε τόσο ο χρόνος, αλλά ο χώρος. Πληκτρολόγιο, οθόνη, κρεβάτι, ξένοι τοίχοι και διαφορετικά παιχνίδια. Πέταξες την μονόπολι και στη θέση της έβαλες μια νέα ιδιοσυγκρασία που σκέφτεται με πραγματικά λεφτά,, ενώ τα φθαρμένα αθλητικά παπούτσια νούμερο 36, τώρα είναι μια νέα ψυχοσύνθεση νούμερο 45 που φοράει κορδόνια διαφορετικά από του κατασκευαστή.

Θα σε καταλάβαινε άραγε ο μικρός εσύ ή θα σε απέρριπτε μονομιάς; Το μόνο που δε θα καταλάβαινε (και με το δίκιο του) θα ήταν αυτό το ξενόφερτο “ο νικητής τα παίρνει όλα και ο δεύτερος τίποτα”. Αυτή την κοινωνία των συνεχών διαχωρισμών δε θα την καταλάβαινε με τίποτα. Δε θα καταλάβαινε επίσης (εδώ δεν καταλαβαίνεις και εσύ) πόσους “πρώτους” μπορεί αλήθεια να χωρέσει αυτή η βαλίτσα που όσο μεγάλη και να είναι, δεν κλείνει ούτε αν κάτσεις πάνω της και με τα χέρια, τα πόδια και τα μυαλά που περισσεύουν να είναι οι «παράπλευρες απώλειες». Πάει μακριά αυτή η βαλίτσα, τόσα μακριά που κανείς δεν ξέρει πραγματικά που πάει: σε κάποιο βασίλειο που σε περιμένουν κοστουμάτοι που υποκλίνονται μπροστά σου ή απλά στη χωματερή μαζί με τις άλλες βαλίτσες που αν κοιτάξεις καλύτερα, βλέπεις ότι και αυτές βίαια τις έκλεισαν με χέρια να πετάγονται απέξω σ’αυτό το νέο μοντέρνο νεκροταφείο των κοστουμιών που εσύ είπες τσακισμένα όνειρα με γραβάτες.

Ο μικρός με παίρνει από το χέρι να πάμε στο λούνα παρκ. Δηλαδή, αυτός θέλει να πάει και εγώ απλά πηγαίνω μαζί του. Καθώς τον κοιτάζω να τρώει όλο τα χαρτζιλίκι του μήνα σε μαλακίες, συνειδητοποιώ ότι ενώ έχουν περάσει μόνο δέκα-δεκαπέντε χρόνια, εγώ νιώθω ότι έχουν περάσει εκατό. Βλέπω τους πιτσιρικάδες να τρακάρουν μεταξύ τους στα συγκρουόμενα και θέλω και εγώ. Να πάρω το συγκρουόμενο και να χτυπήσω σε όλες τις γωνίες της πίστας ανακαλύπτοντας τες, να πάρω φόρα και να πέσω πάνω σε όλους που είχαν την ατυχία να επιλέξουν αυτή τη μέρα για να έρθουν στο λούνα παρκ που σήμερα κάνω εγώ κουμάντο. Γιατί μπορεί εκεί έξω να ψάχνεις τους φωτεινούς σηματοδότες μες τη ντουλάπα, αλλά στην πίστα που ισχύει ο νόμος της ζούγκλας, νιώθεις πιο οικεία. Στην προηγούμενη ζωή ήσουν ζουλού ή πρόγονος εκείνων των κατοίκων του Αμαζονίου που μόλις τις προάλλες ανακάλυψαν, οι οποίοι αν δουν φανάρι θα του πετάξουν βέλη με δηλητήριο και καλά θα του κάνουν. Γιατί έχουν μάθει να ζουν χωρίς κανόνες ή σήκω-σήκω κάτσε-κάτσε, χωρίς Σταμάτη και χωρίς Γρηγόρη, με τον χρόνο παγωμένο σε ένα αιώνιο τώρα, δικό τους, απαράλλαχτο, αμίλητο, προσωπικό. Όπως δηλαδή νιώθεις και εσύ στο λούνα παρκ.

Monitor #25

Εκείνος και εκείνη (αγιοβαλεντίνικο)

Με σταματάτε πολλοί στο δρόμο τελευταία και μου δίνετε συγχαρητήρια. Σας ευχαριστώ ειλικρινά για την αγάπη σας, αλλά επειδή ο φόβος φυλάει τα έρμα και ο Τζόσουα τις ερωμένες του, αν το συνεχίσετε θα έχουμε πρόβλημα. Μη με ρωτάτε για ζώδια στο δρόμο. Στην ξανθιά έχω πει ότι είμαι χειρούργος/πλαστικός και στην μελαχρινή ότι είμαι πιλότος. Θα παρακαλούσα λοιπόν όταν με βλέπετε με την πρώτη, να έρχεστε να μου σφίγγετε το χέρι και να μου λέτε “ευχαριστώ γιατρέ” και όταν με βλέπετε με την δεύτερη να μου λέτε “πούδρα η προσγείωση τις προάλλες κάπτεν”.

Προτιμώ αυτό παρά να μου τα πρήζετε όλη την ώρα με τους ζυγούς και τους αιγόκερους, έχουμε και μία ζωή, όχι να ασχολούμαστε συνεχώς με τα κωλο-ζώδια. Και τώρα στα αγαπημένα μας ζώδια. Είναι ανάδρομος ο Ερμής; Πως θα πάνε τα ερωτικά μου; Που πάμε τελικά; Που βαδίζουμε; Οι απαντήσεις σε αυτά είναι ναι, καλά, δεν ξέρω και πεζοδρόμιο. Τα υπόλοιπα παρακάτω.

Ευνοϊκές οι συγκυρίες για τους φίλους μας τους Τοξότες. Περάσατε ένα δύσκολο δεκαήμερο με τον σύντροφο σας, ενώ στη δουλειά κάνατε υπερωρίες που θα πληρωθείτε το 2074. Τα νέα είναι πολύ θετικά για σας το επόμενο διάστημα. Η εταιρεία σκεφτόμενη πριν από εσάς για εσάς, αποφάσισε να σας γλυτώσει από το έξτρα άγχος της μεγάλης αναμονής μέχρι το σωτήριο έτος 2074, προκαταβάλοντας στον τραπεζικό σας λογαριασμό το ποσό των μηδέν ευρώ τιμώντας τον κόπο σας. Τα πράγματα θα είναι ακόμα καλύτερα στα ερωτικά σας. Ο ψυχανώμαλος γείτονας που σας παρακολουθεί με το τηλεσκόπιο ακόμα και όταν κοιμάστε, αύριο θα έρθει να σας ζητήσει λεμόνια.

Δυό άστρα εμαλώνανε σε ξένο αχυρώνα, μου έλεγε η γιαγιά μου και μόλις προχτές κατάλαβα ότι εννοούσε τους Διδύμους. Δύο άστρα, δίδυμοι, δεν ήταν και τόσο δύσκολο, αλλά μερικές φορές η ζώη βλέπετε σε παρασέρνει στο ρυθμό της και ενώ εσύ θέλεις να χορέψεις χούλα χουπ καταλήγεις να χορέψεις λαμπάντα. Και ο Τζόσουα δεν ξέρει να χορεύει λαμπάντα αγαπητοί. Η μόνη λαμπάντα που ξέρει είναι η πασχαλινή.

Το Πάσχα όμως δεν είναι επίκαιρο, επίκαιρος είναι ο άγιος Βαλεντίνος. Η μοναδική εκκλησία που αναγνωρίζει τον άγιο είναι στην γειτονιά μου και σήμερα (14 Φεβρουαρίου) κάναμε τρισάγιο. Δεν βρήκα φούρνο ανοιχτό για να πάρω άρτο και έτσι πήγα στην λειτουργία με ένα κουτί σοκολατάκια σε σχήμα καρδούλας. Ο παπάς τα ευλόγησε ένα ένα ξεχωριστά και μετά που τελειωσαν οι ψαλμωδίες και τα τροπάρια (που περιελάμβαναν και τραγούδια του Γιάννη Πάριου), προχωρήσαμε στην Θεία Κοινωνία, όπου οι πιστοί φίλαγαν το χέρι του παπά και αυτός τους έδινε το σοκολατάκι.

Στο ίδιο ερωτικό κλίμα: Σε μια από τις συναυλίες της ΜΟΝΙΤΟΡ, γνώρισα μια Καρκίνο. Εξαιρετική κοπέλα, κλασική Καρκίνος. Η συναυλία ήταν φυσικά των Εκείνος και Εκείνος (με τα χρήματα να πηγαίνουν στο ΕΣΥ). Λίγο καιρό μετά, δεν απορώ για το τι απέγινε εκείνη, αλλά Εκείνοι.

Monitor #25, Τζόσουα Ντέλος

αστρολόγος, πιτσουνάκι (κάθε 14 του Φλεβάρη)

Νοβοκαΐνη

Επόμενο πρωί, 08.12: Άνοιξα με δυσκολία τα βλέφαρά μου. Προσπάθησα να σκεφτώ που ήμουν πριν σκεφτώ το γιατί ήμουν εκεί. Δεν θα ήταν εύκολο. Ένα απρόσωπο δωμάτιο χωρίς έπιπλα, με μηδαμινή διακόσμηση και μια μεγάλη σκουρόχρωμη κουρτίνα να κρύβει ένα ακόμη μεγαλύτερο παράθυρο και τα 2/3 της φωτεινότητας που θα είχε το δωμάτιο χωρίς την κουρτίνα. Το μυαλό μου δούλευε. Το μέρος ήταν ένα λιτό δωμάτιο νοσοκομείου και εγώ διασωληνωμένος. Αναρωτήθηκα γιατί ήμουν εκεί και αν είμαι καλά. Δεν ήταν ακόμα η κατάλληλη στιγμή για το πρώτο. Στην πρώτη μου απόπειρα για να σηκωθώ, ένιωσα ότι έπρεπε να καταβάλω τόση προσπάθεια, όση θα χρειαζόταν για να προσπαθήσω να συνδέσω όλα αυτά που μου συνέβαιναν. Γιατί ακόμα και σε μένα, φαίνονταν λίγο ασύνδετα.

01.12: Το σχέδιο απέτυχε. Μια πόρτα ενός αυτοκινήτου με ξέβρασε στο πεζοδρόμιο και εγώ εκεί να φτύνω αίμα και ζωή.Ένας άστεγος δίπλα μου με παρακολουθεί με απάθεια σαν να βλέπει τηλεόραση. Έτσι θα τον κοίταζα και εγώ ή έτσι τον κοιτάζω συνήθως; Μικρή σημασία έχει. Tώρα οι ρόλοι αντιστράφηκαν. Αυτός έχει το ντέφι και εγώ μια ανήμπορη, πληγωμένη αρκούδα που κείτεται στο κράσπεδο. Κάποιος βοήθεια…

19.34: Είχα όσο χρόνο χρειαζόταν η Ο. για να τσεκάρει αν τα χρήματα ήταν κανονικά. Από μακριά μπορούσα να δω τις εκφράσεις της και σίγουρα το αποτέλεσμα του ελέγχου δεν την είχε αφήσει ικανοποιημένη. Κατάλαβα ότι ήμουν το δόλωμα σε μια καλοστημένη πλεκτάνη και οι πιθανότητες ήταν να μην την βγάλω καθαρή. Ο λάθος άνθρωπος στο λάθος τόπο τη λάθος στιγμή, αλλά τώρα ήταν η ΣΩΣΤΗ στιγμή να σκεφτώ πως θα σώσω το τομάρι μου. Το σχέδιο μου ήταν πρόχειρο, αλλά ήταν το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ για να διαφύγω και από την ενέδρα και από την εταιρεία. Αρνήσου τα πάντα. Δεν ξέρεις τίποτα, δεν έχεις δει ποτέ το αφεντικό, σε πλήρωσαν ένα μικρό ποσό απλά για να παραδώσεις ένα φάκελο. Δεν ξέρεις ονόματα, δεν ξέρεις την Ο., είσαι ασήμαντος, τυχαίος. Μόνο έτσι θα μείνεις ζωντανός.

19.12: Είχε τη μυρωδιά του θανάτου στα χείλη. Την κοίταξα από πάνω μέχρι κάτω. Παρουσία εντυπωσιακή, με χρώματα ψυχρά, βλέμμα έντονο, ικανό να παγώσει οτιδήποτε είχε την ατυχία να αναμετρηθεί με το οπτικό της πεδίο. Είπε ότι ήρθε μόνη, αλλά ένιωθα ότι ο κάθε κομπάρσος στο σκηνικό που είχε στήσει στο καφέ ήταν εκεί για άλλο λόγο απ’ότι έδειχνε. Ο τύπος στα δεξιά έκανε ότι διάβαζε την εφημερίδα, αλλά εγώ σκεφτόμουν ότι διάβαζε τους επικήδειους σκεφτόμενος αν θα χρειαστεί να μου δωρίσει έναν και για μένα. Το ερωτευμένο ζευγάρι στο παράθυρο το έπαιζε ερωτευμένο αλλά δεν ήταν. Ένα 45άρι ο καθένας πίσω από τα σακάκια τους, με την γκόμενα να έχει και δεύτερο, κρυφό από το αμόρε στα απόκρυφα. Αν αντάλλασσαν κουβέντες, σίγουρα δεν ήταν ερωτόλογα. Ίσως και αυτοί αναρωτιόντουσαν πόσο επικίνδυνος μπορεί να είμαι εγώ ή αν τους είχα καταλάβει και έπρεπε να επέμβουν. Η Ο. με ρώτησε αν έχω τα χρήματα. Τα πήρε και φεύγοντας μου είπε “μείνε εκεί που είσαι, θα επιστρέψω”.

10.17: Δουλεύω σε μια φαρμακευτική εταιρεία. Τον τελευταίο καιρό στη δουλειά τα πήγαινα πολύ καλά. Οι αρμοδιότητες μου συνεχώς αυξάνονταν και από απλός πωλητής, ειδικός στη νοβοκαΐνη και άλλα αναισθητικά, πέρασα στα “λαδώματα” και στις πιο χοντρές μπίζνες που με έφεραν στο να είμαι πια το go-get boy του αφεντικού, το άτομο στο οποίο εμπιστευόταν όχι μόνα τα εξερχόμενα “πακέτα”, αλλά και τα εισερχόμενα. Όμως, όσο πιο ψηλά στην ιεραρχία της εταιρείας μπλεκόμουνα, τόσο πιο πολύ καταλάβαινα ότι έπρεπε να βρω τρόπο για να φύγω γιατί όντως κάτι δεν πήγαινε καλά. Η εταιρεία ήταν “βιτρίνα” για κάτι πιο μεγάλο: ένα οργανωμένο κύκλωμα μαφίας. Χάπια, ναρκωτικά, ξέπλυμα χρήματος και ήδη οργάνωνα σχέδιο φυγής… ζωντανός. Σήμερα το αφεντικό με αιφνιδίασε και αν όντως ήθελα να φύγω θα έπρεπε να βρω ένα τρόπο που δε θα προκαλούσε υποψίες. Δεν μπορούσα να μην δεχτώ την πρόταση του. “Το απόγευμα θέλω να συναντήσεις την Ο. Στο φάκελο αυτό υπάρχουν 70 χιλιάρικα. Θα σου ζητήσει να με δει. Θα της πεις ότι σε στέλνω εγώ, ότι είσαι το δεξί μου χέρι, θα της τα δώσεις και θα φύγεις. Δύσκολο; Πανεύκολο.”

08.34: Δεν ξύπνησα και πολύ καλά. Αυτός ο πρωινός πονοκέφαλος με έκανε να θέλω να αναβάλλω αυτή την ημέρα και να πάω μονομιάς στην επόμενη. Το τηλέφωνο χτύπαγε επίμονα. Και όσο και αν ήθελα να το αγνοήσω, κάθε ντριν με ενοχλούσε και περισσότερο. Αποφάσισα να το σταματήσω με την δύναμη του μυαλού μου. Δύο χτυπήματα μετά σταμάτησε. Αυτό μου έδωσε μια απρόσμενη αίσθηση επίτευξης. Χωρίς να το καταλάβω είχε περάσει και ο πονοκέφαλος. Το τηλέφωνο ξαναχτύπησε όμως, ήταν το αφεντικό. “Σε πόση ώρα μπορείς να είσαι εδώ;  Πως θα σου φαινόταν να έκανες μια μικροδουλίτσα σήμερα για πολλά λεφτά; Έλα από εδώ, είναι η τυχερή σου μέρα”

Monitor #24

To ατύχημα του πρωθυπουργού και η νέα καριέρα του Λάνθιμου

Καζαμίας 2011 [η συνέχεια]

Έφυγε το βρώμικο 2010, εμπρός για μια νέα αρχή στο 2011. Βαρέθηκα να τους ακούω όλους να διώχνουν το προηγούμενο έτος, λες και τους έχουνε τάξει τον ουρανό με τα άστρα στο επόμενο. Λες και δεν ξέρουν ότι ο μόνος που μπορεί να το κάνει αυτό είναι ο Τζόσουα. Και το να τάξει λαγούς με πετραχήλια, αλλά και το να κάνει τις πιο ακριβείς προβλέψεις για το νέο έτος ξεδιαλύνοντας με το ζόρι κάθε μυστήριο που μπορεί κανείς να θέλει να αφήσει για τη χρονιά που τον περιμένει.

Σε αποκλειστικότητα λοιπόν, σας παρουσιάζω τον Καζαμία που ποτέ δεν ζητήσατε, αλλά που ήξερα ότι θέλατε, για να μάθετε ποιοι κάνατε καλά που διώξατε το 2010 στον αγύριστο και ποιοι θα τρέχετε στη χρονομηχανή για να γυρίσετε πίσω, ξεφεύγοντας από το νέο έτος που σας κοιτάει όπως κοιτάει το πεινασμένο τσιτάχ τη λεία του. Κυρίες και κύριοι, το 2011. [μέρος δέφτερο]

Ιούλιος: Όλοι εφορμούν στις παραλίες για τις καθιερωμένες βουτίτσες με τους κλέφτες να επιστρέφουν από αυτές και με ομοιόμορφο μαύρισμα και στυλ, εφορμώντας στα σπίτια, για να βγάλουν και αυτοί το παντεσπάνι τους. Λόγω ειδικού νομοσχεδίου που κατατίθεται στην Βουλή και ψηφίζεται ομόφωνα, η Βουλή δεν κλείνει απλά για κάποιες μέρες, αλλά για ολόκληρο το καλοκαίρι, όπως οι καθηγητές, με τους βουλευτές να υπόσχονται ότι τα έδρανα θα μεταφερθούν στα τηλεοπτικά παράθυρα, με τον Πάγκαλο να βγάζει και να τρώει ένα τοστ ζαμπόν-τυρί στο παράθυρο το κάτω αριστερά από τον Χατζηνικολάου.

Αύγουστος: Το σάντουιτς τελειώνει κατά τα μέσα Αυγούστου με τον Πάγκαλο να αναφωνεί “και τι λέγαμε;”. Στους λίγους πολιτικούς που κάνουν διακοπές, η μοίρα παίζει άσχημο παιχνίδι. Παπαράτσι με μπρατσάκια και μάσκες θαλάσσης, πιάνουν τον πρωθυπουργό να κατουράει μες τη θάλασσα με το θέμα να κάνει τον γύρο του κόσμου και το videο να κάνει ένα εκατομύριο hits στο youtube, με το “ΓΑΠ” να είναι το δεύτερο πιο δημοφιλές λήμμα στη μηχανή αναζήτησης μετά τον Justin Bieber. Όλη αυτή η χλεύη για τον έλληνα πρωθυπουργό, κάνει τους μεγάλους οικονομικούς φορείς να μας λυπηθούν και να μας δώσουν καλύτερους όρους δανεισμού να γελάσει το χειλάκι μας, με την χώρα να βγαίνει στους δρόμους να πανηγυρίσει, σηκώνοντας στα χέρια τον Γιωργάκη που γίνεται όχι μόνο εθνικός κατρουλής, αλλά και εθνικός ήρωας.

Σεπτέμβρης: Η γενικότερη ανάταση επηρρεάζει όλα τα ζώδια θετικά, με την κωλοφαρδία να είναι τόσο διαδεδομένη που στο Τζόκερ όλοι πιάνουν όλους τους σωστούς αριθμούς και στο Προπό όλοι 13άρι. Για να δυσκολέψει τα πράγματα ο ΟΠΑΠ αναγκάζεται να βάλει άλλους χίλιους αριθμούς στο Τζόκερ και το 13άρι στο Προπό γίνεται 500άρι. Οι Έλληνες τζογαδόροι συγκεντρώνονται στην Αθήνα για να διαδηλώσουν μαζεύοντας περισσότερο κόσμο από όσο μάζεψαν οι διαδηλώσεις για την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Γίνονται βίαιες συμπλοκές με έναν τζογαδόρο να τραυματίζει σοβαρά ένα αστυνομικό πετώντας του μια ρουλέτα (ολόκληρη). Ο αστυνομικός είχε πρώτα αποφύγει με εκπληκτικές μανούβρες α λα Νίο (Μάτριξ) μια οθόνη που έδειχνε νούμερα του ΚΙΝΟ και έναν κουλοχέρη που ερχόταν με ταχύτητα.

Οκτώβρης: Μήνας που βγαίνει η νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, ο οποίος μετά την νίκη στα Όσκαρ, παρουσιάζει την νέα του δημιουργία με σημειολογικό τίτλο ΚΙΝΟ-δοντας, αφιερωμένη στον άτυχο αστυνομικό που έχασε όλη την οδοντοστοιχία του στις διαδηλώσεις με τους τζογαδόρους. Είναι ένα σκληρό δράμα που παρουσιάζει τις κακές συνέπειες του τζόγου, με πρωταγωνίστρια την Τζούλια Ρόμπερτς που παρόλα αυτά, καταφέρνει και πάλι να ξεπεράσει τις δυσκολίες και να γνωρίσει τον έρωτα στο πρόσωπο ενός κρουπιέρη, ο οποίος μετά την βάρδια του, τις κάνει καντάδες και την ραίνει με τριαντάφυλλα, με μουσική του Έλβις Κοστέλο να ραγίζει και τις πιο σκληρόπετσες μούρες.

Νοέμβρης: Η ταινία, κατά τους κριτικούς, πάει καρφί για τα Όσκαρ, αλλά ο ιδιόρρυθμος σκηνοθέτης σαστίζει το κοινό, με την απόφαση του να σταματήσει, μόλις μετά από δύο ταινίες, για να γίνει παπάς και (εντυπωσιακά) σύντομα μητροπολίτης. Ο μητροπολίτης Λάνθιμος κάνει τρισάγιο τις Κυριακές στην Αγία Βαρβάρα του Βύρωνα, ενώ στον εσπερινό παίζουν video από τον προτζέκτορα σε προβολές 3D. Οι πιστοί με το πενηντάλεπτο στο παγκάρι, αγοράζουν όχι μόνο κερί, αλλά και γυαλιά 3D και στην εκκλησία δεν ακούγεται κιχ.

Δεκέμβρης: Με το 2012 να πλησιάζει, οι εκπομπές με την μεγαλύτερη ακροαματικότητα είναι αυτές του Χαρδαβέλλα, ο οποίος καταφέρνει και πάλι το μοναδικό: όσο περισσότερο μας καθησυχάζει ότι όλα θα πάνε καλά, τόσο περισσότερο αγχωνόμαστε ότι κάτι ξέρει που δεν λέει. Η μαζική ανησυχία τον φέρνει στο σημείο να αγανακτήσει και να πει “ναι, ο κόσμος θα καταστραφεί το 2012”, με τα νούμερα τηλεθέασης και την δημοφιλία του να παίρνουν την κατιούσα. Και τι ειρωνεία: τη στιγμή που όλοι σταμάτησαν να τον ακούν και να τον βλέπουν ήταν τότε που όλες οι προφητείες βγήκαν αληθινές. Το 2012, ο κόσμος, όντως καταστράφηκε.

Τζόσουα Ντέλος

Monitor #24

Η νέα πρόκληση για τον Απόστολο Γκλέτσο

Καζαμίας 2011

Έφυγε το βρώμικο 2010, εμπρός για μια νέα αρχή στο 2011. Βαρέθηκα να τους ακούω όλους να διώχνουν το προηγούμενο έτος, λες και τους έχουνε τάξει τον ουρανό με τα άστρα στο επόμενο. Λες και δεν ξέρουν ότι ο μόνος που μπορεί να το κάνει αυτό είναι ο Τζόσουα. Και το να τάξει λαγούς με πετραχήλια, αλλά και το να κάνει τις πιο ακριβείς προβλέψεις για το νέο έτος ξεδιαλύνοντας με το ζόρι κάθε μυστήριο που μπορεί κανείς να θέλει να αφήσει για τη χρονιά που τον περιμένει.

Σε αποκλειστικότητα λοιπόν, σας παρουσιάζω τον Καζαμία που ποτέ δεν ζητήσατε, αλλά που ήξερα ότι θέλατε, για να μάθετε ποιοι κάνατε καλά που διώξατε το 2010 στον αγύριστο και ποιοι θα τρέχετε στη χρονομηχανή για να γυρίσετε πίσω, ξεφεύγοντας από το νέο έτος που σας κοιτάει όπως κοιτάει το πεινασμένο τσιτάχ τη λεία του. Κυρίες και κύριοι, το 2011. [μέρος πρώτο]

Γενάρης: Ήδη ξεκίνησε ο Γενάρης και δεν βλέπετε καμία αλλαγή. Καλά, μας δουλεύεις ρε Τζος; No guys, ηρεμήστε. Be cool, όπως λένε και οι αμερικάνοι. Όλες οι αλλαγές αυτό το μήνα, λόγω της γραφειοκρατίας που μαστίζει τον κλάδο, αλλά και τους αργόσχολους (δηλαδή τον κλάδο) θα συμβούν μετά τις 23 του μήνα. Από την 1η έως και την 22η, κάθε μέρα θα είναι σαν την προηγούμενη, μόνο που εσείς στο τέλος δε θα κερδίσετε και το κορίτσι όπως έκανε ο Μπιλ Μάρεϊ στην Μέρα της Μαρμότας, αλλά μόνο την Μαρμότα.

Φλεβάρης: Μήνας που απειλεί τα ζώδια του νερού, αλλά και αυτούς που τα κάνουν εύκολα πάνω τους. Δύσκολα τα πράγματα, στερεά τροφή, κονσέρβα και παπάρα με ψωμί στο φτηνέλαιο που έχει μείνει στο κονσερβοκούτι. Το σκατό θα γίνει παξιμάδι και το παξιμάδι σκατό. Σε μια πιο θετική νότα, ο Απόστολος Γκλέτσος θα πάρει ένα τρακτέρ και θα μπουκάρει στη Βουλή, για να διαμαρτυρηθεί για το φαινόμενο του Θερμοκηπίου, για το οποίο πληροφορήθηκε επτά λεπτά πριν. Οι ζημιές στη κτίριο θα είναι τόσο μεγάλες που η Βουλή θα κλείσει για όλον τον υπόλοιπο μήνα με την χώρα να πέφτει σε ακυβερνησία.

Μάρτης: Ο Απόστολος θα κλειστεί στη φυλακή μαζί με το τρακτέρ του, γιατί κανείς δεν θα φανεί αρκετά άντρας για να τον βγάλει από εκεί και να τον συλλάβει. Ο Απόστολος είναι ζώ(δι)ο της φωτιάς και με την αρνητική εξέλιξη της φυλάκισης του, άσχημα πράγματα θα συμβούν και σσε όλα τα υπόλοιπα ζώδια της φωτιάς που θα σκοντάφτουν εκεί που θα περπατάνε ή θα βήχουν χωρίς να έχουν κρυολόγημα και δε θα ξέρουν το γιατί. Τώρα όμως ξέρουν. Στα λιγότερο σημαντικά νέα, τον μήνα αυτό, ένας Έλληνας θα ανακαλύψει το εμβόλιο του Καρκίνου, ένας Ιταλός τη θεραπεία για το AIDS και ένας Πόντιος θα προσγειωθεί μαζί τους σε κάποιο δάσος για να δημιουργηθεί κάποιο νέο ανέκδοτο.

Απρίλης: Ο μήνας αυτός θα είναι πολύ καλός για τους Κριούς, τους Παρθένους και τους Κριούς που παραμένουν αιώνιοι έφηβοι, αλλά και αιώνια παρθένοι. Επιτέλους θα το γυαλίσετε το πόμολο, θα βάλετε κρέμα στο γαλακτομπούρεκο και θα βάλετε τον σύρτη. Θα καταλάβετε ότι όλες οι παροιμιώδεις φράσεις για το σεξ είναι εντελώς άκυρες και αποπροσανατολιστικές. Με τις καπότες να ακριβαίνουν και αυτές, θα αναγκαστείτε να κάνετε συνεχώς σεξ χωρίς προφύλαξη και θα γεμίσετε τον κόσμο με λιλιπούτειους μπόμπιρες στους οποίους θα λέτε για καμιά δεκαπενταριά χρόνια ότι τα παιδιά τα φέρνει ο πελαργός.

Μάης: Και τον Μάη θα είναι ωραία με την Κούπα στον Περαία λένε οι Ολυμπιακοί, αλλά ξεχνάνε ότι ο Τζόσουα είναι ένας σαββατογεννημένος βρωμοβάζελος που τους έχει ρίξει την κατάρα του. Το πρωτάθλημα θα το πάρει η ΑΕΚ , γιατί πέρα από σαββατογεννημένος είναι και γκαντέμης. Στον Παναθηναϊκό, πρόεδρος θα εκλεχθεί ο Κώστας Πρέκας, ως ο μοναδικός αληθινά τρελός να αναλάβει ένα τέτοιο πόστο. Ο Κώστας Πρέκας θα προαναγγείλει πολλές μεταγραφές και ύστερα θα ξεσπάσει σε λυγμούς. Επτά δευτερόλεπτα μετά, θα βάλει τα γέλια και όλοι θα υποκλιθούν στο υποκριτικό του μεγαλείο.

Ιούνιος: Ο Γκλέτσος βγαίνει από τη φυλακή, λόγω του ότι η διαμονή του με το τρακτέρ κρίθηκε ασύμφορη, με τις τιμές για την βενζίνη να έχουν πάει στο Θεό. Η Βουλή κλείνει προληπτικά, σε φόβο για τα χειρότερα, αλλά ο Απόστολος έχει άλλα σχέδια στο μυαλό του, ψάχνοντας την επόμενη μεγάλη πρόκληση. Τελικά, ανακοινώνει ότι σε τρεις μήνες θα έχει επιλύσει το μαθηματικό αίνιγμα της Εικασίας του Γκόλντμπαχ. Κανείς δεν τον είδε ποτέ ξανά.

Τζόσουα Ντέλος

Monitor #23

polaroid

“Εσύ είσαι που δεν γουστάρεις την αλλαγή;” είπε το τώρα στο πριν δύο λεπτά και το έπιασαν τα γέλια. Κοίταζε στον καθρέφτη και ταυτόχρονα στο λίγες ώρες πριν και έβλεπε κάτι διαφορετικό. Κάτι καλύτερο; Κάτι επόμενο. Αλλά δεν ένιωθε ότι η αλλαγή που συνέβη ήταν από εκείνες τις συνηθισμένες που χωρίζονται σε δύο είδη: στις αλλαγές που σου επιβάλλονται και τις αλλαγές που επιβάλλεις εσύ στον εαυτό σου. Αυτή ήταν κάτι άλλο, κάτι πραγματικό, αλλά ταυτόχρονα απόκοσμο – που συνέβη, γιατί έτσι θέλησε – που συνέβη τη στιγμή που σταμάτησες να το σκέφτεσαι – που συνέβη γιατί σταμάτησες να το θέλεις, αλλά που τώρα έφτασε εδώ και όπου εδώ, είπες σπίτι. “Πολύπλοκο;” ρώτησε το τώρα κοιτώντας σε, με τη σιωπή σου κάτω από μάτια σίγουρα να λέει ένα φωναχτό καθόλου. Χωρίς να ξέρεις το γιατί, χωρίς να μπορείς να εξηγήσεις το πως, ξέροντας μόνο ότι ξέρεις και αυτό να σου φτάνει.

Οι στιγμές που αλλάζεις έχουν τα δικά τους σύμβολα. Σαν λευκές πέτρες που προσγειώνονται πίσω σου όσο περπατάς το μαύρο μονοπάτι που σε οδηγεί πιο βαθιά μες το δάσος. Αλλά δεν είναι σύμβολα που θα σε οδηγήσουν πιο εύκολα στην επιστροφή στην αρχή, ώστε να ξαναρχίσεις, μέχρι να το κάνεις σωστά. Είναι σύμβολα που δείχνουν στο “και τώρα τι” και μοιάζουν με φωτογραφίες της στιγμής, εκείνης της στιγμής που σου ήρθε η ΙΔΕΑ – που πήρες μια απόφαση – ή που όπως απόψε μια απόφαση σε βρήκε. Στο δρόμο που είπαμε ζωή, το μυαλό φωτογραφίζει τις στιγμές με Polaroid, για να διαχωρίσει το τι είναι τώρα και τι είναι πριν, κρατώντας μόνο εκείνες τις στιγμές που είναι αρκετά δυνατές για να καρφωθούν στον τοίχο, εκείνο με τις άλλες φωτογραφίες από κάποια προηγούμενη στιγμή, αλλά το κάνει όταν εσύ δεν κοιτάς, τραβώντας μόνο τις πόζες που αυτό δέχεται: τις αυθόρμητες.

Εκείνος που φοβάται την αλλαγή, δεν πρόκειται ποτέ να νιώσει στα χείλη του τη δροσιά της. Εκείνος που δεν φοβήθηκε να κάνει λάθη, ποτέ δεν γεύτηκε τη χαρά του να βγάζεις από τη μούρη σου τα σκατά, νιώθοντας ότι κάτι κέρδισες στην διαδικασία. Ο φοβισμένος έχει το ίδιο πρόσωπο σε όλες τις Polaroid, ενώ ο δειλός ποτέ δεν είδε κόκκινα τα μάτια του στο χαρτί, αποφεύγοντας το φλας που ζήτησε κάποτε την ψυχή του, για μια βόλτα χωρίς αντάλλαγμα.

Δύο χέρια με ρόζους στα δάχτυλα ξεπροβάλλουν. Είναι εκείνο το μακρινό μετά που το τώρα δεν φτάνει, ακόμα και αν τεντωθεί. Είναι χέρια ταλαιπωρημένα, βαριά με χαρακτηριστικά που σου θυμίζουν κάτι, αλλά δεν είσαι και σίγουρος. Κοιτώντας πιο προσεκτικά από την κλειδαρότρυπα, τα βλέπεις πιο καθαρά και τώρα αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι τα ξέρεις. Το σημάδι στον αριστερό αντίχειρα το έπαθες ένα απόγευμα της νιότης που τώρα ανασύρεις από το χρονοντούλαπο, με περισσότερη ευκολία απόσο νόμιζες αρχικά, αφήνοντας το να σε συντροφέψει σε κάποιο γέρικο τώρα μακριά ως την αιωνιότητα. Και κάτι κρατάς. Είναι εκείνες οι παλιές φωτογραφίες, πως τις έλεγαν να δεις, οι Polaroid, τις οποίες ξεφυλλίζεις για ώρα, μέχρι να βρεις τη μία που ψάχνεις, την μία που θα κάνει το τώρα να ανασηκωθεί, να σε σκουντήξει και να πει: “φίλε, αυτός είμαι εγώ”. Τη βρήκες.

Monitor #22

Το ζώδιο του Άη Βασίλη

Μιλάγαμε για τα διαπλανητικά συμβούλια και πως αυτά επηρεάζουν τα ζώδια, άρα και τις ζωές μας. Ναι για αυτό μιλάγαμε. Είναι φοβερό πραγματικά, αδέρφια, το πώς ένα φτάρνισμα του Πλούτωνα ή ένα κλάσιμο του Δία, μπορούν να κάνουν άνω κάτω την καθημερινότητα μας. Οι Κριοί δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν όμως. Αυτούς τους προστατεύει ο Τζόσουα.

Οι Ταύροι από την άλλη, είναι απροστάτευτοι στην βροχή που έρχεται. Το φτάρνισμα του Πλούτωνα, θα μετασχηματιστεί σε βροχή που θα σας βρει μόλις βγείτε από το σουπερμάρκετ να πάτε σπίτι και δε θα έχετε διαφυγή. Τα ψώνια θα βραχούν, εσείς θα γίνετε λούτσα και ο Πλούτωνας θα γελάει χαιρέκακα, όπως όλοι οι κακοί στα καρτούν.

Τους Διδύμους πάλι θα τους περιλάβει το κλάσιμο του Δία. Όχι, δε θέλετε να σας πω και πως θα τους βρει. Όσο για τους Καρκίνους, είπαμε, δεν χαμπαριάζουν από διαπλανητικά συμβούλια. Είναι μάλιστα τα μόνα ζώδια που δεν πιστεύουν στα ζώδια. Ξέρω, δεν είναι chic το όνομα του ζωδίου τους και τους δικαιολογώ. Όμως όσα λέω είναι έγκυρα, γι’αυτό ακούστε καλά και κάντε και εσείς το ακόλουθο τεστ.

Για να αποδείξω λοιπόν ότι οι προβλέψεις μου είναι έγκυρες, θα κάνουμε ένα τεστ. Το τεστ ήταν μέρος διαλέξεων μου στα αμερικανικά πανεπιστήμια που με είχαν καλέσει να μιλήσω για την αστρολογία. Πάρτε μια τράπουλα. Ανακατέψτε τη. Μοιράστε σε σας 10 φύλλα και σε ένα υποθετικό αντίπαλο άλλα 10. Μετρήστε πόσα φύλλα έχει ακόμα η τράπουλα. Αν είναι 32, ο Τζόσουα είναι η επόμενη σας θρησκεία. Αν όχι, απλά ξεχάσατε να βγάλετε έξω τους Τζόκερ.

Μιλώντας για τζόκερ, κάτι μου λέει ότι αυτή την εβδομάδα οι τυχεροί αριθμοί θα είναι το 1, το 8, το 17, το 21 και το 24, με τζόκερ το 12. Αλλά τι ξέρω εγώ, απλά έχω πετύχει τους σωστούς αριθμούς ΚΑΘΕ φορά που τους έχω προβλέψει. Η επιλογή δική σας.

Ακούω ότι οι Ζυγοί έχουν παράπονα. Παράπονα από τη στήλη, παράπονα από μένα, παράπονα από την ζωή την ίδια. Θέλουν έγκυρες αστρολογικές προβλέψεις και τις θέλουν τζάμπα. Θέλουν, θέλουν και τίποτα δεν δίνουν. Όπως η πρώην μου η Ντόροθι. Ζυγός ήταν το μωρό μου, μόνο που είχε ωροσκόπο βρυκόλακα και μου έπινε το αίμα. Μαλακώστε γυναίκες Ζυγοί και θα σας συμβούν ωραία πράγματα. Το υπόσχομαι.

Είναι μέρες που και οι αστρολόγοι έχουν αναδουλειές και πρέπει να βρουν τρόπους να εξασφαλίσουν ένα ικανό εισόδημα. Εγώ για παράδειγμα επειδή είμαι πονηρός, κάνω και εποχιακές δουλειές και γενικώς πάω όπου η κοινωνία με χρειάζεται, κάτι σαν σούπερ ήρωας δηλαδή. Τα Χριστούγεννα ντύνομαι Άγιος Βασίλης σε παιδικά πάρτι, ενώ παλιότερα όταν πηγαίνανε καλά οι δουλειές, ήμουν και ο κλόουν στα Mac Donalds.

Η δουλειά του Άγιου Βασίλη αυτή την εποχή είναι εξαιρετική περίπτωση. Το έχουν μάθει και άλλοι αστρολόγοι και έχουν χωθεί και αυτοί στα πόστα, σε σημεία πια να γίνονται και οντισιόν. Δύσκολοι καιροί.

Το ζώδιο του Άγιου Βασίλη, κάτι που δεν ξέρουν πολλοί, είναι Αιγόκερως. Δεν υπάρχει κάποιο κρυμμένο νόημα πίσω από αυτό ούτε κάποια σημειολογία. Είναι απλά Αιγόκερως, τι να κάνουμε; Θα μπορούσε να είναι Τοξότης.

Θα μου πείτε, υπάρχει Άγιος Βασίλης; Και αν ναι, γιατί δεν τον βλέπω στον ουρανό; Αγαπητοί Υδροχόοι, μάθετε ότι μετά το περιστατικό του Ρόσγουελ και το ντόρο με τα ΟΥΦΟ, ο Άη Βασίλης, αναγκάστηκε να σταμάτησει τις εναέριες μαγκιές με τα ιπτάμενα έλκηθρα. Φημολογείται δε ότι χιλιάδες είναι τα περιστατικά ανθρώπων που ορκίζονταν ότι είδαν κάτι στον ουρανό αναφέροντας το ως ΟΥΦΟ, ενώ ήταν απλά ο Άη Βασίλης που γυρνούσε σπίτι μετά από μια κουραστική μέρα. Από τότε, ο Αη Βασίλης χρησιμοποιεί και αυτός τα αστικά λεωφορεία όπως όλοι. Και δεν μένει στην Καισαρεία. Στην όδο Καισάρειας μένει.

Το χειρότερο είναι ότι δεν τον λένε καν Βασίλη. Το όνομα του δεν το ξέρω ούτε εγώ και για αυτό δεν αποκλείω και τίποτα. Μπορεί να τον λένε και Τζόσουα…

Τζόσουα Ντέλλος

Αστρολόγος, Άγιος Βασίλης σε πάρτι

Monitor #22

 

Η μέρα που συνάντησα τον Άη Βασίλη

Δεν πιστεύω στον Άη Βασίλη. Δεν είμαι μωρό να πιστεύω ότι υπάρχει ένας γεράκος που έχει ιπτάμενο έλκηθρο και ταράνδους που γυρνάνε τον πλανήτη πιο γρήγορα και από τα Concord. Άσε που με τέτοια κρίση θα ήταν τουλάχιστον προκλητικό, να υπάρχει κάποιος να σουλατσάρει στους αιθέρες λες και υπάρχουν ανεξάντλητες πηγές ενέργειας και καύσιμα να τροφοδοτούν τις σπάταλες, υπερηχητικές του βόλτες. Όσο για το όλο concept, είναι καλό για τα μικρά παιδιά το όλο “κάνε καλές πράξεις και θα πάρεις δώρο” αλλά πιστεύω ότι όταν πατήσεις τα 18, πρέπει να σταματάει το παραμύθι, γιατί δεν φτάνουν μόνο οι καλές πράξεις και φυσικά τα δώρα τελειώνουν κάποια στιγμή. Άσε που ο Άη Βασίλης δεν λέγεται καν Βασίλης, εκτός αν το όνομα του πατέρα σου είναι Βασίλης.

Θα μπορούσα να πω κι άλλα και θα έλεγα και άλλα, αν δεν είχε συμβεί αυτό που συνέβη πριν περίπου 3 χρόνια.

Είναι νύχτα, 3 το πρωί. Ακούω θόρυβο από το σαλόνι. Σκέφτομαι ότι δεν περιμένω κανένα και ειδικά κλέφτες ή διαρρήκτες. Σηκώνομαι αθόρυβα, κρατώντας το πρώτο πράγμα που βρίσκω μπροστά μου και το οποίο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και ως όπλο, το μεταλλικό μου ξυπνητήρι. Στη θέα του σαλονιού, βλέπω έναν άνθρωπο να κάθεται στην πολυθρόνα, χωρίς απειλητικές διαθέσεις και φορώντας την κόκκινη στολή. Πλησιάζοντας προσέχω όλα τα στερεότυπα των περιγραφών και ειδικά τη γενειάδα του, η οποία είναι τόσο πυκνή και επιβλητική που με προκαλεί να την μελετήσω.

Δεν είναι γέννι αραιό και ασθενικό, αλλά ένας μικρός αυτοσχέδιος θάμνος από τρίχες, ένα υπέροχο τρίχωμα που ξεκινάει από το πηγούνι και αργά αλλά σταθερά φτάνει ως το στέρνο του. Καλοζυγισμένη, τροφαντή, απλά τέλεια, ναι αυτός είναι ο Άη Βασίλης. Η όλη στιγμή είναι μαγική και παρόλο που έχω απορίες, η παρουσία του στο σαλόνι μου απλά μου φτάνει. Μοιραζόμαστε μια σιωπή γεμάτη νόημα και το δικό μου “συγνώμη που δεν σε πίστεψα”, όσο και το δικό του “δεν πειράζει, τώρα ξέρεις”, λέγονται με τα μάτια. Στο δικό μου “ήμουν καλό παιδί φέτος…”, ο Άη Βασίλης στρέφει το δάχτυλο αργά προς την πόρτα, η οποία αν και κλειδωμένη, ανοίγει ως δια μαγείας, μόνο και μόνο για να ξεπροβάλλει το δώρο μου. Καλά τον έλεγαν “Λέρα” στην αντίστοιχη ταινία, το δώρο μου είχε ύψος 1,80, μακριά ξανθά μαλλιά, φορούσε ψηλά τακούνια και είχε βλέμμα που θα κόλαζε κάθε Άγιο και όχι μόνο τον Βασίλη. Φορούσε κόκκινα μικροσκοπικά εσώρουχα, αλλά αγιοβασιλίτσα δεν την έλεγες. Δεν είχε τίποτα άγιο πάνω της και το υπόλοιπο βράδυ θα κάναμε πράγματα που ακόμα και ο ίδιος ο Άη Βασίλης δε θα ενέκρινε…

Πριν συμβεί το παραμικρό, το μεταλλικό ξυπνητήρι που κρατούσα στα χέρια μου ως όπλο ενάντια στους διαρρήκτες, άθελα μου, “εκπυρσοκρότησε”. Ήταν 8.30 το πρωί, μέρα Χριστουγέννων και είχα ξεχάσει να το απενεργοποιήσω, παρά το γεγονός ότι εκείνη την μέρα δεν θα δούλευα. Μέσα μου προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι όλα αυτά όντως συνέβησαν και παρόλο που όλες οι ενδείξεις έλεγαν όνειρο, μια μαγική δύναμη τα τοποθέτησε στο υποσυνείδητο μου, κλείνοντας μου το μάτι, σχετικά με το τι υπάρχει και τι όχι, τι είναι δυνατό να συμβεί και τι είναι αδύνατο.

Τώρα που το σκέφτομαι όμως, αν ο Άη Βασίλης ήθελε να μου περάσει κάποιο μήνυμα, γιατί με έκοψε πάνω στο καλύτερο; Δηλαδή, ποιο το νόημα ενός δώρου όταν ουσιαστικά στο στολίζει, στο πακετάρει, σου κλείνει τα μάτια πριν στο δώσει και τελικά σου λέει ότι “δεν στο δίνω”; Επίσης, μπορεί να μην ήταν διαρρήκτης αυτός που εκείνο το βράδυ σουλάτσαρε στο σαλόνι μου, αλλά εμένα με κοψοχόλιασε ο κατά τα άλλα αθόρυβος και αποτελεσματικός άγιος! Άσε που δεν έβγαλε ούτε άχνα… Τόσες απορίες και ούτε μια απάντηση. Μήπως είναι μουγκός; Και ανακατωσούρας και μουγκός; Και που ήταν οι τάρανδοι, ο σάκος με τα δώρα και οι κοκακόλες;

Πφφ, σκέτη απογοήτευση τελικά ο Άη Βασίλης.

To κείμενο γράφτηκε για το 22ο τεύχος της Monitor. Εύχομαι καλές γιορτές σε όλους.

Ο δικός μου Βόρειος Πόλος

Στο Βόρειο Πόλο, εκεί, θέλω να ταξιδέψω, εκεί που ο ορίζοντας ποτέ δεν τελειώνει, που η νύχτα ποτέ δεν έρχεται και η μέρα ποτέ δεν νυχτώνει

Στο Βόρειο Πόλο, ο χρόνος σταματά, στέκεται, δεν προχωράει

Και ο ήλιος που δεν χαμηλώνει ποτέ σε κοιτάει στα μάτια μέχρι να τον κοιτάξεις και εσύ, να τον αντιμετωπίσεις

Στο Βόρειο Πόλο, βρίσκεται ο παράδεισος σου και η κόλασή σου μαζί, νιφάδες του χιονιού που καίνε το παγωμένο δέρμα και άλλες που το δροσίζουν γιατί στην αλήθεια εσύ καις

Στο Βόρειο Πόλο, το χιόνι καλύπτει το χρόνο, καλύπτει τις συνήθειες και αποκαλύπτει τις πιο ερμητικά κλειστές σου αισθήσεις

——————————————————————————————————————————————————–

Όσοι πάνε στο Βόρειο Πόλο, μετρούν την ώρα για να ξαναπάνε

Όταν το κάνουν όμως ανακαλύπτουν ότι τίποτα δεν είναι όπως πριν και μετανιώνουν

Μετανιώνουν που πήγαν εκεί την πρώτη φορά, μισούν αυτό το καταραμένο μέρος και προσπαθούν να το ξεχάσουν

Προσπαθούν να το ξεχάσουν για να ξαναπάνε

To κείμενο γράφτηκε πέρσι την Άνοιξη. Μπορεί να βρεθεί και στο χειμωνιάτικο 21ο τεύχος της Monitor που κυκλοφόρησε στις 15 του Δεκέμβρη.

Υιοθέτησε και εσύ ένα ουφάκι

Κριός: Στο συμβούλιο των πλανητών που συνέβη πριν μερικές ημέρες στο τρίτο παραφέγγαρο του Άρη, οι πλανήτες έκατσαν σε ένα τραπέζι να λύσουν τις διαφορές τους, όπως και να διευθετήσουν σημαντικά ζητήματα. Γιατί, όπως δεν γίνεται η κυρία από τον τρίτο να απλώνει την μπουγάδα της στην αυλή μας, έτσι δεν γίνεται να τραβάει ελλειπτικές τροχιές ο Κρόνος και σπινιές και ο Άρης να μην μπορεί να κλείσει μάτι. Και όταν ο Άρης είναι ανήσυχος, μαντέψτε ποιος άλλος είναι ανήσυχος, αγαπητοί μου Κριοί.

Ταύρος: Άλλα θέματα που τέθηκαν επί… διαπλανητικής τάπητος (οξύμωρο, ξέρω) ήταν τι θα γίνει με τα ΟΥΦΟ. Τα ΟΥΦΟ από την αρχή του χρόνου (spoiler alert), είναι κλεισμένα σε μια μεγάλη αποθήκη 500 μέτρα κάτω από την επιφάνεια του Κρόνου. Με το πέρασμα όμως των ετών (φωτός), ο πληθυσμός τους μεγάλωσε επικίνδυνα, καθώς τα ΟΥΦΟ αναπαράγονται με το βλέμμα. Οι πλανήτες πρότειναν να τα στείλουν όλα μαζί στο σπίτι του Τζόσουα και εκείνος αρνήθηκε ευγενικά. Το ίδιο έκανε και όταν του ζήτησαν να μιλήσει για τους Ταύρους.

Δίδυμοι: Για τους Δίδυμους όμως μίλησε και αποκάλυψε μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Πολλά χρόνια πριν ο Τζόσουα αποφάσισε να γίνει ανάδοχος γονιός ενός ούφο. Υιοθέτησε ένα μικρό ουφάκι λοιπόν από τον μακρινό πλανήτη Ερμή. Στην Γκάνα των πλανητών, όπως χαρακτηριστικά λέγεται ο Ερμής επειδή είναι δίπλα στον Ήλιο, όλα τα ουφάκια είναι μαυράκια. Αυτό το ξέρατε; Δεν το ξέρατε.

Καρκίνος: Οι Καρκίκοι είναι από τα λίγα ζώδια που δεν έχουν άγχος για τα διαπλανητικά συμβούλια. Σπάνια ασχολούνται μαζί τους και έχουν μάθει να ευχαριστούν τον Θεό για αυτό. Εφόσον, όμως ο Θεός δεν έχει συγκεκριμένη ημερομηνία γέννησης, ώστε ο κάθε αστρολόγος να μπορέσει να κάνει τη δουλειά του, θεωρείται persona non grata στον κλάδο.

Λέων: Στα πλαίσια αυτά, κάποτε σε μία συνέντευξη για ένα περιοδικό, με ρώτησαν αν πιστεύω στο Θεό. Αντί για απάντηση, σηκώθηκα και χαστούκισα την ρεπόρτερ. Μετά έκατσα ξανά στη θέση μου, σαν να μην συμβαίνει τίποτα, φτιάχνοντας προσεκτικά το σακάκι μου και περιμένοντας την επόμενη ερώτηση.

Παρθένος: O Πλούτωνας αυτό το μήνα έχει τα βαρομετρικά του χαμηλά και το να σας γκαντεμιάσει σε υψηλή προτεραιότητα. Πάρτε ασπίδα και δόρυ. Ασπίδα για να προστατευθείτε, δόρυ για να γελάσουμε όλοι με το βλέμμα σας όταν ο οργισμένος Πλούτωνας θα το κάνει κομματάκια το δόρυ σας με το σούπερ λέηζερ όπλο του.

Ζυγός: Την προηγούμενη εβδομάδα σας ξέχασα και αυτή τη φορά θα επανορθώσω. Έχω ετοιμάσει μια ολόκληρη ανάλυση για όλους εσάς που με έκπληξη δεν είδατε να αναφέρεται πουθενά το ζώδιο του Ζυγού στο προηγούμενο τεύχος. Έτοιμοι; Ξεκινάμε. Αυτό το μήνα οι Ζυγοί…

Σκορπιός: Η κρίση σας έχει χτυπήσει αλύπητα, εσάς ίσως λίγο περισσότερο από τα άλλα ζώδια. Όμως, μην σκύβετε το κεφάλι, προσπαθείτε να σκεφτείτε δημιουργικά. Δεν γίνεται να γίνουν όλοι  γιατροί, ηλεκτρολόγοι ή υδραυλικοί, τα επαγγέλματα δηλαδή που δεν τα πιάνει καμία κρίση. Η αστρολογία είναι μια επιστήμη που ανεβαίνει και ειδικά στην Υψηλή Κοινωνία, θα πάθετε πλάκα με το πόσα παίρνουν οι αστρολόγοι που έχουν Θείο Χάρισμα σαν το δικό μου.

Τοξότης: Και εσείς από Κρίση υποφέρετε και συμπάσχω μαζί σας, παρά το γεγονός ότι δεν έχω ιδέα πως είναι να ζεις χωρίς λεφτά. Δικαιωματικά, αυτό το μήνα οι τυχεροί αριθμοί του Τζόκερ είναι για σας. Γράφτε τους γρήγορα και σκίστε το περιοδικό για να είστε ο μοναδικός υπερτυχερός. Οι αριθμοί είναι: 1, 2, 14, 24, 25 με αριθμό τζόκερ το 2.

Αιγόκερως: Για σας, θα πω το φλυτζάνι: Μεγάλη πόρτα θα διαβείτε. Καγκελόπορτα.

Υδροχόος: Πολλοί πελάτες μου μερικές φορές με ρωτάνε να αποκαλύψω ιστορίες και μυστικά, λες και είμαι ντετέκτιβ. Αυτό είναι προσβολή για τον κλάδο, αστρολόγοι είμαστε κύριοι, όχι ντετέκτιβ. Εγώ βέβαια, είμαι και ιδιωτικός ντετέκτιβ, οπότε τους εξυπηρετώ πάντα με εχεμύθια και εξαιρετικά αποτελέσματα, τιμές φιλικές.

Ιχθείς: Κάποτε μια κυρία με ρώτησε αν έχει σχέση το γεγονός ότι ο άντρας της την απατάει με το γεγονός ότι ο εν λόγω κύριος είναι Ιχθύς. Της είπα “μα, φυσικά” και μου έδωσε 500 ευρώ.

Τζόσουα Ντέλλος

Αστρολόγος, ιδιωτικός ντετέκτιβ.

Monitor #21

 

 

Κριού και Σκορπίνας γωνία

Κριός: Όταν σε αμφισβητούν, καλό είναι να μιλάς με παραβολές, με γνωμικά που έχουν αντέξει στο πέρασμα των χρόνων και έχουν γίνει κτήμα του λαού και της κοινωνίας. Σε όσους λοιπόν με ζηλεύουν αμφισβητούν, έχω να αφιερώσω το αγαπημένο μου γνωμικό. «Από τρελό και από Κριό, μαθαίνεις την αλήθεια». Και ο Τζόσουα είναι Κριός κυρίες και κύριοι. Τυχαίο;

Ταύρος:  Σε όσους δύσπιστους συνεχίζουν να αμφιβάλλουν για τις ικανότητες μου, έχω ένα πολύ κατατοπιστικό τεστ και ένα δωρεάν μάθημα στο πώς να μην είναι άπιστοι Θωμάδες. Έχετε μπροστά σας μια τράπουλα. Την ανακατεύετε, επιλέγετε ένα φύλλο. Αφήνετε το φύλλο στο τραπέζι. Πιάνετε την τράπουλα και με κλειστά μάτια την πετάτε με δύναμη στο ταβάνι, αφήνοντας τα φύλλα μοιραία να πλημμυρίσουν όλο τον χώρο. Το φύλλο που θα βρίσκεται πιο κοντά σε πόρτα θα είναι ο βαλές κούπα. Αν δεν είναι, κάνατε κάτι λάθος.

Δίδυμοι: Ξέρω, τα αισθηματικά σας δεν πάνε καλά. Ξέρω, δεν έχετε λεφτά. Ξέρω ότι περιμένετε την στήλη του Ντέλλου, για να ανοίξει η καρδούλα σας. Με ρίξατε. Μπορεί να μην μπορώ να σας βρω γκόμενα, αλλά μπορώ να σε φέρω λεφτά. Οι αριθμοί του Τζόκερ είναι μόνο για εσάς (οι άλλοι μην κοιτάτε). Σημειώστε: 4, 12, 18, 21, 30. Αριθμός τζόκερ το 4.

Καρκίνος: Το πρόβλημα σας έχει όνομα και λέγεται Πλούτωνας. Έχει κάτσει ανάμεσα σε εσάς και την καλή σας και δεν λέει να ξεκουνήσει. Νομίζετε ότι αν σπρώχνετε και οι δύο θα φύγει; Ο ένας θα σπρώχνει, ο άλλος θα τραβάει. (και ο Τζόσουα με ποπ κορν θα βλέπει).

Λέων: Στην σχολή των αστρολόγων της Παντείου, το πρώτο πράγμα που μας μαθαίνουν είναι ότι η αστρολογία είναι σαν το ποδήλατο. Μόλις μάθεις να αστρο-προβλέπεις, ποτέ δεν το ξεχνάς. Νομίζω θα την βάλουν στο 4^ο πεδίο την σχολή αυτή από το χρόνου. Ευκαιρία παιδιά.

Παρθένος: Το δεύτερο πράγμα που μας μαθαίνουν ότι ήδη από το 2^ο έτος καμία κοπέλα στην σχολή δεν είναι παρθένα. Ευκαιρία παιδιά.

Σκορπιός: Κάποιος πριν 20 χρόνια με ρώτησε τι πιστεύω για τον ρατσισμό. Του είπα ότι σε 15 χρόνια, η Αμερική θα έχει μαύρο πρόεδρο. Κάποιος χτες με ρώτησε τι θα συμβεί με τους Σκορπιούς αυτό το μήνα. Και του είπα δεν έχω ιδέα.

Τοξότης: Τις καλύτερες δουλειές αγαπητοί αναγνώστες τις κάναμε στον κλάδο όταν είχε βγει η τηλεοπτική σειρά, Ταύρος με Τοξότη. Δεν προλαβαίναμε να σηκώνουμε τα τηλέφωνα και να απαντάμε στα emails. Μετά βγήκε όμως το Κωνσταντίνου και Ελένης και κόπασε ο ντόρος. Δεν θα μπορούσαν να βγάλουν και ένα Κριού και Σκορπίνας γωνία, να θησαυρίσουμε;;

Αιγόκερως: Είστε τα χαρακτηριστικό ζώδιο που νομίζει ότι τα ξέρει όλα. Για να σας τιμωρήσω, δε θα γράψω τίποτα για σας. Αφού τα ξέρετε όλα στο κάτω κάτω. Είδατε πόσο ωραίο είναι όταν το κάνετε εσείς; Είδατε;

Υδροχόος: Ξυπνάτε το πρωί, πάτε να ξυριστείτε, κόβεστε. Βρίζετε τα θεία, ενώ αυτό που πρέπει να κάνετε είναι να βρίσετε την Σελήνη που έχει στρογγυλοκαθήσει πάνω από την Γη εδώ και εκατομύρια χρόνια. Η μόνη σας ελπίδα είναι ο μετεωρίτης 31412ΑΔ που έρχεται να στουκάρει πάνω της το 2081. Υπομονή.

Ιχθείς: Στα down σας βλέπω και δεν μου αρέσει. Και είναι το καλοκαίρι μακριά και είστε εκτός κλίματος. Έννοια σας και θα ανοίξει σύντομα η αγαπημένη σας παραλία να πηγαίνετε εσείς και όλοι οι υπόλοιποι ιχθείς. Κουράγιο ιχθείς, σύντομα θα ανοίξει η Ψαρομούρα.* (σσ: παραλία στην Κρήτη)

Τζόσουα Ντέλλος

Αστρολόγος, ντράμερ, οραματιστής

Monitor #20

*Ο Τζόσουα αυτή την εβδομάδα αποφάσισε να μην γραφτεί καθόλου το ζώδιο των Ζυγών. Είδε κάτι κακό στον ύπνο του που αφορούσε Ζυγό, εχμ.. κυκλοφορούν τα Μονά αυτό το μήνα, εχμ… χτυπάει το τηλέφωνο, μισό

 

το τέλος είναι η αρχή είναι το τέλος

Αν όλες οι αποφάσεις μου ήταν λάθος και αν στην άλλη πλευρά της διαδρομής περίμενες εσύ, τότε λυπάμαι. Αν όλα ήταν μέρος ενός ταξιδιού, στάσεις σε ένα ταξίδι χωρίς τελειωμό ή με την ψευδαίσθηση ότι όλα συνεχίζονται, όλα δεν τελειώνουν, όλα δεν έχουν επίπτωση και ο χρόνος είναι άνεμος, τότε μπερδεύομαι. Γιατί από τη μία, θέλω να ξέρω ότι τα λάθη διορθώνονται, αλλά από την άλλη θέλω να αισθάνομαι ότι εξελίσσομαι, ότι ξε-περνάω, ότι έ-χω σκοπό. Την ευθεία γραμμή δεν την ξεπερνάς, την ακολουθείς και συνεχίζεις στο άπειρο και όπου άπειρο η κορυφή του βουνού και όπου εσύ, ο δύσμοιρος που κουβαλάει την γιγάντια πέτρα κάθε μέρα μπρος και πίσω και φτου και απ’τήν αρχή.

Γι’αυτό θέλεις δρόμο με στροφές. Να χτυπάει η ρόδα στην λακκούβα και να προσπαθείς να ισορροπήσεις. Να έχει και άλλους οδηγούς δίπλα να λέτε τα γαλλικά σας ή ακόμα καλύτερα να ανταλλάζετε γαλλικά φιλιά και να πηγαίνετε κόντρα μέχρι την στροφή. Συνήθως λίγο κρατάει, αλλά είναι αρκετό. Και μετά ο καθένας στον δρόμο του. Ο καθένας τη ζωή του, τη νέα ζωή του, αυτή που ξεκίνησε όταν η προηγούμενη πέθανε και που μέχρι την επόμενη θά’χει γίνει καπνός. Αν όλα όμως είναι μάταια, γιατί πάντα θέλω να συνεχίζω και να μπλέκομαι, να αλλάζω τη ζωή μου/σου/του/των και αυτό να γίνεται κάθε στιγμή που αναπνέω γιατί αυτό είμαι εγώ, μπλέξιμο.

Και αν είμαι όντως έτσι, αν έχω δηλαδή ένα μηχανισμό μέσα μου, που δίνει σε μένα ενέργεια και σε σένα πρόβλημα, πως τον αφαιρώ; Λέω τις μαγικές λέξεις στην σωστή σειρά και ως δια μαγείας εξαφανίζεται ή χρειάζομαι εγχείρηση; Και αν θέλω εγχείρηση, πάω σε παθολόγο ή πυροτεχνουργό;

Γιατί δεν έχω συνηθίσει στις ευθείες γραμμές, δεν μου έτυχαν ξανά και το τιμόνι πάει μόνο του στο πεζοδρόμιο. Γιαγιούλα που επιστρέφει με τα ψώνια από το σουπερμάρκετ 10 πόντοι, εσύ που μέχρι χτες δεν ήξερα, 100 και ετοιμάσου να νιώσεις τον προφυλακτήρα μου που αφήνει μια γεύση από γλυκό θάνατο στα χείλη. Θα διαρκέσει λίγο, αλλά θα σου αρέσει. Ο λίγος θάνατος άλλωστε είναι καλός, από τον πολύ είναι που πεθαίνεις. Όχι από τον θάνατο, αλλά από την στασιμότητά του. Και την βαρεμάρα.

Τόσα ποιήματα για αγάπη, για πόνο και για έρωτα και τίποτα για την βαρεμάρα. Η μικρή Αδικημένη που δεν γράφεται, δεν ζωγραφίζεται, δεν αποτυπώνεται, αλλά παίρνει πάντα την εκδίκησή της στο ενδιάμεσο, περιμένοντας τη δική σου Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, το Μανιφέστο των Απάτητων Δρόμων και των Ψηλών Κορυφών που εσύ εφηύρες, αλλά ποιος νοιάζεται, όταν έχεις εσύ τα χρώματα και έχεις και το πινέλο να πιτσιλίσεις τους τοίχους που συνήθισαν στο λευκό, τις φάτσες που βαρέθηκαν τα ίδια, αλλά δεν κάνουν τίποτα για αυτό και τα κεφάλια που λειτουργούν με το δυαδικό σύστημα που ξέρει μόνο το 0 και το 1 σαν τους υπολογιστές.

Στείλε τη γεύση σου σε όλους αυτούς και ας είναι φωτιά. Στείλε το χρώμα σου και ας τους λερώσει. Και άσε τους να νιώθουν ότι ξεμπέρδεψαν και ξαναγύρνα. Λέγοντας δέκα λέξεις εκεί που λένε μία. Λέγοντας έντεκα εκεί που δεν λένε καμία. Και να τους σημαδεύεις. Πάντοτε να τους σημαδεύεις με το πινέλο σου. Κυρίως όταν δεν το κρατάς.

Το κείμενο γράφτηκε για το 20ο τεύχος της Monitor που σε λίγο καιρό κλείνει και 1 χρόνο και θα κάνουμε και πάρτι. Όσοι πείτε το όνομά μου στην είσοδο, μπαίνετε δωρεάν. Όπως και οι υπόλοιποι.

πράσινες και μπλε τιράντες

Ομολογώ ότι το είχα σκεφτεί ξανά και στο παρελθόν. Πέρναγε για πολλά χρόνια από το μυαλό μου, άρα είναι αυτό που λένε, ότι “είχα πάντα το μικρόβιο”. Πάντα νόμιζα ήξερα ότι είχα πολλά να δώσω στην κοινωνία, στον συνάνθρωπο, να δώσω και ας είναι το χαμόγελό τους η δική μου επιβράβευση και όχι τα χρήματα. Η πρόταση από το κόμμα με τις πράσινες και μπλε τιράντες, ήρθε την κατάλληλη στιγμή. Θα ήμουν αγενής να μην την δεχτώ και ανεύθυνος να μην μπω μπροστάρης στον αγώνα για τον πολίτη. Έτσι λοιπόν, μη έχοντας άλλη επιλογή, δέχτηκα.

Οι συμπολίτες αγκάλιασαν την προσπάθεια μας και εκτίμησαν τις ειλικρινείς μας προθέσεις από την πρώτη στιγμή. Ομολογώ ότι δεν ήξερα τι να περιμένω και είχα άγχος. Όχι άγχος για το αποτέλεσμα, αλλά άγχος δημιουργικό, ότι το έργο μας θα εκτιμηθεί αναλόγως. Όλα εξελίχθηκαν όμως εξαιρετικά, οι εκλογές έγιναν, ο λαός μίλησε και το κόμμα με τις πράσινες και μπλε τιράντες κέρδισε το κόμμα με τις μπλε και πράσινες με δέκα ολόκληρες ποσοστιαίες μονάδες. Μιλάμε για θρίαμβο!

Για την επόμενη μέρα, φυσικά και δεν παραγνωρίζουμε ότι μας περιμένει πολλή δουλειά, τώρα άλλωστε ξεκινάνε τα δύσκολα. Μέχρι όμως να αναλάβουμε τα καθήκοντα μας, θα το γιορτάσουμε. Μαζί με εσάς, τους φίλους και συνανθρώπους μας. Το κόμμα είναι άλλωστε σαν μια επιχείρηση και εσείς, επιτρέψτε μου, οι πελάτες μας. Το σημαντικότερο λοιπόν είναι να διαμορφώσουμε μαζί μια σχέση μακροπρόθεσμη, φιλική, δεσμευτική, συνήθειας. Και τι πιο ωραίο από τη συνήθεια. Να πηγαίνει μόνο του το χέρι να δίνει το ψηφουλάκι.

Ομολογώ θα ήταν ωραία να ζούμε σε ένα τέτοιο κόσμο, γιατί αυτή τη φορά πραγματικά κουραστήκαμε. Νομίζετε ότι είναι εύκολο να είσαι δημοφιλής; Η πιο δύσκολη δουλειά είναι. Τηλέφωνα, κεράσματα, γενναιοδωρία, αγάπη, έξω καρδιά και χαμόγελο κολλημένο εκεί να με βλέπετε και να με χαίρεστε. Να λέει η γιαγιά από το χωριό ότι “ναι, αυτός μάλιστα, είναι τσίφτης, θα τον ψηφίσω”.

Αλλά και εγώ, ως άντρας που κρατάει το λόγο του, θα είμαι κύριος. Ο Μανωλάκης θα τακτοποιηθεί μόλις αναλάβω τα καθήκοντα μου, ο Μαιρούλα το ίδιο, ενώ όποτε έχει πρόβλημα να παίρνει τηλέφωνο εμένα το “θείο” να τα κανονίζουμε όλα. Αν δεν φροντίσω εγώ τους δικούς μου, ποιος θα τους φροντίσει, ο ξένος; ‘Η μήπως το κόμμα με τις μπλε και πράσινες τιράντες; Αυτοί ούτε τα κορδόνια τους δεν μπορούνε να δέσουνε.

Βέβαια, οι καιροί είναι δύσκολοι. Και υποσχεθήκαμε πολλά, το ξέρω, αλλά είναι δύσκολο να τους ικανοποιήσουμε όλους. Για αυτό και έχουμε βάλει προτεραιότητες. Πρώτα τα δικά μας παιδιά, μετά οι φίλοι των φίλων, μετά όλοι όσοι θεωρούν ότι οι πράσινες και μπλε τιράντες είναι προφανώς πιο γουστόζικες από τις μπλε και πράσινες και μετά οι υπόλοιποι. Αυτοί που δεν μας ψήφισαν και οι αλβανοί. Για αυτούς να φροντίσουν οι απέναντι. Το βασίλειο (της Δανιμαρκίας) είναι ήδη γεμάτο. Σόρι.

Το κείμενο γράφτηκε για το 19ο τεύχος της MONITOR, τις εκλογές της παρακμής, τους πολιτικούς της υποκρισίας, τα άδεια χαμόγελα και τις γεμάτες τσέπες. Ψηφίστε μας γιατί υποσχόμαστε αλλαγή και μην ανησυχείτε, πήραμε το μήνυμα της κάλπης. Ε, αφού το πήρατε, οκ.

Την υπογραφή σου και την συναστρία σου

Κριός: Ευνοημένοι του ζωδιακού κύκλου οι Κριοί… Τίποτα άλλο. Απλά ήθελα πάντα να το πω αυτό. Πρέπει να έχει να κάνει κάτι με τις συναστρίες, θα το ψάξω. Πρώτα όμως θα ψάξω τι σημαίνει συναστρία.

Ταύρος: Εδώ είμαστε. Μου σφύριξε ένα πουλάκι πως έχετε λερωμένη τη φωλιά σας. Νομίζετε ότι τα άστρα συγχωρούν; Έρχονται σύντομα αστραπές και βροντές σε όσους δύσμοιρους είναι του δεύτερου δεκαημέρου. Του πρώτου δεκαημέρου, δεν τους πιάνει, οι τύποι είναι, όπως πάντα, κωλόφαρδοι. Κάτι πρέπει να κάνουν τα άστρα για αυτό, τώρα που το σκέφτομαι.

Δίδυμος: Θα σας πάει τόσο καλά ο μήνας που θα γεννάνε και τα κοκόρια σας. Όσοι ζείτε σε φάρμα, δε θα προλαβαίνετε τα γεννητούρια, ενώ οι της πόλης τώρα έχουν την ευκαιρία να κάνουν αυτό που δεν είχαν τολμήσει ποτέ ως τώρα, ειδικά στα ερωτικά τους. Η μέθοδος απλή. Επιλέγετε την γυναίκα της αρεσκείας σας. Την πλησιάζετε με αυτοπεποίθηση και αέρα σε μία μέρα που θα έχει πολύ αέρα. Αφήστε προσεκτικά ένα 100ευρο να ξεγλυστρίσει από την τσέπη, λόγω του αέρα. Μην σκύψετε να το πιάσατε, αδιαφορήστε, δείξτε ανωτερότητα και ότι είστε υπεράνω χρημάτων. Προβάρετε πρώτα σπίτι. Κρίμα να χάσετε και τα λεφτά και την γκόμενα.

Καρκίνος: Για τις γυναίκες, είναι η άτυχη σας περίοδος. Θα πέσετε σε πάνω σε πολλούς (Διδύμους) που θα επιχειρήσουν πάνω σας το προηγούμενο κόλπο. Δείξτε επιείκια. Επωφεληθείτε την ευκαιρία να μαζέψετε 100ευρα όμως, μην είστε χαζές.

Λέων: Τα άστρα σας ευνοούν και οι αριθμοί σας πάνε. Μπείτε στο πρώτο πρακτορείο και παίξτε Τζόκερ το 3, το 7, το 9, το 12, το 14 και Τζόκερ το 17,5. Ξέρω, είναι δεκαδικό. Αλλά αν βγει, θα είστε ο μόνος τυχερός. Γκαραντί.

Παρθένος: Δεν υπάρχει σάλιο. Δυστυχώς δεν προβλέπεται να βελτιωθούν τα πράγματα. Δηλαδή τα άστρα δεν λένε κάτι. Θα δοκιμάσω και το φλιτζάνι.

Ζυγός: Καλά τα νέα για τους φίλους μας ζυγούς. Επιστρέφει στην μεγάλη οθόνη η κινέζα καλλονή και ηθοποιός (και γνήσια εκπρόσωπος του ζωδίου σας), Ζανγκ Ζυγή.

Σκορπιός: Μην τα ξαναλέμε. Εκμεταλλευτείτε το ζώδιο σας. Οι γυναίκες λατρεύουν τους Σκορπιούς. Δώστε τους αυτό που θέλουν!

Τοξότης: Έχετε βγάλει έξω το.. τόξο και πυροβολάτε. Αλλά θέλει καλό σημάδι. Και το καπάκι της τουαλέτας το κλείνουμε, ε;

Αιγόκερως: Γνήσια κρητικό ζώδιο που απειλείται προς εξαφάνιση. Για κάποιο λόγο εξαφανίζονται οι αίγες και οι αιγόκεροι. Τι κάνει η WWF για αυτό. Δεν υπάρχουν μόνο τα πάντα αγαπητή WWF, υπάρχει και οι αίγες. Βούγια!

Υδροχόος: Μισό λίγο. Βρήκα ορισμό για την συναστρία. “Η συναστρία είναι η τέχνη της αστρολογικής συμβατότητας”. Πςςςς….

Ιχθύς: Θα σας πω κάτι αγαπημένα μου ψαράκια. Κάτι που μου έλεγε και η γιαγιά μου όταν ήμουν μικρός. Να προσέχεις Τσόσουα, να προσέχεις που βάζεις το πουλί σου, την υπογραφή σου και… την συναστρία σου. Ειδικά την συναστρία σου. Και μη χειρότερα!

Τζόσουα Ντέλλος,

αστρολόγος, μελισσοκόμος.

Monitor #19

 

Lesbian kiss with a twist

Δεν ήταν πολύς καιρός που είχε αρχίσει να βγαίνει με αποκλειστικό σκοπό να γνωρίσει “κόσμο”. Ενώ εδώ και χρόνια ήταν σε μια μεταβατική περίοδο, πια ένιωθε σίγουρη και ελεύθερη να ζήσει όπως ήθελε, χωρίς εκπτώσεις και πισωγυρίσματα. Κυριολεκτικά. Η Τασούλα ήταν μια μικρή λεσβία.

Αρχικά, ήταν αρκετά δύσκολο, κακά τα ψέματα. Εκεί που όλα τα κορίτσια συζητούσαν για γκόμενους συνωμοτικά, εκείνη δεν είχε και πολλά να πει. Αλλά δεν έχανε ευκαιρία για πίτσι-πίτσι με τις κολλητές και ας ήταν να λένε και για αγόρια. Στα πλαίσια αυτά, η Τασούλα πάντα ανέφερε γκόμενους από απόσταση και ιστορίες που δεν ήθελε να αναλύσει γιατί την σύγχυζαν, όπως έλεγε. Η αλήθεια ήταν ότι το έκρυβε αρκετά καλά, αν και πάντα όταν έπαιζαν «μπουκάλα» στα πάρτι, πάντα οργάνωνε μαεστρικά να καθίσει απέναντι από την κοπέλα που της άρεσε, περιμένοντας εκείνη την -για άλλους- τυχαία στιγμή γεμάτη  αμηχανία, όπως ο διψασμένος στη Σαχάρα το νερό.

Στα χρόνια που πέρασαν τα πράγματα δεν άλλαξαν και πολύ, η Τασούλα μεγάλωσε, με τις ορέξεις της να μεγαλώνουν σε εκθετικό βαθμό. Η «μπουκάλα», από πρώιμο ερωτικό παιχνίδι, έγινε βασικό εργαλείο «δουλειάς», η σχέση της και η συνοδοιπόρος. Έφτασε δε σε τέτοιο σημείο άνεσης με την σεξουαλική της ιδιαιτερότητα, όπου άρχισε να κάνει παρέες με αγόρια, μετανιώνοντας το γεγονός ότι δεν το είχε κάνει νωρίτερα. Η Τασούλα ήταν η καλύτερη φίλη όλων των αγοριών και στην καβλάντα πρώτη. Πολλές φορές τους βοηθούσε να έρθουν πιο κοντά στις κοπέλες της αρεσκείας τους, κάνοντας εκείνη το πρώτο βήμα, ερωτοτροπώντας και αυτή επί τη ευκαιρία με τα υποψήφια θύματα. Ο πιο έντονος της έρωτας ήταν αποτέλεσμα μιας τέτοιας γνωριμίας.

“Ξέρεις, έχεις τρελάνει τους φίλους μου εδώ…”

“Ναι, ε; Συμβαίνει…”

“Θέλεις να φέρω κάποιον από εδώ; Αυτοί με έστειλαν σε εσένα…”

“Πφφ, άντρες… Μια ζωή κότες… Ευτυχώς δεν μου άρεσαν ποτέ… Εσύ τι τους βρίσκεις;”

“Εεε, εντάξει έχουν και τα καλά τους, χιχι…”

“Α ναι; Πες μου ένα”

“Ένα. Φίλα με..”

Η σχέση με τη Μαργούλα (από το λαιμαργούλα) σημάδεψε την Τασούλα (από το λαιμαργούλα επίσης) και έδειχναν να τα βρίσκουν πολύ γενικώς. Η μία, θα έλεγε κανείς, ότι συμπλήρωνε την άλλη, ενώ κάποιος άλλος θα έλεγε ότι η άλλη συμπλήρωνε την μία. Κάποιος τρίτος θα έλεγε ότι το Τασούλα δεν βγαίνει από το λαιμαργούλα. Και τολμώ να πω ότι θα είχε δίκιο.

Στο κρεβάτι ήταν το μέρος όπου οι δύο ομοφυλόφιλες σέξυ λεσβιάρες τα έδιναν όλα. Τι ψαλίδια θέλεις, τι κόλπα, τι αποδώ, τι αποκεί, τι λεχματζούν, τι αχταρμέν, όλα τα έκαναν οι δυο τους, φορώντας δερμάτινα εσώρουχα, ψηλές μπότες κρατώντας μαστίγια και φορώντας δυο-δυο τα strapon. ‘Η αυτό κάνανε δηλαδή ή το link στο youporn έθρεψε τα μάτια μου με την υπερβολή.

Οι καλές στιγμές όμως δεν κράτησαν για πάντα. Η Τασούλα δεν μπορούσε να αγνοήσει το γεγονός ότι η Μαργούλα είχε αρχίσει να περιποιόταν υπερβολικά και το ποτήρι ξεχείλισε στο θέμα με τα μαλλιά. Τα της μασχάλης εξαφανίστηκαν εν μία νυκτί, ενώ το μέχρι πρότινος κούρεμα Καίτη Φίνου με τον ζελέ και τα καρφάκια, έδωσε τη θέση του σε ένα πιο θηλυπρεπές λουκ που η Τασούλα δεν μπορούσε με τίποτα να συγχωρήσει. Σύντομα θα ανακάλυπτε ότι όλα ήταν ένα ψέμα. Σύντομα θα ανακάλυπτε ότι η Μαργούλα ήταν κρυφό-straight.

Το κείμενο είναι μια βελτιωμένη εκδοχή ενός παλιότερου κειμένου με ίδιο τίτλο, ίδιο θέμα και ίδια …γραφικότητα. Δημοσιεύεται σύντομα και στο 18ο τεύχος της Monitor, οι αρχισυντάκτες της οποίας έχουν μια απαράμιλλη δεκτικότητα στα κείμενα μου που δε θα τους βγει σε καλό.

O Τζόσουα μετράει τα άστρα

Κριός: Ο Κρόνος είναι στον Άρη. Και η Αφροδίτη κάνει παρτούζα με τον Δία και τον Ουρανό. Εσείς κρατάτε ποπ κορν και κάνετε χάζι. Σας αρέσει η εικόνα, αλλά δε θα σας αρέσει το επόμενο δεκαήμερο. Αν έχετε δουλειά, θα απολυθείτε, αν δεν έχετε δουλειά, θα έλεγα να σταματήσετε να ψάχνετε. Βρείτε νέες ασχολίες και νέα σπορ. Ευκαιρία να πάρετε κατοικίδιο. Ή κάντε παιδί. Ναι, παιδί κάντε.

Ταύρος: Ανάδρομος ο Ερμής και μονοδρομημένη η λεωφόρος Κνωσού. Αν μένεις εκεί κοντά, την έβαψες. Αν όχι, τότε αυτός είναι ο μήνας σου. Πάρε όλους τους φίλους σου που μένουν εκεί κοντά και κάν’τους πλάκα, πάρε τις γκόμενες τους και πάτε για καφέ, εκμεταλλεύσου τη συγκυρία. Ο θεός αγαπάει τον κλέφτη αυτό το μήνα και τον νοικοκύρη τον έχει χεσμένο. Τα τυχερά παιχνίδια περιμένουν εσένα να πάρεις τα λεφτά. Οι τυχεροί αριθμοί του Τζόκερ είναι το 4, το 18, το 31, το 32 και η ρίζα του 112.

Δίδυμος: Στα αισθηματικά θα έχετε πολλά προβλήματα. Δεν είναι μόνο ότι δεν έχετε γκόμενα, δεν προβλέπεται να βρείτε κιόλας. Το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να βρείτε τη ρίζα του κακού (ή του 112) και να προβείτε σε δραστικά μέτρα. Αν η ανάσα σας βρωμάει, κάντε κάτι για αυτό. Αν δεν βρωμάει, τότε δοκιμάστε να φάτε σκόρδο. Αν δεν είναι μάγισσα η κοπέλα των ονείρων σας, μπορεί και να σας ερωτευτεί. Τυχερές ημέρες η Δευτέρα και η Τρίτη και τυχερό σαββατοκύριακο, το τελευταίο, δηλαδή το προηγούμενο, άρα το επόμενο.

Καρκίνος: Βρέθηκε το εμβόλιο, θα θεραπευτείτε.

Λέων: Μπορεί στη ζούγκλα να πουλάτε νταηλίκι, αλλά αυτό το μήνα πρέπει να είστε γατάκι για την βγάλετε. Το θεληματικό σας πηγούνι σας δείχνει το δρόμο. Κάντε τους όλα τα θελήματα και θα ανταμειφθείτε.

Παρθένος: Για να είστε παρθένος, σημαίνει ότι είστε ακόμα κάτω των 16, οπότε έχετε καιρό ακόμα πριν ασχοληθείτε με τα ζώδια. Αστειεύομαι. Προφανώς και δεν είστε ποτέ πολύ μικρός ή πολύ μεγάλος για να ασχοληθείτε με αυτή την υπέροχη επιστήμη. Κατά τα άλλα, η Μαρία η γειτόνισσα σας γουστάρει. Κάντε κίνηση.

Ζυγός: Με προβληματίζετε αγαπημένοι ζυγοί. Απλά αυτό.

Σκορπιός: Είστε οι ευνοημένοι του ζωδιακού κύκλου. Οι γκόμενες κάνουν κρα για Σκορπιούς, γιατί είναι λέει πολύ ερωτικά ζώδια. Εκμεταλλευτείτε το. Φορέστε μπλουζάκια, κοσμήματα και οτιδήποτε άλλο μπορεί να φέρει τη συζήτηση στο τραπέζι. Από εκεί, στο κρεβάτι, δε θα είναι και τόσο δύσκολο.

Τοξότης: Για σας τοξότες, αντί για το ζώδιο, θα σας πω το φλυτζάνι. Βλέπω ένα μεγάλο «Π». Μεγάλη πόρτα θα διαβείτε. Ή θα πάρετε πούλο. «Π»ρόβλημα, όπως και νάχει.

Αιγόκερως: Εξαιρετικές ευκαιρίες σαν ανοίγονται. Τώρα που τα αισθηματικά σας πάνε σκατά, θα στρωθείτε στη δουλειά και θα θριαμβεύσετε. Έτσι πάει συνήθως δηλαδή.

Υδροχόος: Κάποτε γνώρισα μια υδροχόο και ακόμα να ξεμπλέξω. Μαρία, αν το βλέπεις αυτό, μην γυρίσεις σπίτι. Οι υπόλοιποι υδροχόοι καλά θα τα πάτε, I guess..

Ιχθύς: Ζώα του νερού αγαπημένα. Αυτό το μήνα θα είστε στο στοιχείο σας. Θα ρίξει πολύ βροχή και τα βαρομετρικά θα είναι χαμηλά. Από ΕΜΥ.

Τσόσουα Ντέλλος

αστρολόγος,  φυσιοδίφης, απλά άνθρωπος

Monitor #18

Εγώ και το χάμστερ

Δεν ήταν η μοναξιά που σε έφερε στην πόρτα μου. Δεν ήταν ότι το ήθελα καιρό ή ότι το είχα προγραμματίσει. Ήταν μια ιδέα της στιγμής, ένα αστείο για να γελάσουμε. Και τώρα, εγώ και εσύ μαζί. Εγώ και το χάμστερ.

Δεν το παίζω ζωόφιλος και το ότι πήρα χάμστερ δεν σημαίνει ότι θέλω και τα γατιά σας και τα σκυλιά σας να παίξουνε με το δικό μου. Δεν είμαι ζωόφιλος και πήρα χάμστερ που δεν έχει κανείς σας και γλυτώσαμε τα ζευγαρώματα και τις κουμπαριές. Τρέχει όλη μέρα γύρω γύρω μες το κλουβί, το βγάζω έξω, μου δαγκώνει το δάχτυλο, βριζόμαστε και η μέρα συνεχίζεται. Το όνομα του είναι Χάμστερ. Ξέρω, μπορούσα να βρω κάτι καλύτερο, αλλά ήθελα γρήγορα βαφτίσια και όχι ένα γελοίο όνομα, όπως Μάκης και Τάκης που κάποιοι ονοματίζουν τα κατοικίδια τους. Άλλωστε, γιατί το χάμστερ μου να γυρίσει στο Μάκης όταν το φωνάζω και να μη γυρίσει στο Χάμστερ; Εμένα τουλάχιστον μου φαίνεται πιο λογικό. Αναρωτιέμαι πως θα με φώναζε αυτό εμένα αν είχε φωνή. Σίγουρα δε θα προτιμούσα να με φωνάζει με κάποιο όνομα δικιάς του έμπνευσης και να με τσατίσει. Πολύ δε περισσότερο, να με φώναζε Μάκη ή Τάκη, σκύλος είμαι; Καλύτερα λοιπόν εγώ να είμαι ο Άνθρωπος και αυτός το Χάμστερ για να μην έχουμε ούτε σύγχυση ρόλων, αλλά ούτε φυσικά και παρεξηγήσεις.

Και τον συμπαθώ τον Χάμστερ. Τα βρίσκουμε. Δεν μιλάει πολύ και όταν τρώω δεν προσέχω να αυτοπεριοριστώ και να αφήσω τη μία μπριζόλα από τις δύο για να την περιδρομιάσει. Δύο τρία κομματάκια ψωμάκι αρκούν για να ξαπλάρει ο δικός σου φαρδύς πλατύς με την μπάκα να κοιτάει τ’άστρα. Όταν τελειώσει η ρέκλα του, του έχω βάλει εκεί μια ρόδα-κατασκευή στο κλουβί και τρέχει. Ο τύπος στο μαγαζί με τα κατοικίδια μου είπε ότι του κάνει καλό να αθλείται, καίει τις τοξίνες και θα ζήσει περισσότερο. Εγώ το αγόρασα, γιατί θέλω το χάμστερ μου να είναι αθληταράς και όχι κανένας σακάτης. Έτσι, κάθε μέρα έχουμε πρόγραμμα: τρέξιμο, σε διάφορες ταχύτητες, ασκήσεις, stretching και διάλειμα για αναπνοές. Στο δοχείο με το νερό, στα κρυφά, όταν κοιμάται, του βάζω συμπληρώματα διατροφής και κάτι βιταμίνες από τις καλές και τον βλέπω σε εξαιρετική κατάσταση. Με αγχώνει βέβαια να τον βλέπω έτσι και εγώ να είμαι λαπάς και πήρα κάτι βαράκια, αυτός να τρέχει και εγώ να γυμνάζομαι. Διάβασα σε ένα άρθρο για κάτι έρευνες που έχουν γίνει ότι η γυμναστική λέει είναι πιο αποδοτική όταν γυμνάζεσαι με παρέα και είμαι σίγουρος ότι το εκτιμάει ο δικός σου. Είμαστε σούπερ δίδυμο με τον Χάμστερ.

Η άλλη πλευρά (μιλάει ο Χάμστερ): Καταρχήν, δικέ μου, δεν με λένε Χάμστερ. Με έχεις ζαλίσει από την πρώτη μέρα Χάμστερ και Χάμστερ. Αμπντούλ με λένε και είμαι σύριος, όπως και τα περισσότερα χάμστερ της αγοράς (σήριουσλυ). Πέρα από το προφανές ότι μου τη σπας, μου βάζεις και αυτές τις μαλακίες στο νερό και με πάει τσιρλιπιπί. Όταν ανεβαίνω στη ρόδα είναι για να καταλάβεις ότι δε θέλω κάθε μέρα να πατάω στα κατρουλιά μου. Και αντί να το καταλάβεις, συνεχίζεις. Μου πήρες και τα βαράκια και με κοιτάς και πορώνεσαι, λες και βλέπεις το dvd της Πετρουλάκη, χοντρέ, ε χοντρέ. 3 σουβλάκια με διπλή πίτα και μετά βαράκια. Πολύ έξυπνο. Και όσο για το πως σε λέω, όπως σε φωνάζουν οι φίλοι σου σε λέω, Μαλάκα. Τουλάχιστον όταν σε φωνάζουν οι φίλοι σου γυρνάς. Φιλικά πάντα, Αμπντούλ. 🙂

Το κείμενο γράφτηκε για το 17ο τεύχος της Monitor. Το site της είναι το http://themonitor.gr/ και αν δεν το έχεις δει, δες το τώρα, αλλιώς θα στείλω τον Αμπντούλ να σε κυνηγάει. Στη θέση σου, με τόσες ώρες που περνάει κάθε μέρα στη ρόδα, δεν θα ήμουν και τόσο σίγουρος ότι θα είναι εκείνος, αυτός που θα κουραστεί πρώτος. Επίσης, επειδή μερικές ώρες, οι λέξεις είναι φτωχές και seeing is believing, θα σας βοηθήσω να πάρετε μια γεύση πως είναι ο Αμπντούλ…

σύμπτωση



Η θεωρία των παράλληλων συμπάντων λέει ότι για κάθε τι που συμβαίνει, όλα τα παραπλήσια ενδεχόμενα, ορατά ή μη, προβλέψιμα ή όχι, συμβαίνουν σε μια εναλλακτική, παράλληλη πραγματικότητα. Εκεί, ένα πιστό αντίγραφο μας ζει κανονικά τη ζωή του χωρίς να γνωρίζει την ύπαρξη μας. Σε ένα τέτοιο παράλληλο σύμπαν λοιπόν, σε δύο λεπτά από τώρα θα σηκωθώ από την καρέκλα, θα παρατήσω το κείμενο στη μέση και θα σε πάρω τηλέφωνο. Σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν, σε εκείνο το πάρτυ που γνωριστήκαμε δεν ήρθες ποτέ, ενώ σε ένα άλλο όταν εγώ έφευγα, εσύ ερχόσουν. Σε όλα τα υπόλοιπα όμως, εκτός από αυτό, η παρακάτω ιστορία δεν συνέβη ποτέ.

Ο αέρας φυσούσε στην έρημη παραλία και εμείς καθόμασταν απέναντι από τα κύματα.  Ήταν μια κρύα φθινοπωρινή ημέρα με μουντό ουρανό και εμείς σε αυτήν την παραλία οι τελευταίοι επιζώντες από το ολοκαύτωμα. Εσύ να κοιτάζεις την άμμο που γαργαλούσε ο αέρας μετακινώντας την διάταξη των επιφανειακών αμμόκοκκων και εγώ να κοιτάζω τα κύματα που θέριευαν ακόμα περισσότερο όταν με άκουγαν να κάνω φευγαλέες σκέψεις καλοκαιριού. Το αιώνιο «για πάντα» που πονά, τώρα πόναγε λιγότερο και όλο πιο λίγο. Ήμασταν μισή ώρα σε εκείνη την παραλία, αλλά θα μπορούσε να είναι ήδη ένας χρόνος ή και δύο που τα ίδια άτομα, στο ίδιο μέρος, με τον ίδιο καιρό έκαναν το ίδιο πράγμα, κάνοντας το κοινό εκείνο τίποτα. Σαν τα κορμιά να ήταν παγωμένα εκεί σαν αγάλματα και μόνο οι ψυχές και οι σκέψεις να ξέφευγαν από το μοτίβο, περπατώντας στην παραλία, ταξιδεύοντας, κάνοντας όλα αυτά που δεν είχαν το κουράγιο να κάνουν τα σώματα. Σαν δέσμιοι ενός κοσμικού ρόλου που οι ίδιοι απόψε, χτες και από τότε, ανέθεσαν στον εαυτό τους αυτοβούλως, χωρίς η μοίρα να λαμβάνει χώρα ή χώρο στην παραλία τους. Κάθε κόκκος της άμμου όμως και ένα ενδεχόμενο, κάθε αεράκι που μετακινεί τον κάθε κόκκο μια αλλαγή, μια εκδοχή ή μια ακύρωση. Και εμείς στη μέση, χορεύοντας το βαλς της δικής μας στιγμής έρμαιοι στις ορέξεις των κυμάτων σε αυτή την κρύα φθινοπωρινή μέρα. Σε ένα παράλληλο σύμπαν γνωριστήκαμε καλοκαίρι και δεν είχε καθόλου αέρα, ενώ σε ένα άλλο οι κόκκοι της άμμου τσαλαπατήθηκαν τόσες φορές που στο τέλος βαρέθηκες. Τώρα μάλλον βαρέθηκα εγώ.

Το κείμενο είναι μια εμπλουτισμένη εκδοχή ενός παλαιότερου κειμένου μου με τίτλο “Ερημιά” που είχε δημοσιευτεί στο παρόν blog και τώρα, με την σχετική άνεση χρόνου μπόρεσε να πάρει την μορφή που έπρεπε εξαρχής. Θα δημοσιευτεί και στο 16ο τεύχος της Monitor που όλοι αγαπάμε και τώρα που έχει και site λίγο περισσότερο: http://themonitor.gr/.

μπουκέτο

Θυμάμαι όλα εκείνα τα καλοκαίρια που έμοιαζαν αιώνια, το ΤΩΡΑ το πλατύ, σαν μια αγκαλιά που όλους μας χώραγε μέσα. Θυμάμαι και το μετά το άγνωστο που δεν το κάναμε παρέα και το πόσο γελάγαμε. Γελάγαμε με κάθε αφορμή, όλα ήταν παιχνιδιάρικο άγγιγμα στην μασχάλη την υπερευαίσθητη και για όλα τα άλλα, ευθαρσώς και αυθορμήτως αναίσθητοι. Ήμασταν 17, 18, 19, 20 και όλη μας η ζωή ήταν αυτό το καλοκαίρι που δε θα τέλειωνε ΠΟΤΕ.

Τα καλοκαίρια που ήρθαν μετά έφεραν και άλλες χαρές, αλλά φέρανε μαζί και τα πριν και τα μετά τους να τα κουβαλάμε στο σακίδιο που όλο βάραινε τις πλάτες και έδινες νέες μορφές στο πρώτο πληθυντικό μας. Η ξενοιασιά έδωσε σιγά σιγά τη θέση της στη ματαιότητα, τους καρπούς της οποίας τους δαγκώσαμε με όλη μας τη δύναμη. Θεοποιήσαμε την έννοια της σύμπτωσης κοιτώντας πίσω και αποθεώσαμε την αξία της προκαταβολής των πάντων για να κοιτάξαμε μπροστά. Κοιτάξαμε δε τόσο πολύ μπροστά που τα μάτια πόνεσαν και φορέσαμε φακούς-επαφής-με-το-μπροστά και ας μην είχαμε μυωπία. Γίναμε ανθεκτικοί στον πόνο και ταυτόχρονα φυγόπονοι, ενώ μιμηθήκαμε κάθε έρωτα στον επόμενο, νοσταλγώντας τον προηγούμενο και παραδοθήκαμε άνευ όρων στις αδυναμίες μας. Κερδίσαμε μάχες χάνοντας και χάσαμε ακόμα περισσότερες, γνωρίζοντας την αξία της ήττας. Κοιτάξαμε περισσότερο τους άλλους από τους εαυτούς μας και στο θέαμα της προβολής δικών μας ελαττωμάτων σε άλλους, νιώσαμε αυθόρμητα χαρά και την επόμενη μέρα το καλημέρα το εννοούσαμε. Κάναμε τα περισσότερα από τα λάθη που κοροϊδέψαμε σε άλλους και κρατήσαμε μυστικά. Το πρώτο μπαούλο με τα μυστικά κρύφτηκε σε ένα μεγαλύτερο και η γιγάντια μπαμπούσκα με τα μπαούλα νοίκιασε δυάρι για να μένει μόνη και σε λίγο μεζονέτα. Μάθαμε να ζωγραφίζουμε με χρώματα, αλλά όταν τελείωσαν οι μπογιές, κάναμε τα μεγαλύτερα αριστουργήματα μας με αίμα και μας δημιουργήθηκαν απορίες.

Για τη θρησκεία και γιατί η δικιά μου θρησκεία μου την έχει μεγαλύτερη από του άλλου. Για την πατρίδα και γιατί ακόμα συντηρείται αυτή η τεράστια μπίζνα του πολέμου. Για το κράτος και για τους πολιτικούς που είναι βουτηγμένοι στα σκατά. Για τους νόμους και γιατί το δίκιο του εργάτη έγινε το δίκιο του μάγκα παραβάτη. Για την οικογένεια και το γιατί οι αμαρτίες γονιών πρέπει να θεωρούνται μερικές φορές κληρονομικό προνόμιο τέκνων. Για την κοινωνία και το πόσο ξένοι νιώθουμε μερικές φορές σε αυτό το σύνολο που έχει αλλεργία στο διαφορετικό, στο υποσύνολο με εκείνη την μοναδική ιδέα που μπορεί να αλλάξει ζωές.  Για τις ιδέες, που ακόμα προσπαθούν και ακόμα δεν άλλαξαν τον κόσμο. Για τον κόσμο και γιατί η αντίσταση στην αλλαγή θεωρείται trendy και γίνεται ανάρπαστη. Για τον έρωτα και γιατί πριν τα μετά και τα αφού και τα επειδή, δεν ζούμε και λίγο το ΤΩΡΑ.

Όλα είναι κύκλος μερικές φορές και όλα επανάληψη, στο ίδιο σόου με τους ίδιους πρωταγωνιστές, στην δική σου ξεχωριστή Ημέρα της Μαρμότας. Το σενάριο είναι προδιαγεγραμμένο, έτοιμο, έρχεται σπίτι κάθε πρωί, ίδιο και απαράλλαχτο, μαζί με το γάλα και την εφημερίδα. Θέλω όμως μια χάρη. Στην αυριανή εφημερίδα, θέλω να δω το σενάριο ΣΟΥ στις νεκρολογίες και να το διαβάζω, να το ξαναδιαβάζω και να μην το χορταίνω: “Κοιμήθηκε σήμερα σε ηλικία 28 ετών το έτοιμο σενάριο της ζωής σου. Οι λόγοι της ξαφνικής κατάρρευσης είναι άγνωστοι, ενώ το εθνικό συμβούλιο όλων των συμβάσεων της ζωής σου, διεξάγει έρευνα. Το άτυχο σενάριο θα κηδευτεί στο 69ο νεκροταφείο της πόλης. Αγαπημένο μας σενάριο, καλό ταξίδι, η ζωή σου και η προβλεψιμότητά σου ήταν παροιμιώδεις.” Και εσύ να λες ότι τώρα μεγάλωσες και θέλεις να παίξεις και εσύ λίγο με τα στυλό και τα μολύβια και ότι βγει. Ότι ξέρεις ότι είναι δύσκολο, αλλά δεν έχεις και τίποτα να χάσεις. Ότι έχεις όρεξη για ζωή και ότι είσαι έτοιμος να αυτοσχεδιάσεις. Έτοιμος να αντέξεις τα χτυπήματα, αλλά κυρίως να ρίξεις εσύ το πρώτο μπουκέτο. Με τις ευχές μου.

Το κείμενο γράφτηκε για την πάρτη μου, καταρχήν και δευτερευόντως για το 15ο τεύχος της εφημερίδας πόλης ΜΟΝΙΤΟΡ, η οποία κυκλοφορεί στο Ηράκλειο Κρήτης και τα περίχωρα. Σύντομα θα κυκλοφορεί και διαδικτυακά, ώστε να μην χρειάζεται να βγαίνουμε καθόλου από το σπίτι!

Θερινός

Στη διαδρομή ανάμεσα στα χείλη σου και τον αφαλό, ξαπόστασα λιγάκι σε μια γλυκιά ψευδαίσθηση που την είπα επόμενη μέρα. Βουτήξαμε μαζί στην πισίνα με το χτεσινό νερό και το είπαμε θάλασσα και αυτό εδώ το πιο όμορφο καλοκαίρι. Στη θέα του grande resort “επανάληψη” αποφασίσαμε να φορέσουμε τα νέα μας γυαλιά ηλίου που θολώνουν την όραση και στην ειδική παραγγελία είπαμε να καλύβουν και τα αυτιά. Έτοιμοι για καλοκαίρι, αυτομολήσαμε στο ίδιο πριν με το τώρα και παίξαμε με τα κουβαδάκια μας κάνοντας πύργους στην άμμο που όλοι θα ζήλευαν. Ή όχι. Είπα στον μπάρμαν να μην λυπηθεί τον πάγο και αυτός έβαλε τα κλάμματα. Η μπύρα λέει τελείωσε, αλλά έχω φρέσκο γάλα που είναι λέει το νέο trend και αν το πιεις να’σαι σίγουρος ότι όλοι θα σε κοιτάζουν, μου είπε με αλλήθωρα μάτια και εξυπηρέτησε τον επόμενο πελάτη, το κενό σκαμπό δίπλα μου. Η μουσική έπαιζε πολύ δυνατά, σχεδόν όσο δυνατά τεντωνόταν ο πρηγούμενος χειμώνας για να αγγίξει τον επόμενο και εγώ στη μέση με το ποπ κορν στο σινεμά της ζωής μου που έπαιζε σε επανέκδοση το Le Feu Follet του Λουί Μαλ να αισθάνομαι λίγο περισσότερο μαλ-άκας. Κυρίως, για το ότι τον χρόνο που περνά τον καταλαβαίνω μόνο το καλοκαίρι. Σαν η ταυτότητα να μην γράφει ημερομηνία γέννησης 9 Απριλίου, αλλά απλά “καλοκαίρι” και κάθε τέτοιο εγώ να έχω τα γενέθλια μου φυσώντας κεράκια που δεν σβήνουν και κόβωντας την τούρτα με γεύση τρούφα και πόσο την σιχαίνομαι την τρούφα καλοκαιριάτικα, όντας σε  αυτό το νησί και όχι σε εκείνο το διπλανό που οι τούρτες έχουν γεύση τεκίλα και εσύ από κάτω με το στόμα ανοιχτό να περιμένεις τις σταγόνες.

Το καλοκαίρι θέλει Κίνηση και εδώ τα τρένα είναι κολλημένα στους σταθμούς λόγω τεχνικού προ-βλήματος. Στην ταινία του Μαλ, ο Alain Leroy, ένας Tyler Durden σε πρόωρη σύνταξη, είναι περπατημένος, καλοζωισμένος και τώρα ζει με το βάρος των συντριπιτικά περισσότερων “ναι” της ζωής που τώρα αναπολεί. Κάνει μια τελευταία βόλτα από τα στέκια του, από εκείνο το μπαρ, από τους φίλους που ξέμειναν και από εκείνες τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες από γυναίκες. Πάντα επανέρχεται εκεί, αλλά πάντα ανήκει ΕΚΕΙ όλο και λιγότερο. Για τον Alain Leroy, δεν είναι καλοκαίρι, αλλά ο χρόνος έχει σταματήσει, όπως συνήθως σταματάει όταν κοιτάς εκείνο το θαυματουργό πανί σε εκείνο το θερινό σινεμά, με το χαλίκι και την αστρόσκονη. Εκεί οι δικές του καλύτερες στιγμές, αλλά και οι δικές σου. Η ζωή να μιμείται την τέχνη και η τέχνη τη ζωή και οι πρωταγωνιστές να πηδάνε από το πανί και να σε κυνηγάνε ανάμεσα στους υπόλοιπους θεατές στο διάδρομο. Το καλοκαίρι θέλει κίνηση και στο θερινό τα τρένα περνάνε από τους σταθμούς με τα χίλια. Άφθονη ρέει η κηροζίνη και εσύ την πίνεις από κουτάκι με καλαμάκι και ανθρακικό ταξιδεύοντας από το εδώ και το τώρα στο Παρίσι του 63′ για το Le feu Follet, με μια στάση από τη Ρώμη της ίδιας χρονιάς που ο Φελίνι παρουσιάζει το 8 1/2. Στην avant premiere, έκανες κολλητό τον Μαστρογιάννι και πίνατε μπύρες στο φουαγιέ συζητώντας για την ταινία, ενώ χάρηκες πολύ όταν η ίδια η Κλαούντια Καρντινάλε ήρθε και σε ευχαρίστησε προσωπικά που έκανες όλη αυτή την απόσταση για να έρθεις ως εδώ. Υποσχέθηκες στο επόμενο ταξίδι να ξαναπεράσεις, αλλά εκείνη τη στιγμή, κάποιος έβγαλε ένα όπλο μπροστά στα μάτια σου και τη σκότωσε. Το όπλο λεγόταν τηλε-κοντρόλ και η σφαίρα διαμετρήματος 45 χιλιοστών διαπέρασε την οθόνη και έβαλε το MEGA που είχε κάτι σε επανάληψη. Αποφασίσαμε να διαμαρτυρηθούμε με ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ παίρνοντας και άλλο ποπ κορν, ενώ από τα διπλανά σπίτια μας έλεγαν να κάνουμε ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ησυχία, γιατί σε λίγο θα έβαζε διαφημίσεις.

Το κείμενο γράφτηκε για το 14ο τεύχος της εφημερίδας πόλης ΜΟΝΙΤΟΡ, η οποία κυκλοφορεί στο Ηράκλειο Κρήτης και τα περίχωρα. Τώρα και στις παραλίες. Σε θερινά σινεμά, δεν κυκλοφορεί, γιατί πολύ απλά δεν έχουμε. Άουτς!

Σημείωση: Οκ, έχουμε ένα θερινό. Είναι ένας δημοτικός κινηματογράφος που λέγεται “Βηθλεέμ” και θα έπρεπε για προφανείς λόγους να έχει ήδη μετονομαστεί σε “Όαση”. Σκέφτηκα να μοιραστώ μαζί σας και το site του και το πρόγραμμα προβολών: http://cine-bethlehem.blogspot.com/

Μελανίνη αγάπη μου

Μμμ… καλοκαίρι! Όμορφος, γαλανός ουρανός, πλατσούρισμα στη θάλασσα και παιχνίδια στην άμμο. Μα, πάνω απ’όλα καλή διάθεση. Στην βόλτα μου στην παραλία, έφερα μαζί μου το τηλεκοντρόλ (για να το πνίξω), εσένα (γιατί είσαι η γοργόνα μου) και τη μάνα σου (γιατί τελικά έχουμε χιούμορ). Ήπιαμε φρέντο εσπρέσσο και πολύ μας άρεσε, ενώ παίξαμε ρακέτες. Για τους λουόμενους της πρώτης σειράς, το παιχνίδι λεγόταν ρουκέτες και οι άνθρωποι πραγματικά είχαν άγιο. Δεν πλατσουρίσαμε όμως και πολύ και με αρχηγείο την ξαπλώστρα μου, άρχισα να παρατηρώ τον κόσμο δίπλα μας…

Καταρχήν, στα καλά νέα: οι γυναίκες φοράνε όλο και μικρότερα μαγιό. Και δεν νομίζω ότι έχει να κάνει με την οικονομική κρίση, δηλαδή μικρότερο ύφασμα, μικρότερo κόστος παραγωγής, μικρότερη τιμή, άρα οικονομία. Οι άντρες, άλλωστε, φοράνε όλο και μεγαλύτερα μαγιό και έτσι που πάμε, σε λίγο θα γίνουμε σαν τις γιαγιάδες ή τον Borat, να φοράμε ολόσωμα. Ώρες ώρες σκέφτομαι ότι υπάρχει μία και μοναδική κατασκευάστρια εταιρεία μαγιό στον κόσμο με συγκεκριμένη ποσότητα υφάσματος για κάθε σεζόν, η οποία πρέπει να παραχθεί ολόκληρη, αλλιώς θα πεταχτεί και μοιραία όσο μικραίνουν τα γυναικεία,αντίστοιχα μεγαλώνουν τα ανδρικά λόγω του πλεονάσματος από το ύφασμα. Αυτό επιβεβαιώνεται άλλωστε και από το γεγονός ότι παλιότερα οι άντρες φόραγαν στην παραλία μαγιό-σλιπάκι και οι γυναίκες ήταν με τα ολόσωμα. Ετοιμάζομαι από τώρα για τη σειρά του καλοκαιριού του 2011 με τα ολόσωμα ανδρικά μαγιό!

Στα λιγότερο θετικά νέα: Η απουσία της γνωστής ελληνικής οικογένειας. Η παρουσία της ελληνικής οικογένειας στην παραλία ήταν πάντοτε ξεχωριστό γεγονός και κράχτης για τους τουρίστες. Η εφόρμηση στην παραλία ήταν σαν μια μικρή μετακόμιση, με όλη την κινητικότητα και τα decibel που κουβαλάει κάθε ελληνικό σπίτι να μετατίθενται στην παραλία, δημιουργώντας μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους ξένους να γνωρίσουν τον πολιτισμό και τα έθιμά μας. Μία στις δύο φορές, ο πατέρας με τον παππού θα έβγαζαν από το πορτ-παγκάζ τη σχάρα και θα έψηναν κοψιδάκια για τα παιδιά, ενώ από το αυτοκίνητο, πάντα παρκαρισμένο όσο πιο κοντά γίνεται, τα cd που θα έπαιζαν θα ήταν αποκλειστικά μουσικές εκδόσεις του περιοδικού Πίστα. Οι μανάδες θα κυνηγούσαν τον μικρό Γιωργάκη με την μπριζόλα, φωνάζοντας τόσο ώστε να κάνουν το θέμα με το φαί του, μείζον θέμα για ολόκληρη την παραλία, ενώ οι τουρίστες θα απολάμβαναν το show και συνεπαρμένοι θα ξέχναγαν να βάλουν αντιηλιακό, αποκτώντας το σήμα-κατατεθέν ανομοιογενές κοκκίνισμα τους.

Μαζί με την απουσία της ελληνικής οικογένειας όμως, σημείωσα και μια άλλη σημαντική απουσία από την παραλία. Η απουσία της παραμικρής διανόησης είναι συμπέρασμα που βγαίνει από την έλλειψη ανθρώπων με κάποιο βιβλίο ή ανάγνωσμα στο χέρι, η Sportday μάγκες δεν πιάνεται, ενώ οι συζητήσεις ήταν πραγματικά λιγοστές. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που ήταν στην παραλία, απλά έκαναν ηλιοθεραπεία. Αυτό δεν ήταν παραλία, κοιμητήριο ήταν και μόνο κάτοπτρα ηλιακά δεν είδα με κατεύθυνση στα γυμνασμένα σώματα. Φυσικά, αντιλαμβάνομαι την ανάγκη για σοκολατί δέρμα, αλλά με τέτοια συνεννόηση και συμφωνία, νομίζω ότι θα ήμασταν και το πρώτο κόμμα. Μοιραία, βέβαια λόγω του εκπληκτικού μας χρώματος θα κερδίζαμε τον φθόνο όλων στη Βουλή, ενώ με το ΛΑ.ΟΣ, η χημεία μας θα ήταν απλά εκρηκτική! Όσο για τις ομιλίες μας, θα έκαναν πάταγο. Άντε να κάνεις καλά 100 μικρούς Martin Luther King, όλους θα τους βάζαμε κάτω.

Τελικά, περάσαμε ωραία στην παραλία και το βασικό είναι ότι χάρηκε και η μαμά. Φυσικά, δεν έβαλε τα πόδια της στο νερό, ενώ ήταν συνεχώς με την καπελαδούρα και σε θέση κάτω από την ομπρέλα στρατηγική, η οποία θα διασφάλιζε με μαθηματική ακρίβεια ότι δεν θα ερχόταν στην παραμικρή επαφή με τον ήλιο. Σκέφτομαι την επόμενη φορά να φέρω τρύπια ομπρέλα για να τη φουρκίσω. Αχ, καλοκαίρι!

Το κείμενο γράφτηκε για το 13ο τεύχος της εφημερίδας πόλης ΜΟΝΙΤΟΡ, η οποία κυκλοφορεί στο Ηράκλειο Κρήτης και τα περίχωρα. Τώρα και στις παραλίες.

Ο έρωτας στα χρόνια της βουβουζέλας

Τρίτο διάζωμα, δεύτερη κερκίδα από τα δεξιά, λίγο δίπλα από το φουαγιέ του γηπέδου και το ματς είναι Αργεντινή – Γερμανία, προημιτελικός του παγκοσμίου κυπέλλου. Τελικά όμως, αυτό δεν ήταν το σημαντικότερο πράγμα που μου συνέβαινε. Αυτό που μέτραγε πιο πολύ ήταν ότι ήσουν δίπλα μου και φύσαγες με δύναμη τη βουβουζέλα σου μικρή μου αφρικάνα. Μου είχες πάρει βέβαια τα αυτιά, αλλά χαλάλι. Είχες σώμα που κόλαζε και άγιο και έτσι όπως τη φυσούσες όμορφα και ωραία, σκεφτόμουν ότι πραγματικά θα πρέπει να είχες πολύ δυνατά πνευμόνια και έναν πραγματικά υγιή οργανισμό. Ή ότι θα έπαιρνες ωραίες πίπες. Αλλά όπως και να είχε, σημασία δεν μου έδινες. Εσύ εκεί να φυσάς τη βουβουζέλα σου και εγώ αντί να κοιτάω τις τρίπλες του Μέσι, να κοιτάω τη δική σου μέση και να ζητιανεύω ένα βλέμμα. Και ξεκινώντας από τα βασικά: να κάνεις ένα γαμημένο διάλειμμα! Σε σαξοφωνίστρια έπεσα γαμώ την τύχη μου;

Στο ταξίδι μου στη Νότια Αφρική, έζησα πολλές ωραίες στιγμές. Οι αφρικάνοι, οι νοτιοαφρικάνοι για την ακρίβεια, είναι ωραίοι τύποι και πολύ κουλ. Δεν είναι όλοι μαύροι, γι’αυτό και αναμιγνύονται πιο εύκολα στο πλήθος και είναι γενικά αρκετά συμπαθείς και πρόσχαροι. Όλοι έχουν το κολλημένο γέλιο του Μαντέλα και φαίνονται καλοκάγαθοι και εξυπηρετικοί. Οκ, δεν έχουν Ακρόπολη, δεν έχουν μουσεία, δεν είναι σαν και εμάς, λαός με ιστορία, με Πλάτωνα και Αριστοτέλη, Γαρμπή και Βίσση, αλλά κάνουν ότι μπορούν. Και παρά τη μικρή τους ιστορία, προσπαθούν να κρατάνε έθιμα και παραδόσεις και να διατηρούν πράγματα που τους κρατάνε ενωμένους. Η βουβουζέλα είναι αφρικανικό προνόμιο, ιερό φαλλικό σύμβολο, φόρος τιμής και φάρος γνώσης. Στη διαδικασία κοινωνικοποίησης και εύρεσης ταιριού, η βουβουζέλα έπαιζε πάντοτε σπουδαίο ρόλο. Η μικρή αφρικάνα, δεν επιτρέπεται να αγγίξει ανδρικό μόριο, αν δεν κάνει το αγροτικό της στη βουβουζέλα. Δεν είναι θέμα μόνο δύναμης, είναι και θέμα τεχνικής. Για παράδειγμα, η βουβουζέλα δεν βγάζει τον ίδιο ήχο αν την πιάνεις με το ένα χέρι ή με τα δύο, ενώ πολύ σημαντικό κριτήριο βουβουζελο-ικανότητας είναι ο τρόπος με τον οποίο την προσεγγίζεις. Με λίγα λόγια, ο βαθμός σου δεν είναι προβιβάσιμος, αν την βλέπεις και κάνεις σαν να είδες τον χάρο.

Αυτή λοιπόν, τα έκανε όλα σωστά. Έπαιζε στα δάχτυλα τη βουβουζέλα της και φαινόταν έμπειρη. Δεν είχε άγχος, αλλά αυτοπεποίθηση, συνδυασμένη με ανεξάντλητες δυνάμεις και φυσικές αντοχές. Της έβαζα έντεκα με άριστα το δέκα και το έξτρα ένα ήταν η βουβουζέλα μου που ετοιμαζόταν να χλιμιντρίσει. Όπως καταλαβαίνετε, τα συναισθήματά μου ήταν αγνά, νομίζω πως ήταν έρωτας, ναι έρωτας ήταν. Ξαφνικά, κοιτάει προς το μέρος μου και μου κόβονται τα πόδια. Παίρνω το πιο απενεχοποιημένο βλέμμα μου και το παίζω κουλ και άνετος. Βάζει γκολ η Αργεντινή στο 90′ και το γήπεδο γίνεται ντέφι, αλλά εγώ εκεί ατάραχος, σαν τον Μαγγελάνο να αγναντεύω θάλασσες και πελάγη εκεί πάνω από το τρίτο διάζωμα. Της στέλνω σήματα μορς με τον τρόπο μου και λίγο πριν της πω το “βούλε βουβουζέλ αβεκ μουά” αυτή μου κάνει νόημα να σταματήσω. Φυσικά, δεν είμαι χτεσινός, ξέρω ότι είναι η ώρα για τα παιχνιδάκια μας και παίζω μπάλα απευθείας, τριπλάροντας τον τελευταίο αμυντικό και πηγαίνοντας για το νικητήριο γκολ. Κάνω κίνηση. Νιώθω υπέροχα, τόσο όμορφα σαν να αιωρούμαι. Κοιτάζω με ευθυμία το έδαφος, όντως αιωρούμαι. Κάτι μαντραχαλάδες αφρικάνοι, 2 με 2,5 μέτρα ύψος (πρόχειρη εκτίμηση), με σηκώνουν στον αέρα και φαίνονται τσατισμένοι. Φοβάμαι, αλλά σκέφτομαι ο φόβος θα είναι. Αυτό δεν βοηθάει, γιατί φαίνονται συγγενείς εξ’ αίματος της δεσποινίδος με διάθεση να διασπείρουν τα πανικόβλητα αιμοπετάλια μου μέχρι τη στρατόσφαιρα. Η κοπέλα τελικά όντως προσπαθούσε να με διασώσει από αυτούς, αλλά όσο εγώ την κοίταζα σαν χάνος, εκείνοι ήταν πίσω μου και φόρτωναν. Τελικά, η Αργεντινή πέρασε στον ημιτελικό, το γκολ δεν το είδα, το γκομενάκι το έχασα και τις έφαγα κιόλας. Όποιος μου πει ότι οι βουβουζέλες δεν είναι το πιο εκνευριστικό πράγμα του παγκοσμίου κυπέλλου, δεν ξέρει τι του γίνεται!

Το κείμενο γράφτηκε για το 12ο τεύχος της Monitor (εφημερίδα πόλης σε Ηράκλειο, Κρήτη και περίχωρα)

ένας αληθινός θρίαμβος! [football tribute]

Είμαι στην αντεπίθεση. Έχω μεγάλο διασκελισμό και ταχύτητα και έτσι καταφέρα να περάσω και τους δύο αμυντικούς και τώρα περιμένω την πάσα για να βγω τετ α τετ με τον τερματοφύλακα και να σκοράρω. Ήδη σκέφτομαι τη μπάλα να σκίζει τα δίχτυα και εγώ να τρέχω στα κάγκελα σαν να έχω πάρω έκσταση και όλοι να φωνάζουν το όνομα μου. Ο σπήκερ θα ψάχνει για κοσμητικά επίθετα για να με περιγράψει αλλά δε θα βρίσκει γιατί ήδη θα τα έχει πει όλα και εγώ θα κάνω τον πανηγυρισμό του καναρινιού και θα περνάω στην αθανασία. Άλλοι θα με θυμούνται για το γκολ, άλλοι για τον πανηγυρισμό μου και άλλοι για το φιλί που έδωσα στην κάμερα λέγοντας «ξέρεις εσύ». Για όλους θα έχω και κάτι και η αναγνώριση θα είναι απόλυτη, καθολική και αδιαμφισβήτητη.

Από εκείνο το σημείο και μετά, θα είμαι αυτός που έβαλε εκείνο το σπουδαίο γκολ και το όνομά μου θα γραφτεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία. Τα μικρά παιδάκια θα σκίζονται για το αυτοκόλλητο της Panini με τη φωτογραφία μου, ενώ στα δωμάτια τους θα κατεβάζουν την αφίσα μου, μόνο και μόνο για να ανεβάσουν την καινούριά μου. Το όνομά μου θα γίνει οδός, πλατεία, λεωφόρος, ενώ στο κέντρο της πόλης που γεννήθηκα θα γίνουν αποκαλλυπτήρια ανδριάντα προς τιμήν μου. Στην κηδεία μου πάλι, εκεί είναι που θα κλάψουν και τα μάρμαρα. Τα αφιερώματα προς τιμήν μου θα είναι πιο πολλά και από του Μάικλ Τζάκσον, ενώ η αποκάλυψη για περιπτύξεις μου με ανήλικες θα θεωρηθούν απλά απόδειξη ότι υπήρξα άντρας με πάθη και θα συγχωρεθώ πανηγυρικά. Πρώην συμμαθητές, φίλοι, γνωστοί, άγνωστοι θα δίνουν συνεντεύξεις φωτίζοντας άγνωστες πτυχές της ζωής μου διεκδικώντας το δικό τους κομμάτι δίπλα στον σύγχρονο Μίδα και θα αναρωτιούνται «και τωρα τι;»…

Τώρα επιστροφή στην πραγματικότητα. Πήρα την πάσα όπως ήθελα, σούταρα, αλλά το σουτ μου βρήκε στο δοκάρι. Και τώρα όλοι θα βρίζουν τον μαλάκα που το έχασε παρόλο ήταν τόσο εύκολο που “ακόμα και εγώ θα το έβαζα”. Θα απορούν αν όντως χάνεται αυτό το γκολ και θα με γιουχάρουν και θα ζητάνε να γίνω αλλαγή, να αλλάξω γειτονιά, επάγγελμα, πλανήτη. Στο υπόλοιπο του αγώνα και στην αιωνιότητα, κάθε φορά που θα αγγίζω τη μπάλα, θα με αποδοκιμάζουν, ενώ όλη μου η καριέρα θα είναι αυτό το χαμένο γκολ, αυτή η χαμένη ευκαιρία. Πριν βάλω τα κλάμματα και η κάμερα απαθανατίσει το ενσταντανέ με την κατεστραμμένη μου μούρη, η μπάλα μετά το δοκάρι βρίσκει πάνω στον πεσμένο τερματοφύλακα, κάνει ένα περίεργο γκελ και επιστρέφει στα πόδια μου. Γκολ!

Το κείμενο γράφτηκε για το 11ο τεύχος της Monitor (εφημερίδα πόλης σε Ηράκλειο, Κρήτη και περίχωρα)

Αν κερδίζαμε στη Eurovision

Η χώρα άφησε για λίγο τα προβλήματά της και άνοιξε την tv κάνοντας ζάπινγκ, ψάχνοντας ελπίδα. Η συντριπτική, αν μη τι άλλο, νίκη του Γιώργου Αλκαίου (and friends) στην φετινή Eurovision ήταν το καλύτερο δώρο στον βασανισμένο ελληνικό λαό που αναφώνησε “‘Ωπα” και σηκώθηκε να χορέψει τον χορό της κοιλιάς (του Αλκαίου). Ο επιτυχημένος καλλιτέχνης δήλωσε “Περίμενα την επιτυχία που κάναμε, δουλέψαμε σκληρά και ήταν κάτι που θέλαμε πολύ. Με έπιασε όμως βρε γιαβρί μου η μέση μου, ένα χρόνο ξάπλα θα είμαι”. Η επιτυχία φυσικά του Αλκαίου μόνο τυχαία δεν είναι και οι διθύραμβοι για ελληνική μαγκιά και εθνική ανάταση δίνουν και παίρνουν.

Το “Ώπα” είναι καταρχήν μια νίκη του ελληνισμού. Το καθαρό αρχαιοελληνικό “ώπα” του ρήματος “ωπέω-ωπώ” (πωπωπω έναν πωπό) αναδεικνύει το βαθυστόχαστο του μηνύματος πίσω από το φαινομενικά απλοϊκό περιτύλιγμα και φέρνει την ελληνική γλώσσα εκεί που της αξίζει, στο προσκήνιο.  Το Υπουργείο Τουρισμού έχει ήδη οργανώσει την νέα φετινή καμπάνια στην οποία παρουσιάζεται η Ελλάδα σαν μια χώρα που όλοι είναι μες την τρελή χαρά και προσκαλούν και τους υπόλοιπους να έρθουν να δουν τι παίζει (στο φρενοκομείο).

Η opa-mania δεν θα μπορούσε να αφήσει ασυγκίνητους και τους τοπικούς επιχειρηματίες του τουρισμού που μυρίστηκαν το παραδάκι και σκαρφίζονται τρόπους να καρπωθούν όλο και περισσότερα. Για παράδειγμα, η καθιερωμένη χωριάτικη σαλάτα, δίνει ήδη το χώρο της σε πολλά menu στην opa salad, το μυστικό της οποίας είναι στο τυρί μαλάκα που έχει αντί της καθιερωμένης φέτας.

Επίσης, μετά από μάχες σώμα με σώμα ανάμεσα στους δημάρχους πολλών δευτεροκλασάτων νησιών που πασχίζουν να αυξήσουν την δημοτικότητά τους, η Νίσυρος ήταν αυτή που κέρδισε το προνόμιο να μετονομαστεί σε Νησί Ώπα. Ο δήμαρχος του νησιού, γνωστός και ως ο Νταής, τουλούμιασε τους δημάρχους των γύρω νησιών, αποσπώντας την νίκη με δημοκρατικές διαδικασίες, ενώ ιδιαίτερο ξυλοφόρτωμα απέσπασε ο δήμαρχος της Κύθνου που πήγε να του παίξει πουστιά προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί νομικά παραθυράκια και να ονομάσει το νησί του Ωπαλέο.

Ο χώρος της παιδείας δεν έμεινε ούτε αυτός ασυγκίνητος. Το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, γνωστό περισσότερο ως ΑΣΟEΕ και λιγότερο ως ΟΠΑ, από τα αρχικά του, έβγαλε ρητή ανακοίνωση στην οποία απειλεί με μηνύσεις οποιονδήποτε ξαναναφερθεί στο πανεπιστήμιο με το υποτιμητικό ΑΣΟEΕ έναντι του περίλαμπρου ΟΠΑ. Η συστράτευση μάλιστα είναι τόσο εντυπωσιακή που ειδική ομάδα security στήνει αυτί στις συζητήσεις στον προαύλιο χώρο και ήδη πέφτει πολύ ξύλο στους φοιτητές-παραβάτες. Οι φοιτητές δείχνουν δυναμική αντίσταση, έχουν ήδη οργανώσει πειρατικό σταθμό με το προκλητικό όνομα ΑΣΟEΕ fm, ενώ οι φήμες λένε ότι οι διοικούντες είναι έτοιμοι να απαντήσουν με τανκς.

Στο χώρο του αθλητισμού, επισημοποιήθηκε (επιτέλους) η νομιμοποίηση της ντΟΠΑς, ενώ εν όψει του Μουντιάλ ο βοηθός προπονητή της Εθνικής μας, τόνισε ότι θα μετονομαστεί σε ΟΠΑλίδης και υποσχέθηκε ότι όλοι οι παίκτες της Εθνικής θα φοράνε το γούρικο μαύρο μαντίλι παλάμης του Αλκαίου για να τιμήσουν τον νέο εθνικό ευεργέτη, ενώ το στρατηγικό σχέδιο νίκης της ομάδας μας θα είναι να αναφωνούν όλοι μαζί “Ώπα!” για να χορεύουν τους αντιπάλους τους πετυχαίνοντας πολλά γκολ.

Η αντεπίθεση των Ελλήνων μόλις ξεκίνησε.

Το κείμενο γράφτηκε για το 10ο τεύχος της εφημερίδας πόλης ΜΟΝΙΤΟΡ.

Στις όχθες του ηφαιστείου, κάθισα και έχασκα

Όταν ξυπνάει το Eyjafjallajokull, αναδιοργανώνεις προτεραιότητες. Όταν σκάει η απόλυτη χαστούκα δηλαδή, δεν πας έξω να μαζέψεις βατόμουρα και να τα βάλεις στο πανέρι. Σήμερα, το πικ νικ ακυρώνεται. Και αύριο.

Είναι η μοίρα των κατατρεγμένων, το ηφαίστειο που ξαπόστειλε μακριά από μας ο Θεός βάζοντας στη μέση του βουνού ένα ξωκκλήσι και όχι ένα ηφαίστειο που όταν βρυχάται οι μάγκες γίνονται κότες και οι κότες φραγκόκοτες. Συντόνισε τα VHF σου με την πραγματικότητα γιατί εκεί έξω βρέχει φυσικές καταστροφές, η λάβα καίει και η στάχτη βρίσκει καταφύγιο όχι μόνο στους αιθέρες, αλλά και στους πνεύμονες των ντόπιων. Με έπνιξε το άγχος που οι αεροπορικές εταιρείες ακύρωσαν τα δρομολόγια τους και που οι μηνύσεις στο Θεό για διαφυγόντα κέρδη, παίρνουν συνεχείς αναβολές για την 8η μέρα. Σίγουρα οι ντόπιοι που ξεσπιτώθηκαν κακήν κακώς δεν συμμερίζονται το excitement μας για το υπερθέαμα των εντυπωσιακών νέων λαβοφωτογραφιών και για τον (ακόμα ένα) όμορφο λόγο να σου αρέσει η Ισλανδία. Βάλε στο cdplayer το τελευταίο των Sigur Ros και να είσαι σίγουρος, όλοι εκεί είναι μουσικοί και λένε πάντα καλημέρα με χαμόγελο, ενώ η καθημερινότητα είναι σαν μιούζικαλ με κάθε Ισλανδό να τραγουδάει το Singing in the Rain πλατσουρίζοντας και τσαλαβουτώντας στις πλατείες στα χωριά και στις πόλεις τους, με το ηφαίστειο να είναι το ιδανικό φόντο που συνοδεύει την ονειρεμένη εικόνα.

Μικρός είχα διαβάσει το Ταξίδι στο Κέντρο της Γης του Ιουλίου Βερν, στο οποίο η ιστορία ξεκίναγε με μια μυστηριώδη αποστολή στα απόκρυμνα ηφαίστεια της Ισλανδίας και κατέληγε μέσα από υπόγειους υπερθαλάμους και άλλα ψαρωτικά μέσα από το ηφαίστειο Στρόμπολι στην Ιταλία. Ο μικρός γούρλωνε τα μάτια από τον ενθουσιασμό, αλλά αν βάλεις το πωπουδέλι σου στη λάβα δε θα σε πάει τσουλήθρα στο Στρόμπολι, θα σε κάψει πριν προφέρεις περιχαρής την πρώτη σου ισλανδική φράση που έμαθες με δυσκολία και μετά η ιστορία για παιδιά γίνεται θρίλερ και όχι από αυτά τα ψυχολογικά, αλλά από εκείνα τα πιο αιματηρά, τα σπλάτερ της πραγματικότητας.

Με κέντρο την Ελλάδα όλα τα φυσικά θρίλερ, είναι στου διαόλου τη μάνα. Αιτή, Ισλανδία, Πολυνησία, όλα διακριτικά σταλμένα στον γεωγραφικό αγύριστο και η ηρεμία μας ατάραχη και η συνείδηση ανέγγιχτη από σκέψεις που προσγειώνουν, ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί εδώ, κάτι το καταστροφικό, κάτι που θα αναδιοργανώσει τις προτεραιότητες που δε θα με στείλει αύριο να πάρω τα νέα Puma, έχοντας φαγωθεί για το πιο χρώμα πάει με τα μάτια μου (παρεπιπτόντως, η απάντηση είναι το σκατουλί) ή για την νέα επένδυση του καναπέ, γιατί η προηγούμενη δεν συνάδει με τις προσταγές του φενγκ σούι.

Το ηφαίστειο στην Ισλανδία δεν είχε τις φρικιαστικές συνέπειες των σεισμών στην Αιτή, αλλά οι περιβαλλοντικές συνέπειες είναι σημαντικές. Και οι μεταβολές στον πλανήτη συμβαίνουν είτε έχουν την έγκριση σου ή όχι. Το ότι δεν σκάει η λάβα εκεί που περπατάς στην Κηφισίας δεν σημαίνει ότι ζωή είναι μόνο όσα ζεις ως αυτήκοος μάρτυρας. Α και όταν οι ιστορίες και τα ρεπορτάζ καλμάρουν, εκεί ακόμα θα αναπνέουν στάχτη, γιατί το ηφαίστειο δεν είναι σαν την tv, δεν κλείνει με κουμπί.

35 δευτερόλεπτα

Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, θα το πάρεις όλο ευθεία και στα 100 μέτρα, στο φανάρι, θα στρίψεις αριστερά. Μετά το σουβλατζίδικο του Θανάση, έχει ένα βενζινάδικο. Εσύ θα πας από την άλλη, απέναντι. Στο στενάκι που αχνίζει σαν σε αμερικανική ταινία είναι η Ιθάκη και είναι και γαμώ τα μπαρ. Μην αφήσεις την κωλογειτονιά να σε προδιαθέσει αρνητικά. Θα μπεις από την παλιά μεταλλική πόρτα κάτω από την επιγραφή από νέον που θα αναβοσβήνει και θα αράξεις μέσα, σε ένα από τα ελεύθερα σκαμπό στο μπαρ. Θα πιείς με το πάσο σου 3 ποτά, ούτε 2 ούτε 4, ενώ αν σου κάνει κέφι θα βάλεις να παίζει στο τζούκμποξ το Pharaoh’s Dance του Miles Davis που σου αρέσει. Όταν πιεις τα ποτά και έρθει η ώρα να πληρώσεις, θα αρνηθείς να το κάνεις και θα αρχίσεις καυγά. Βρες μια πρόφαση, ότι το ουίσκι ήταν μπόμπα, ότι η σερβιτόρα δεν σου έδωσε το τηλέφωνο της, βρες κάτι. Όταν φτάσεις στο σημείο πριν αρχίσεις να τις τρως, αιφνιδίασε τους και ρίξε εσύ το πρώτο μπουκέτο. Και μετά πάτα το κόκκινο κουμπί στο τηλεκοντρόλ που θα βρεις στην πλαϊνή τσέπη του μπουφάν σου.

Μην απορήσεις που όλοι θα παγώσουν μπροστά σου. Δεν είσαι σε ταινία, δεν είναι εφέ, είναι πραγματικό. Και έχει επίδραση 35 δευτερόλεπτα. Εγώ θα σε περιμένω στην άκρη του δρόμου με την πόρτα του συνοδηγού σε ένα παλιό κάμπριο ανοιχτή να σε περιμένει. Θα μπεις και θα ξεκινήσεις να μου διηγείσαι τα πάντα, πως το έζησες, πως ένιωσες. Θα μου πεις πως παρόλο που ήξερες ότι έχεις ένα τηλεκοντρόλ που παγώνει τους πάντες μονάχα με το άγγιγμα ενός κουμπιού, ένιωσες όλα εκείνα τα συναισθήματα αγωνίας και φόβου, ενώ η αδρεναλίνη σου είχε χτυπήσει κόκκινο. Θα μου πεις ότι είχα δίκιο που σε έβαλα να πιεις 3 ποτά και όχι 2 ή 4 και ότι αυτό σε έβαλε στην σωστή διάθεση να σηκώσεις το μαγαζί στο πόδι, χωρίς να έχεις χάσει τον αυτοέλεγχο σου και ότι ένιωσες “τόσο ζωντανός!”. Μετά θα με ρωτήσεις αν μπορούμε να το ξανακάνουμε, να προχωράμε με το τηλεκοντρόλ και να σταματάμε τη ζωή τους, ενώ η δική μας θα συνεχίζεται και στα διαλείμματά τους. Για να με πείσεις για τις προθέσεις σου, θα μου πεις ότι αυτό που θα κάνουμε δε θα είναι ανούσιοι καυγάδες σε μπαρ, αλλά έργο σαμαρειτών, κάτι σαν σούπερ ήρωες σε αυτή την “βασανισμένη πόλη με την υψηλή εγκληματικότητα”. Η λάμψη στα μάτια σου θα υποχωρήσει όταν θα με δεις ασυγκίνητο και χωρίς έκφραση σαν να μην άκουσα τίποτα από αυτά που μου είπες ή χειρότερα σαν τίποτα από αυτά που είπες να μην έχουν σημασία. Μόλις σωπάσεις απογοητευμένος και συμβιβασμένος με την ιδέα ότι δεν πρόκειται να σου πω τίποτα, θα ανοίξω το στόμα και θα σου πω ότι: “…μπορεί να άργησα να σου πάρω δώρο αλλά σου πήρα ένα και καλό!”.

Τότε θα αρχίσω να σου επεξηγώ ότι όλα ήταν μία καλοστημένη φάρσα για τα γενέθλιά σου που ήταν την προηγούμενη βδομάδα, ότι όλοι στο μπαρ ήταν συνεννοημένοι να “παγώσουν” όταν σε έβλεπαν να πατάς το κουμπί, ότι οι φουσκωτοί ήταν πληρωμένοι να μην σε βαρέσουν, αλλά να σε αφήσουν να ρίξεις εσύ την πρώτη μπουνιά και ότι το κάμπριο που οδηγάμε τώρα πρέπει να το γυρίσω στον ιδιοκτήτη του σε περίπου μισή ώρα. Τότε εσύ θα με κοιτάξεις αγριεμένα και θα με βρίσεις. Θα βγάλεις με θυμό το “μαγικό” τηλεκοντρόλ που τώρα θα σου μοιάζει με άχρηστο κομμάτι πλαστικό και θα πατήσεις ξανά το άχρηστο κόκκινο κουμπί με δύναμη. Τότε, εγώ ξαφνικά θα “παγώσω”. Για τα επόμενα 35 δευτερόλεπτα ακριβώς, ο θυμός σου θα δώσει τη θέση του στο ξάφνιασμα και την αγωνία του να προσπαθείς να ελέγξεις το τιμόνι του κάμπριο με τον παγωμένο οδηγό. Όταν θα ξυπνήσω, δε θα σε πιστεύω. Και τότε θα μου πεις: “Χαρούμενα γενέθλια δίδυμε αδερφέ μου…”

Το κείμενο γράφτηκε για το 9ο τεύχος της εφημερίδας πόλης ΜΟΝΙΤΟΡ

Ο προηγούμενος ένοικος

Ενοίκιο. Νοικιασμένο σπίτι. Ιδιοκτησία άλλου, δανεική με το …αζημίωτο και ξένη. Αλλα ταυτόχρονα μια μικρή πατρίδα. Έστω και αν ο χρόνος μετράει αντίστροφα στην κλεψύδρα από την πρώτη μέρα που πάτησες το πόδι σου. Παράλληλα με τη συμφωνία μου με τον ιδιοκτήτη, συμφώνησα και με τον προηγούμενο ένοικο να μου μεταβιβάσει όλα τα έπιπλα και τις συσκευές έναντι κάποιου ποσού, συμφωνία συμφέρουσα για όλες τις πλευρές. Το πιθανότερο είναι να εξασκήσω και εγώ αυτό το πρωτότυπο …δικαίωμα μεταβιβάζοντας τα υπάρχοντά μου στον επόμενο. Αναρωτιέμαι μόνο αν και αυτός θα σκέφτεται όπως και εγώ, κοιτάζοντας το μεταχειρισμένο κομοδίνο και τον καναπέ, το κρεβάτι και τον παλιό καθρέφτη στο κεντρικό δωμάτιο ή τους κάποτε λευκούς, τώρα λιγότερο λευκούς και σίγουρα κουρασμένους τοίχους στους οποίους έγειρες εσύ, έγειρε αυτός, γείραμε όλοι μαζί. Όλοι μαζί στη χορογραφία των προηγούμενων και των επόμενων ενοίκων. Φαντάζομαι τις εικόνες μιας δεδομένης ημέρας των ενοίκων και ορκίζομαι ότι βλέπω τα ολογράμματα τους να με ακολουθούν στην κουζίνα για να μαγειρέψουν κάτι πρόχειρο ή να ανάβουν το θερμοσίφωνα βιαστικά μόλις μπουν σπίτι τους. Σπίτι τους, σπίτι μου, σπίτι μας.

Στον Ένοικο του Πολάνσκι τρίζουν τα έπιπλα του σπιτιού, εμένα τρίζουν οι εικόνες των προηγούμενων ενοίκων που περιδιαβαίνουν τη διάβαση κουζίνα-καθιστικό πριν ανάψει ο φωτεινός σηματοδότης. Κάνε ησυχία μην ξυπνήσεις τα deja-vu που ξεκουράζονται στο άλλο δωμάτιο, γιατί τελευταία είναι όλο και πιο συχνά, με μια αίσθηση ότι δεν είναι όλα δικά σου. Είναι της φοιτήτριας που άλλαξε 3 σπίτια πριν καταλήξει στο κελεπούρι που βόλευε με τις συγκοινωνίες ή του τραπεζικού υπαλλήλου που αλλιώς τα είχε φανταστεί και αλλιώς του ήρθαν. Φίλε, μπορεί να μην μπορείς πια να αλλάξεις δουλειά αλλά τουλάχιστον άλλαξες σπίτι. Και ήρθα εγώ να συνεχίσω από εκεί που το άφησες αλλάζοντας και τη διαρρύθμιση. Γράφοντας όμως το επόμενο κεφάλαιο του σπιτιού για να το παραδώσω με συγκίνηση σαν τιμητική πλακέτα στον επόμενο. Σαν μια διαφορετική εκδοχή του bookcrossing, μόνο που το μεταχειρισμένο βιβλίο που διάβασα και σου προτείνω έχει κουζίνα και μπιντέ, χωλάκι και ένα μεγάλο καθιστικό. Και τις ιστορίες μου, τις ιστορίες μας.

Όμως μερικές φορές, η ύπαρξη όλων αυτών των ενοίκων σε αυτό το μαγικό κοινόβιο καταντάει κουραστική και η πρωτότυπη συμβίωση δεν είναι και τόσο ειδυλλιακή. Είναι η τρίτη φορά αυτή την εβδομάδα που ο προηγούμενος ένοικος έβαλε ξυπνητήρι από τις 7 και ξέχασε να το κλείσει, ενώ κάθε φορά που γυρνάω σπίτι αργά, δεν έχει μείνει νερό στο θερομοσίφωνα ούτε για δείγμα. Η φοιτητριούλα -επίσης- πάλι έφερε γκόμενο στο σπίτι και μάτι δεν κλείσαμε, ενώ τις προάλλες μου ζήτησε δανεικά για να πληρώσει τα κοινόχρηστα και εγώ τα δικά μου τα έχω πληρώσει. Αυτό που με τσάτισε περισσότερο όμως είναι το περιστατικό χτες με την τηλεόραση. Έχεις προσπαθήσει ποτέ να αλλάξεις με το τηλεκοντρόλ τον Λάκη τον Γλυκούλη και να μην μπορείς; Δεν νομίζω ότι υπάρχει χειρότερο. Εκτός φυσικά από να προσπαθήσεις όντως να δεις τον Λάκη το Γλυκούλη. Τώρα που το σκέφτομαι, καλά τα έλεγε ο Πολάνσκι, αυτό το σπίτι είναι στοιχειωμένο!

Το κείμενο γράφτηκε για το 6ο τεύχος της εφημερίδας πόλης ΜΟΝΙΤΟΡ

Μυρμήγκια

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα μικρό χωριουδάκι μυρμηγκιών, να εκεί κάτω από τη μύτη σου. Ανάμεσα στα μυρμήγκια αυτά ήταν και ο αρχηγός-μυρμήγκι, ο οποίος μπροστά στα υπόλοιπα μυρμήγκια ένιωθε γίγαντας και ας ήταν το ένα εικοστό της σόλας που τον καταπλάκωσε μια μέρα που είχε βγει για βόλτα.

Ο άνθρωπος που πάτησε το μυρμήγκι ήταν ένας αδύναμος γεράκος στα τελευταία του. Τα παιδιά τον πείραζαν και κανείς δεν τον είχε δει ποτέ στη γειτονιά να συνομιλεί με κάποιον ή να έχει κόσμο στο παλιό σπίτι με τον κήπο. Το θέαμα ενός ακοινώνητου παρατημένου γεράκου προκαλούσε τη θυμηθία πολλών ενώ οι μητέρες σύστηναν στα παιδιά τους να μην περνάνε μπροστά από το σπίτι τους και να μην πάρουν τίποτα αν θα θελήσει να τους δώσει.

Στο μυρμηγκοχωριό, η κοινότητα θρήνησε τον παλιό τους αρχηγό και ξεκίνησε ψοφοφρία για νέο. Με μια ζωή στο κουβάλημα, πολλοί θεώρησαν ότι το αρχηγιλίκι θα ήταν μια σαφής βελτίωση στη ζωή τους και αποφάσισαν να θέσουν πολλοί υποψηφιότητα. Οι εκλογές όμως τελικά αναβλήθηκαν γιατί στο τέλος όλα τα μυρμήκια «μέθυσαν» στην ιδέα της εξουσίας και σκέφτηκαν ότι εφόσον μαζεύτηκαν τόσα αρχηγόπουλα, όσοι τελικά ΔΕΝ έθεταν υποψηφιότητα, θα ένιωθαν σαφώς μειονεκτικά απέναντι στην πλειοψηφία και θα περιθωριοποιούνταν. Στην ιδέα δε υποτιμητικών σχολίων του στυλ «εσύ δεν μπορείς να είσαι με εμάς, εσύ δεν τό’χεις!», αποφάσισαν όλοι να θέσουν υποψηφιότητα. Αυτό οδήγησε σε χάος, οι εκλογές ακυρώθηκαν και όλοι απογοητεύτηκαν που την επόμενη ημέρα έπρεπε να σηκωθούν από τις 5 να πάνε να μαζεύουν σπόρια.

Ο γεράκος φυσικά δεν ήταν κάποιος παράξενος ή ανώμαλος πορνόγερος, απλά ένας χήρος που τον είχαν παρατήσει τα παιδιά του και η μόνη του χαρά περιμένοντας καρτερικά το δικό του τέλος ήταν να κάνει βόλτες στη γειτονιά και να ασχολείται με τον κήπο του. Με τον καιρό και υπό το βλέμμα των γειτόνων που τον κοίταζαν στραβά οι βόλτες ελαττώθηκαν. Το βράδυ πριν πεθάνει είδε ένα όνειρο. Είδε ότι κάποιοι τον είχαν σηκώσει στα χέρια τους και τον περιέφεραν σε ένα μεγάλο πλήθος σαν μεγάλο αρχηγό κόμματος ή κάποιο μεγάλο ροκ σταρ. Οι επευφημίες ήταν πολλές και ο ενθουσιασμός του πλήθους τεράστιος. Το χαμόγελο του πάγωσε όμως όταν είδε ότι στα χέρια τους τον είχαν γιγάντια μυρμήγκια. Ο φόβος τον διαπέρασε, αλλά η έκπληξη του ήταν ακόμα μεγαλύτερη όταν διαπίστωσε ότι και ο ίδιος ήταν μυρμήγκι. Η έντονη αλλαγή συναισθημάτων στον ύπνο του τον ξύπνησε και τον έκανε να σκεφτεί ότι η φαντασία του ήταν το τελευταίο πράγμα που θα πέθαινε μέσα του όταν και εκείνος θα έφευγε από τα εγκόσμια. Μέχρι να γίνει αυτό, αποφάσισε να μελετήσει τα μυρμήγκια και να καταγράφει τα όνειρα του, σε μια προσπάθεια να τα ερμηνεύσει. Ήταν η πρώτη χαρούμενη μέρα μετά από πολύ καιρό.

Όταν έπεσε ο γενικός…

Ούτε για αστείο. Ούτε για αστέ. Ούτε για αστείο δεν πρέπει να χωρίζεις του φθόγγους. Το νόημα χάνεται και δημιουργείται φθ-όγκος. Και ο όγκος είναι πρόβλημα γενικό. Γενικώς. Έπεσε και ο γενικός.

Είναι η ωραιότερη στιγμή. Το μεγαλύτερο θαύμα της φύσης. H στιγμή που αισθάνεσαι μικρός και αδύναμος μπροστά στη δύναμη της. Μετά τον σεισμό δηλαδή, η στιγμή που πέφτει ο γενικός. Ειδικώς. Η δύναμη της φύσης λοιπόν που επιτάσσει το ρεύμα να κουλάρει λίγο και να πέσει συσκότιση πολύ με συνεπαίρνει. Τη νιώθω σαν μια υπέροχη μυστικιστική εμπειρία. Κρυφό σχολειό με κεριά και λαμπάδες, αλλά δεν ήρθε ούτε η λαμπρή ούτε το ’21. Ήρθε ο γενικός και ούτε η ηλεκτροπληξία δε σε σώνει.

Εγώ πάλι κουτούλησα στον τοίχο και με έπιασαν τα γέλια. Γέλασε και ο γενικός, γέλασε και ο κόσμος όλος. Γενικώς, είναι μια ωραία ατμόσφαιρα να παίζω τυφλόμυγα με το σκοτάδι. Σκοτάδι, τώρα τα φυλάς εσύ. Αν δεν με βρεις, θα είμαι στην ντουλάπα.

Μ’αρέσει όμως το σκοτάδι γενικά. Μ’αρέσει κυρίως όταν ΕΓΩ το επιβάλλω στο χώρο. Ένας σούπερ ήρωας με κυρίαρχη δύναμη το δάχτυλο του Ε.Τ που πατάει με αρχοντικό τρόπο το διακόπτη και επιβάλλει το σκότος. Κατ’ αντιστοιχία, όταν το σκοτάδι μαγκεύει και αυτοεπιβάλλεται νιώθω πιο μικρός και από τους 7 νάνους. Όχι το σύνολο τους όμως. Σε πρόλαβα. Σε προλ.

Δατς ολ.

To δικό μου τετραγωνικό

Αυτή η πόλη με θρέφει. Στάζουν μέλι οι σκεπές και εγώ από κάτω με το στόμα ανοιχτό να περιμένω τις θαυματουργές σταγόνες. Σκύβω στο προσκεφάλι σου και νιώθω ότι εδώ είναι πόλη μου, εδώ είναι σπίτι. Και ας είναι όλο και μεγαλύτερο, όλο και ψηλότερο, όλο και πιο άχρωμο, μια πατρίδα ολονών, μέσα στη δικιά μου. Η πόλη των ολονών δεν είναι και πολύ διαφορετική από τη δική μου. Η μεγάλη πόλη είναι το πιο αποτελεσματικό καμουφλάζ, κανείς δεν ξέρει ποιος είσαι και από που είσαι, αν ΕΣΥ δε θέλεις να το ξέρουν. Η διαδικασία της μύησης δεν είναι ιδιαίτερα περίπλοκη. Κλείνουν τα σκουριασμένα πατζούρια, ξανανοίγουν και είσαι νέος, διαφορετικός, ένα γνήσιο μέλος της απρόσωπης πόλης. Γιατί είσαι εσύ ΑΝΑΜΕΣΑ σε άλλους, η μικpή λεπτομέρεια που ολοκληρώνει τον καμβά, η απόχρωση που δίνει την ψευδαίσθηση της διαφορετικότητας. Περνώντας από τις τζαμαρίες των καταστημάτων, κοιτάς και το είδωλο σου φοράει μια μόνιμη μάσκα, μια γκριμάτσα με κολλημένο χαμόγελο που όμως παραμορφώνεται ανάμεσα στις “προσφορές” και τα “ευπώλητα”. Αναρωτήσου αν η δικιά σου γκριμάτσα έχει τη δική της τιμή. Και αν ναι, πόσο. Άξιζε τον κόπο; Οι απόκριες τελείωσαν, αλλά η δική σου μάσκα είναι κολλημένη με στόκο. Στόκε.

Ανάμεσα στις ψευδοροφές και τα ψευτοδιλήμματα, γράψε χι. Οι πρώτες είναι τόσες πολλές που καλύβουν τα πάντα, αλλά τα δεύτερα σε τραβάνε μαζί τους σαν τον δυνατό αέρα τη στιγμή που δεν είσαι στέρεος αρκετά για να σταθείς. Το μόνο που μένει αναλλοίωτο είναι το ίδιο πρόσωπο μπροστά από το κάθε background, πάντα με ροπή προς το ground, με τη γεύση της ασφάλτου να είναι γνώριμη και τους από πίσω να κορνάρουν. Με μια έννοια, θα μπορούσες να πεις ότι δουλεύεις στις υπηρεσίες του δήμου και μάλιστα καιρό, αλλά δεν είναι και κάτι που θα έβαζες στο βιογραφικό σου. Μακάρι να μπορούσες δηλαδή. «Και κάτι άλλο κύριε 007, το βιογραφικό σας είναι εξαιρετικό, αλλά αυτό το υπηρεσίες δήμου τι σημαίνει; Και βλέπω ότι είχαμε ενεργή απασχόληση από το 2000 μέχρι και σήμερα, 10 ολόκληρα χρόνια! Σπουδαία προυπηρεσία θα έλεγα, αλλά θα ήθελα να ξέρω τι περιλαμβάνει, ακούγεται κάπως περίεργο αν με καταλαβαίνετε, χε,χε!” Και εσύ να απαντάς γεμάτος καμάρι σαν να φρεσκοκατέβηκες από την κορυφή του Έβερεστ με χιόνι ακόμα κολλημένο στο πρόσωπο σου: “Ναι, αλήθεια είναι. Στους υπονόμους δούλευα. Αν δεν έχεις γνωρίσει τη γεύση που έχουν τα σκατά, δεν μπορείς να εκτιμήσεις τίποτα. Αλλά εσύ κράτα ότι υπονόμευα με επιτυχία, νομίζω είναι αυτό που θέλεις να ακούσεις νέο μου αφεντικό! Σλουρπ!”

Η μυρωδιά του φρέσκου ψωμιού από το φούρνο είναι πόλη. Ενώ ο φρέσκος καφές πάλι με κοιτάει επίμονα στα ρουθούνια πρωί πρωί. Με προκαλεί να σταματήσω και μακάρι να μπορούσα, αλλά δε μπορώ, μπορώ; O ήλιος όμως που επισκέπτεται την ύπαρξη μου μέρα μεσημέρι, ενώ χτες έβρεχε, είναι το καλύτερο δώρο. Λέω να βγάλω τα μαύρα γυαλιά και να μείνω εκεί με μάτια κλεισμένα. Στη μέση της πλατείας και να λένε “να ο τρελός που σας έλεγα” και εγώ να τα ακούω και να κορδώνομαι. Αλλά να μένω εκεί ενώ όλοι θά’χουν φύγει, να εδραιώνομαι στο δικό μου τετραγωνικό και να το κατακτώ, καρφώνοντας τη σημαία που λέει “δικό μου”, λες και είμαι αποικιοκράτης. Μόνο που αυτή η αποικία είναι όλη κι όλη ένα τετραγωνικό. Και αυτό στη μέση μιας πλατείας. Αλλά δεν με πειράζει. Το θέλω. Μαζί με τον ήλιο που του αναλογεί, μαζί με τις κουτσουλιές από τα περιστέρια και μαζί με τις πατημασιές των περαστικών που περίμεναν εδώ το αργοπορημένο ραντεβού ή που έτρεχαν βιαστικά να προλάβουν τις δουλειές που δεν τελειώνουν.  Όσο για το δικό μου σημάδι, είναι εκεί δίπλα. Οι πατημασιές στο ξερό τσιμέντο δεν έχουν όνομα, αλλά είναι δικές μου. Ναι, εγώ είμαι αυτός που την έκανε πάλι την λαδιά. Υπηρεσίες δήμου, δεν είπαμε;

Το κείμενο γράφτηκε για το 5ο τεύχος της εφημερίδας πόλης ΜΟΝΙΤΟΡ

Θα γυρίσει ο τροχός…

-Όλο το σεξ σκέφτεσαι!

-Ε;

-Αυτό που άκουσες, ότι και να μου λες περιστρέφεται γύρω από αυτό! Έχω και άλλα ενδιαφέροντα!

-Όπως…;

-Αυτό είναι το θέμα; Δεν είμαι εγώ το θέμα, εσύ έχεις εμμονή με το σεξ, όχι εγώ!

-Εγώ δεν παραπονέθηκα όμως.

-Ε, φυσικά, αφού παίρνεις αυτό που θέλεις, όλα καλά! Ποτέ δεν ρώτησες όμως αν εγώ θέλω να κάνω και άλλα πράγματα!

-Άλλες στάσεις εννοείς;

-Τα νεύρα μου! Άλλα πράγματα ρε παιδί μου, να κάνω πράγματα άλλα, ΕΚΤΟΣ κρεβατιού, περπατώντας, ξέρεις!

-Με τέτοιο καιρό;

-Γιατί, ο καιρός είναι το πρόβλημα;

-Δεν νομίζω ότι εννοούσες να πάμε βόλτα στη βροχή, ε;

-Όχι, δεν εννοούσα αυτό, εννοούσα να κάνουμε κάτι διαφορετικό! Να πάμε στο θέατρο για παράδειγμα, η Τόνια πήγε και είδε αυτό με τον Κιμούλη και το Μαρκουλάκη και λέει ότι είναι καλό.

-Η Τόνια πάει θέατρο; Τη μέρα που είναι κλειστά τα μπουζούκια, λογικά.

-Μην βγάζεις κακία!

-Θέλω να πω ότι δεν είναι και το πιο αξιόπιστο άτομο να μας πει αν μία παράσταση είναι “καλή” ή όχι.

-Εγώ αυτό θέλω να δω, μού’χει κολλήσει!

-Αφού δεν πας θέατρο εσύ…

-Τώρα θέλω να πάω όμως, πήγε και η Τόνια, εγώ δε θα πάω;

-Ότι κάνει η Τόνια θα κάνουμε;

-Όχι!

-Μαλακία αυτό, γιατί η Τόνια κάνει πολύ σεξ…

-Μου σπας τα νεύρα με αυτό το θέμα, νομίζεις ότι εγώ δεν θέλω; Απλά θέλω να κάνουμε και άλλα πράγματα…

-Θα κάνουμε ρε μωράκι μου, θα κάνουμε!

-Δηλαδή θα πάμε θέατρο;

-Άντε να πάμε, ξέρω ‘γω…

-Ωραία μωράκι μου! Και μην ανησυχείς, θα γυρίσει ο τροχός, θα γαμήσει και ο φτωχός! 😀

-Γρήγορα όμως, γιατί σε λίγο θα γαμήσει και ο …τροχός!

To ένζυμο του ονόματος (αποκλειστικό)

To όνομα μετράει.

Όσο και να μην το παραδεχόμαστε, όσο και να μην το συνειδητοποιούμε σε πρώτο επίπεδο ανάγνωσης ή ακόμα και σε δεύτερο, μετράει. Και δεν είναι απλά κάτι στο υποσυνείδητο που όταν σου συστήνεται η …Μαριάντζελα ξυπνάει, ενώ όταν γνωρίζεις ακόμα μία Μαρία, σφυράει αδιάφορα… Με βάση τους επιστήμονες, είναι το ένζυμο “μαριαντζελίνη” το οποίο ευθύνεται για αυτή τη συμπεριφορά.

Οι επιστήμονες ανακάλυψαν τυχαία το ένζυμο αυτό, κατά τη διάρκεια πειραμάτων που έκαναν για το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Τότε, η καλλίπυγος γραμματέας με το εντυπωσιακό μπούστο “χτύπησε” την πόρτα ρωτώντας τους γυαλαμπούκες αν θέλουν καφέ. “Φυσικά και θέλουμε, πως είναι το όνομα σου νεαρή, είσαι νέα εδώ;”. Η απάντηση “Με λένε Μαριάντζελα” όσο έσκυβε να τους βάλει τους καφέδες αποκαλύπτοντας τον μισό Όλυμπο και τα 3/4 του Κισσάβου, έφερε τους επιστήμονες μπροστά σε ένα σημαντικό επιστημονικό breakthrough, το οποίο αργότερα αφιέρωσαν στην γοητευτική νεαρά, ευχαριστώντας την για την στύση, εκείνη την πρώτη, της γνωριμίας.

Εμφανώς εντυπωσιασμένοι οι γυαλαμπούκες επιστήμονες απο το ξεχασμένο εργαλείο που επιτέλους ενεφανίσθη, φώναξαν “Εύρηκα!” και αποφάσισαν να αφήσουν κατά μέρους το Φαινόμενο του Θερμοκηπίου (στην τελική όλοι στο διάολο θα πάμε) και ασχολήθηκαν με νεαρές γραμματείς, κάνοντας αλλεπάλληλες οντισιόν μελετώντας τις αντιδράσεις τους ανάλογα με το όνομα της γραμματέως. Τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά. Βρήκαν λοιπόν ότι όσο πιο έκφυλο ήταν το όνομα της γραμματέως τόσο η σεξουαλική προδιάθεση μεγάλωνε, ενώ ο ενθουσιασμός δεν ήταν ίδιος για κοπέλες με κοινά ονόματα. Κάνοντας εκτενείς εργαστηριακές έρευνες ανακάλυψαν λοιπόν το παιχνιδιάρικο ένζυμο, το οποίο ρυθμίζει την ανδρική συμπεριφορά και το οποίο δεν είχε κανείς διανοηθεί ότι υπήρχε καν. Οι επιστήμονες προχώρησαν όμως ακόμα περισσότερο.

Σε ένα δείγμα χιλιάδων γυναικών, μελέτησαν τα χαρακτηριστικά του γκόμενου που η κάθε γυναίκα είχε και κατέληξαν ότι οι κοπέλες με τα πιο σέξαλα ονόματα έχουν και τους πιο ωραίους, μορφωμένους και πιο περιζήτητους γενικά γκόμενους, ενώ οι άλλες “να πάνε να σκάσουν”. Σημείωσαν δε ότι παρόλο που το ένζυμο αυτό δεν είχε ανακαλυφθεί μέχρι φέτος, υπάρχει μια καταγεγραμμένη αυξανόμενη συμπεριφορική αλλαγή των γονιών, να δίνουν όλο και πιο διαφορετικά, όλο και πιο εντυπωσιακά ονόματα στα κορίτσια τους προς τέρψιν των μαμάδων και υπό την οριακή ανοχή των μπαμπάδων: “Οκ, να τη βγάλουμε Σούζυ αλλά μη μου την πηδήξουνε πριν το γυμνάσιο”.

Στην έρευνα που έκαναν οι επιστήμονες τα τελευταία χρόνια είδαν και νέες μεταλλάξεις της συμπεριφορές σε σημείο που τους προβλημάτισε, “αλλά παιδί μου είναι, τι να κάνω, να το μαλώσω;”. Έτσι η μικρή Κατερίνα είναι πια η Κικούλα πορνίcious, ενώ το Μαράκι μας έγινε το Μαρα-κωλαρ-άκι και ας είναι μόλις 12. Τα ξενόφερτα όνοματα όμως, όπως είναι κατανοητό έχουν την τιμητική τους και στο ορκίζομαι ότι τις προάλλες γνώρισα την Τζέσικα από το Μπραχάμι. Μεταξύ μας, πιο πολύ σε Μαρίνα έφερνε, αλλά τελικά προτίμησα να ζήσω στο ψέμα.

Η χριστιανική εκκλησία είναι αυτή που έχει εκφράσει δημόσια τις ανησυχίες της για τη ραγδαία επιδείνωση του φαινομένου και είναι η τρίτη φορά μες τη βδομάδα που ο Παπα-Διονύσης αρνήθηκε να βαφτίσει μωρά που οι γονείς επέμεναν να βγάλουν με το όνομα Μέγκαν. Στις σθεναρές αντιρρήσεις του παπά, οι γονείς προσπάθησαν να το διαπραγμετευτούν: “Οκ, Σούζαν” για να λάβουν ως απάντηση τον κρότο που έκανε το σπασμένο μανουάλι μέσα από το “ιερό”, μαζί με τις χριστοπαναγίες που χλιμίντριζε ο ιερωμένος όσο έβγαζε βιαστικά τα ράσα τα οποία και πέταξε κάτω αφήνωντας τους πιστούς εμβρόντητους.

Η εκκλησία βρήκε έκπληκτη την κυβέρνηση, η οποία κατάλαβε ότι κάτι πρέπει να κάνει με πρώτο πρώτο να εξαφανίσει τα πανώ που είχε ετοιμάσει ο George Papandreou για την περιοδεία στα Λύκεια της χώρας. Τα πανώ “Αγία και Ιεραποστολική Εκκλησία ή αλλιώς Τσέρτς” που θα έδιναν ένα πολύ νεανικό τόνο στις ομιλίες -όπως ακριβώς θα επιθυμούσε και ο πρόεδρος- αποσύρθηκαν και μπροστά στις νέες εξελίξεις, αποφάσισαν να εκφράσουν άμεσα τη δυσαρέσκεια τους για το φαινόμενο των ονομάτων μέσα από τα τηλεοπτικά “παράθυρα”.

Αυτό που προξενεί εντύπωση μπροστά στη ανακάλυψη της “μαριαντζελίνης” όμως, είναι οι αντιδράσεις κοινωνικών ομάδων οι οποίες ενίστανται και οδύρονται μπροστά στον ντόρο με τα ονόματα και ζητάνε απαντήσεις, έχοντας ως κύριο πανώ στις εκδηλώσεις τους: “με το φαινόμενο του θερμοκηπίου κανά νέο ρε μάγκες;”. Η κυβέρνηση κατέστειλε τις εκδηλώσεις με μαζική ρίψη άπλυτων παπάδων πάνω στους διαδηλωτές, οι οποίοι έγιναν καπνός και σκέφτηκαν ότι υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα στη ζωή τους, όπως το ότι έχουν αφήσει αρκετό καιρό το ίδιο προφίλ στο Facebook.

Η κυβέρνηση σκέφτεται να υιοθετήσει το μέτρο και σε άλλες κινητοποιήσεις και ακούγεται ότι η δεύτερη πιο γενικευμένη χρήση άπλυτων παπάδων ως μέτρο καταστολής θα γίνει στην προγραμματισμένη πανελλαδική συνάντηση που οργανώνουν οι Μαρίες και οι Έλενες της χώρας στο Σύνταγμα για να εκφράσουν τη δυσαρέσκεια από την ανακάλυψη της “μαριαντζελίνης”, την οποία κατηγορούν ευθέως ότι έχει καταστρέψει την ερωτική τους ζωή.

Ο θόρυβος έχει χρώμα μαύρο

Στις μυρωδιές να ψάξεις να με βρεις. Να φλέγομαι.

Γιατί η μυρωδιά της ενοχής δεν ξεπλένεται με ΟΜΟ. Και είναι από αυτές που το τρίψιμο τις θρέφει. Η προσοχή, η συνειδητοποίηση τις θρέφει.

Το σώμα που αναπνέει ενοχή, φέρνει στα αυτιά μου δυνατή βοή. Βοή ενδόμυχη που σκεπάζει τις σκέψεις και τα καλύβει όλα.

Θόρυβος. Από την πόρτα που άνοιξες για να βγούνε όλα τα κακά. Κλειδωμένα τέρατα και φαντάσματα. Τα οποία αναδύονται μέσα από τις γνώριμες μυρωδιές της ενοχής. Αυτοί είναι οι φίλοι τους και αυτοί είναι οι εχθροί μου. Και σήμερα χάνω.

Ακόμα και οι λέξεις δύσκολα ξεκλειδώνονται. Έχουν να νικήσουν τον θόρυβο. Τα υγρά, τα κορμιά και τις μυρωδιές.

Στο ίδιο δωμάτιο. Με έναν πρωταγωνιστή και 100 κομπάρσους. Δεν χωράνε όλοι εδώ, δεν χωράνε όλοι εδώ…

Και όμως οι μυρωδιές πάντα βρίσκουν τον τρόπο προς τον εγκέφαλο και ανοίγουν τις πόρτες.

Αναμνήσεις, όνειρα και εφιάλτες. Όμως η μυρωδιά που αναπνέει ακόμα, δεν είναι από τριαντάφυλλο. Και αν είναι, είναι από αυτό με τα πολλά αγκάθια και έβαλες το χέρι μου να τα αγκαλιάσει σφιχτά και εγώ τώρα κοιτάω τα σημάδια.

Σημάδια πάνω από τα σημάδια, χάρτης που έχει ξαναγραφτεί ξανά και ξανά και το μελάνι κολλάει στο δάχτυλο που προσπαθεί να τον “διαβάσει”. Παλιό μελάνι με καινούριο αναμεμειγμένα, αλλά αποξεραμένο ή υγρό μυρίζουν το ίδιο. Και έχουν το ίδιο χρώμα. Και τα δαχτυλικά μου αποτυπώματα.

Καρπούζι

Κεφάλι. Καρπούζι. Κεφάλι δίχως το σώμα, σκέτο. Και καρπούζι.

Και το βλέμμα έξω από το παράθυρο. Τρίτος όροφος. Καρπούζι στα χέρια, τα χέρια στην προέκταση και έξω από το παράθυρο, με δύναμη ίσα ίσα για να αντισταθμίζει τη βαρύτητα και να συγκρατεί το καρπούζι. Σκοπός καρπούζι να πέσει με την δύναμη της βαρύτητας και όχι με μεγαλύτερη δύναμη. Η βαρύτητα είναι αρκετή άλλωστε. Αφήνεις τα χέρια. Καρπούζι στο δρόμο, αλλού το καρ αλλού το ζι. Πριν δύο δευτερόλεπτα ήταν αλλιώς, αλλά και τώρα αλλιώς είναι.

Κεφάλι. Κεφάλι στα χέρια, ίδιο παράθυρο. Κεφάλι στα χέρια, τα χέρια στην προέκταση και έξω από το παράθυρο με βλέμμα προς τα κάτω. Κεφάλι να κοιτάει το καρπούζι που επεκτείνεται σε όλο το δρόμο. Κεφάλι γυρνάει έντρομο προς το μέρος σου με μάτια γουρλωμένα. Αποστολή εξετελέσθη.

Τότε ναι, βάζεις το κεφάλι πίσω στη θέση του. Εκεί, πάνω από το σώμα.

Το κορίτσι από την Ιπανέμα

O ήλιος έλουζε τα μαλλιά της και στέγνωνε σιγά σιγά το νερό από το πρόσωπό της. Είχε γείρει πίσω και έμοιαζε να το απολαμβάνει. Με την στάση του κορμιού της, έμοιαζε σαν να προσκαλούσε τις αχτίδες πάνω της και αυτές φυσικά ανταποκρίνονταν στο κάλεσμα, κάνοντας τα πάντα για να την ευχαριστήσουν. Στην Ιπανέμα ήταν 12 το μεσημέρι και μετά από 10 λεπτά θα ήταν πάλι 12 το μεσημέρι ή 1 το μεσημέρι, κανείς δεν νοιαζόταν, ούτε το κορίτσι της Ιπανέμα ούτε εγώ. Η Ιπανέμα είναι μια παραλία τόσο μεγάλη που η αίσθηση των ορίων χάνεται και ο χρόνος βρίσκει δύσκολα το δρόμο προς το μέτωπο, εκεί που φωλιάζουν οι ρυτίδες. Όταν ο ήλιος βαριέται και αυτός, αλλάζει χρώμα, γίνεται πορτοκαλί και αφυπνίζει τις αισθήσεις με την πιο γλυκιά καλησπέρα. Το μυαλό ξεφεύγει και τη στιγμή που στεγνώνει και η τελευταία σταγόνα από το αντηλιακό είναι τότε που η ψυχή ξυπνάει.

Είναι σούρουπο στην Ιπανέμα, τρίτη ξαπλώστρα δεξιά από τη μικρή βραζιλιάνα, αλλά είμαι τόσο κοντά και τόσο μακριά που μας χωρίζει μια ολόκληρη γη, η γη και μια ανάσα. Όσο νυχτώνει, η μουσική δυναμώνει στην Ιπανέμα και το κορίτσι σηκώνεται και χορεύει στο ρυθμό, στον αρχέγονο ρυθμό των τυμπάνων. Αυτό με κάνει να ταξιδέψω πίσω στο χρόνο. Φαντάζομαι τη μικρή μου βραζιλιάνα να είναι στους πρώτους που έζησαν την δύναμη αυτής της παραλίας, μη έχοντας στο μυαλό τι θα συμβεί μετά από εκατοντάδες χρόνια στο ίδιο μέρος, αλλά έχοντας την ίδια όμορφη αίσθηση της έλλειψης του χρόνου. Ίδιες κινήσεις, ίδιος ο χορός και ίδια τα συναισθήματα, αλλά όλα διαφορετικά. Ή όλα ίδια.

Το deja-vu της Ιπανέμα αντέχει στην αιωνιότητα. Είναι πάντα εκεί να βάζει το σκηνικό και να σου δίνει το πινέλο. Να σου δίνει την ψευδαίσθηση ότι ο χρόνος κάνει διάλειμα για κολατσιό, ότι δεν είσαι αναλώσιμος, δεν είσαι φθαρτός, ότι δεν χρειάζεται να διαιωνίσεις με αγωνία την ύπαρξη σου. Παίρνει την γόμα και αργά, πολύ αργά σβήνει τις έγνοιες χαιδεύοντας το δέρμα.  Το κορίτσι της Ιπανέμα δεν ξέρει τι σκέφτομαι, αλλά άθελα της με θρέφει, με ζωντανεύει, με προσκαλεί. Αντικαθιστά το χρόνο με τις σκιές που το σούρουπο ζωγραφίζει στο κορμί της και χορεύει μαζί τους, κάνοντας το φως να σιγοσβήνει πάνω της μέχρι να φτάσει το βράδυ. Με πιάνω να της σιγοψιθυρίζω  “τι ωραία που χορεύεις στο σκοτάδι, κάνεις τις σκιές να πάλλονται μαζί σου να βγάζουν ήχο, να βγάζουν οίστρο. Είσαι ξυπόλητη, μεθυσμένη, όμορφη, αλλά το πιο όμορφο είναι ότι δεν το καταλαβαίνεις.”

Wikipedia: Ipanema is a neighborhood located on the southern region of the city of Rio de Janeiro, Brazil, between Leblon and Arpoador. The beach at Ipanema became widely known by the song “The Girl from Ipanema” (“Garota de Ipanema”), written by Antonio Carlos Jobim and Vinícius de Moraes.

Myth has it The Girl from Ipanema was inspired by Heloísa Eneida Menezes Paes Pinto (now Helô Pinheiro), a fifteen-year-old girl living in Montenegro Street of the fashionable Ipanema district of Rio de Janeiro, Brazil. Daily, she would stroll past the popular “Veloso” bar-café on her way to the beach, attracting the attention of regulars Jobim and Moraes.

Σημείωση: Το κείμενο γράφτηκε υπό την επήρρεια του album “Ikebana” του Lemongrass και όχι υπό την επήρρεια άλλων ουσιών ή του “τραγουδιού της Ιπανέμα” την ύπαρξη του οποίου ομολογώ ότι αγνοούσα κατά την συγγραφή. Σε περίπτωση που κάποιος είχε ή δεν είχε την απορία. Ευχαριστώ.

happy birthday blog!

Ένας χρόνος μετά.

Ένας χρόνος, 27 δημοσιευμένα κείμενα, 7.068 άνθρωποι που πέρασαν έστω για μία βόλτα. Στο ίδιο δωμάτιο, αλλά δεν είναι deja-vu. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό αναλογιζόμενος αυτόν τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του blog, είναι οι πόσες διαφορετικές στάσεις σώματος, οι λευκοί τοίχοι τους οποίους κοίταζα σαν χάνος πριν τους “αρμέξω” για λέξεις και ιδέες και πολλά που τα μάτια μου έβλεπαν πριν γίνομαι κάθε φορά ο blogger, αυτός που ήταν υπεύθυνος για τις λέξεις, τα νοήματα και τις όμορφες σαχλαμάρες που διάβαζες και γέλαγες ή διάβαζες και σου άρεσαν. Το να τα διάβαζες και να μη σου άρεσαν, βλέπεις ότι το αναφέρω ξεχωριστά. Αυτό που πάντως θέλω να μοιραστώ ως σκέψη με αφορμή τα “γενέθλια” είναι όλες εκείνες οι στιγμές προετοιμασίας, οι στιγμές πριν η “μηχανή” ξεκινήσει, πριν ο οίστρος αναλάβει να ολοκληρώσει και πέρα από τα ατέλειωτα κοιτάγματα στους λευκούς τοίχους, είναι όλες εκείνες οι εικόνες, τις 1000 λέξεις των οποίων προσπαθούσα να αποκρυπτογραφήσω, όλα εκείνα τα τραγούδια που έπαιζαν στο repeat μέχρι να μην αντιλαμβάνομαι την παρουσία τους και όλα εκείνα τα γεγονότα τα προσωπικά τα οποία έβρισκαν πάντα το δρόμο τους, βίαια μερικές φορές, προς τη λευκή σελίδα.

Ευχαριστώ όλους που κάνουν την βόλτα τους συχνά ή αραιά από εδώ, θέλω να πιστεύω ότι έχετε απολαύσει το ταξίδι, όσο εγώ. Τα καλύτερα έρχονται! (στο δρόμο είναι)

Επίσης, θέλω να στείλω ένα ξεχωριστό χαιρετισμό σε εσένα που επισκέφτηκες το blog ψάχνοντας για “ονειροκριτης μαλλια κοψιμο απο πεθαμενο” (με έκανες να πεθάνω στα γέλια), σε εσένα που επισκέφτηκες το blog ψάχνοντας για “kai piga kai agapisa kai ego ena gianni” (με έκανες να αναρωτιέμαι πως διάολο σε έφερε εδώ, επίσης αν είσαι αγόρι ή κορίτσι), σε εσένα που επισκέφτηκες το blog ψάχνοντας για “στραπον.λεσβιες”, σε εσένα που επισκέφτηκες το blog ψάχνοντας για “γυναικες με μποτες και στραπ να γαμανε” (μάλλον είδες ότι το “στραπον.λεσβίες” σε έφερε στο blog ενός μαλάκα και είπες να ξαναπροσπαθήσεις), σε εσένα που επισκέφτηκες το blog ψάχνοντας για “αμερικανικα γαμησια” (κρίμα που περιγράφω μόνο ευρωπαικά), ακόμα και σε εσένα που επισκέφτηκες το blog ψάχνοντας για “ιστορικες πληροφοριες για το μπουρτσι”. Γράφεται “Μπούρτζι”, αλλά τουλάχιστον έμαθες τη φράση “άρτσι, μπούρτσι και λουλάς”! 🙂

Τσιχλόφουσκα

Είναι ο τρόπος που μασάς την τσιχλόφουσκα που με φέρνει κοντά σου

Αρκετά παιχνιδιάρικος τρόπος, αλλά και αλανιάρικος, ίσα ίσα για να με διεγείρει

Ότι ρε παιδί μου η τσίχλα απλά έτυχε στο στόμα σου, δεν προυπήρχε, καταλαβαίνεις

Και το παιχνίδι με τα μαλλιά σου είναι απλά μέρος της διαδικασίας μύησης μου στη χορογραφία

Τσίχλα μιας χρήσης, σχέσεις μιας χρήσης, σχέσεις χωρίς χρήση και περιστασιακοί έρωτες

Αν συνεχίσεις το ίδιο βιολί, μας βλέπω να πηγαίνουμε από το 1 στο 4 πριν σκάσει η τσιχλόφουσκα

Αν όλα όμως καταλήγουν στο 3 δεν είναι για όλους πιο εύκολο να πάνε στο 7;

Είναι ροζ η τσιχλόφουσκά σου και ροζ οι φούσκες που σκάνε στο πρόσωπο μου όταν σε κοιτάω

Και τα βλέμματα κολλάνε μέσα στην τσίχλα και η γλώσσα τα ανακατεύει και μπλέξαμε

Μπλέξαμε μέχρι να σκάσει η φούσκα

Όλα ή τίποτα

Δώσε μου πόλη και κράτα τα ρέστα. Θα πληρώσω όσο όσο για το γκριζοπράσινο των ματιών σου μικρή μου πολυκατοικία. Δεν χορταίνω να κοιτάζω τα μπαλκόνια σου και να σε πειράζω για να εκμαιεύσω λίγο από το όμορφο, ψυχρό χαμόγελο σου, γιατί αυτός είμαι. Παιδί σου και γονιδιακά εξαρτημένος στην αιωνιότητα. Γκρίζο DNA, μπετόν αρμέ να παίζω με τα άλλα παιδάκια ψάχνοντας εσαεί για εκείνες τις μοναδικές αποχρώσεις του γκρι. Μισό, κράτα τις εμμονές σου, μέχρι να περάσει το αυτοκίνητο. Ωχ, να και άλλο ένα. Πόσο μου τη σπάει όταν θέλω να κάνω το πλασέ και η μπάλα σφηνώνεται κάτω από τον προφυλακτήρα. Όταν μεγαλώσω θα πάρω και εγώ ένα αυτοκίνητο με προφυλακτήρα για να κορνάρω. Να κορνάρω ή να μαρσάρω. Και θα τρέχω. Γύρω από την δική σου πολυκατοικία και τη δική μου. Για να παίζουμε γύρω γύρω όλοι, μέχρι να ζαλιστούμε. Να ερωτευτούμε έξω από αυτήν την πολυκατοικία και να την ανέβουμε σκαλί σκαλί και από την οροφή να κοιτάμε τους άλλους και να γελάμε. Να ρίχνουμε κέρματα στο δρόμο και όποιον πάρει ο χάρος! Να είναι το δικό μας πηγάδι των ευχών και ας στείλουμε κόσμο στο διάολο. Παιδί είμαι άλλωστε, μέχρι τόσο ξέρω. Και αν θέλω σε φτύνω και στα μούτρα. Και να σε πληροφορήσω πως κρατάω το σάλιο μου μια βδομάδα, μη με κάνεις να το χρησιμοποιήσω. Εμείς τα παιδιά της πόλης έχουμε μεγαλώσει έτσι. Φλώροι και αντάρτες μαζί στο ίδιο κοινόβιο. Νομάδες, συγκάτοικοι, κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλο, δεν φοβόμαστε την επαφή και τη σιχαινόμαστε. Είμαστε μοναχικοί, αλλά δε φοβόμαστε τα ομαδικά παιχνίδια και τα σάλια μας έχουμε μάθει να τα ανταλάσσουμε. Τέλειωσε, θα σε φτύσω. Ή εσένα ή την πόλη μου μέσα…

Δώσε μου ορίζοντα και άσε με να κοιτάζω. Δεν έχω φωτογραφική μνήμη, αλλά για αυτό το θέαμα αξίζει. Μην μου κοντρολάρεις άλλο τα μάτια, βάλε τα πάντα πίσω μου, αλλά μπροστά μη μου παρεμβάλλεις τίποτα. Άσε να με να κοιτάζω και να ονειροπολώ. Να κάνω σχέδια, να θυμάμαι, να σκέφτομαι, να υπάρχω μόνο και μόνο για αυτό. Θυμάμαι κάποτε είχαμε πόλεις και πολυκατοικίες. Και είμασταν όλοι μαζί εκεί να πλυμμηρίζουμε θάλασσες και ωκεανούς ανθρώπων, να ξεχειλίζουμε και να μας ξεβράζει το κύμα και όποιον πάρει ο χάρος. Μετά τις καταργήσαμε, ήταν το κίνημα της αποκέντρωσης και φύγαμε όλοι από το κέντρο και πήγαμε στα άκρα. Και τα άκρα μας έφραξαν το βλέμμα και τότε κοιτάζαμε τον τοίχο και πόσο ωραία είναι όταν τοίχος = κράσπεδο και το πρόσωπο σου να προσκρούει βίαια πάνω του. Και ξεπλύναμε τα ματωμένα πρόσωπα με ορίζοντα και τα μάτια άνοιξαν και έβλεπαν χρώματα και αποχρώσεις που δεν είχαν ξαναδεί και έτσουζαν. Γιατί το θαλασσινό νερό του παραδείσου έχει τόσο αλάτι που δεν αντέχεται. Παράδεισος υπερβολικά τέλειος και αγέρωχος που σε προκαλεί να βουτήξεις στη μαρμελάδα, αλλά προειδοποιώντας ότι μπορείς μόνο λίγο τη φορά. Μισό κουταλάκι μόνο από το μισόλιτρο κουτί. Ένα πατατάκι μόνο από ολόκληρη τη σακούλα. Γιατί ξέρει πολύ καλά ότι κανείς δεν μπορεί να φάει μόνο ένα και πόσο μάλλον εγώ. Γι’αυτό σε ταίζει και παράλληλα σου ρίχνει καυτό κερί στο γυμνό στήθος, και όλα αυτά για ένα δεύτερο πατατάκι, παραδεισένιο και υπερβολικά αλατισμένο, προορισμένο να σε ξενερώσει όταν αγγίξει τη γλώσσα σου για περισσότερο από 3 δευτερόλεπτα. Φέρτο!

Το κείμενο δημοσιεύτηκε και στο 3ο τεύχος της εφημερίδας πόλης ΜΟΝΙΤΟΡ

Μου τέλειωσαν τα χρώματα και είχα μόνο αίμα

Και λέω: Ποιο το νόημα να ανεβαίνεις την κορυφή ενός βουνού, αν δεν το κάνεις με τα χέρια σου…

Kαι ποιο το νόημα να σκαρφαλώσεις με τα χέρια σου, αν τα νύχια σου δεν γεμίσουν με χώμα…

Και επιμένω: Ποιο το νόημα να δημιουργείς ζωγραφιές, αν τα χρώματα του καμβά δεν σε πιτσιλάνε,

Και ποιο το νόημα να ζωγραφίζεις καθόλου, αν οι λεκέδες της ψυχής σου, δεν αναπαύονται πάνω στην λευκή επιφάνεια…

Λένε ότι “οι μάχες είναι για να κερδίζονται” και συμφωνώ, αλλά εγώ διψάω για αίμα, διψάω για μάχη και ας ηττηθώ,

μετρώντας πόσα γαλόνια αίμα μπορώ να κατεβάσω, πόσα μπορώ να αντέξω και πόσα μπορώ να μετρήσω

Και τι νίκη θα είναι αυτή με το αίμα να στάζει από το μέτωπο και να καταλήγει να δροσίζει τη γλώσσα και τον ουρανίσκο

Και τι ήττα θα είναι αυτή με τις πληγές και τις ουλές της να σου θυμίζουν την μάχη που έδωσες

Απόψε σε ψάχνω και εσύ όλο ξεγλιστράς. Για να με προστατέψεις.

Όμως εγώ δεν είμαι εδώ για να γιατρέψω τις πληγές μου, αλλά τις δικές σου.

Να τις ποτίσω με το αίμα μου και η ένωση αυτή να ρίχνει κι άλλο αλάτι στην πληγή,

και να πονάς με πόνο που να μην αντέχεται

και να πονάς με πόνο που παραλύει τις αισθήσεις, σαν θηρίο έτοιμο να σε κατασπαράξει

Το μόνο που ζητάω όμως είναι να μην φοβηθείς, να φωλιάσεις μέσα στην κοιλιά του, εκεί να με βρεις

Εκεί να με βρεις και εγώ θα μοιραστώ μαζί σου το μυστικό

Για να αποδράσουμε μαζί και οι δύο ματωμένοι,

δυό ματωμένοι νικητές, και οι δύο λυτρωμένοι

Σήμερα πιτσιλάμε (και αύριο)

Θα ήθελα να μπορώ να γράφω με λευκό μελάνι σε μαύρες σελίδες, ναι αυτό θα ήταν μια σωστή πρόκληση.

Να βάψεις με λευκό όλο το μαύρο του κόσμου, να ανακαλύπτεις το λευκό μέσα στο μαύρο και ας είναι πιτσιλιές χωρίς νόημα.

Να τους πιτσιλίσεις όλους με το δικό σου νεροπίστολο και αυτοί να απορούν. Αν δεν είναι αυτό, νόημα να ζεις, τότε τι είναι;

Τράβα δυνατά τη σκανδάλη και φύγαμε. Και κοίτα να πετύχεις τον στόχο, μην πάει τίποτα χαμένο.

Στείλε τη γεύση σου και ας είναι φωτιά. Στείλε το χρώμα σου και ας λερώνει.

Και πες “πρόσεχε, θα γυρίσω” και ας μπλοφάρεις. Και άσε τους να νιώθουν ότι ξεμπέρδεψαν και να ξαναγυρνάς.

Και να λες δέκα λέξεις εκεί που λένε μία. Και να λες έντεκα εκεί που δεν λένε καμία.

Και να τους σημαδεύεις. Πάντοτε να τους σημαδεύεις με το νεροπίστολο. Κυρίως όταν δεν το κρατάς.

Δε θα πάω πουθενά

Ήρθες στα λόγια μου. Ήρθες κοντά, μετά ακόμα πιο κοντά, μέχρι που κατέληξες να μπλέξεις τις λέξεις μου με τις λέξεις σου και τη γλώσσα μου με τη δική σου. Καλωσήρθες. Να δω πως θα ξεμπερδευτούμε τώρα. Και θέλω να πάω και τουαλέτα τόση ώρα και τα κρατάω. Δηλαδή εσύ μου τα κρατάς. Τα αφήνεις λίγο; Ακόμα δεν τα φτιάξαμε και νιώθω ήδη να με πιέζεις. Άσε που θα σπάσει και η φούσκα μου. Είναι πολύ όμορφο αυτό που νιώθω, αλλά θέλω και να ξαλαφρώσω, καταλαβαίνεις. Είναι κακό να μπλέκεις όλες τις ανάγκες μαζί. Μετά δεν ικανοποιείς καμία και εγώ θέλω να πάω ΤΩΡΑ! Βρε παιδάκι μου, κάνε λίγο έτσι να σηκωθώ, μέχρι να φύγω θα έχω γυρίσει. Τι θα πει ότι «φεύγω πάνω στο καλύτερο»; Δε θα πάω μακριά και θα γυρίσω σε μισό λεπτό. Τι θα πει «μετά δε θα είναι το ίδιο»;;; Το ίδιο θα είναι! Τι δηλαδή θα αλλάξει; Δηλαδή, τώρα που το σκέφτομαι, μετά όντως δε θα θέλω και την Κική και την Κοκό (και να κατουρήσω και να γαμ…), άρα όντως μετά θα είναι διαφορετικά. Έχεις δίκιο. Δεν πρέπει να πάω τουαλέτα. Θα αυτοσυγκεντρωθώ, θα σκεφτώ ότι όλα είναι μια ιδέα, ότι είμαι ένας μικρός θιβετιανός μοναχός που περνάει δοκιμασία μύησης με αποχή από το κατούρημα για 15 μέρες και ότι είμαι ακόμη στην 1^η μέρα. Δεν ακούγεται και δύσκολο. Οκ μωρό μου, το αποφάσισα. Δε θα πάω πουθενά! Όλα για εσένα! Μμμμ και εγώ σε αγαπώ μωράκι. Ουχ, κόψιμο!

Έχω απορίες

Γιατί να αγαπάς όταν μπορείς να ερωτευτείς?

Γιατί να κοιμάσαι όταν μπορείς να ζεις?

Γιατί να κλάνεις όταν μπορείς να χέσεις?

Γιατί προτιμάς μια πίπα από ένα γαμήσι?

Γιατί ξοδεύεις χρήμα όταν μπορείς ανέξοδα να ξοδεύεις χρόνο?

Γιατί να κάνεις μπάνιο στο σπίτι όταν μπορείς να κάνεις μπάνιο στη θάλασσα?

Γιατί σε λένε μαλάκα χωρίς να σε ξέρουν καθόλου?

Γιατί παίζεις το πουλί σου όταν μπορείς να παίξεις το πουλί της?

Γιατί όταν αναφέρεται η λέξη πουλί ο νους μας πάει πάντα στο πονηρό?

(Πριν πάντως το πουλί σήμαινε ψωλή και μουνί αντίστοιχα)

Γιατί χαμογελάς όταν μπορείς να χασκογελάς?

Γιατί να αγαπάς όταν μπορείς να απατάς?

Γιατί να απατάσαι συνεχώς?

Γιατί σε θέλω ενώ ξέρω ότι δεν μπορώ να σε έχω?

Γιατί δεν μπορώ να σε έχω?

Γιατί να αναπνέεις συνέχεια όταν μπορείς να κρατήσεις την αναπνοή σου?

Γιατί παίρνεις τα μηνύματα μου, αλλά δεν παίρνεις χαμπάρι?

Γιατί ΕΤΣΙ.

Το επόμενο κύμα για τις λέξεις σου…

Γιατί τα μάτια σου λένε περισσότερα από όλες τις λέξεις του κόσμου μαζί;

Και οι λέξεις σου τόσο όμορφες, αγγίζουν πιο βαθιά των αυτιών τα τύμπανα..

Παίζουν μαζί τους όπως ένας ιθαγενής αγγίζει τα τύμπανά του όσο απαλά και “ανεπαίσθητα” χρειάζεται για να βγάλουν τον πιο σιγανό ήχο…

Στους ήχους των κυμάτων βρίσκω την ψυχή μου αγριεμένη, φοβισμένη, αλλά θαρραλλέα να αρπάξει το επόμενο κύμα για τις λέξεις σου…

Τις φράσεις σου που κάνουν τις δικές μου να ηχούν πάνω από τα τύμπανα της νύχτας

Εκεί κοντά στο φεγγάρι που φωτίζει τους φόβους και τις επιθυμίες μου

Για απόψε το στόμα σου είναι ο φάρος μου, το βορειότερο και νοτιότερο άκρο μαζί, ο προορισμός και η αφετηρία μου…

Θέλω να γλείψουμε με τις σιωπές μας όλα τα προηγούμενα λόγια, χορεύοντας μαζί τον δικό μας χορό της σιωπής,

ξεκινώντας ένα νέο τώρα και ένα νέο μετά, όπου τα όνειρα μας θα γεννιούνται στους ωκεανούς μας

και θα ξεχειλίζουν στο πάτωμα σαν λυτρωμένα κύματα για να δροσίσουν την αμμουδιά μας…

Σαν ταινία, με κάθε υπερβολή, με κάθε “ποιητική αδεία”, να φωτίζει όλα μας τα  υπερβολικά συναισθήματα και νά’ναι πανί από το οποίο δε θα κατέβουμε ποτέ, δύο κύματα ορμητικά και ποτέ λιγότερο αφρισμένα..

Οκτώ

ένα) Μακάρι οι λέξεις σου να ήταν πιο δυνατές από το άρωμα σου,

να με μεθάνε ολόκληρο και όχι μόνο της μύτης μου τους αδένες

δύο) Χτες γνώρισα έναν τύπο που είχε πολλές ιστορίες να πει – Αλλά καμία να με ενδιαφέρει

Αποφάσισα να του πω και εγώ μια ιστορία όπου γνώρισα ένα τύπο που είχε πολλές ιστορίες να πει και που καμία δεν με ενδιέφερε και μου είπε: «αυτή η ιστορία δεν με ενδιαφέρει καθόλου»

τρίο) Όταν μου μιλάει το κραγιόν σου και όχι εσύ, δεν μπορώ να καταλάβω τι λες

Μπορείς να μιλήσεις λίγο πιο δυνατά;

τέσσερα) Στα αλήθεια την αγαπούσα και αυτή δεν με πίστευε

Έκανα ότι μπορούσα για να την πείσω ότι την αγαπώ,

αλλά όταν κατάφερα να την πείσω, είχα αγαπήσει τον εαυτό μου περισσότερο και δεν με ένοιαζε να την αγαπώ όπως πριν.

πέντε) Είχαμε μια διαφωνία τις προάλλες με κάποιον σχετικά με το μύθο του Σισσύφου.

Αρχικά διαφωνούσαμε και μετά καταλήγαμε να συμφωνούμε σχετικά με την διαφωνία μας. Μετά, ξαναρχίζαμε από την αρχή.

έξι) -Μου αρέσει πολύ ο νέος μου καναπές, αλλά φοβάμαι ότι το μπλε δεν πάει με το χρώμα των ματιών μου, τι λες;

-Συμφωνώ, αλλά ευτυχώς τον πήρες στις εκπτώσεις.

επτά) Δεν είχα πει ποτέ «σ’αγαπώ» μέχρι χτες που το πρόβαρα στον καθρέφτη. Δεν μπόρεσα να συνεχίσω όμως, γιατί είδα το ομοίωμα μου να χαμογελάει κολακευμένο.

οκτώ) Σε χρειάζομαι για να ομορφαίνεις τις λέξεις μου. Χωρίς έσενα, είμαι μισός, ανολοκλήρωτος και δεν βγάζω και πολύ νόημα. Σημείο στίξης μου, σε χρειάζομαι. Τελεία.

Moon Landing: Truth or Dare? (Συνέντευξη από τον Neal Armstrong – αποκλειστικό)

40 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την ιστορική ημέρα, όπου ο άνθρωπος πάτησε στο Φεγγάρι. Και ενώ από μικροί γαλουχηθήκαμε σε κάποιες ακράδαντες αξίες, όπως το να πιστεύουμε στο Χριστό, στο Σαραβάκο και στο ότι ο άνθρωπος πάτησε στο Φεγγάρι και όπου νά’ναι θα πηγαίνουμε να κάνουμε τα κακάκια μας και στον Άρη, έρχονται διάφορες συζητήσεις και συνομωσιολογίες ότι η όλη προσελήνωση δεν έγινε ποτέ και ότι όλα έγιναν σε ειδικά διαμορφωμένο studio από τους αμερικάνους.

Το blog γνωρίζει μεγάλες πιένες τελευταία και μια συνέντευξη με τον Νιλ Άρμστρονγκ, τον 1ο εκ των 3ων αστροναυτών που ήταν στην περίφημη αποστολή, ήταν απλά παιχνιδάκι και θέλω να ευχαριστήσω τον Νιλ που αποδέχτηκε το κάλεσμα μου.

-Νιλ, καλημέρα από Αθήνα!

-Καλημέρα urban, how’s it going my friend?

-Όλα καλά παιχταρά μου, εδώ κάτι ερωτήσεις θα σου κάνω στα μπαμ γιατί έχουμε και δουλίτσες…

-Go ahead, shoot man!

-Καταρχήν, πως αισθάνεσαι που σήμερα συμπληρώνονται 40 χρόνια από τότε που είχες πει το περίφημο “one small step for man, one giant leap for mankind”?

-Αισθάνομαι πολύ ωραία my friend, αυτή η ατάκα έμεινε στην ιστορία πραγματικά, αν και δεν ήταν αυτό που είχα κατά νου να πω αρχικά…

-Τι εννοείς Νιλ?

-Χε, χε, είναι κάπως αστείο, αλλά θα στο πω… Εγώ ήθελα να πω “one small step for mankind, one giant leap for my career bitches!”

-Καλά, είσαι απίθανος Νιλ, hi-five! Όταν λες career όμως εννοείς αυτή του ηθοποιού, έτσι?

-Δεν ξέρω σε τι αναφέρεσαι.

-Να μωρέ έχουνε βγει κάτι φήμες ότι το όλο σκηνικό ήτανε λίγο μούφα και το ότι το γυρίσατε σε κάτι studia και κάτι τέτοια. Σόρυ κιόλας…

-Δεν μπορώ να σου δώσω τέτοιες πληροφορίες, όπως καταλαβαίνεις, αυτά είναι highly classified stuff, μην την ψάχνεις τη δουλειά, είναι η συμβουλή μου…

-Έλα ρε Νιλ, εγώ πληρώνω υπεραστικό τηλεφωνάκι και εσύ ξηγιέσαι έτσι? Φίλε, ότι πούμε “νερό και αλάτι”, έχεις το λόγο μου!

-Τι εννοείς “νερό και αλάτι”?

-Είναι μια ελληνική φράση, σημαίνει ότι δεν θα το πω πουθενά, my friend…

-Ναι, αλλά νερό και αλατι? It makes no sense man…

-Ρε Νιλ, σπάσε μας τα αρχίδια, θα πεις ή να πάρω να μου τα πει ο Μπαζ καλύτερα? (Μπαζ=Μπαζ Ώλντριν, ο 2ος εκ των 3ων αστροναυτών του πληρώματος)

-Καλά, άκου… Δεν είναι ότι η φήμη αυτή απέχει πολύ από την πραγματικότητα, αλλά είναι πιο complex… Εμείς φιλαράκι όντως πήγαμε στο Φεγγάρι. Ήταν μια μεγάλη στιγμή και τα συναισθήματα είναι απερίγραπτα. Τίποτα από ότι έχει ειπωθεί μπορεί να το αναιρέσει αυτό. Απλά το βιντέακι που έχεις δει δεν είναι αυτό που βγάλαμε στο Φεγγάρι.

-Τώρα σε έχασα λίγο Νιλ. Κάνει και διακοπές το κινητό. Έχεις σταθερό να σε πάρω?

-Όχι δεν έχω, τώρα καλύτερα?

-Ναι, συνέχισε.

-Που λες, εμείς στο Φεγγάρι πήγαμε, προσελήνωση όλα κομπλέ, σημαιούλα καρφώσαμε, κάναμε και βολταράκι, όλα σου λέω. Από τη χαρά μας, να καταλάβεις, αράξαμε, ήπιαμε και τα μπυράκια μας με τον Μπαζ με θέα τη Γη, σου μιλάω, τζι τζι!

-Ναι το βίντεο όμως…?

-Ε, ο μαλάκας ο Μπαζ….

-Τι εννοείς?

-Κάνουμε ότι κάνουμε ρε παιδί μου, πακετάρουμε κτλ, μπαίνουμε στο διαστημόπλοιο, μπαίνουμε σε τροχιά και αρχίζουμε και τα λέμε, σε φάση ότι τώρα που θα γυρίσουμε δε θα προλαβαίνουμε να πηδάμε και τέτοια. Τα γνωστά δηλαδή… Σε κάποια φάση λέω στον Μπαζ να μου δώσει την κασέτα από τις λήψεις στο Φεγγάρι να τη βάλω μαζί με τα πράγματα για να μην γίνει καμία μαλακία. Μου λέει “ποια κασέτα? εσύ δεν την έχεις?”, του λέω “όχι ρε, εσένα την έδωσα!”, μου λέει “όχι ρε μαλάκα, πρέπει να την άφησα εκεί που πίναμε τα μπυρόνια!”… Του έβρισα το Χριστούλη και έκατσα να σκεφτώ τι θα κάνουμε για να μη γίνουμε τελείως ρόμπα. Να γυρίσουμε πίσω απλά δεν έπαιζε, ενώ το να γυρίσουμε στη Γη χωρίς κασέτα θα ήταν μεγάλη ρομπιά… Με τα πολλά, μιλήσαμε με Nasa και αυτοί είχαν τη λύση: θα αναπαράγουμε την προσελήνωση στο studio. Φίλε, τι να σου πω, μας έβγαλαν την παναγία, άσε μας φέρανε ένα τυπάκο, ο οποίος είχε τρελή λόξα και κάθε σκηνή τη γυρίζαμε 10 φορές. Πιάστηκε ο κώλος μου να ανεβοκατεβαίνω τη γαμώσκαλα, σου λέω!

-Σε καταλαβαίνω Νιλ, σε καταλαβαίνω, αυτοί οι σκηνοθέτες δεν έχουν το θεό τους… Ήτανε κανένας γνωστός?

-Αρχίδια γνωστός ήτανε τότε. Μετά από αυτό όμως εκτοξεύτηκε η καριέρα του και αν νομίζεις ότι είναι τυχαίο ότι ο ΕΤ ήταν εξωγήινος και όχι ρακούν από το Alabama τότε είσαι βαθιά γελασμένος… Εμείς τον φτιάξαμε τον Σπιλμπεράκο… Αχ, μαλάκα Μπάζ…

-Το ότι η συνομιλία καταγράφεται, στό’πα Νιλ?

-Ε?

-Λέω ότι η συνομ…

-Ναι, το άκουσα! Πλάκα με κάνεις ρε urban? Νερό και αλάτι δεν είπες?

-Ναι, αλλά το ξανασκέφτηκα και it doesn’t make any sense really, οπότε ο όρκος μου δεν μετράει.

-Θα σε σκίσω!

-Έλα σε χάνω, έχεις ένα σταθερό?

-Έχω

-Ναι, αλλά δεν έχω εγώ suckerrrrrrr!

Love bites (and barks) -Iστορία σε 3 εκδοχές-συνέχειες-

H Τζένη

Δεν ξύπνησα και πολύ καλά το επόμενο πρωί. Αυτός ο πρωινός πονοκέφαλος με έκανε να θέλω να αναβάλλω αυτή την ημέρα και να πάω μονομιάς στην επόμενη. Το τηλέφωνο χτύπαγε επίμονα. Και όσο και αν ήθελα να το αγνοήσω, κάθε ντριν με ενοχλούσε και περισσότερο. Αποφάσισα να το σταματήσω με την δύναμη του μυαλού μου. Δύο χτυπήματα μετά σταμάτησε. Αυτό μου έδωσε μια απρόσμενη αίσθηση επίτευξης. Χωρίς να το καταλάβω είχε περάσει και ο πονοκέφαλος.

Ήταν καιρό τώρα που δεν κοιμόμουν καλά. Είχα καταλήξει ότι φταίει η Τζένη που μου είχε κάνει τα νεύρα κρόσια. Αλλά μετά που χωρίσαμε, κατάλαβα ότι είχα νεύρα και χωρίς τη Τζένη. Επίσης, κατάλαβα ότι προτιμούσα να νευριάζω με τη Τζένη, παρά χωρίς αυτή. Και εκεί ξεκίνησαν όλα.

Με τη Τζένη, είχαμε μια σχέση “τυπική”. Αρχικά, γνωριστήκαμε, ενθουσιαστήκαμε, πηδηχτήκαμε, βιαστήκαμε να τα κάνουμε όλα γρήγορα και έντονα, καταλήγοντας σε ένα “μετά”, πάντα λιγότερο από το “πριν”, ένα “μετά” που έτρεμε από το “πριν”, σαν το σκύλο που γαυγίζει και εσύ εντικτωδώς απομακρύνεσαι. Το “πριν” μας μπορώ να πώ με βεβαιότητα ότι γαύγιζε στο “μετά” μας.

Όσο τη γνώριζα, τόσο πιο ξένος ένιωθα και όσο περισσότερα μάθαινα, τόσο λιγότερα ήθελα πραγματικά να ξέρω για τη Τζένη. Σε μια τέτοια κατάσταση, το τέλος δεν θα αργούσε να έρθει και χωρίσαμε ένα μεσημέρι του Αυγούστου που ακολουθήθηκε από ένα υπέροχο απόγευμα και ένα ακόμα πιο υπέροχο και ξένοιαστο βράδυ. Ένιωθα ελεύθερος και απαλλαγμένος από τον θηλυκό εισβολέα στη ζωή μου. Όμως η χαρά σταμάτησε γρήγορα…

Το τηλεφώνημα

Δεν ξύπνησα και πολύ καλά το επόμενο πρωί. Αυτός ο πρωινός πονοκέφαλος με έκανε να θέλω να αναβάλλω αυτή την ημέρα και να πάω μονομιάς στην επόμενη. Το τηλέφωνο χτύπαγε επίμονα. Και όσο και αν ήθελα να το αγνοήσω, κάθε ντριν με ενοχλούσε και περισσότερο. Αποφάσισα να το σταματήσω με την δύναμη του μυαλού μου. Δύο χτυπήματα μετά σταμάτησε. Αυτό μου έδωσε μια απρόσμενη αίσθηση επίτευξης. Χωρίς να το καταλάβω είχε περάσει και ο πονοκέφαλος.

Το τηλέφωνο ξαναχτύπησε. “Φόρτωσα” αμέσως και προσέγγισα το ακουστικό σκεφτόμενος με μια κάπως διεστραμμένη λογική, φαντασιωνόμενος μια γλυκιά φωνούλα στην άλλη γραμμή να με ρωτάει φοβισμένη “αν χρησιμοποιώ πιστωτικές κάρτες” ή “αν ακούω ραδιόφωνο και ποιος είναι ο αγαπημένος μου σταθμός”. Προφανώς, είχα έτοιμες τις απαντήσεις και ανυπομονούσα να μοιραστώ με τις ανυποψίαστες κοπελίτσες της τηλεφωνικής έρευνας ότι “χρησιμοποιώ πιστωτικές κάρτες για να ανοίγω πόρτες, να κόβω κόκα και μερικές φορές απλά για επάλειψη αν το μαχαίρι είναι μακριά” ή ότι “ακούω τον ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ FM καθημερινά, τον ξέρετε;”. Για κάποιο λόγο, εκλιπαρούσα μέσα μου να είναι κάποιος κυριούλης που να πουλάει σωλήνες δίνοντας μου κατάλληλη πάσα για να πω επιτέλους ότι δεν μπορώ άλλους σωλήνες, τι σκατά να τους κάνω τους σωλήνες και άλλα τέτοια όμορφα. Τελικά ήταν η Τζένη, από την προηγούμενη ιστορία…

-Γειά…

-Ποιος είναι;

-Η Τζένη είμαι.

-Και τι πουλάς;

-Τίποτα δεν πουλάω, η Τζένη είμαι σου λέω, πήρα να σου πω κάτι.

-Δεν είμαι καλά τώρα, θέλω να βρίσω.

-Να πάρω άλλη στιγμή;

-Όχι, οκ… Τι κάνεις; Πως και μας θυμήθηκες; Βασικά, περίμενα ότι θα πάρεις. Μου έχει ξανασυμβεί.

-Τι σου έχει ξανασυμβεί δηλαδή;

-Να μη μπορούν να με ξεπεράσουν οι γυναίκες. Γι’αυτό και περίμενα να με πάρεις κάποια στιγμή…

-Ναι ε; Εγώ πάντως σε πήρα για να σου πω ότι έχεις ξεχάσει κάτι παντόφλες σου σπίτι, αν δεν τις θέλεις, να τις πετάξω, τις έχει βρει τώρα και ο Αργύρης…

Ο Αργύρης

Δεν ξύπνησα και πολύ καλά το επόμενο πρωί. Αυτός ο πρωινός πονοκέφαλος με έκανε να θέλω να αναβάλλω αυτή την ημέρα και να πάω μονομιάς στην επόμενη. Το τηλέφωνο χτύπαγε επίμονα. Και όσο και αν ήθελα να το αγνοήσω, κάθε ντριν με ενοχλούσε και περισσότερο. Αποφάσισα να το σταματήσω με την δύναμη του μυαλού μου. Δύο χτυπήματα μετά σταμάτησε. Αυτό μου έδωσε μια απρόσμενη αίσθηση επίτευξης. Χωρίς να το καταλάβω είχε περάσει και ο πονοκέφαλος.

Το τηλέφωνο δεν ξαναχτύπησε. Έβρισκα αγαλίασση στην ησυχία που προσωρινά διατάραξε το τηλεφώνημα και τώρα μπορούσα να προσπαθήσω να επανέλθω από τα χτεσινά. Αναμνήσεις μια νύχτας που προσπαθούσα σιγά σιγά να ξανασυνθέσω στο μυαλό μου, γιατί ένιωθα σαν το κεφάλι μου να είχε ταρακουνηθεί τόσο πολύ που οι εικόνες ανακατέυτηκαν σαν τα κέρματα σε κουμπαρά.

Σιγά σιγά όμως ένωνα τα κομμάτια του παζλ και ενώ δε θυμόμουν το πώς κατέληξα να πιω τόσο πολύ, θυμόμουν πολύ καλά πως είδα ξανά τη Τζένη. Είχε περάσει πολύς καιρός από το χωρισμό της 1ης ιστορίας και το πρωινό τηλεφώνημα της 2ης και η αλήθεια να λέγεται, ένιωσα πολύ περίεργα που την ξαναείδα. Σαν ο χρόνος να ήταν το χέρι μου που συνήθιζε να απομακρύνει τα μαλλιά της μπροστά από το πρόσωπο της, την ξαναείδα με νέα μάτια και ένιωσα όπως πρώτα. Της μίλησα. Χάρηκα που την είδα μετά από τόσο καιρό, ενώ συνειδητοποίησα ότι η ιστορία με το τηλεφώνημα ήταν μια μεγάλη παρεξήγηση. Εκείνη είχε σκοπό να με προσεγγίσει ξανά, αλλά τσατίστηκε με το ύφος μου στο τηλέφωνο και όσο για τον Αργύρη, αυτός δεν ήταν άλλος από τον σκύλο που της είχε δανείσει μια γειτόνισσα της που θα πήγαινε διακοπές. “Αργύρης… τι ηλίθιο όνομα για σκύλο”, σκέφτηκα…

Το κείμενο δημοσιεύτηκε και στο 4ο τεύχος της εφημερίδας πόλης ΜΟΝΙΤΟΡ

Jackson Five: Η αλήθεια για τη φήμη με τον σωσία του Michael Jackson

Είναι μέρες τώρα που ο βασιλιάς της ποπ πέθανε, είναι μέρες τώρα που ο Μάικλ Τζάκσον είναι νεκρός. Αυτό τουλάχιστον ξέραμε, για αυτό τουλάχιστον κλαίγαμε και για αυτό ξεφλουδίσαμε όλοι μαζί την ψυχούλα μας ανακαλύπτοντας τις πιο τρομακτικά γλυκερές πλευρές του εαυτού μας να σιγοψυθιρίζουν Billie Jean is not my lover, she is just a girl (και κραυγή μέχρι να μην βγαίνουν οι νότες)… Αυτή την όμορφη ατμόσφαιρα, έρχεται να χαλάσει μια ελεεινή και τρισάθλια φήμη που εξαπλώνεται ραγδαία και λέει ότι ο Μάικολ δεν πέθανε προχτές, αλλά πριν 20 χρόνια και αυτό που έμεινε να κάνει τον Μάικολ είναι ένας άλλος Μάικολ ίδιος, αλλά ζωντανός. Ο Μάικολ αυτός αντικατέστησε τον πρόωρα πεθαμένο από ναρκωτικά κανονικό Μάικολ, με σκοπό να συνεχίσει το legacy ακμαίο, γιατί θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι ζωή χωρίς Μάικολ είναι φαί χωρίς αλάτι.

Κάναμε έρευνα, δεν μείναμε με σταυρωμένα τα χέρια, αν και μερικές φορές κατα τη διάρκεια της έρευνας, κωλοβαρέσαμε κιόλας, αλλά η ουσία μένει ότι το ψάξαμε το θέμα. Και όχι απλά το ψάξαμε, το ξεσκίσαμε, ψάξαμε απομεινάρια του Μάικολ παντού, στοιχεία που θα έριχναν άπλυτο φως (ναι άπλυτο) στην υπόθεση φωτίζοντας όλες τις αθέατες πλευρές της, αλλά και τις θεατές. Εκεί ήταν λοιπόν που ήρθαμε απέναντι στην αλήθεια. Το μικρό φως στην άκρη του τούνελ έγινε μεγαλύτερο, μεγαλύτερο όλο και μεγαλύτερο και μας αποκάλυψε την τραγική αλήθεια, την πραγματική ιστορία του Μάικλ Τζάκσον.

Ο Μάικλ Τζάκσον δεν πέθανε προχτές. Δεν πέθανε καν πριν μερικές μέρες, αναρωτιέμαι γιατί επιμένω με το προχτές. Ο Μάικλ Τζάκσον δεν πέθανε όμως ούτε πριν από 20 χρόνια όπως λένε οι φήμες. Πριν 20 χρόνια πέθανε ένας σωσίας του Μαίκλ Τζάκσον, αλλά όχι ο πρώτος. Πριν 20 χρόνια πέθανε ο 3ος σωσίας του Μάικλ Τζάκσον και προχτές (πριν μερικές μέρες δηλαδή) πέθανε ο 4ος και τελευταίος. Ο αληθινός Μάικλ Τζάκσον, εκείνος ο χαριτωμένος έγχρωμος (δηλαδή μαύρος) διαβολάκος των Jackson Five με την αφάνα πέθανε σε ένα τραγικό δυστύχημα σε μικρή ηλικία, όταν τρώγοντας τα αγαπημένα του κορν φλέηκς προσπάθησε να κλάσει και να ρευτεί ταυτόχρονα και του κάθησε ένα κορν φλέηκ στο λαιμό.

Αυτό το δυστύχημα έφερε τα πάνω κάτω στην οικογένεια, αλλά με παρότρυνση των managers, εκπονήθηκε ένα διαβολικό σχέδιο που περιείχε την διάλυση των Jackson Five, τον ερχομό του Jackson One και 3 χρυσά μανικετόκουμπα. Ο Μάικλ Τζάκσον των πολλών σόλο επιτυχίων δεν ήταν άλλος από έναν πολυτάλαντο χορευτή που βρήκε η εταιρεία σε ένα επίπονο και άκρως μυστικό casting με την κωδική ονομασία “So you think you can moowalk”, με τον νικητή να γίνεται ο μετέπειτα Μάικλ Τζάκσον των επιτυχιών. Και ναι, ο Μάικλ Τζάκσον που αγαπήσαμε, ο αληθινός moonwalker δεν λεγόταν καν Μάικλ, αλλά συμφώνησε να κωλοχτυπιέται εκεί και ότι γίνει και δες τον εδώ χαμογελάκι να χαρείς και εσύ.

Οι υπέυθυνοι παραγωγής δεν μπορούσαν να πιστέψουν πως όλοι έχαψαν το παραμυθάκι. Ο νέος Μάικλ μπορεί να ήταν χορευταράς, αλλά δεν τραγουδούσε όπως ο μικρός Μάικλ και το τραγούδι του μπορεί να περιγραφεί σαν “ήχοι που ξέφυγαν από το στόμα πάνω στο ζόρι του χορού, αλλά κοίτα τον πως χορεύει”. Επίσης, ο σωσίας είχε ένα άλλο πρόβλημα: ξέβαφε. Και αν την φωνή την σκαπουλάρεις (παραδείγματα μεθόδων αντιπερισπασμού στα ελληνικά μπουζούκια), με το χρώμα πήραν ένα μεγάλο ρίσκο. Και τους βγήκε. Ο πρώτος σωσίας του Μάικλ Τζάκσον και νικητής του “So you think you can moonwalk” έκανε πάταγο. Τα καλύτερα άλμπουμ του “Μάικλ Τζάκσον” βγήκαν από τον πρώτο αυτό σωσία με αποκορύφωμα το εξαίρετο Thriller που έγινε υπερπλατινένιο. Η επιτυχία αυτή και το γεγονός ότι η αιωνιότητα θα κατέγραφε της επιτυχίες του σωσία ως Μάικλ Τζάκσον και όχι ως $%#@@#@# (νομικές διαδικασίες εν εξελίξει μου απαγορεύουν προς το παρόν να αποκαλύψω το πραγματικό του όνομα), έφερε εντάσεις με τον $%#@@#@# να διεκδικεί τα δεδουλευμένα του και ένα μικρό χώρο στην αιωνιότητα. Τον οποίο και βρήκε όμως σύντομα, καθώς ο 1ος σωσίας του Μάικλ Τζάκσον δολοφονήθηκε από τους υπέυθυνους παραγωγής.

Εκείνοι δεν έχασαν χρόνο, σκούπισαν τα αίματα και προχώρησαν αμέσως στο σχέδιο του 2ου σωσία, ο οποίος όμως προέκυψε κάπως περίεργος τύπος με καταδίκες σε φυλακές και με σοβαρά ψυχολογικά, αλλά διάολε μπορούσε να χορέψει σαν τον Σάκη. Τα ψυχολογικά του όμως δεν άργησαν να βγουν στη φόρα και δεν είναι τυχαίοι οι τίτλοι των επόμενων άλμπουμ,  Bad kai Dangerous. Το Bad μάλιστα ήταν η συμβιβαστική λύση για τον τίτλο του επόμενου cd, με τον τραγουδιστή να έχει προτείνει Good Boys Go to Heaven, Bad Boys go Everywhere (but especially my mansion), το οποίο απορρίφθηκε, αλλά έδειξε με καταφανή τρόπο τις προθέσεις του και η συνέχεια ήταν αντίστοιχη. Η πορεία του ήταν γεμάτη σκάνδαλα και τα σκηνικά που γινόταν στο MJ Mansion ο Χιου Χέφνερ δεν τα είχε δει ούτε στον ύπνο του. Στην παρακάτω φώτο, ο 2ος σωσίας του Μάικλ Τζάκσον απαθανατίζεται στην θρυλούμενη ιστορία με το μωρό, όπου απήγαγε βρέφος πλούσιας οικογενείας με σκοπό παχυλό ποσό από τα λύτρα.

“1 μύριο ακατέβατα και για κάθε μέρα που αργείτε θα του κόβω ένα δαχτυλάκι!”

Ο 2ος σωσίας -όπως καταλαβαίνετε- σταμάτησε να είναι και πολύ παραγωγικός μουσικά και τα πολλά παραπτώματα του έκαναν δύσκολο να μπορεί να συνδυασει τη φυλακή στην οποία βρέθηκε μετά την απαγωγή και την καριέρα ενός ποπ σταρ. Οι παραγωγοί το σκέφτηκαν αρκετά για να αν θα συνέχιζαν το ίδιο βιολί, αλλά σίγουρα δεν ήθελαν το τέλος του Μάικλ Τζάκσον να είναι τόσο άδοξο οπότε πήγαν για την ολική επαναφορά με το επετειακό History και τον 3ο σωσία, ο οποίος πια ήταν κάτασπρος, καθώς οι μόνοι ντεμί μαύροι που θα μπορούσαν να πείσουν οπτικά ήταν κάτι Αιγύπτιοι που όμως όχι δεν μπορούσαν να χορέψουν αλλά ούτε να μιλήσουν αγγλικά. Η ιδέα να τραγουδήσει με υπότιτλους ο νέος Μάικλ ευτυχώς απορρίφθηκε, γιατί τώρα η μουσική ιστορία θα ήταν ολότελα διαφορετική.

Ο 3ος λοιπόν σωσίας είχε στοιχεία και των 2 προηγουμένων σωσιών, αλλά και κάτι άλλο που είχαν οι προηγούμενοι. Την κατάρα του αυθεντικού Μάικλ, ο οποίος δεν άφησε τον 3ο σωσία να αγιάσει και δίνοντας το στίγμα του από το υπερπέραν, ο θάνατος του 3ου Μάικλ Τζάκσον προήλθε και αυτος από τα άτιμα τα κορν φλέηκς. Τι  απίστευτη κοσμική σύμπτωση! (Επίσης, τα κορν φλέηκς έχουν ήδη κοστίσει τον θάνατο δύο Μάικλ Τζάκσον, χρειαζόμαστε και άλλους λόγους για να αποφύγουμε την κατανάλωση του επαίσχυντου αμερικόφερτου προιόντος;…)

Επιστρέφοντας, φτάνουμε αισίως στον 4ο Μάικλ Τζάκσον, ο οποίος έμελλε να είναι και ο τελευταίος και ο πιο άσπρος. Η ιστορία του έγινε λίγο ως πολύ γνωστή αυτές τις ημέρες, ενώ όλοι μάθαμε πως πέθανε, μέσα στις καταχρήσεις και τα φάρμακα, αναγκάζοντας την οικογένεια και την εταιρεία να δώσουν οριστικό τέλος. Ο μόνος που αντιστάθηκε στο τέλος της ιστορίας ήταν ο μπαμπάς Τζάκσον. Στις δηλώσεις μάλιστα πριν λίγες μέρες ο μπαμπάς του Μάικλ έπεσε σε μια μεγάλη γκάφα, όντας φοβερά κυριλέ με το γεγονός του θανάτου και λίγο φουρτουνιασμένος γενικά, προκαλώντας πολλά ερωτήματα και το μένος των δημοσιογράφων για το direspect στον νεκρό βασιλιά της ποπ. Που να ήξεραν όμως οι ρεπόρτερ, ότι ο μπαμπάς Τζάκσον τον πραγματικό Μάικλ τον θρήνησε πολλά χρόνια πριν και ο μόνος καημός του ήταν πια ένας.

Η αναβίωση των Jackson Five. Το μεγαλεπήβολο αυτό σχέδιο θα έφερνε όλους τους σωσίες στη σκηνή ταυτόχρονα, μαζί με τον αυθεντικό αναγεννημένο Μάικλ (4+1=5=Jackson Five) δημιουργώντας το καλύτερο boy band όλων των εποχών και την μεγαλειώδη επιστροφή των Jackson Five που ο ίδιος πάντα επιθυμούσε. Οι Jackson Five του μπαμπά Τζάκσον θα στέκονταν δίπλα δίπλα σε παράθεση από τον πιο σκουρόχρωμο στον πιο ανοιχτόχρωμο, ενώ θα είχαν ομοιόμορφες χορογραφίες στα πρότυπα της συγχρονισμένης κολύμβησης και του Φωκά Ευαγγελινού. Αλλά πάνω από όλα θα ήταν ένα πραγματικό, απολαυστικό Michael Jackson overdose και η απολυτη αποθέωση της πορείας του live επί σκηνής. Αυτό ναι, θα ήταν το ιδανικό τελείωμα… Αυτό ναι, θα ήταν το ιδανικό ΑΠΟτελείωμα…

Michael Jackson, REST in peace (1958-2009)

Ο Πινόκιο και το Φαινόμενο της Πεταλούδας

(Το κείμενο για τον Πινόκιο γράφτηκε την Πρωταπριλιά που μας πέρασε, οπότε και θεώρησα ότι υπήρχε και κάποιος χρονικός συμβολισμός με την ιστορία και το χαρακτήρα. Σκοτεινές δυνάμεις και ισχυρά κέντρα επιρροής είχαν απαγορεύσει την δημοσίευση του τότε. Για να μην μουχλιάσει όμως στο χρονοντούλαπο, αποφάσισα να το δημοσιεύσω τώρα, κάντας και μία σύνδεση με την καθημερινότητα, δίνοντας ένα σύγχρονο τόνο, για να είμαι μοντέρνος και in και κάποτε να γράφουν ότι έπιανα το σφυγμό της εποχής)

Πινόκιο. Μια ιστορική προσωπικότητα τόσο γνωστή και όμως τόσο παραγνωρισμένη… Ποιος ήταν αλήθεια ο άνθρωπος πίσω από το ξύλινο προσωπείο? Ποια είναι η αλήθεια που κρύβουν τα θολά, μελαγχολικά μάτια του αγαπημένου ήρωα? Ποια είναι η πραγματική σχέση του με τον Τζεπέτο? Όλες οι απαντήσεις εδώ σε ένα κείμενο-καταγγελία, σε ένα κείμενο-φωτιά που βάζει τα πράγματα στη θέση τους, που απαντάει σε όλα τα καυτά ερωτήματα, αυστηρώς ακατάλληλο για ανθρώπους που τρομάζουν στην ιδέα ο Πινόκιο να μην είναι αυτός που νομίζαμε ότι ξέρουμε. Η αλήθεια είναι όμως εδώ να αποκαλυφθεί και να αλλάξει μονομιάς όλα όσα ξέραμε και όλα όσα θεωρούσαμε δεδομένα. Αν φοβάστε να αλλάξει ο κόσμος σας, αν νιώθετε τα θεμέλια του βολικού ψέμματος με το οποίο έχετε επενδύσει τη ζωή σας, να τρίζουν, τότε ετοιμαστείτε να λερώσετε και τα βρακάκια σας…

Ο Πινόκιο δεν ήταν πάντα το ντροπαλό αγόρι το οποίο γνωρίσαμε μέσα από τις περιγραφές των παραμυθάδων. Ο Πινόκιο ήταν ένα μικρό αλάνι, ένας αληθινός διάολος στα παιδικά του χρόνια και οι γονείς του δεν προλάβαιναν να πηγαίνουν στο γραφείο του διευθυντή για να ενημερωθούν για τα νέα καμώματα του κανακάρη τους. Βλέπετε, ο Πινόκιο δεν υπήρξε ποτέ μωρό, ήταν πάντα ο Πινόκιο (duh!) και όταν τα άλλα μυξιάρικα ασχολούνταν με τους μαρκαδόρους τους ονοματίζοντας οποιοδήποτε τυχαίο σχήμα ως το “τετράγωνο σπίτι μας αλήθεια σας λέω” και οποιαδήποτε κακή αναπαράσταση σκιάχτρου “να και η μαμά και ο μπαμπάθ”, ο Πινόκιο ασχολιόταν με πιο σοβαρά πράγματα.

Ο Πινόκιο πήρε το πρώτο του μηχανάκι στην ηλικία των 5 ετών, ενώ φήμες λένε ότι ήταν ήδη γνωστός κάγκουρας από τα 4 του, βάζοντας ζελέ πάνω στα από τη φύση τους σκληρά μαλλιά του και όταν δεν έπαιζε με το γκάζι, έπαιζε διαρκώς με το μπεγλέρι του. Είχε και μια αγαπημένη συνήθεια που του εγγυώταν τις φασαρίες που επιζητούσε. Συνήθιζε να σε επιλέγει από το πλήθος, να κοιτάει έντονα προς το μέρος σου μέχρι να (αναγκαστείς να) τον κοιτάξεις  για να σου πει “τι με κοιτάς ρε φίλε?”.

Με αυτές τις εξυπνάδες, όταν ο Πινόκιο πήγε δημοτικό δεν άργησε να γίνει κάτι σαν μικρός ήρωας, ένα σύμβολο για όλα τα παιδάκια τα οποία δεν ήθελαν να γίνουν όπως οι δάσκαλοι τους, αλλά μάγκες σαν τον Πινόκιο. Αυτό που τα άλλα παιδάκια έλεγαν πιπί, τιτί ή οποιαδήποτε άλλη δισύλλαβη ηλίθια λέξη που περιέγραφε το πέος, ο Πινόκιο δεν χρειαζόταν καν να το προφέρει. Το πουλί του Πινόκιο ήταν πάντα σκληρό. Και για να αποκατασταθεί επιτέλους η αλήθεια, η αληθινή καταγωγή του πριαπισμού είναι ο πινοκισμός.

Ο Πινόκιο είχε πολλές γκόμενες από μικρή ηλικία. Η πιο σημαντική σχέση που είχε ήταν με το Κοριτσάκι με τα Σπίρτα. Αλλά κάθε γαμήσι και πληγή, κάθε πληγή και ένα βήμα πιο κοντά στην καρβουνοποίηση, καθώς δεν θέλει νάσαι και ιδιοφυία για να καταλάβεις ότι αυτή η σχέση θα μπορούσε να είναι ολέθρια. Όπως ο Πινόκιο ήξερε να χρησιμοποιεί το ξύλινο πιπί του, έτσι και το Κοριτσάκι με τα Σπίρτα, ήξερε, αλλά και απολάμβανε να χρησιμοποιεί τα σπίρτα της και αυτό που άναβε και αυτή και τον Πινόκιο. Τον Πινόκιο όμως και κυριολεκτικά, αναγκάζοντας τον να επιλέξει ζωή και όχι θάνατο, ενώ από εκείνο το σημείο και μετά κάθε γνωριμία ξεκινούσε με το καθιερωμένο “συνειδητοποιείς ότι είμαι ξύλινος, έτσι?”

Και ερχόμαστε στο φλέγον θέμα. Τζεπέτο. Αυτός ο ξεδοντιάρης, ελεεινός και τρισάθλιος γέροντας που η ιστορία αναγνώρισε ως τον “πατέρα” του Πινόκιο δεν ήταν τίποτα άλλο από ένας στυγνός εγκληματίας, ένας διεστραμμένος, ένας παιδεραστής. Το μικρό του εργαστήρι ήταν η καλύτερη “βιτρίνα” για να προσελκύει τα ανυποψίαστα θύματα του και ο Πινόκιο ήταν ένα από αυτά.

Η γνωριμία τους έγινε σε ένα από τα κακόφημα στέκια που ο Πινόκιο άραζε και πάει κάπως έτσι…

-Γεια σου μικρέ…

-Στρίβε…

-Έλα εδώ τέκνον μου να σε ευλογήσω…

-Παπάς είσαι ρε θείο?

-Όχι, αλλά μετά από αυτό που θα σου κάνω θα θέλεις να εξομολογηθείς…

Και έτσι έγινε, αυτό που για τον Τζεπέτο ήταν άλλο ένα πετυχημένο ξεπέτο, για τον Πινόκιο ήταν μια ιστορία ντροπής. Μια μέρα που ο Πινόκιο ήθελε να ξεχάσει και η οποία τον έκανε να θέλει να εξαφανιστεί. Όπως και έγινε. Καμία ιστορία του Πινόκιο δεν τελειώνει με ένα οριστικό τέλος. Σε καμία ιστορία ο Πινόκιο δεν πεθαίνει. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Ο Πινόκιο ζει.

Γερασμένος πια, παρηκμασμένος και με παραμορφωμένα χαρακτηριστικά  (σκέψου κάτι σαν τον Μίκυ Ρουρκ στον Παλαιστή, αλλά ταυτόχρονα και Πινόκιο), βγάζει το ψωμί του ως κλόουν σε πάρτυ. Τα παιδάκια ξενερώνουν που ο μπαμπάς είναι τόσο τσίπης και δεν έφερε κανένα πιο αναγνωρίσιμο σταρ, αλλά οι γονείς κωλοχαίρονται και πάντα τον ξανακαλούν.

Αυτές που του έχουν τη μεγαλύτερη αδυναμία είναι όμως οι μαμάδες που τον χρησιμοποιούν και για άλλες δουλειές του σπιτιού, κυρίως όταν λείπει ο σύζυγος. Ο Πινόκιο έχει κάνει θραύση στις μεσήλικες κυρίες οι οποίες πληρώνουν όσο όσο και είναι οι καλύτερες του πελάτισσες. Αυτή η νέα τάση των κυριών, έχει φέρει αναστάτωση στον τομέα των υδραυλικών και των ηλεκτρολόγων, οι οποίοι έχουν χαμηλώσει τις τιμές για να ανταπεξέλθουν στην ανεξήγητη πτώση της ζήτησης τους. Το κοινωνικό σύνολο έχει φάει τέτοιο κοκομπλόκο μπροστά στις εξελίξεις αυτές καθώς όταν σηκώνει το τηλέφωνο ο ηλεκτρολόγος από το πρώτο κιόλας “μπιπ”, τα χάνουν και μιλάνε σαν τον Κατέλη.

Αυτό βέβαια δεν είναι πρόβλημα στην επικοινωνία με τους ηλεκτρολόγους, οι οποίοι δεν γουστάρουν και πολύ τα πιο πολύπλοκα και η συνεννόηση κάνει και τους δύο ευτυχισμένους. Αμέσως μετά τον ηλεκτρολόγο και άσχετα με το αν οι βρύσεις στάζουν, αν ο καμπινές  έφραξε επειδή ο μικρός πέταξε τα χαρτιά μέσα πάλι, καλούν τον υδραυλικό. Αυτός που πριν σου απαντούσε στο με χρονοκαθυστέρηση παλιοημερολογίτη που γιορτάζει τα Χριστούγεννα καλοκαίρι, τώρα είναι απίκο και έτοιμος για δουλειά από το πρώτο μπιπ.

Ο ενθουσιασμός του να χέζεις μετά από καιρό σε τουαλέτα με λειτουργικό καζανάκι δεν περιγράφεται. Η σύζυγος αφού αφοδεύσει με περίσσεια χαρά και στυλ, σπεύδει να πάρει όλες τις κολλητές της για να μαθευτεί το νέο και ανακουφισμένη πια να ανταλλάξει συμβουλές επί παντός επιστητού με ύφος πατριάρχη. Τα ατέλειωτα τηλεφωνήματα, όπως είναι κατανοητό ευνοούν με τη σειρά τους τις εταιρείες κινητής και σταθερής τηλεφωνίας, οι οποίες βλέποντας τα κέρδη να μεγαλώνουν, τρίβουν τα χέρια τους (με χαρτονομίσματα). Αυτό, όπως καταλαβαίνετε είναι τελείως ανθυγεινό και πέρα από τις επισκέψεις σε δερματολόγους, η κατανάλωση σαπουνιών, κρεμοσάπουνων και ειδών μπάνιου, αυξάνεται κατακόρυφα. Οι νέες καθαρές βελτιωμένες και αρωματισμένες εκδόσεις των ανθρώπων είναι σαφώς πιο ελκυστικές και η έκκριση φερομονών σε πνίγει αν κάνεις το λάθος να μαζευτείς σε κάποια ουρά ή μάζωξη ανθρώπων. Οι ουρές στο ΙΚΑ και στην Εφορία θυμίζουν πια ρωμαϊκά όργια, ενώ οι υπάλληλοι αυτοικανοποιούνται πίσω από τα γκισέ, ανυπομονώντας να σε ικανοποιήσουν.

Το πάρτυ συνεχίζεται στο ΙΚΑ και το βράδυ

Τα νέα ήθη και έθιμα, κάνουν τους ανθρώπους λιγότερο επιφυλακτικούς, ενώ η εμπιστοσύνη στο τραπεζικό σύστημα επανεγκαθιδρύεται με τους ανθρώπους να καταθέτουν, να παράγουν, να δανείζονται και να δημιουργούν νέες ζωές. Όντας εμφανώς φτωχότεροι, αλλά με ένα κολλημένο αποχαυνωμένο χαμόγελο στα χείλη γιατί τους λένε ότι η οικονομική κρίση τελείωσε (τώρα που όλα τα χρήματα τους είναι ξένα), σπεύδουν στις επόμενες εκλογές στις κάλπες με παλλαική συμμετοχή, ψηφίζοντας με 50% Νέα Δημοκρατία.

Το υπόλοιπο 50% καταλαμβάνεται από τον Γιώργο Καρατζαφέρη, ο οποίος μετά από μια άνευ προηγουμένου προσφορά της σειράς βιβλίων “Νεφελίμ: Αν νομίζεις ότι δεν υπάρχουν, κοίτα πίσω σου. Πιο γρήγορα. Τώρα όλοι μαζί με ρυθμό” σε κάθε ελληνικό νοικοκυριό, σε κάθε ελληνικό σπίτι, πραγματοποιεί μια πολιτική τσαχπινιά που φέρνει αποτέλεσμα, αναγκάζοντας την ΝΔ σε συγκυβέρνηση με αυτόν νέο ισχυρό πολιτικό άντρα και πρωθυπουργό.

Στις προγραμματικές δηλώσεις ανάθεσης των υπουργείων ο υιός Πλεύρης – ως νέος υπουργός άμυνας- προειδοποιεί τους γονείς ότι “όλα τα φλωράκια θα καλοπεράσουν”, ενώ αναδομεί ολόκληρο τον στρατό προετοιμάζοντας άμεση επίθεση στην Τουρκία, αποκαλύπτωντας ένα σχέδιο που σκέφτηκε ένα βράδυ που έπαιζε Stratego στο easy level στο pc.

Στο ροή όλων αυτών των εξελίξεων, ο Πινόκιο αργεί να συνειδητοποιήσει τις ευθύνες του, αλλά ένα βράδυ που βλέπει το Φαινόμενο της Πεταλούδας, συνειδητοποιεί ότι μόλις ξόδεψε δύο ώρες της ζωής τους σε μια απαράδεκτη ταινία και το ότι εκείνος φταίει για την τροπή των πραγμάτων, καθώς αν δεν είχε ενδώσει στις ορέξεις των κυριών, το ντόμινο των συνεπειών δε θα είχε κυλήσει, στους ηλεκτρολόγους, τους υδραυλικούς, τις ανακουφισμένες γυναίκες, τις εταιρείς κινητής, στα σαπούνια, στην σεξουαλική απελευθέρωση, στο ξεπέρασμα της κρίσης, στις εκλογές με 0% αποχή, στον Καρατζαφέρη, στον Πλεύρη και το Stratego, τίποτα, τίποτα από αυτά δε θα είχε συμβεί. Το ίδιο βράδυ οι ενοχές τον πλάκωσαν και τον τραυμάτισαν θανάσιμα. Με τον ίδιο τρόπο που η μύτη του μεγάλωνε αν έλεγε κάποιο ψέμα. Αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο που οι μύτες οι άλλες οι κανονικές δεν μεγαλώνουν όταν προφέρουν ψέμματα και φυσικά όχι με τον ίδιο τρόπο που οι ενοχές δεν καταπλακώνουν όσους τις αξίζουν. Πινόκιο, εσύ φταις τελικά, εσύ που έδειξες ότι υπάρχει και αλλό από το ένα και το αυτό. Αρχίδι!

Το καλύτερο μου κεφάλαιο, πριν το επόμενο

Μου είπαν ότι οι απαντήσεις κρύβονται εκεί που δεν κοιτάς, ότι όσo περισσότερα γνωρίζεις τόσo λιγότερα ξέρεις,

αλλά αν ξέρω κάτι είναι ότι περνάς μια ζωή ψάχνοντας τις απαντήσεις, με αυτό που καταφέρνεις να είναι ότι καλυτερεύεις τις ερωτήσεις σου.

Μαθαίνεις να ντύνεις τις απαντήσεις σου με πιο καλά μελετημένες ερωτήσεις και συνεχίζεις. Συνεχίζεις ή τα παρατάς.

————————————————————————————-

Απόψε σε ψάχνω και εσύ όλο ξεγλιστράς. Για να με προστατέψεις.

Και μόλις σε βρω ξέρω πως ένα θα είναι σίγουρο. Θα πρέπει να φύγω.

————————————————————————————

Απόψε θέλω να σταθώ. Σε μιαν άκρη.

Όσο πιο άκρη, πιο βαθιά, τη σημαία μου να βάλω.

———————————————————————————–

Αυτός που είπε πως δεν είναι δύσκολο, γνωρίζει μόνο το εύκολο.

Το εύκολο όμως δεν είναι γοητευτικό. Ούτε καν η εύκολη γοητεία.

———————————————————————————–

Απόψε σε ψάχνω και εσύ όλο ξεγλιστράς.

Και αν σε βρω, τότε θα είναι βέβαιο, πως η ώρα μας τελειώνει.

———————————————————————————-

Απόψε θέλω να σταθώ, σε μιαν άκρη.

Ανέτοιμος για συμβιβασμούς. Για νίκες χωρίς μάχη.

—————————————————————————————

Άρα συνεχίζω. Συνεχίζω από εκεί που σταμάτησα. Συνεχίζω να ρωτάω, να αναρωτιέμαι, να κάνω λάθη, να ζω. Από το πρώτο κεφάλαιο, από το τελευταίο, από το πιο χρυσό εώς το πιο ματωμένο.

Όλα μέρη του ίδιου βιβλίου, της ίδιας ιστορίας, αλλά αν έχω μάθει κάτι είναι ότι οι χρυσές σελίδες της είναι όσο καλές είναι και αυτές που είναι γραμμένες με αίμα.

Mexi-cant

Την ώρα που ο τρόμος από την “νόσο των χοίρων” σκεπάζει την παγκόσμια κοινότητα, τη στιγμή που οι κυβερνήσεις ψάχνουν τους ενόχους καθώς και μέτρα καταπολέμησης του φαινομένου, είναι νομίζω η κατάλληλη στιγμή για να σκύψουμε πάνω από το πρόβλημα με ένα πιο αποτελεσματικό τρόπο. Χωρίς τη μάσκα προστασίας που θέλουν να μας φορέσουν (από αντίδραση), χωρίς αναισθητικό (από άποψη), αλλά και χωρίς προφυλακτικό (για καλύτερη απόλαυση) για να μπορέσουμε να δούμε τα γεγονότα πίσω από της “αλήθειές” τους, την αλήθεια πίσω από τα ψέμματά τους. Είναι τα γουρούνια επικίνδυνα? Η αλήθεια είναι οτι τις προάλλες, οι μπριζόλες από το Μαρινόπουλο μου φάνηκαν αρκετά “άρρωστες” , αλλά και πάλι… Είναι τυχαίο που τα μολυσμένα γουρούνια είναι μεξικάνικα? Είναι επίσης τυχαίο ότι τα μεξικάνικα γουρούνια έχουν μουστάκια? Ακόμη, η γνωστή γουρουνίτσα, miss Piggy, θα πήγαινε με κάποιο μεξικάνικο γουρούνι ή θα το θεωρούσε πολύ μπας-κλας? Οι απαντήσεις ακολουθούν…

Η αλήθεια είναι μία (και η μπουγάτσα είναι γωνία). Οι μεξικάνοι ειναι οι αλβανοί των αμερικανών. Τους φιλοξενούν αλλά δεν τους αντέχουν. Τους φιλοξενούν αλλά αντιπαθούν τις φάτσες τους, τα μουστάκια τους και τα μεξικανίστικα αμερικάνικα τους. Αλλά πάνω απ’όλα ζηλεύουν αφόρητα το καταπληκτικό τους μαύρισμα, άσχετα αν οι μεξικάνοι ειναι ουσιαστικά και γονιδιακά μονίμως ηλιοκαμμένοι. Τους απεχθάνονται, αλλά τους ανέχονται. Αλλά όλα μέχρι ένα σημείο. Όχι και να μας γαμήσουν την miss Piggy!

Τυπικό δείγμα μεξικανών που κάνουν πλιάτσικο σε αμερικανικό σπίτι…

Αυτή είναι η ιστορία του Χόρχε. Ο Χόρχε ειναι μεξικανός.

Επίσης, ο Χόρχε ειναι γουρούνι. Μεξικάνικο γουρούνι. Με μουστάκι. Για κακή του τύχη, η μοίρα του τον έφερε στην Αμερική. Με μια χούφτα όνειρα και με άλλα 30 γουρουνάκια σε μια καρότσα 2×2, ο Χόρχε πέρασε το σύνορο για το όνειρο. Το κομβόι βέβαια με τα γουρουνάκια είχε προορισμό τα σφαγεία των McDonalds, όπου γρήγορα τα όνειρα θα γίνονταν big mac και double ham triple bread burgers with extra cholesterol, αλλά ο Χόρχε είχε σκοπό να ζήσει το ταξίδι και να μην ασχολείται τόσο με τον μπαλτά που θα κουβαλούσε η δική του Ιθάκη.

Σε αντίθεση με τα αγριογούρουνα που έχουν και εθνικοαπελευθερωτικές τάσεις, τα γουρούνια σε περιορισμό, οπως στην περίπτωση μας, δεν έχουν και πολλές επιλογές και ζουν με ενα συγκεκριμενο τρόπο ζωής και μια συγκεκριμένη φιλοσοφία. Επειδή η ημερομηνία λήξης ειναι κοντά, βλεπε σφαγείο, δεν βρίσκουν αλλο νόημα σε αυτη τη βρωμοζωή απο το σεξ, γι’αυτό και ειδικά προς το τέλος πηδάνε ασύστολα. Και το γουρουνίσιο σεξ δεν ειναι σαν αυτο που ξερω εγώ και εσύ. Είναι πιο αλλόκοτο, ειναι κάπως πιο messy. Σκέψου κάτι σαν σεξ με σοκολάτα που όμως οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί, εσύ αλείφεσαι με τη σοκολάτα, η οποία έχει καθαρά πρωταγωνιστικό ρόλο και δεν σηκώνει και πολλά πολλά. Α, και η σοκολάτα είναι λάσπη.

piggie style…

Όμως ο Χόρχε πήγαινε στην Αμερική με ένα μεγαλο απωθημενο. Το αμερικανικό όνειρο γι’αυτον δεν ήταν ουτε πλουτη, ουτε δόξα, ουτε να ζησει σαν κάτι άλλα όρθια γουρούνια, οι βλέψεις του ήταν πιο οριζόντιες. Το μεγαλο του ονειρο (μεξικανικής νυκτός) ήταν να γαμήσει την miss Piggy. Απο μικρο τον κατατρωγε η ιδεα, μαδαγε μαργαριτες (μετα τις ετρωγε), ενω ειχε και αφισα της στο δωματιο του. Μια φορα μαλιστα της ειχε στειλει και γραμμα, αλλα εκείνη δεν απαντησε ποτε. Τι ειρωνεία, ο Χόρχε ειχε ξεχασει να συμπεριλαβει την διευθυνση αποστολης.

Οι βλέψεις του Χόρχε δεν έμειναν κρυφές και σύντομα άρχισε να γίνεται θέμα στο σφαγείο. Το αμερικανικό γκέτο δεν πήρε καθόλου ελαφρά τις προθέσεις του και η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη. Ποιος νομίζει ότι είναι ο βλάχος που θα μας φάει την miss Piggy? Έχουνε και τηλεόραση εκεί στο Μεξικό? Και μιας που το αναφέραμε, visa έχει ή να τον δώσουμε? Ο Χόρχε δεν ήταν τύπος που θα μασούσε με ψευτοτσαμπουκάδες και γενικά δεν ήθελε να take the bullshit από no-one, γι’αυτό και δεν φοβήθηκε να έρθει σε σύγκρουση με το γκέτο. Ήταν θέμα χρόνου πριν το σφαγείο γεμίσει με αίμα. Μόνο που αυτή τη φορά τα γουρούνια έκαναν μόνα τους τη δουλειά και οι υπέυθυνοι απλά έτριβαν τα χέρια τους από ικανοποίηση.

Το θέμα προχώρησε και έλαβε διαστάσεις. Κάποια γουρούνια εξοπλισμένα με κινητά τηλέφωνα 3ης γενιάς αποθανάτισαν τις αιματηρές μάχες και “ανέβασαν” τα βιντεάκια στο youtube. Προς αποφυγή διπλωματικού επεισοδείου, οι δύο κυβερνήσεις ήρθαν σε επικοινωνία, αλλά η απαίτηση των μεξικανών για ειρηνική συμφωνία έπεσε στο κενό. “This is not an option”, ήταν η απάντηση που πήραν και αποχώρησαν. Την επόμενη μέρα το Πεντάγωνο είχε έτοιμο το διαβολικό σχέδιο.

Η “νόσος των χοίρων” συνδύαζε τα πάντα. Οι αμερικανοί θα είχαν επιτέλους την αφορμή να κηρύξουν τους μεξικανούς και επίσημα ως τρομοκράτες που θέλουν να τους εκδικηθούν υποχθόνια μέσα από την αγαπημένη τους τροφή, τα burgers. Αυτό θα ήταν ένα αποσταθεροποιητικό χτύπημα στην οικονομία του Μεξικού, την οποία θα ανορθώσουν οι αμερικανικές επιχειρήσεις σταθεροποιώντας και την κατάσταση, αλλά πάνω απ΄’ολα, σταθεροποιώντας την εικόνα της miss Piggy ως ένα σύμβολο αθωότητας και παιδικότητας. Η αληθινή ταυτότητα της miss Piggy ως βιζιτού πολυτελείας θα συνέχιζε να μένει κρυφή.

Η miss Piggy είναι ξέκωλη, αλλά όχι μολυσμένη (μάλλον)

Όσο για το Χόρχε, αυτός αντιλαμβανόμενος ότι δεν είναι καιρός για πρίγκηπες, ποσο μάλλον για μεξικάνικα γουρούνια σε περίοδο πανδημίας από μολυσμένα μεξικανικά γουρούνια, κατάφερε να αποδράσει από το σφαγείο. Αυτή τη στιγμή, ο Χόρχε είναι το νο1 καταζητούμενο γουρούνι στις Ηνωμένες Πολιτείες και οι αρχές έχουν εξαπολύσει γουρουνοκηνυγητό. Η περιοχή της απόδρασης εξετάζεται εξονυχιστικά, ενώ κάθε αστυνομικό τμήμα έχει και τη φωτογραφία του. Παράλληλα, υπάρχει 24ωρη παρακολούθηση της miss Piggy, σε περίπτωση που ο καταζητούμενος την προσεγγίσει, αν και φημολογείται ότι αν ο Χόρχε σκάσει το παραδάκι, η miss Piggy θα ενδώσει γιατί ως γνωστόν είναι περίοδος κρίσης και όλοι οι κλάδοι κοιτάζουν πως θα σωθούν, οπότε για την miss Piggy είναι κάτι σαν τον μη χοίρων χείρων βέλτιστον…

Και μη χειρότερα χοιρότερα… Oink!

Σε είδα (η συνέχεια)…

Σε είδα έξω από το μετρό. Εγώ να βγαίνω, εσύ να μπαίνεις… Σε κοίταξα, με κοίταξες, κοιταχτήκαμε. Από την πρώτη στιγμή που σε είδα, ήξερα ότι κάτι υπήρχε εκεί. Κάτι πολύ δυνατό, κάτι ικανό να αλλάξει τις ζωές μας στο δευτερόλεπτο. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, θα μετράγαμε και οι δύο το χρόνο διαφορετικά. Θα υπήρχε το πριν και θα υπήρχε το μετά και στη μέση εμείς να αλλάζουμε τα πάντα.

Συνέχισα να σε κοιτάω, ένιωσα το βλέμμα σου κάτι να θέλει, κάτι να διεκδικεί, κάτι να απαιτεί και μου άρεσε αυτό. Μέσα μου το ήξερα ότι ήσουν όλα όσα θέλω. Διεκδικητική και απαιτητική, η γυναίκα που δε θα κόλωνε να πει τι θέλει και η οποία θα έκανε τα πάντα για να κατακτήσει αυτό που θέλει, αυτή η γυναίκα ήσουν και αυτή τη γυναίκα ποθούσα, έστω και αν την ήξερα μόλις μερικά δευτερόλεπτα. Δευτερόλεπτα είπα? Αδυνατώ να το πιστέψω, νιώθω ότι έχουμε υπάρξει ήδη αιώνες μαζί, γιατί νιώθω τόσο οικεία μαζί σου και ας δεν σου έχω μιλήσει ακόμα. Σε μερικά δευτερόλεπτα όμως το ξέρω, από κορίτσι του μετρό, θα είσαι ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ. Το νιώθω. Το βλέπω. Το αισθάνομαι…

Σε πλησιάζω και νιώθω το βλέμμα σου να κοιτάει λίγο πιο χαμηλά. Μ’αρέσει που το πας. Και είμαι έτοιμος να παίξω αυτό το πρόστυχο παιχνίδι. Δεν είμαι χτεσινός. Ξέρω τι θέλουν τα κορίτσια που δεν φοβούνται να σε τσεκάρουν με αυτόν τον τρόπο. Νιώθω το βλέμμα σου να με γαργαλάει. Είμαι έτοιμος. Όπως είσαι και εσύ. Μιλάς πρώτη:

-Tο εισητήριο σου το θέλεις?

-ε?

-Είδα από μακριά ότι κρατάς εισητήριο, προτιμάς να το πετάξεις?

-Όχι, όχι, ορίστε…

Φεύγει βιαστικά. Οι κυλιόμενες σκάλες την παίρνουν όλο και πιο μακριά. Χάνεται στο βάθος. Αναρωτιέμαι τι συμβαίνει προσπαθώντας να ξεκολλήσω την έκφραση του μαλάκα από το πρόσωπο μου. Θέλει χρόνο. Και σπάτουλα. Έχω μόνο χρόνο και γι’αυτό μου παίρνει πολύ ώρα. Συνειδητοποιώ όμως τι μου συνέβη. Και οργίζομαι. Επανασταστώ. Τα σπάω. Ο σπασμένος κάδος έξω από το μετρό είμαι εγώ. Άουτς. Αλλά δεν το σκέφτομαι. Και δεν ηρεμώ. Απλά, δεν μπορώ να το καταπιώ. Αφού μου έδωσε όλα τα σημάδια… Είναι δυνατόν? Με παγίδευσε! Ναι, με παγίδευσε σε αυτό σιχαμερό παιχνίδι της, πουλώντας μου έρωτα, αποπλανώντας με, τάζοντας μου τον ουρανό και τ’άστρα και όλα αυτά για το εισητήριο μου. Νιώθω τόσο φθηνός, τόσο χρησιμοποιημένος…

ΣΕ ΜΙΣΩ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ!

Σε μισώ και σε καταριέμαι και τώρα που το σκέφτομαι ήδη σε εκδικήθηκα. Το εισητήριο μου είχε δεν είχε 10 λεπτά ακόμα πριν λήξει και δεν σε είδα και να το κοιτάς καθόλου. Χα! Ελπίζω να σε βρήκε ελεγκτής. Και να σε έγραψε. Και τα ελεεινά κόλπα σου να μην έπιασαν αυτή τη φορά και να πλήρωσες. Και να με θυμάσαι. Να με θυμάσαι όπως θα σε θυμάμαι εγώ, γιατί θα σε βρω. Θα περιμένω όσο χρειαστεί για να σε ξαναδώ και να σου πω: Θυμάσαι ποιος είμαι εγώ? Ο τύπος με το ληγμένο εισητήριο!

Ιστορίες του Μετρό: Σε είδα…

Σε είδα έξω από το μετρό. Εγώ να βγαίνω, εσύ να μπαίνεις… Σε κοίταξα, με κοίταξες, κοιταχτήκαμε. Από την πρώτη στιγμή που σε είδα, ήξερα ότι κάτι υπήρχε εκεί. Κάτι πολύ δυνατό, κάτι ικανό να αλλάξει τις ζωές μας στο δευτερόλεπτο. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, θα μετράγαμε και οι δύο το χρόνο διαφορετικά. Θα υπήρχε το πριν και θα υπήρχε το μετά και στη μέση εμείς να αλλάζουμε τα πάντα.

Συνέχισα να σε κοιτάω, ένιωσα το βλέμμα σου κάτι να θέλει, κάτι να διεκδικεί, κάτι να απαιτεί και μου άρεσε αυτό. Μέσα μου το ήξερα ότι ήσουν όλα όσα θέλω. Διεκδικητική και απαιτητική, η γυναίκα που δε θα κόλωνε να πει τι θέλει και η οποία θα έκανε τα πάντα για να κατακτήσει αυτό που θέλει, αυτή η γυναίκα ήσουν και αυτή τη γυναίκα ποθούσα, έστω και αν την ήξερα μόλις μερικά δευτερόλεπτα. Δευτερόλεπτα είπα? Αδυνατώ να το πιστέψω, νιώθω ότι έχουμε υπάρξει ήδη αιώνες μαζί, γιατί νιώθω τόσο οικεία μαζί σου και ας δεν σου έχω μιλήσει ακόμα. Σε μερικά δευτερόλεπτα όμως το ξέρω, από κορίτσι του μετρό, θα είσαι ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ. Το νιώθω. Το βλέπω. Το αισθάνομαι…

Σε πλησιάζω και νιώθω το βλέμμα σου να κοιτάει λίγο πιο χαμηλά. Μ’αρέσει που το πας. Και είμαι έτοιμος να παίξω αυτό το πρόστυχο παιχνίδι. Δεν είμαι χτεσινός. Ξέρω τι θέλουν τα κορίτσια που δεν φοβούνται να σε τσεκάρουν με αυτόν τον τρόπο. Νιώθω το βλέμμα σου να με γαργαλάει. Είμαι έτοιμος. Όπως είσαι και εσύ. Μιλάς πρώτη:

-Tο εισητήριο σου το θέλεις?

Ο οδηγός του φλερτ (ή σαγαπώ και ντάξει)

-Γεια σου κούκλα, τι κάνεις?

-Είμαι καλά, φύγε.

-Μα ακόμα δεν ήρθα.

-Και πολύ έκατσες…

-Μου αρέσουν οι ζόρικες, έχω κανονίσει πολλές σαν και σένα…

-Θα ξεράσω.

-Έλα, πες μου το ονοματάκι σου.

-Όχι.

-Όχι σε λένε?

-Είσαι ηλίθιος??

-Είσαι πολύ μωρό, νομίζω πρέπει να τη βρούμε…

-Αυτά λες σε όλες?

-Εννοείς αν λέω τις ίδιες λέξεις?

-Δημοτικό δεν έχεις βγάλει, ε?

-Είσαι πολύ τσιτωμένη, να κεράσω ένα ποτάκι να χαλαρώσουμε?

-Ο δικός μου θάναι εδώ όπου νάναι, να τον περιμένουμε να πάμε όλοι μαζί…

-Είσαι ανοιχτόμυαλη, μ’αρέσεις…

-Είσαι ντιπ για ντιπ μαλάκας όμως…

-Έλα, λες ψέμματα ότι περιμένεις κάποιον, βασικά σ’αρέσει η παρέα μου, παραδέξου το…

-Παραδέχομαι ότι η υπομονή μου τελειώνει και θα πρέπει σιγά σιγά…

-Τόσο γρήγορα τελειώνεις εσύ? Φαντάσου μαζί μου…

-Έλεος.

-Έλα μωράκι, μην ξενερώνεις, σκάσε μου ένα χαμογελάκι…

-Ανυπομονώ να σκάσεις γενικά εσύ βασικά.

-Δεν το εννοείς αυτό… Θέλεις δηλαδή να φύγω?

-ΝΑΙ

-Έχω λεφτά όμως…

-Οκ, ένα ποτό…

ΥΓ. Σκάστε, συμβαίνει

Oops, I did it again! (Η ιστορία του Βασίλη Παλαιοκώστα)

Ακολουθεί πιστή και ακριβής ιστορική αναδρομή…

Όλα ξεκίνησαν μερικά χρόνια πριν, όταν ο ελληνοαμερικάνος (στην περίπτωση μας, μάλλον αμερικανοτραφής είναι η σωστή λέξη) αδερφός του Βασίλη Παλαιοκώστα, Λινκ Παλαιοκώστας, συνελλήφθη και οδηγήθηκε στην φυλακή για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε ποτέ. Μπορεί κάποιος να πει ότι “ήταν στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή”, αλλά η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν θυμάται και πολύ καλά εκείνες τις στιγμές από το πρώτο επεισόδειο.

Εδώ, ο Λινκ Παλαιοκώστας, λίγο πριν την επιτυχημένη επιχείρηση “Θα την κάνει πάλι την μαλακία ο χοντρός”

Η φυλάκιση του αδερφού του, σόκαρε τον Βασίλη Παλαιοκώστα. Μέχρι τότε, ούτε με αποδράσεις είχε ασχοληθεί, ούτε περίμενε ποτέ ότι θα γινόταν φίρμα. Αυτό που δεν ξέρει ο πολύς ο κόσμος είναι ότι ο Βασίλης Παλαιοκώστας ήταν ένας πολιτικός μηχανικός. Αν ήθελες να φτιάξεις ένα σπίτι, ένα πολυκατάστημα, να κάνεις μια στερεοστατική μελέτη βρε αδερφέ, τότε ο Βασιλάκης ήταν ο άνθρωπος για τη δουλειά. Μια φορά του είχε ζητηθεί να βοηθήσει στο σχεδιασμό μιας φυλακής, αλλά εκείνος -σε μια άσκηση σεμνοτυφίας- δεν θεώρησε τον εαυτό του ικανό και αρνήθηκε ευγενικά. Θεέ μου, τι ειρωνεία…

Εδώ, ο Παλαιοκώστας παραδίδει τη μακέτα του Taj Mahal στον ινδό πρωθυπουργό

Ο Παλαιοκώστας αποφάσισε ότι κάτι έπρεπε να κάνει για τον αδερφό του. Γνωρίζοντας περισσότερο από τον καθένα πόσο μπετόβλακας είναι, αποφάσισε ότι ο μόνος τρόπος, σχέδιο που περιλαμβάνει τον αδερφό του να πετύχει, θα ήταν ένα σχέδιο που δεν θα τον περιελάμβανε καθόλου. Έτσι αποφάσισε να μπει και τον βγάλει μόνος του. Ακούγεται ηλίθιο, το ξέρω. Αλλά αυτό έκανε. Και λόγω αυτής της μαλακίας, τρέχουν και δεν φτάνουν χρόνια τώρα.

Ο Παλαιοκώστας εγκληματίστηκε αμέσως στο χώρο της φυλακής και άρχισε να καταστρώνει τα σχέδια του. Με αυτόν που πέρναγε τον περισσότερο χρόνο ήταν ο Αλκέτ Ριτζάι. Ο Ριτζάι ήταν ο καλύτερος αντιπερισπασμός για τον Παλαιοκώστα. Δεν του έκοβε πολύ, αλλά μίλαγε τόσο που κανείς δεν τον άντεχε και η παρέα μαζί του σήμαινε για τους υπόλοιπους ότι και ο  Παλαιοκώστας θα ήταν και αυτός ..περιορισμένης ευθύνης. Όμως δεν ήταν. Και η απόδραση προχωρούσε στο μυαλό του πολυ γρήγορα. Και ο Ριτζάι, αν εξαιρέσει κανείς ότι ήταν μεγάλος πρήξας, ήταν άνθρωπος εμπιστοσύνης. Γι’αυτό και 3 μέρες μετά, ο Βασίλης του εξομολογήθηκε: “Θέλω να μου βρεις ένα ελικόπτερο, έμπιστο πιλότο, ανθρώπους για κυβερνητική κάλυψη, τα μήντια με το μέρος μας και 100 εκατομύρια δολλάρια σε μετρητά να μας περιμένουν. Αστειεύομαι. Μπορείς να μου βρεις 2 μέτρα σπάγγο, 2 οδοντοφλυφίδες και 3 καπάκια στιλού Bic? Είμαι έτοιμος να αποδράσω από εδώ μέσα…”

Ο Ριτζάι από τη χαρά του που θα έβλεπε ξανά την γκόμενα του, Μαρικρούζ, έφερε 6 καπάκια στιλού Bic, το οποίο χωρίς να το ξέρει, σήμαινε ότι άλλοι τρεις μπορούσαν να δραπετεύσουν μαζί τους. Όπως και έγινε. Ο Βασίλης, ο Λινκ, ο Ριτζάι, το Τ-Μπαγκ (θα το φάει το χέρι του αυτός, να το δεις), ένας ψηλός (πως τον λέγανε γαμώτο) και ο Μπέλικ (από το μπελάς) δραπέτευσαν για νέες πολιτείες.

(από αριστερά προς τα δεξιά)

Ρετζάι, Τ-Μπαγκ, Παλαιοκώστας, ψηλός, χοντρός

Μετά από αυτό, δεν συνέβησαν και πολλά αξιοσημείωτα. Δηλαδή, συνέβησαν, αλλά νομίζω ότι ένα κείμενο παύει να είναι ενδιαφέρον όταν δεν έχεις και κάτι νέο να πεις. Λες και είναι η πρώτη φορά που κάποιοι δραπετεύουν από μια φυλακή, τους κυνηγάει ο μισός πλανήτης, σκοτώνουν, σκοτώνονται (αλλά δεν πεθαίνουν!), μπαίνουν σε μια άλλη φυλακή, η οποία φυτρώνει από το πουθενά, ενώ γνωρίζουν κι άλλους τύπους, μεταξύ των οποίων και ένας ψαράς που δεν είναι ψαράς, ο οποίος όμως -μάλλον για αυτό- πεθαίνει, και και και…

Το βασικό είναι σε αυτό το σημείο και σχετικά με την νέα σημερινή απόδραση του Βασίλη Παλαικώστα, ότι αργά ή γρήγορα, με κάποιο πιθανό, αλλά πιθανότερα με κάποιον απίθανο τρόπο, ο Παλαιοκώστας θα εγκλειστεί ξανά, μόνο και μόνο για να αποδράσει. Πείτε το σεναριακό μπλοκ, πείτε το ανάγκες τηλεθέασης, όπως και νάχει, ο Παλαιοκώστας, είναι σίγουρο ότι θα επιστρέψει στην επικαιρότητα με μαθηματική βεβαιότητα και καταληκτική ημερομηνία την 17η Απριλίου, ημερομηνία προβολής του νέου επεισοδείου του Prison Break. Μέχρι τότε, ας θυμόμαστε όλοι την τελευταία σκηνή, όπου η απόδραση έχει ολοκληρωθεί, το ελικόπτερο απογειώνεται και το πλάνο επικεντρώνεται στο χαρακτηριστικό του βλέμμα, όπου ήρεμος και με μπάσα -πειραγμένη- φωνή αστειεύεται όπως όλοι οι σούπερ ήρωες: “Oops, I did it again!”

Αλλάζει πρόσωπα η Τζένη

Η Τζένη ήταν μια γυναίκα πολύ πληγωμένη, πραγματικά κακοβαμμένη.

Βόλτες να κάνει δεν μπορούσε, πραγματικά μεμψιμοιρούσε (..).

Η Τζένη δεν ήταν σαν τις άλλες, εκείνες τις πολύ μεγάλες.

Η Τζένη ήταν ένα μικράκι, το πιο μικρό το μπαμπουσκάκι.

Αιώνια ήταν η απορία, αιώνια ταλαιπωρία.

Μες τη σκιά και το σκοτάδι, στο βάθος στο βαθύ πηγάδι

εκεί καθόταν το Τζενάκι, ολημερίς, και το βραδάκι.

….

Όταν ανοίγεις μια μπαμπούσκα, πραγματικά τι περιμένεις

θαρρείς πως είναι τετριμμένο να ανοίγεις και να κλείνεις κούκλες?

Για άντε κάνε τη δουλειά σου και κοίτα εκεί την αφεντιά σου

κοτζάμ γαιδούρι και μαλάκας τις κούκλες να ταλαιπωρείς…

….

Η Τζένη πάντα περιμένει, στιγμές που εκείνη ξεπροβάλλει

στέκεται και παραπατάει, πάνω απ’τα μπαρ και απ’τα ηχεία

Δεν έχει τίποτα να κρύψει, καμιά φορά αντί να κλαίει

χορεύει, κι είναι σαν να λέει, σπάστε την πόρτα αν δεν ανοίξει…

Love me if you dare

Ξύπνησε τρομαγμένη. Και παρόλο που δεν θυμόταν αν ήταν η τρίτη ή η τέταρτη φορά που είχε δει το ίδιο όνειρο, μπορούσε με ευκολία να πει ότι μόλις είχε ζήσει τη χειρότερη. Αυτή τη φορά, ήταν τόσο αληθοφανές που ξύπνησε τρομαγμένη λες και επρόκειτο για το χειρότερο εφιάλτη.

Το όνειρο εκτυλισσόταν σε ένα άγνωστο σπίτι. Αλλά δεν ήταν το άγνωστο που την ξένιζε, αλλά η αβίαστα ζεστή και καθησυχαστική οικειότητα που ένιωθε στο σπίτι αυτό. Στο σπίτι της. Πάντα, αργά το μεσημέρι ή νωρίς το απόγευμα και εκείνη, κάποια χρόνια μετά, αλλά παραδόξως τώρα, σε ένα καναπέ στη μέση του δωματίου, απέναντι από ένα τεράστιο έπιπλο τηλεόρασης και ανάμεσα ένα τραπεζάκι, λουσμένο στις κοκκινόχρωμες αχτίδες του ήλιου που έδιναν και εκείνη τη φορά το δικό τους αγώνα με την κόκκινη κουρτίνα που κάλυπτε το παράθυρο δεξιά από τον καναπέ. Και ευτυχία, ακατάσχετη, αβάσταχτη ευτυχία.

Γιατί στον καναπέ δεν είναι ποτέ μόνη. Το παιδί δίπλα της, της συμπεριφέρεται σαν να είναι γιος της και εκείνη σε αυτό σαν να είναι μάνα. Και τα συναισθήματα είναι τόσο έντονα και υπερβολικά που δεν αφήνουν αμφιβολία για το έντονο και υπερβολικό της σχέσης της με αυτό το αγοράκι. Και εκεί είναι που όλα αλλάζουν. Οι εικόνες συνεχίζουν αδιάκοπα και η μαμά παίζει με το παιδί, αλλά οι ήχοι βουβαίνονται και είναι εκκωφαντικές οι σιωπές αυτές. Γιατί τα συναισθήματα καταπλακώνονται από σκέψεις. Καταιγισμός σκέψεων, ερωτήσεις, εικασίες και απεγνωσμένες εκλογικεύσεις. Συναισθήματα εφιάλτη. Φόβος. Και οι εικόνες να συνεχίζονται και να κλιμακώνουν τον φόβο, ώσπου το όνειρο κλείνει, διακόπτεται, αλλά αφήνοντας πάντα ένα γερό αποτύπωμα και στην πραγματικότητα.

“Είναι απλά ένα όνειρο. Άλλωστε όταν θα έρθει εκείνη η στιγμή θα είσαι έτοιμη και θα το ζεις με την ψυχή σου, όχι σαν εφιάλτης, αλλά σαν το ομορφότερο όνειρο να έγινε αληθινό. Αλλά και αυτό παραήταν αληθινό για ονειρο. Και με τόσες ελλείψεις, τόσα κενά και καταρχήν το πιο βασικό. Εκείνος? Υπάρχει εκείνος? Ή είμαι μια χαρούμενη μητέρα με μια πονεμένη ιστορία ενός μπαμπά που αγνοείται? Μήπως ο πατέρας του παιδιού είναι μέσα στο σπίτι αλλά σε άλλο δωμάτιο? Θέλω να ξέρω? Αναρωτιέμαι αν πραγματικά θέλω να ξέρω. Μπορεί όντως να είναι μια χαρούμενη ιστορία και να τα δραματοποιώ, αλλά αν δεν είναι όλα ιδανικά, δεν θέλω να το ξέρω. Και τι είναι ιδανικό?”

Δεν ήταν πολύς καιρός πριν που είχε αποστραφεί από οτιδήποτε ιδανικό. Έβρισκε αληθινή τελειότητα σε οτιδήποτε ατελές ή μη συνηθισμένο που είχε χάσει λίγο τα όρια, τους ορισμούς και τώρα ξαναπιανόταν με όρους ξεχασμένους, καλά φυλαγμένους αλλά και παραπεταμένους ταυτόχρονα. Χωρίς να το συνειδητοποιεί, μπήκε σε μια διαδικασία αναμνήσεων…     (συνεχίζεται)

bullet proof bed

Άνοιξα με δυσκολία τα βλέφαρα μου. Προσπάθησα να σκεφτώ που ήμουν πριν σκεφτώ το γιατί ήμουν εκεί. Δεν θα ήταν εύκολο. Ένα απρόσωπο δωμάτιο χωρίς έπιπλα και με μηδαμινή διακόσμηση και μια μεγάλη κουρτίνα να κρύβει ένα ακόμη μεγαλύτερο παράθυρο και τα 2/3 της φωτεινότητας που θα είχε το δωμάτιο χωρίς την κουρτίνα. Το μυαλό μου δούλευε. Αναρωτήθηκα γιατί ήμουν εκεί. Δεν ήταν ακόμα η κατάλληλη στιγμή. Στην πρώτη μου προσπάθεια να σηκωθώ, ένιωσα ότι έπρεπε να καταβάλω τόση προσπάθεια, όση θα χρειαζόταν για να προσπαθήσω να συνδέσω όλα αυτά που μου συνέβαιναν. Γιατί ακόμα και σε μένα, φαίνονταν λίγο ασύνδετα.

Πάνε ήδη 2 χρόνια απο τότε που ανέλαβα την πρώτη δουλειά. Από τότε, έχω βρει τον εαυτό μου σε καταστάσεις που δεν μπορούσα ποτέ να περιμένω ότι θα ζήσω, πόσο μάλλον να παραμένω ακόμα ζωντανός. Αυτή όμως η περίπτωση φαινόταν αρκετά υποσχόμενη να με στείλει από εκεί που ήρθα. Δεν προλάβαινα καν να το φιλοσοφήσω. Άκουσα μια πόρτα να κλείνει δυνατά από κάποιο δωμάτιο κοντά στο δικό μου και βήματα. Βήματα βιαστικά, αποφασισμένα που σίγουρα προιδέαζαν για ένα εξίσου απειλητικό παρουσιαστικό. Οι αισθήσεις μου ήταν όλες σε εγρήγορση.

Άρχισα να θυμάμαι… (συνεχίζεται)

Η νύχτα φέρει και συμφέρει (ωδή στη νύχτα μέρος 2ο ή του Θεού τα μυστικά)

(συνέχεια από το προηγούμενο)

Η ιστορία της νύχτας με το Θεό πάει πολλά χρόνια πίσω. Για την ακρίβεια, πολλά έτη πίσω. Έτη φωτός.

Ως γνωστόν, στο διάστημα είναι πάντα νύχτα. Ακόμα και δίπλα στον ήλιο, νύχτα είναι.

Και το γεγονός ότι στο διάστημα η νύχτα πρέπει να είναι άγρυπνη και παντού, καταντάει μερικές φορές κουραστικό. Αλλά έχει και τα καλά του.

Γιατί η νύχτα ξέρει όλα τα μεγάλα μυστικά…. Και αυτό είναι που την κάνει τόσο επικίνδυνη για το Θεό. Γιατί η νύχτα ξέρει τα παντα για Αυτόν και για Τα Πάντα Όλα.

Στο διάστημα, ένα είναι βέβαιο: ουδέν κρουτόν από τη νύχτα.

Και πάει κάπως έτσι…

Πιο παλιά ο Θεός, μετακινούνταν συνέχεια και γενικά είχε πολύ βαρύ πρόγραμμα. Ειδικά δε, εκείνες οι 7 ημέρες της δημιουργίας του φάνηκαν ότι είχαν τον ατέλειωτο και ακόμα τις μετανιώνει. Αλλά μετά άλλαξαν πολλά και ο Θεός ηρέμησε λιγάκι… Μεγάλωσαν και τα παιδιά, έφυγαν από το σπίτι και Εκέινος αποφάσισε να βρει την εσωτερική γαλήνη του και το …Θεό του σε έναν πλανήτη, το όνομα του οποίου ξεκινάει από  “Άρ”.

Άρτσι. Στον πλανήτη Άρτσι ο Θεός ένιωσε άλλος θεάνθρωπος πραγματικά. Άφησε τις μεγαλομανίες κατα μέρους, ο λόγος δημιουργίας του σύμπαντος προέκυψε από ένα πολύ καλά μελετημένο σχέδιο που κατέληγε στην χρήση των πλανητών, ως μπάλες σε ένα κοσμικό παιχνίδι bowling, και ανταυτού ασχολήθηκε με απλά καθημερινά πράγματα.

‘Εφτιαξε ένα υπέροχο αγρόκτημα στην εξοχή για να ζήσει σαν ένας απλός αγρότης, δημιουργώντας και μια μικρή όμορφη κοινότητα, but nothing really fancy, κρατώντας χαμηλό προφίλ και απολαμβάνοντας τους καρπούς της φύσης. Ακριβώς, όπως το ήθελε.

Στη παραπάνω φωτογραφία, ο Θεός, με κουλ υφάκι και ανέμελη διάθεση, μετά από μια ολόκληρη ημέρα που καθάριζε τους στάβλους. Ο φωτογράφος δήλωσε “Ήταν από τις πιο ευχάριστες φωτογραφήσεις που έκανα ποτέ. Δεν είχε καθόλου άγχος και ήταν ευδιάθετος και άνετος να ποζάρει όπως ήθελα. Φάνηκε ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που το είχε κάνει και αυτό βοήθησε να έχουμε ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. Να μην ήταν και αυτή η τρομερή σκατίλα… Χε, χε!”

Η αγροτική ζωή έκανε τον Θεό να νιώθει όλο και καλύτερα και στο μυαλό του τριγυρνούσε πάντα η ιδέα να ξαναφτιάξει τη ζωή του… Τελικά, περίπου 13.000 χρόνια μετά, αποφάσισε να βγει παγανιά και να γκομενίσει λιγάκι. Γνήσια μονογαμικός, πήγαινε με όσες γνώρισε από μία μόνο φορά με αποτέλεσμα ο Θεός σε αυτή την μικρή κοινότητα να είναι πρώτα Σύζυγος (για όλες τις γυναίκες), Μπαμπάς (για όλα τα παιδιά) και μετά Θεός. Ακολουθεί πρόσφατη φώτο του Θεού.

Κάπως πρόχειρα, θα έλεγε κανείς ότι το πόσο αναλλοίωτος έχει παραμείνει οπτικά στο πέρασμα αυτών των 13.000 ετών, ανάμεσα στις δύο φωτογραφίες, είναι η απόδειξη της Θεικής του υπόστασης, αλλά η αλήθεια είναι ότι στον Άρτσι, κάθε μέρα είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Και αυτό ο Θεός δεν το αλλάζει με τίποτα. Θα το αλλάζατε εσείς?…

ΥΓ. Και για να προλάβω πριν με ρωτήσετε.

Ναι, η νύχτα ξέρει αν υπάρχουν ούφο. Στο διάστημα βέβαια είναι κοινό μυστικό ότι τα περισσότερα ούφο είναι στοιβαγμένα σε ένα, αρχαιότερο από ότι ίσως νομίζουμε, συγκεκριμένο πλανήτη, ο οποίος κόστισε και μια περιουσία στο Θεό για να τον ανακαινίσει. Αυτό που τώρα εμείς γνωρίζουμε ως Γη, είναι μια πιο συμμαζεμένη έκδοση του πλανήτη Άρτσι Μπούρτσι και Λουλάς. Η φράση αυτή ακούγεται ακόμα και στις μέρες μας ως ένα λεκτικό ενθύμιο from the old days που ο Θεός άφησε προσεκτικά στο υποσυνείδητο όλων των ανθρώπων. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι μας με “κάποιο” τρόπο και για “κάποιο” λόγο έχουμε ακούσει τη φράση αυτή, χωρίς πραγματικά να ξέρουμε να πούμε με βεβαιότητα τι σημαίνει.

Και ένα μικρό γνωμικό που η νύχτα πάντα εκτιμά κάτι τέτοιες ώρες:

Η νύχτα ξέρει ο χρόνος τι θα φέρει. Όσα φέρνει η νύχτα όμως, δεν τα φέρνει ο χρόνος.

Από την πιο απίθανη διαδρομή

Υπάρχει κόσμος και αλλού πέρα από το ύψος των ματιών μου. Δεν τον έχω δει, αλλά ξέρω πως είναι εκεί.

Λένε ότι αλλάζουν όλα αν αλλάξεις τον τρόπο που εσύ βλέπεις τα πράγματα. Τίποτα όμως δεν μπορεί να αλλάξει τον εθισμό μας στην επανάληψη.

Είναι ένας ολόκληρος κόσμος εκεί έξω που δεν έχω δει. Όσοι όμως έχουν ταξιδέψει εκεί λένε “είναι ένας ολόκληρος κόσμος εκεί έξω που δεν έχω δει”.

Αν τα ίδια πράγματα ιδωμένα από άλλα μάτια είναι διαφορετικά, τότε γιατί κοιτάς τα πάντα από το ύψος των ματιών σου…

Για απόψε θέλω να είμαι μια νιφάδα χιονιού που πέφτει πάνω από την πόλη, σε μια μέρα με δυνατό άνεμο.

‘Η να ζήσω μια σιωπή πάνω στην κορυφή του ψηλότερου βουνού, βρίσκοντας σε.

Για να μιλήσουμε για κάτι που δεν έχουμε μιλήσει ποτέ.

Για να πάμε μαζί στο πιο κοινό μέρος, από την πιο απίθανη διαδρομή.

Μια μέρα σαν τις άλλες (ωδή στη νύχτα) μέρος 1ο

Δεν ήταν μέρα, ήταν νύχτα. Μια τόσο μαύρη νύχτα που αν προσπαθούσες να ζωγραφίσεις πανω της με μαύρο μαρκαδόρο, μάλλον θα έχανες απλά το χρόνο σου. Γιατί ήταν τόσο μάυρη. Όσο ένας μαύρος μαρκαδόρος.

Είναι το σημείο πριν αρχίσει να ξημερώνει που η νύχτα γίνεται όλο και πιο ασύχναστη, όλο και πιο βουβή. Αν όλο το υπόλοιπο βράδυ νομίζεις ότι μπορείς να συνεννοηθεις μαζί της, είναι τις τελευταίες της ώρες που δεν της βγάζεις κουβέντα…

Είμαι σίγουρος οτι αυτή η συμπεριφορά της νύχτας θα ήταν ένα μεγάλο θέμα στην αρχαιότητα. Γιατί απότι έχω καταλάβει, η νύχτα δεν έχει αλλάξει από τότε. Αγύριστο κεφάλι.

Αλλά και ο Θεός ποτέ δεν τα πήγαινε καλά με την νύχτα. Γιατί βλέπεις, εκεί ψηλά, με ποιον να κάνεις παρέα να πεις δυο κουβέντες. Με τον Χριστό υπάρχει όπως είναι λογικό μεγάλο χάσμα γενεών, ενώ η Παναγία είναι και αυτή με τα φεγγάρια της. Αυτή η αδιαλλαξία της νύχτας είναι ο λόγος που έχουμε αστραπές. Οι αστραπές είναι οι χριστοπαναγίες του Θεού.

(συνεχίζεται…)

Βλέμμα χαμένο βρέθηκε

Ταξιδεύω στην άγονη γραμμή

στα απάτητα όρια

και ανακαλύπτω την πατρίδα μου

Εδώ θα καρφώσω τη σημαία μου

αλλά είναι άμμος

Η πιο όμορφη μου μέρα

είναι αυτή η νύχτα

στα άστρα της οποίας

καθρεφτίζονται όσα δεν κοιτάω