Love bites (and barks) -Iστορία σε 3 εκδοχές-συνέχειες-

H Τζένη

Δεν ξύπνησα και πολύ καλά το επόμενο πρωί. Αυτός ο πρωινός πονοκέφαλος με έκανε να θέλω να αναβάλλω αυτή την ημέρα και να πάω μονομιάς στην επόμενη. Το τηλέφωνο χτύπαγε επίμονα. Και όσο και αν ήθελα να το αγνοήσω, κάθε ντριν με ενοχλούσε και περισσότερο. Αποφάσισα να το σταματήσω με την δύναμη του μυαλού μου. Δύο χτυπήματα μετά σταμάτησε. Αυτό μου έδωσε μια απρόσμενη αίσθηση επίτευξης. Χωρίς να το καταλάβω είχε περάσει και ο πονοκέφαλος.

Ήταν καιρό τώρα που δεν κοιμόμουν καλά. Είχα καταλήξει ότι φταίει η Τζένη που μου είχε κάνει τα νεύρα κρόσια. Αλλά μετά που χωρίσαμε, κατάλαβα ότι είχα νεύρα και χωρίς τη Τζένη. Επίσης, κατάλαβα ότι προτιμούσα να νευριάζω με τη Τζένη, παρά χωρίς αυτή. Και εκεί ξεκίνησαν όλα.

Με τη Τζένη, είχαμε μια σχέση “τυπική”. Αρχικά, γνωριστήκαμε, ενθουσιαστήκαμε, πηδηχτήκαμε, βιαστήκαμε να τα κάνουμε όλα γρήγορα και έντονα, καταλήγοντας σε ένα “μετά”, πάντα λιγότερο από το “πριν”, ένα “μετά” που έτρεμε από το “πριν”, σαν το σκύλο που γαυγίζει και εσύ εντικτωδώς απομακρύνεσαι. Το “πριν” μας μπορώ να πώ με βεβαιότητα ότι γαύγιζε στο “μετά” μας.

Όσο τη γνώριζα, τόσο πιο ξένος ένιωθα και όσο περισσότερα μάθαινα, τόσο λιγότερα ήθελα πραγματικά να ξέρω για τη Τζένη. Σε μια τέτοια κατάσταση, το τέλος δεν θα αργούσε να έρθει και χωρίσαμε ένα μεσημέρι του Αυγούστου που ακολουθήθηκε από ένα υπέροχο απόγευμα και ένα ακόμα πιο υπέροχο και ξένοιαστο βράδυ. Ένιωθα ελεύθερος και απαλλαγμένος από τον θηλυκό εισβολέα στη ζωή μου. Όμως η χαρά σταμάτησε γρήγορα…

Το τηλεφώνημα

Δεν ξύπνησα και πολύ καλά το επόμενο πρωί. Αυτός ο πρωινός πονοκέφαλος με έκανε να θέλω να αναβάλλω αυτή την ημέρα και να πάω μονομιάς στην επόμενη. Το τηλέφωνο χτύπαγε επίμονα. Και όσο και αν ήθελα να το αγνοήσω, κάθε ντριν με ενοχλούσε και περισσότερο. Αποφάσισα να το σταματήσω με την δύναμη του μυαλού μου. Δύο χτυπήματα μετά σταμάτησε. Αυτό μου έδωσε μια απρόσμενη αίσθηση επίτευξης. Χωρίς να το καταλάβω είχε περάσει και ο πονοκέφαλος.

Το τηλέφωνο ξαναχτύπησε. “Φόρτωσα” αμέσως και προσέγγισα το ακουστικό σκεφτόμενος με μια κάπως διεστραμμένη λογική, φαντασιωνόμενος μια γλυκιά φωνούλα στην άλλη γραμμή να με ρωτάει φοβισμένη “αν χρησιμοποιώ πιστωτικές κάρτες” ή “αν ακούω ραδιόφωνο και ποιος είναι ο αγαπημένος μου σταθμός”. Προφανώς, είχα έτοιμες τις απαντήσεις και ανυπομονούσα να μοιραστώ με τις ανυποψίαστες κοπελίτσες της τηλεφωνικής έρευνας ότι “χρησιμοποιώ πιστωτικές κάρτες για να ανοίγω πόρτες, να κόβω κόκα και μερικές φορές απλά για επάλειψη αν το μαχαίρι είναι μακριά” ή ότι “ακούω τον ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ FM καθημερινά, τον ξέρετε;”. Για κάποιο λόγο, εκλιπαρούσα μέσα μου να είναι κάποιος κυριούλης που να πουλάει σωλήνες δίνοντας μου κατάλληλη πάσα για να πω επιτέλους ότι δεν μπορώ άλλους σωλήνες, τι σκατά να τους κάνω τους σωλήνες και άλλα τέτοια όμορφα. Τελικά ήταν η Τζένη, από την προηγούμενη ιστορία…

-Γειά…

-Ποιος είναι;

-Η Τζένη είμαι.

-Και τι πουλάς;

-Τίποτα δεν πουλάω, η Τζένη είμαι σου λέω, πήρα να σου πω κάτι.

-Δεν είμαι καλά τώρα, θέλω να βρίσω.

-Να πάρω άλλη στιγμή;

-Όχι, οκ… Τι κάνεις; Πως και μας θυμήθηκες; Βασικά, περίμενα ότι θα πάρεις. Μου έχει ξανασυμβεί.

-Τι σου έχει ξανασυμβεί δηλαδή;

-Να μη μπορούν να με ξεπεράσουν οι γυναίκες. Γι’αυτό και περίμενα να με πάρεις κάποια στιγμή…

-Ναι ε; Εγώ πάντως σε πήρα για να σου πω ότι έχεις ξεχάσει κάτι παντόφλες σου σπίτι, αν δεν τις θέλεις, να τις πετάξω, τις έχει βρει τώρα και ο Αργύρης…

Ο Αργύρης

Δεν ξύπνησα και πολύ καλά το επόμενο πρωί. Αυτός ο πρωινός πονοκέφαλος με έκανε να θέλω να αναβάλλω αυτή την ημέρα και να πάω μονομιάς στην επόμενη. Το τηλέφωνο χτύπαγε επίμονα. Και όσο και αν ήθελα να το αγνοήσω, κάθε ντριν με ενοχλούσε και περισσότερο. Αποφάσισα να το σταματήσω με την δύναμη του μυαλού μου. Δύο χτυπήματα μετά σταμάτησε. Αυτό μου έδωσε μια απρόσμενη αίσθηση επίτευξης. Χωρίς να το καταλάβω είχε περάσει και ο πονοκέφαλος.

Το τηλέφωνο δεν ξαναχτύπησε. Έβρισκα αγαλίασση στην ησυχία που προσωρινά διατάραξε το τηλεφώνημα και τώρα μπορούσα να προσπαθήσω να επανέλθω από τα χτεσινά. Αναμνήσεις μια νύχτας που προσπαθούσα σιγά σιγά να ξανασυνθέσω στο μυαλό μου, γιατί ένιωθα σαν το κεφάλι μου να είχε ταρακουνηθεί τόσο πολύ που οι εικόνες ανακατέυτηκαν σαν τα κέρματα σε κουμπαρά.

Σιγά σιγά όμως ένωνα τα κομμάτια του παζλ και ενώ δε θυμόμουν το πώς κατέληξα να πιω τόσο πολύ, θυμόμουν πολύ καλά πως είδα ξανά τη Τζένη. Είχε περάσει πολύς καιρός από το χωρισμό της 1ης ιστορίας και το πρωινό τηλεφώνημα της 2ης και η αλήθεια να λέγεται, ένιωσα πολύ περίεργα που την ξαναείδα. Σαν ο χρόνος να ήταν το χέρι μου που συνήθιζε να απομακρύνει τα μαλλιά της μπροστά από το πρόσωπο της, την ξαναείδα με νέα μάτια και ένιωσα όπως πρώτα. Της μίλησα. Χάρηκα που την είδα μετά από τόσο καιρό, ενώ συνειδητοποίησα ότι η ιστορία με το τηλεφώνημα ήταν μια μεγάλη παρεξήγηση. Εκείνη είχε σκοπό να με προσεγγίσει ξανά, αλλά τσατίστηκε με το ύφος μου στο τηλέφωνο και όσο για τον Αργύρη, αυτός δεν ήταν άλλος από τον σκύλο που της είχε δανείσει μια γειτόνισσα της που θα πήγαινε διακοπές. “Αργύρης… τι ηλίθιο όνομα για σκύλο”, σκέφτηκα…

Το κείμενο δημοσιεύτηκε και στο 4ο τεύχος της εφημερίδας πόλης ΜΟΝΙΤΟΡ