Η θεωρία των παράλληλων συμπάντων λέει ότι για κάθε τι που συμβαίνει, όλα τα παραπλήσια ενδεχόμενα, ορατά ή μη, προβλέψιμα ή όχι, συμβαίνουν σε μια εναλλακτική, παράλληλη πραγματικότητα. Εκεί, ένα πιστό αντίγραφο μας ζει κανονικά τη ζωή του χωρίς να γνωρίζει την ύπαρξη μας. Σε ένα τέτοιο παράλληλο σύμπαν λοιπόν, σε δύο λεπτά από τώρα θα σηκωθώ από την καρέκλα, θα παρατήσω το κείμενο στη μέση και θα σε πάρω τηλέφωνο. Σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν, σε εκείνο το πάρτυ που γνωριστήκαμε δεν ήρθες ποτέ, ενώ σε ένα άλλο όταν εγώ έφευγα, εσύ ερχόσουν. Σε όλα τα υπόλοιπα όμως, εκτός από αυτό, η παρακάτω ιστορία δεν συνέβη ποτέ.
Ο αέρας φυσούσε στην έρημη παραλία και εμείς καθόμασταν απέναντι από τα κύματα. Ήταν μια κρύα φθινοπωρινή ημέρα με μουντό ουρανό και εμείς σε αυτήν την παραλία οι τελευταίοι επιζώντες από το ολοκαύτωμα. Εσύ να κοιτάζεις την άμμο που γαργαλούσε ο αέρας μετακινώντας την διάταξη των επιφανειακών αμμόκοκκων και εγώ να κοιτάζω τα κύματα που θέριευαν ακόμα περισσότερο όταν με άκουγαν να κάνω φευγαλέες σκέψεις καλοκαιριού. Το αιώνιο «για πάντα» που πονά, τώρα πόναγε λιγότερο και όλο πιο λίγο. Ήμασταν μισή ώρα σε εκείνη την παραλία, αλλά θα μπορούσε να είναι ήδη ένας χρόνος ή και δύο που τα ίδια άτομα, στο ίδιο μέρος, με τον ίδιο καιρό έκαναν το ίδιο πράγμα, κάνοντας το κοινό εκείνο τίποτα. Σαν τα κορμιά να ήταν παγωμένα εκεί σαν αγάλματα και μόνο οι ψυχές και οι σκέψεις να ξέφευγαν από το μοτίβο, περπατώντας στην παραλία, ταξιδεύοντας, κάνοντας όλα αυτά που δεν είχαν το κουράγιο να κάνουν τα σώματα. Σαν δέσμιοι ενός κοσμικού ρόλου που οι ίδιοι απόψε, χτες και από τότε, ανέθεσαν στον εαυτό τους αυτοβούλως, χωρίς η μοίρα να λαμβάνει χώρα ή χώρο στην παραλία τους. Κάθε κόκκος της άμμου όμως και ένα ενδεχόμενο, κάθε αεράκι που μετακινεί τον κάθε κόκκο μια αλλαγή, μια εκδοχή ή μια ακύρωση. Και εμείς στη μέση, χορεύοντας το βαλς της δικής μας στιγμής έρμαιοι στις ορέξεις των κυμάτων σε αυτή την κρύα φθινοπωρινή μέρα. Σε ένα παράλληλο σύμπαν γνωριστήκαμε καλοκαίρι και δεν είχε καθόλου αέρα, ενώ σε ένα άλλο οι κόκκοι της άμμου τσαλαπατήθηκαν τόσες φορές που στο τέλος βαρέθηκες. Τώρα μάλλον βαρέθηκα εγώ.
Το κείμενο είναι μια εμπλουτισμένη εκδοχή ενός παλαιότερου κειμένου μου με τίτλο “Ερημιά” που είχε δημοσιευτεί στο παρόν blog και τώρα, με την σχετική άνεση χρόνου μπόρεσε να πάρει την μορφή που έπρεπε εξαρχής. Θα δημοσιευτεί και στο 16ο τεύχος της Monitor που όλοι αγαπάμε και τώρα που έχει και site λίγο περισσότερο: http://themonitor.gr/.
urban poetic 