επιλεκτική μνήμη

Τρία λεπτά είναι ο χρόνος που έχεις για να διαβάσεις αυτό το κείμενο και τόσο διαρκεί εφόσον παίρνεις σταθερές αναπνοές και δεν σε διακόψουν. Αν σε διακόψουν, ξεκίνα από την αρχή. Χάσαμε ήδη δέκα πολύτιμα δευτερόλεπτα και ο χρόνος τρέχει. Για να μπορέσεις να απολαύσεις ένα κείμενο, πρέπει να ξεχάσεις τον χρόνο. Έχεις ακόμα 2 λεπτά και 38 δευτερόλεπτα, ενώ οι λέξεις που απομένουν στο κείμενο είναι 418 αλλά μην το σκέφτεσαι. Ξέχασε το. Πέτρα που κυλάει δεν χορταριάζει λένε και έτσι ακριβώς συμβαίνει και με τις λέξεις. Πρέπει να τις αφήσεις να κυλήσουν για να αποκαλύψουν την μαγεία τους, πρέπει να τις αφήσεις να κυλήσουν για να πουν την μαλακία τους. Σε κάθε περίπτωση, αν σε διακόψουν, ξεκίνησε ξανά. Και να ξεχνάς, ο χρόνος τρέχει.

Έτσι έτρεχε και για τον Χ από μία ιστορία, έτσι έτρεχε και για την Υ από μία άλλη. Μετά γνωρίστηκαν και λίγο πιο μετά ενώθηκαν σε σάρκα μία και μία νέα ιστορία γεννήθηκε, η οποία έκλαιγε πιο δυνατά και από όσο έκλαψες όταν σνίφαρες για πρώτη φορά οξύ-γόνο. Γέμισες τα πνευμόνια με αέρα που δεν θύμιζε τίποτα άλλο που είχες γευτεί, όσο και αν θα το έτρωγες στη μάπα για όλη την υπόλοιπη ζωή σου. Δεν έχασες χρόνο, μπουσούλησες από νωρίς σαν βετεράνος του Βιετνάμ, περπάτησες κοιτώντας μπροστά και όχι στα πόδια σου και όλοι έλεγαν τι γρήγορα που τα κάνει όλα και κοίταζαν με θαυμασμό. Για να μη σε ματιάσουν, σε έφτυσαν, αλλά ήταν υδρογόνο-δύο-οξυγόνο που δεν δρόσιζε το δέρμα και κατάλαβες ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και το ότι την επόμενη φορά, πρέπει να πάρεις ομπρέλα που να χωράει και τους δύο. ‘Η όχι.

Οι πιο πολλές ερωτικές ιστορίες θυμίζουν εκείνο το τρικ με τις λέξεις: Ανεξάρτητα πως είναι κατανεμημένα τα γράμματα εντός τους, το νόημα στην ανάγνωση τους παραμένει αναλλοίωτο, αν η αρχή και το τέλος είναι εκεί. Σαν αυτά που συνέβησαν στο ενδιάμεσο να είναι τα λιγότερο σημαντικά, μελάνι χυμένο άναρχα οι λέξεις που γεμίζουν το μυθιστόρημα-τσέπης που συν-γράψατε, με την αγωνία να αναλώνεται στο πόσο διαφορετικά ξεκίνησε και από πόσο ψηλά έπεσε, ξέπεσε, κατέπεσε με την προσγείωση σπάνια να φέρνει στο νου την Κομανέτσι. Από αυτό και από άλλα συμπεραίνεις ότι η χημική ένωση ήτο ανόργανη και ο σκηνοθέτης διέκοψε γρήγορα το πρόγραμμα για διαφημίσεις γιατί η τούμπα μετά το τριπλό τόλουπ δε θα μας δώσει τελικά το δεκάρι. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως και στην περίπτωση μας παθήσεως, με κάθε νέα ιστορία να μετασχηματίζεται με τρόπο που μοιάζει φυσικός παρότι ραδιενεργός σε κάποια παλιά. Σαν να μπαίνεις σε ένα λαβύρινθο, στον οποίο όποιο δρόμο και να πάρεις πάντα καταλήγεις αγκαλιά με τον Μινώταυρο και ας ορκίζεσαι ότι αυτή τη φορά πήρες άλλη διαδρομή.

Αν όμως ο αγαπημένος έρωτας είναι πάντα ο επόμενος, αν ο αγαπημένος χρόνος είναι αυτός που θυμήθηκες να ξεχάσεις, αν το αγαπημένο τώρα είναι αυτό που τελικά ΔΕΝ βρήκε τα λόγια και αν τα αγαπημένα λόγια είναι αυτά που πιο γρήγορα από κάθε άλλη φορά, έκαναν τον γύρο της γης, τότε το κακό είναι μικρό, γιατί η μνήμη παίζει περίεργα παιχνίδια και ήδη ξέχασες τι ήθελες να πεις. Δεν θα ζητήσεις βοήθεια όμως για να το θυμηθείς. Θα σου έρθει. Σε πέντε, τέσσερα, τρία, δύο, ένα…