Σήμερα πιτσιλάμε (και αύριο)

Θα ήθελα να μπορώ να γράφω με λευκό μελάνι σε μαύρες σελίδες, ναι αυτό θα ήταν μια σωστή πρόκληση.

Να βάψεις με λευκό όλο το μαύρο του κόσμου, να ανακαλύπτεις το λευκό μέσα στο μαύρο και ας είναι πιτσιλιές χωρίς νόημα.

Να τους πιτσιλίσεις όλους με το δικό σου νεροπίστολο και αυτοί να απορούν. Αν δεν είναι αυτό, νόημα να ζεις, τότε τι είναι;

Τράβα δυνατά τη σκανδάλη και φύγαμε. Και κοίτα να πετύχεις τον στόχο, μην πάει τίποτα χαμένο.

Στείλε τη γεύση σου και ας είναι φωτιά. Στείλε το χρώμα σου και ας λερώνει.

Και πες “πρόσεχε, θα γυρίσω” και ας μπλοφάρεις. Και άσε τους να νιώθουν ότι ξεμπέρδεψαν και να ξαναγυρνάς.

Και να λες δέκα λέξεις εκεί που λένε μία. Και να λες έντεκα εκεί που δεν λένε καμία.

Και να τους σημαδεύεις. Πάντοτε να τους σημαδεύεις με το νεροπίστολο. Κυρίως όταν δεν το κρατάς.