35 δευτερόλεπτα

Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, θα το πάρεις όλο ευθεία και στα 100 μέτρα, στο φανάρι, θα στρίψεις αριστερά. Μετά το σουβλατζίδικο του Θανάση, έχει ένα βενζινάδικο. Εσύ θα πας από την άλλη, απέναντι. Στο στενάκι που αχνίζει σαν σε αμερικανική ταινία είναι η Ιθάκη και είναι και γαμώ τα μπαρ. Μην αφήσεις την κωλογειτονιά να σε προδιαθέσει αρνητικά. Θα μπεις από την παλιά μεταλλική πόρτα κάτω από την επιγραφή από νέον που θα αναβοσβήνει και θα αράξεις μέσα, σε ένα από τα ελεύθερα σκαμπό στο μπαρ. Θα πιείς με το πάσο σου 3 ποτά, ούτε 2 ούτε 4, ενώ αν σου κάνει κέφι θα βάλεις να παίζει στο τζούκμποξ το Pharaoh’s Dance του Miles Davis που σου αρέσει. Όταν πιεις τα ποτά και έρθει η ώρα να πληρώσεις, θα αρνηθείς να το κάνεις και θα αρχίσεις καυγά. Βρες μια πρόφαση, ότι το ουίσκι ήταν μπόμπα, ότι η σερβιτόρα δεν σου έδωσε το τηλέφωνο της, βρες κάτι. Όταν φτάσεις στο σημείο πριν αρχίσεις να τις τρως, αιφνιδίασε τους και ρίξε εσύ το πρώτο μπουκέτο. Και μετά πάτα το κόκκινο κουμπί στο τηλεκοντρόλ που θα βρεις στην πλαϊνή τσέπη του μπουφάν σου.

Μην απορήσεις που όλοι θα παγώσουν μπροστά σου. Δεν είσαι σε ταινία, δεν είναι εφέ, είναι πραγματικό. Και έχει επίδραση 35 δευτερόλεπτα. Εγώ θα σε περιμένω στην άκρη του δρόμου με την πόρτα του συνοδηγού σε ένα παλιό κάμπριο ανοιχτή να σε περιμένει. Θα μπεις και θα ξεκινήσεις να μου διηγείσαι τα πάντα, πως το έζησες, πως ένιωσες. Θα μου πεις πως παρόλο που ήξερες ότι έχεις ένα τηλεκοντρόλ που παγώνει τους πάντες μονάχα με το άγγιγμα ενός κουμπιού, ένιωσες όλα εκείνα τα συναισθήματα αγωνίας και φόβου, ενώ η αδρεναλίνη σου είχε χτυπήσει κόκκινο. Θα μου πεις ότι είχα δίκιο που σε έβαλα να πιεις 3 ποτά και όχι 2 ή 4 και ότι αυτό σε έβαλε στην σωστή διάθεση να σηκώσεις το μαγαζί στο πόδι, χωρίς να έχεις χάσει τον αυτοέλεγχο σου και ότι ένιωσες “τόσο ζωντανός!”. Μετά θα με ρωτήσεις αν μπορούμε να το ξανακάνουμε, να προχωράμε με το τηλεκοντρόλ και να σταματάμε τη ζωή τους, ενώ η δική μας θα συνεχίζεται και στα διαλείμματά τους. Για να με πείσεις για τις προθέσεις σου, θα μου πεις ότι αυτό που θα κάνουμε δε θα είναι ανούσιοι καυγάδες σε μπαρ, αλλά έργο σαμαρειτών, κάτι σαν σούπερ ήρωες σε αυτή την “βασανισμένη πόλη με την υψηλή εγκληματικότητα”. Η λάμψη στα μάτια σου θα υποχωρήσει όταν θα με δεις ασυγκίνητο και χωρίς έκφραση σαν να μην άκουσα τίποτα από αυτά που μου είπες ή χειρότερα σαν τίποτα από αυτά που είπες να μην έχουν σημασία. Μόλις σωπάσεις απογοητευμένος και συμβιβασμένος με την ιδέα ότι δεν πρόκειται να σου πω τίποτα, θα ανοίξω το στόμα και θα σου πω ότι: “…μπορεί να άργησα να σου πάρω δώρο αλλά σου πήρα ένα και καλό!”.

Τότε θα αρχίσω να σου επεξηγώ ότι όλα ήταν μία καλοστημένη φάρσα για τα γενέθλιά σου που ήταν την προηγούμενη βδομάδα, ότι όλοι στο μπαρ ήταν συνεννοημένοι να “παγώσουν” όταν σε έβλεπαν να πατάς το κουμπί, ότι οι φουσκωτοί ήταν πληρωμένοι να μην σε βαρέσουν, αλλά να σε αφήσουν να ρίξεις εσύ την πρώτη μπουνιά και ότι το κάμπριο που οδηγάμε τώρα πρέπει να το γυρίσω στον ιδιοκτήτη του σε περίπου μισή ώρα. Τότε εσύ θα με κοιτάξεις αγριεμένα και θα με βρίσεις. Θα βγάλεις με θυμό το “μαγικό” τηλεκοντρόλ που τώρα θα σου μοιάζει με άχρηστο κομμάτι πλαστικό και θα πατήσεις ξανά το άχρηστο κόκκινο κουμπί με δύναμη. Τότε, εγώ ξαφνικά θα “παγώσω”. Για τα επόμενα 35 δευτερόλεπτα ακριβώς, ο θυμός σου θα δώσει τη θέση του στο ξάφνιασμα και την αγωνία του να προσπαθείς να ελέγξεις το τιμόνι του κάμπριο με τον παγωμένο οδηγό. Όταν θα ξυπνήσω, δε θα σε πιστεύω. Και τότε θα μου πεις: “Χαρούμενα γενέθλια δίδυμε αδερφέ μου…”

Το κείμενο γράφτηκε για το 9ο τεύχος της εφημερίδας πόλης ΜΟΝΙΤΟΡ