Ιστορίες του Μετρό: Σε είδα…

Σε είδα έξω από το μετρό. Εγώ να βγαίνω, εσύ να μπαίνεις… Σε κοίταξα, με κοίταξες, κοιταχτήκαμε. Από την πρώτη στιγμή που σε είδα, ήξερα ότι κάτι υπήρχε εκεί. Κάτι πολύ δυνατό, κάτι ικανό να αλλάξει τις ζωές μας στο δευτερόλεπτο. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, θα μετράγαμε και οι δύο το χρόνο διαφορετικά. Θα υπήρχε το πριν και θα υπήρχε το μετά και στη μέση εμείς να αλλάζουμε τα πάντα.

Συνέχισα να σε κοιτάω, ένιωσα το βλέμμα σου κάτι να θέλει, κάτι να διεκδικεί, κάτι να απαιτεί και μου άρεσε αυτό. Μέσα μου το ήξερα ότι ήσουν όλα όσα θέλω. Διεκδικητική και απαιτητική, η γυναίκα που δε θα κόλωνε να πει τι θέλει και η οποία θα έκανε τα πάντα για να κατακτήσει αυτό που θέλει, αυτή η γυναίκα ήσουν και αυτή τη γυναίκα ποθούσα, έστω και αν την ήξερα μόλις μερικά δευτερόλεπτα. Δευτερόλεπτα είπα? Αδυνατώ να το πιστέψω, νιώθω ότι έχουμε υπάρξει ήδη αιώνες μαζί, γιατί νιώθω τόσο οικεία μαζί σου και ας δεν σου έχω μιλήσει ακόμα. Σε μερικά δευτερόλεπτα όμως το ξέρω, από κορίτσι του μετρό, θα είσαι ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ. Το νιώθω. Το βλέπω. Το αισθάνομαι…

Σε πλησιάζω και νιώθω το βλέμμα σου να κοιτάει λίγο πιο χαμηλά. Μ’αρέσει που το πας. Και είμαι έτοιμος να παίξω αυτό το πρόστυχο παιχνίδι. Δεν είμαι χτεσινός. Ξέρω τι θέλουν τα κορίτσια που δεν φοβούνται να σε τσεκάρουν με αυτόν τον τρόπο. Νιώθω το βλέμμα σου να με γαργαλάει. Είμαι έτοιμος. Όπως είσαι και εσύ. Μιλάς πρώτη:

-Tο εισητήριο σου το θέλεις?