το θεώρημα των απείρων πιθήκων

Το θεώρημα των απείρων πιθήκων λέει ότι ένας πίθηκος που χτυπάει πλήκτρα στην τύχη σε μία γραφομηχανή για ένα άπειρο χρονικό διάστημα θα παράξει σχεδόν βέβαια ένα δεδομένο κείμενο όπως για παράδειγμα τα άπαντα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. 

Οι λέξεις τελείωσαν τη στιγμή που έκλεισε η πόρτα. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο να ειπωθεί από σιωπή και για αυτή ο συγγραφέας είχε να δώσει μόνο σημεία στίξης και αλλαγές σελίδας. Ο ήχος της πόρτας που έκλεισε δεν θα μπορούσε να αποτυπωθεί στο χαρτί όπως αποτυπώθηκε στο μυαλό του και ήταν ήχος, τα repeat του οποίου θα προσπερνούσαν σε αριθμό σε διάστημα λίγων βδομάδων αυτό που το Too Afraid to Love You είχε καταφέρει τους τελευταίους μήνες.

Του άρεσε να βάζει ένα κομμάτι να παίζει και να το αφήνει εκεί να επαναλαμβάνεται και να θεριεύει μες το μυαλό και την αιώνιοτητα. Πάταγε το repeat και το υποσυνείδητο αναλάμβανε τα υπόλοιπα. Όταν εκείνο κουραζόταν, τότε το στόμα αναλάμβανε να το φέρει πίσω, σιγοψυθυρίζοντας μελωδία και στίχους.

And the city blocks
They drive me wild 
They're never ending 
Mile after mile

Ίσως το δέσιμο του με τα πράγματα και τους ανθρώπους να οφειλόταν στην απέχθεια τους στους αποχαιρετισμούς. Τους απέφευγε και τους σιχαινόταν. Για αυτό και το κομμάτι που έπαιζε ήταν για μεγάλα διαστήματα πάντα το ίδιο, γιαυτό και όταν κολλούσε με μια γκόμενα δεν μπορούσε να ξεκολλήσει, γιαυτό και έγραφε ακόμα στην γραφομηχανή ενώ έξω ήταν η εποχή των κομπιούτερ. Ήταν σαν κάτι παράταιρο και παλιομοδίτικο, σαν ένα πικάπ μέσα σε ένα μαγαζί που πουλάει αποκλειστικά cd. Ακόμα και οι ιστορίες του ήταν παράταιρες με την εποχή. Την εποχή των κωδικοποιημένων μηνυμάτων, οι προτάσεις με τις 20 γραμμές (το αγαπημένο του σήμα κατατεθέν) δεν είχαν πέραση. Ο κόσμος τα ήθελε κοφτά. 140 χαρακτήρες. Όσο ένα tweet. Μπορείς;

Όμως τον τελευταίο καιρό, κάτι άλλαξε μέσα του. Ο εμμονικός πίθηκος με τα ταλαιπωρημένα δάχτυλα από τη γραφομηχανή κουράστηκε. Χιλιάδες κείμενα πέρασαν και ακόμα να γράψει σαν τον Σέξπιρ. Πέντε βιβλία μετά και ακόμα να καταφέρει να αναγνωριστεί. Σαν όλα όσα έγραψε να ήταν σαν τα κείμενα της μαϊμούς που πατούσε πλήκτρα στην τύχη και ότι δεν τύχαινε να μοιάζει με κάτι μεγαλειώδες (δηλαδή όλα) έμπαινε κατευθείαν στον καταστροφέα εγγράφων που δούλευε ολονυχτίς σαν τρελός.

Έβαλε να παίζει μουσική και πάτησε για πρώτη φορά ένα κουμπί που έλεγε shuffle και έπαιζε κάθε φορά άλλο κομμάτι και ποτέ ξανά το ίδιο. Βγήκε έξω το ίδιο βράδυ, γνώρισε μια γκόμενα, πηδήχτηκαν και δεν απάντησε σε κανένα μήνυμα από τα μηνύματα που ήρθαν μετά και που συνήθως έστελνε αυτός. Πέταξε τη γραφομηχανή και πήρε ένα λαπτοπ από αυτά τα καινούρια, στο οποίο έβαψε με φωσφορίζων μαρκαδόρο το κουμπί shuffe για να ξεχωρίζει. Την επόμενη μέρα πήρε ένα πόστερ των Black Keys, το κρέμασε στον τοίχο και ζωγράφισε και στους δύο μουσικούς μουστάκια. Αισθανόταν καλύτερα.

Το θεώρημα των απείρων πιθήκων λέει ότι ένας πίθηκος που χτυπάει πλήκτρα στην τύχη σε μία γραφομηχανή για ένα άπειρο χρονικό διάστημα θα παράξει σχεδόν βέβαια ένα δεδομένο κείμενο όπως για παράδειγμα τα άπαντα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. 

Στο τέλος αυτής της διαδικασίας όμως ένα θα είναι σίγουρο. Θα έχουμε ένα πολύ κουρασμένο και τσατισμένο πίθηκο.