Είμαι στην αντεπίθεση. Έχω μεγάλο διασκελισμό και ταχύτητα και έτσι καταφέρα να περάσω και τους δύο αμυντικούς και τώρα περιμένω την πάσα για να βγω τετ α τετ με τον τερματοφύλακα και να σκοράρω. Ήδη σκέφτομαι τη μπάλα να σκίζει τα δίχτυα και εγώ να τρέχω στα κάγκελα σαν να έχω πάρω έκσταση και όλοι να φωνάζουν το όνομα μου. Ο σπήκερ θα ψάχνει για κοσμητικά επίθετα για να με περιγράψει αλλά δε θα βρίσκει γιατί ήδη θα τα έχει πει όλα και εγώ θα κάνω τον πανηγυρισμό του καναρινιού και θα περνάω στην αθανασία. Άλλοι θα με θυμούνται για το γκολ, άλλοι για τον πανηγυρισμό μου και άλλοι για το φιλί που έδωσα στην κάμερα λέγοντας «ξέρεις εσύ». Για όλους θα έχω και κάτι και η αναγνώριση θα είναι απόλυτη, καθολική και αδιαμφισβήτητη.
Από εκείνο το σημείο και μετά, θα είμαι αυτός που έβαλε εκείνο το σπουδαίο γκολ και το όνομά μου θα γραφτεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία. Τα μικρά παιδάκια θα σκίζονται για το αυτοκόλλητο της Panini με τη φωτογραφία μου, ενώ στα δωμάτια τους θα κατεβάζουν την αφίσα μου, μόνο και μόνο για να ανεβάσουν την καινούριά μου. Το όνομά μου θα γίνει οδός, πλατεία, λεωφόρος, ενώ στο κέντρο της πόλης που γεννήθηκα θα γίνουν αποκαλλυπτήρια ανδριάντα προς τιμήν μου. Στην κηδεία μου πάλι, εκεί είναι που θα κλάψουν και τα μάρμαρα. Τα αφιερώματα προς τιμήν μου θα είναι πιο πολλά και από του Μάικλ Τζάκσον, ενώ η αποκάλυψη για περιπτύξεις μου με ανήλικες θα θεωρηθούν απλά απόδειξη ότι υπήρξα άντρας με πάθη και θα συγχωρεθώ πανηγυρικά. Πρώην συμμαθητές, φίλοι, γνωστοί, άγνωστοι θα δίνουν συνεντεύξεις φωτίζοντας άγνωστες πτυχές της ζωής μου διεκδικώντας το δικό τους κομμάτι δίπλα στον σύγχρονο Μίδα και θα αναρωτιούνται «και τωρα τι;»…
Τώρα επιστροφή στην πραγματικότητα. Πήρα την πάσα όπως ήθελα, σούταρα, αλλά το σουτ μου βρήκε στο δοκάρι. Και τώρα όλοι θα βρίζουν τον μαλάκα που το έχασε παρόλο ήταν τόσο εύκολο που “ακόμα και εγώ θα το έβαζα”. Θα απορούν αν όντως χάνεται αυτό το γκολ και θα με γιουχάρουν και θα ζητάνε να γίνω αλλαγή, να αλλάξω γειτονιά, επάγγελμα, πλανήτη. Στο υπόλοιπο του αγώνα και στην αιωνιότητα, κάθε φορά που θα αγγίζω τη μπάλα, θα με αποδοκιμάζουν, ενώ όλη μου η καριέρα θα είναι αυτό το χαμένο γκολ, αυτή η χαμένη ευκαιρία. Πριν βάλω τα κλάμματα και η κάμερα απαθανατίσει το ενσταντανέ με την κατεστραμμένη μου μούρη, η μπάλα μετά το δοκάρι βρίσκει πάνω στον πεσμένο τερματοφύλακα, κάνει ένα περίεργο γκελ και επιστρέφει στα πόδια μου. Γκολ!
Το κείμενο γράφτηκε για το 11ο τεύχος της Monitor (εφημερίδα πόλης σε Ηράκλειο, Κρήτη και περίχωρα)
urban poetic 