Όλα ή τίποτα

Δώσε μου πόλη και κράτα τα ρέστα. Θα πληρώσω όσο όσο για το γκριζοπράσινο των ματιών σου μικρή μου πολυκατοικία. Δεν χορταίνω να κοιτάζω τα μπαλκόνια σου και να σε πειράζω για να εκμαιεύσω λίγο από το όμορφο, ψυχρό χαμόγελο σου, γιατί αυτός είμαι. Παιδί σου και γονιδιακά εξαρτημένος στην αιωνιότητα. Γκρίζο DNA, μπετόν αρμέ να παίζω με τα άλλα παιδάκια ψάχνοντας εσαεί για εκείνες τις μοναδικές αποχρώσεις του γκρι. Μισό, κράτα τις εμμονές σου, μέχρι να περάσει το αυτοκίνητο. Ωχ, να και άλλο ένα. Πόσο μου τη σπάει όταν θέλω να κάνω το πλασέ και η μπάλα σφηνώνεται κάτω από τον προφυλακτήρα. Όταν μεγαλώσω θα πάρω και εγώ ένα αυτοκίνητο με προφυλακτήρα για να κορνάρω. Να κορνάρω ή να μαρσάρω. Και θα τρέχω. Γύρω από την δική σου πολυκατοικία και τη δική μου. Για να παίζουμε γύρω γύρω όλοι, μέχρι να ζαλιστούμε. Να ερωτευτούμε έξω από αυτήν την πολυκατοικία και να την ανέβουμε σκαλί σκαλί και από την οροφή να κοιτάμε τους άλλους και να γελάμε. Να ρίχνουμε κέρματα στο δρόμο και όποιον πάρει ο χάρος! Να είναι το δικό μας πηγάδι των ευχών και ας στείλουμε κόσμο στο διάολο. Παιδί είμαι άλλωστε, μέχρι τόσο ξέρω. Και αν θέλω σε φτύνω και στα μούτρα. Και να σε πληροφορήσω πως κρατάω το σάλιο μου μια βδομάδα, μη με κάνεις να το χρησιμοποιήσω. Εμείς τα παιδιά της πόλης έχουμε μεγαλώσει έτσι. Φλώροι και αντάρτες μαζί στο ίδιο κοινόβιο. Νομάδες, συγκάτοικοι, κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλο, δεν φοβόμαστε την επαφή και τη σιχαινόμαστε. Είμαστε μοναχικοί, αλλά δε φοβόμαστε τα ομαδικά παιχνίδια και τα σάλια μας έχουμε μάθει να τα ανταλάσσουμε. Τέλειωσε, θα σε φτύσω. Ή εσένα ή την πόλη μου μέσα…

Δώσε μου ορίζοντα και άσε με να κοιτάζω. Δεν έχω φωτογραφική μνήμη, αλλά για αυτό το θέαμα αξίζει. Μην μου κοντρολάρεις άλλο τα μάτια, βάλε τα πάντα πίσω μου, αλλά μπροστά μη μου παρεμβάλλεις τίποτα. Άσε να με να κοιτάζω και να ονειροπολώ. Να κάνω σχέδια, να θυμάμαι, να σκέφτομαι, να υπάρχω μόνο και μόνο για αυτό. Θυμάμαι κάποτε είχαμε πόλεις και πολυκατοικίες. Και είμασταν όλοι μαζί εκεί να πλυμμηρίζουμε θάλασσες και ωκεανούς ανθρώπων, να ξεχειλίζουμε και να μας ξεβράζει το κύμα και όποιον πάρει ο χάρος. Μετά τις καταργήσαμε, ήταν το κίνημα της αποκέντρωσης και φύγαμε όλοι από το κέντρο και πήγαμε στα άκρα. Και τα άκρα μας έφραξαν το βλέμμα και τότε κοιτάζαμε τον τοίχο και πόσο ωραία είναι όταν τοίχος = κράσπεδο και το πρόσωπο σου να προσκρούει βίαια πάνω του. Και ξεπλύναμε τα ματωμένα πρόσωπα με ορίζοντα και τα μάτια άνοιξαν και έβλεπαν χρώματα και αποχρώσεις που δεν είχαν ξαναδεί και έτσουζαν. Γιατί το θαλασσινό νερό του παραδείσου έχει τόσο αλάτι που δεν αντέχεται. Παράδεισος υπερβολικά τέλειος και αγέρωχος που σε προκαλεί να βουτήξεις στη μαρμελάδα, αλλά προειδοποιώντας ότι μπορείς μόνο λίγο τη φορά. Μισό κουταλάκι μόνο από το μισόλιτρο κουτί. Ένα πατατάκι μόνο από ολόκληρη τη σακούλα. Γιατί ξέρει πολύ καλά ότι κανείς δεν μπορεί να φάει μόνο ένα και πόσο μάλλον εγώ. Γι’αυτό σε ταίζει και παράλληλα σου ρίχνει καυτό κερί στο γυμνό στήθος, και όλα αυτά για ένα δεύτερο πατατάκι, παραδεισένιο και υπερβολικά αλατισμένο, προορισμένο να σε ξενερώσει όταν αγγίξει τη γλώσσα σου για περισσότερο από 3 δευτερόλεπτα. Φέρτο!

Το κείμενο δημοσιεύτηκε και στο 3ο τεύχος της εφημερίδας πόλης ΜΟΝΙΤΟΡ