Μια μέρα σαν τις άλλες (ωδή στη νύχτα) μέρος 1ο

Δεν ήταν μέρα, ήταν νύχτα. Μια τόσο μαύρη νύχτα που αν προσπαθούσες να ζωγραφίσεις πανω της με μαύρο μαρκαδόρο, μάλλον θα έχανες απλά το χρόνο σου. Γιατί ήταν τόσο μάυρη. Όσο ένας μαύρος μαρκαδόρος.

Είναι το σημείο πριν αρχίσει να ξημερώνει που η νύχτα γίνεται όλο και πιο ασύχναστη, όλο και πιο βουβή. Αν όλο το υπόλοιπο βράδυ νομίζεις ότι μπορείς να συνεννοηθεις μαζί της, είναι τις τελευταίες της ώρες που δεν της βγάζεις κουβέντα…

Είμαι σίγουρος οτι αυτή η συμπεριφορά της νύχτας θα ήταν ένα μεγάλο θέμα στην αρχαιότητα. Γιατί απότι έχω καταλάβει, η νύχτα δεν έχει αλλάξει από τότε. Αγύριστο κεφάλι.

Αλλά και ο Θεός ποτέ δεν τα πήγαινε καλά με την νύχτα. Γιατί βλέπεις, εκεί ψηλά, με ποιον να κάνεις παρέα να πεις δυο κουβέντες. Με τον Χριστό υπάρχει όπως είναι λογικό μεγάλο χάσμα γενεών, ενώ η Παναγία είναι και αυτή με τα φεγγάρια της. Αυτή η αδιαλλαξία της νύχτας είναι ο λόγος που έχουμε αστραπές. Οι αστραπές είναι οι χριστοπαναγίες του Θεού.

(συνεχίζεται…)