Ο Πινόκιο και το Φαινόμενο της Πεταλούδας

(Το κείμενο για τον Πινόκιο γράφτηκε την Πρωταπριλιά που μας πέρασε, οπότε και θεώρησα ότι υπήρχε και κάποιος χρονικός συμβολισμός με την ιστορία και το χαρακτήρα. Σκοτεινές δυνάμεις και ισχυρά κέντρα επιρροής είχαν απαγορεύσει την δημοσίευση του τότε. Για να μην μουχλιάσει όμως στο χρονοντούλαπο, αποφάσισα να το δημοσιεύσω τώρα, κάντας και μία σύνδεση με την καθημερινότητα, δίνοντας ένα σύγχρονο τόνο, για να είμαι μοντέρνος και in και κάποτε να γράφουν ότι έπιανα το σφυγμό της εποχής)

Πινόκιο. Μια ιστορική προσωπικότητα τόσο γνωστή και όμως τόσο παραγνωρισμένη… Ποιος ήταν αλήθεια ο άνθρωπος πίσω από το ξύλινο προσωπείο? Ποια είναι η αλήθεια που κρύβουν τα θολά, μελαγχολικά μάτια του αγαπημένου ήρωα? Ποια είναι η πραγματική σχέση του με τον Τζεπέτο? Όλες οι απαντήσεις εδώ σε ένα κείμενο-καταγγελία, σε ένα κείμενο-φωτιά που βάζει τα πράγματα στη θέση τους, που απαντάει σε όλα τα καυτά ερωτήματα, αυστηρώς ακατάλληλο για ανθρώπους που τρομάζουν στην ιδέα ο Πινόκιο να μην είναι αυτός που νομίζαμε ότι ξέρουμε. Η αλήθεια είναι όμως εδώ να αποκαλυφθεί και να αλλάξει μονομιάς όλα όσα ξέραμε και όλα όσα θεωρούσαμε δεδομένα. Αν φοβάστε να αλλάξει ο κόσμος σας, αν νιώθετε τα θεμέλια του βολικού ψέμματος με το οποίο έχετε επενδύσει τη ζωή σας, να τρίζουν, τότε ετοιμαστείτε να λερώσετε και τα βρακάκια σας…

Ο Πινόκιο δεν ήταν πάντα το ντροπαλό αγόρι το οποίο γνωρίσαμε μέσα από τις περιγραφές των παραμυθάδων. Ο Πινόκιο ήταν ένα μικρό αλάνι, ένας αληθινός διάολος στα παιδικά του χρόνια και οι γονείς του δεν προλάβαιναν να πηγαίνουν στο γραφείο του διευθυντή για να ενημερωθούν για τα νέα καμώματα του κανακάρη τους. Βλέπετε, ο Πινόκιο δεν υπήρξε ποτέ μωρό, ήταν πάντα ο Πινόκιο (duh!) και όταν τα άλλα μυξιάρικα ασχολούνταν με τους μαρκαδόρους τους ονοματίζοντας οποιοδήποτε τυχαίο σχήμα ως το “τετράγωνο σπίτι μας αλήθεια σας λέω” και οποιαδήποτε κακή αναπαράσταση σκιάχτρου “να και η μαμά και ο μπαμπάθ”, ο Πινόκιο ασχολιόταν με πιο σοβαρά πράγματα.

Ο Πινόκιο πήρε το πρώτο του μηχανάκι στην ηλικία των 5 ετών, ενώ φήμες λένε ότι ήταν ήδη γνωστός κάγκουρας από τα 4 του, βάζοντας ζελέ πάνω στα από τη φύση τους σκληρά μαλλιά του και όταν δεν έπαιζε με το γκάζι, έπαιζε διαρκώς με το μπεγλέρι του. Είχε και μια αγαπημένη συνήθεια που του εγγυώταν τις φασαρίες που επιζητούσε. Συνήθιζε να σε επιλέγει από το πλήθος, να κοιτάει έντονα προς το μέρος σου μέχρι να (αναγκαστείς να) τον κοιτάξεις  για να σου πει “τι με κοιτάς ρε φίλε?”.

Με αυτές τις εξυπνάδες, όταν ο Πινόκιο πήγε δημοτικό δεν άργησε να γίνει κάτι σαν μικρός ήρωας, ένα σύμβολο για όλα τα παιδάκια τα οποία δεν ήθελαν να γίνουν όπως οι δάσκαλοι τους, αλλά μάγκες σαν τον Πινόκιο. Αυτό που τα άλλα παιδάκια έλεγαν πιπί, τιτί ή οποιαδήποτε άλλη δισύλλαβη ηλίθια λέξη που περιέγραφε το πέος, ο Πινόκιο δεν χρειαζόταν καν να το προφέρει. Το πουλί του Πινόκιο ήταν πάντα σκληρό. Και για να αποκατασταθεί επιτέλους η αλήθεια, η αληθινή καταγωγή του πριαπισμού είναι ο πινοκισμός.

Ο Πινόκιο είχε πολλές γκόμενες από μικρή ηλικία. Η πιο σημαντική σχέση που είχε ήταν με το Κοριτσάκι με τα Σπίρτα. Αλλά κάθε γαμήσι και πληγή, κάθε πληγή και ένα βήμα πιο κοντά στην καρβουνοποίηση, καθώς δεν θέλει νάσαι και ιδιοφυία για να καταλάβεις ότι αυτή η σχέση θα μπορούσε να είναι ολέθρια. Όπως ο Πινόκιο ήξερε να χρησιμοποιεί το ξύλινο πιπί του, έτσι και το Κοριτσάκι με τα Σπίρτα, ήξερε, αλλά και απολάμβανε να χρησιμοποιεί τα σπίρτα της και αυτό που άναβε και αυτή και τον Πινόκιο. Τον Πινόκιο όμως και κυριολεκτικά, αναγκάζοντας τον να επιλέξει ζωή και όχι θάνατο, ενώ από εκείνο το σημείο και μετά κάθε γνωριμία ξεκινούσε με το καθιερωμένο “συνειδητοποιείς ότι είμαι ξύλινος, έτσι?”

Και ερχόμαστε στο φλέγον θέμα. Τζεπέτο. Αυτός ο ξεδοντιάρης, ελεεινός και τρισάθλιος γέροντας που η ιστορία αναγνώρισε ως τον “πατέρα” του Πινόκιο δεν ήταν τίποτα άλλο από ένας στυγνός εγκληματίας, ένας διεστραμμένος, ένας παιδεραστής. Το μικρό του εργαστήρι ήταν η καλύτερη “βιτρίνα” για να προσελκύει τα ανυποψίαστα θύματα του και ο Πινόκιο ήταν ένα από αυτά.

Η γνωριμία τους έγινε σε ένα από τα κακόφημα στέκια που ο Πινόκιο άραζε και πάει κάπως έτσι…

-Γεια σου μικρέ…

-Στρίβε…

-Έλα εδώ τέκνον μου να σε ευλογήσω…

-Παπάς είσαι ρε θείο?

-Όχι, αλλά μετά από αυτό που θα σου κάνω θα θέλεις να εξομολογηθείς…

Και έτσι έγινε, αυτό που για τον Τζεπέτο ήταν άλλο ένα πετυχημένο ξεπέτο, για τον Πινόκιο ήταν μια ιστορία ντροπής. Μια μέρα που ο Πινόκιο ήθελε να ξεχάσει και η οποία τον έκανε να θέλει να εξαφανιστεί. Όπως και έγινε. Καμία ιστορία του Πινόκιο δεν τελειώνει με ένα οριστικό τέλος. Σε καμία ιστορία ο Πινόκιο δεν πεθαίνει. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Ο Πινόκιο ζει.

Γερασμένος πια, παρηκμασμένος και με παραμορφωμένα χαρακτηριστικά  (σκέψου κάτι σαν τον Μίκυ Ρουρκ στον Παλαιστή, αλλά ταυτόχρονα και Πινόκιο), βγάζει το ψωμί του ως κλόουν σε πάρτυ. Τα παιδάκια ξενερώνουν που ο μπαμπάς είναι τόσο τσίπης και δεν έφερε κανένα πιο αναγνωρίσιμο σταρ, αλλά οι γονείς κωλοχαίρονται και πάντα τον ξανακαλούν.

Αυτές που του έχουν τη μεγαλύτερη αδυναμία είναι όμως οι μαμάδες που τον χρησιμοποιούν και για άλλες δουλειές του σπιτιού, κυρίως όταν λείπει ο σύζυγος. Ο Πινόκιο έχει κάνει θραύση στις μεσήλικες κυρίες οι οποίες πληρώνουν όσο όσο και είναι οι καλύτερες του πελάτισσες. Αυτή η νέα τάση των κυριών, έχει φέρει αναστάτωση στον τομέα των υδραυλικών και των ηλεκτρολόγων, οι οποίοι έχουν χαμηλώσει τις τιμές για να ανταπεξέλθουν στην ανεξήγητη πτώση της ζήτησης τους. Το κοινωνικό σύνολο έχει φάει τέτοιο κοκομπλόκο μπροστά στις εξελίξεις αυτές καθώς όταν σηκώνει το τηλέφωνο ο ηλεκτρολόγος από το πρώτο κιόλας “μπιπ”, τα χάνουν και μιλάνε σαν τον Κατέλη.

Αυτό βέβαια δεν είναι πρόβλημα στην επικοινωνία με τους ηλεκτρολόγους, οι οποίοι δεν γουστάρουν και πολύ τα πιο πολύπλοκα και η συνεννόηση κάνει και τους δύο ευτυχισμένους. Αμέσως μετά τον ηλεκτρολόγο και άσχετα με το αν οι βρύσεις στάζουν, αν ο καμπινές  έφραξε επειδή ο μικρός πέταξε τα χαρτιά μέσα πάλι, καλούν τον υδραυλικό. Αυτός που πριν σου απαντούσε στο με χρονοκαθυστέρηση παλιοημερολογίτη που γιορτάζει τα Χριστούγεννα καλοκαίρι, τώρα είναι απίκο και έτοιμος για δουλειά από το πρώτο μπιπ.

Ο ενθουσιασμός του να χέζεις μετά από καιρό σε τουαλέτα με λειτουργικό καζανάκι δεν περιγράφεται. Η σύζυγος αφού αφοδεύσει με περίσσεια χαρά και στυλ, σπεύδει να πάρει όλες τις κολλητές της για να μαθευτεί το νέο και ανακουφισμένη πια να ανταλλάξει συμβουλές επί παντός επιστητού με ύφος πατριάρχη. Τα ατέλειωτα τηλεφωνήματα, όπως είναι κατανοητό ευνοούν με τη σειρά τους τις εταιρείες κινητής και σταθερής τηλεφωνίας, οι οποίες βλέποντας τα κέρδη να μεγαλώνουν, τρίβουν τα χέρια τους (με χαρτονομίσματα). Αυτό, όπως καταλαβαίνετε είναι τελείως ανθυγεινό και πέρα από τις επισκέψεις σε δερματολόγους, η κατανάλωση σαπουνιών, κρεμοσάπουνων και ειδών μπάνιου, αυξάνεται κατακόρυφα. Οι νέες καθαρές βελτιωμένες και αρωματισμένες εκδόσεις των ανθρώπων είναι σαφώς πιο ελκυστικές και η έκκριση φερομονών σε πνίγει αν κάνεις το λάθος να μαζευτείς σε κάποια ουρά ή μάζωξη ανθρώπων. Οι ουρές στο ΙΚΑ και στην Εφορία θυμίζουν πια ρωμαϊκά όργια, ενώ οι υπάλληλοι αυτοικανοποιούνται πίσω από τα γκισέ, ανυπομονώντας να σε ικανοποιήσουν.

Το πάρτυ συνεχίζεται στο ΙΚΑ και το βράδυ

Τα νέα ήθη και έθιμα, κάνουν τους ανθρώπους λιγότερο επιφυλακτικούς, ενώ η εμπιστοσύνη στο τραπεζικό σύστημα επανεγκαθιδρύεται με τους ανθρώπους να καταθέτουν, να παράγουν, να δανείζονται και να δημιουργούν νέες ζωές. Όντας εμφανώς φτωχότεροι, αλλά με ένα κολλημένο αποχαυνωμένο χαμόγελο στα χείλη γιατί τους λένε ότι η οικονομική κρίση τελείωσε (τώρα που όλα τα χρήματα τους είναι ξένα), σπεύδουν στις επόμενες εκλογές στις κάλπες με παλλαική συμμετοχή, ψηφίζοντας με 50% Νέα Δημοκρατία.

Το υπόλοιπο 50% καταλαμβάνεται από τον Γιώργο Καρατζαφέρη, ο οποίος μετά από μια άνευ προηγουμένου προσφορά της σειράς βιβλίων “Νεφελίμ: Αν νομίζεις ότι δεν υπάρχουν, κοίτα πίσω σου. Πιο γρήγορα. Τώρα όλοι μαζί με ρυθμό” σε κάθε ελληνικό νοικοκυριό, σε κάθε ελληνικό σπίτι, πραγματοποιεί μια πολιτική τσαχπινιά που φέρνει αποτέλεσμα, αναγκάζοντας την ΝΔ σε συγκυβέρνηση με αυτόν νέο ισχυρό πολιτικό άντρα και πρωθυπουργό.

Στις προγραμματικές δηλώσεις ανάθεσης των υπουργείων ο υιός Πλεύρης – ως νέος υπουργός άμυνας- προειδοποιεί τους γονείς ότι “όλα τα φλωράκια θα καλοπεράσουν”, ενώ αναδομεί ολόκληρο τον στρατό προετοιμάζοντας άμεση επίθεση στην Τουρκία, αποκαλύπτωντας ένα σχέδιο που σκέφτηκε ένα βράδυ που έπαιζε Stratego στο easy level στο pc.

Στο ροή όλων αυτών των εξελίξεων, ο Πινόκιο αργεί να συνειδητοποιήσει τις ευθύνες του, αλλά ένα βράδυ που βλέπει το Φαινόμενο της Πεταλούδας, συνειδητοποιεί ότι μόλις ξόδεψε δύο ώρες της ζωής τους σε μια απαράδεκτη ταινία και το ότι εκείνος φταίει για την τροπή των πραγμάτων, καθώς αν δεν είχε ενδώσει στις ορέξεις των κυριών, το ντόμινο των συνεπειών δε θα είχε κυλήσει, στους ηλεκτρολόγους, τους υδραυλικούς, τις ανακουφισμένες γυναίκες, τις εταιρείς κινητής, στα σαπούνια, στην σεξουαλική απελευθέρωση, στο ξεπέρασμα της κρίσης, στις εκλογές με 0% αποχή, στον Καρατζαφέρη, στον Πλεύρη και το Stratego, τίποτα, τίποτα από αυτά δε θα είχε συμβεί. Το ίδιο βράδυ οι ενοχές τον πλάκωσαν και τον τραυμάτισαν θανάσιμα. Με τον ίδιο τρόπο που η μύτη του μεγάλωνε αν έλεγε κάποιο ψέμα. Αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο που οι μύτες οι άλλες οι κανονικές δεν μεγαλώνουν όταν προφέρουν ψέμματα και φυσικά όχι με τον ίδιο τρόπο που οι ενοχές δεν καταπλακώνουν όσους τις αξίζουν. Πινόκιο, εσύ φταις τελικά, εσύ που έδειξες ότι υπάρχει και αλλό από το ένα και το αυτό. Αρχίδι!